Tijdens een revalidatiebehandeling hadden mijn therapeut en ik het over verwerken van emoties. Ik merkte op dat ik nog veel 'last' heb van onverwerkt verdriet vanwege de gevolgen van mijn chronische ziekte. Samen zochten we naar manieren om daarmee aan de gang te gaan en we kwamen er niet zo goed uit. Uiteindelijk bedachten we dat ik dan maar een stuk zou schrijven. Rauwe kreten, ongepolijst. Iets schreeuwerigs.
Maar dat landde niet bij mij. Schrijven bewaar ik liever voor andere dingen. Iets schreeuwerigs past ook niet zo bij me. Bovendien ervaar ik het verdriet niet als iets schreeuwerigs, maar juist als iets waarin ik me ook gedragen mag weten. Ik weet heus wel dat je dan nog kunt schreeuwen, maar nee, ik dus niet.
En opeens bedacht ik ook hoe het precies zit bij mij. Wat ik dan aan emoties heb, waar ze zitten, hoe ik het zou kunnen uitdrukken, dus welk beeld daarbij hoort én hoe ik écht een stap verder zou kunnen komen. Heel mooi allemaal, alles paste precies bij me, het bood meteen al heel veel troost en hulp en perspectief.
Ik wil een tweeluik gaan schilderen (en ik kán het helemaal niet, maar dat geeft niet...) en daarvoor moesten natuurlijk doeken worden aangeschaft.
Dus Purperpolletje stapte op haar fietsie en fietste welgemoed naar de plaatselijke Action. Daar hadden ze keus uit Kleine Doeken, Grote Doeken of Heel Grote Doeken.
De kleine doeken waren te klein, de heel grote doeken waren te groot en de grote doeken waren eigenlijk ook wel te groot, maar nou ja. Het moest maar.
Wel was ik zo slim om het eerst maar bij één doek te houden.
Ik betaalde geen drol bij de kassa, want bij de Action kost het allemaal geen scheet en stapte weer vrolijk op mijn fietsie. Met dat Grote Doek, dat op de fiets opeens toch een Heel Groot Doek leek. Zeker toen de wind van opzij kwam. Ik leek net een eenvleugelige vogel en moest me beheersen om niet vrolijk flapperend met mijn vleugel naar huis te fietsen. Sterker nog, ik moest me inzetten om niet ook nog eens een verkeerslachtoffer te worden of te maken.
Sjonge. Erg vermoeiend allemaal.
En nu staat dat doek hier al weken thuis. Achter het fornuis. Echt waar:Ik heb nog even geen energie om eraan te beginnen. Maar wie weet volgt die snel. Genoeg emoties in het hart van Purperpol. Het zijn er alleen maar meer geworden. En die kan ik volgens mij dus allemaal lekker kwijt op dat Hele Grote Doek.
Toch maar goed, dat formaat...
DWZI is een initiatief van Daan en Roos.
6 opmerkingen:
Hihi ach je krijgt vast wel weer energie om er aan te beginnen, zou bij mij al lang vol van etensresten als het bij mij naast mijn fornuis zou staan trouwens ;)
Dat van dat fornuis, en die etensresten, dat geldt voor mij ook!
Misschien geeft het inspiratie, zulke vlekken ;)
Haha, er zit plastic omheen!
ach lekker laten staan en wie weet kom je er toch een keer aan toe...
Wat is dit nou weer voor nieuwigheid: dansende letters. Ik vind het maar niets.
hihi go purperpolletje!
Een reactie posten