Het verband tussen kabouter Plop en Johann Crüger

Soms, heel soms, doe je een belangwekkende ontdekking. En denk je: dat ik daar niet eerder opkwam!

U, beste lezer, wist natuurlijk allang dat de melodie van Op een klein stationnetje dezelfde is als die van Op een grote paddenstoel.
En dat die van Twee emmertjes water halen dezelfde is als die van Sinterklaas Kapoentje. (Echt waar, Kunstpol en ik hebben het gecontroleerd door beide liedjes door elkaar heen te zingen.)

Ik wist dat niet. Tot gisteren. U had het me wel even mogen vertellen.
Sommige dingen kun je maar beter wél even wat eerder weten. Vind ik persoonlijk, dan. Ik ben graag op de hoogte van dit soort dingen.

Mr. Bean zong op zijn onnavolgbare wijze een ons bekend kerklied, sindsdien kunnen de Polletjes dat lied niet meer serieus meezingen. Ik heb er zelf ook moeite mee. Heel veel moeite.

En een jaar of wat geleden ontdekte ik dat de melodie van de eerste zin van de in kerkelijke kringen gedragen tophit Dankt, dankt nu allen God exact overeenkomt met het vreselijke Ik ben kabouter Plop.

Johann Crüger componeerde deze melodie al in de zeventiende eeuw.

Inmiddels kunnen de Pollen ook dit lied niet meer met goed fatsoen meezingen.

Sommige dingen kun je maar beter níet weten.

Sorry, mensen, dat ik u nu ook al met deze kennis heb opgezadeld.

Een wit doek (DWZI)

staat al een paar weken op me te wachten. In gedachten weet ik al precies hoe het eruit moet komen te zien....

Tijdens een revalidatiebehandeling hadden mijn therapeut en ik het over verwerken van emoties. Ik merkte op dat ik nog veel 'last' heb van onverwerkt verdriet vanwege de gevolgen van mijn chronische ziekte. Samen zochten we naar manieren om daarmee aan de gang te gaan en we kwamen er niet zo goed uit. Uiteindelijk bedachten we dat ik dan maar een stuk zou schrijven. Rauwe kreten, ongepolijst. Iets schreeuwerigs.
Maar dat landde niet bij mij. Schrijven bewaar ik liever voor andere dingen. Iets schreeuwerigs past ook niet zo bij me. Bovendien ervaar ik het verdriet niet als iets schreeuwerigs, maar juist als iets waarin ik me ook gedragen mag weten. Ik weet heus wel dat je dan nog kunt schreeuwen, maar nee, ik dus niet.
En opeens bedacht ik ook hoe het precies zit bij mij. Wat ik dan aan emoties heb, waar ze zitten, hoe ik het zou kunnen uitdrukken, dus welk beeld daarbij hoort én hoe ik écht een stap verder zou kunnen komen. Heel mooi allemaal, alles paste precies bij me, het bood meteen al heel veel troost en hulp en perspectief.
Ik wil een tweeluik gaan schilderen (en ik kán het helemaal niet, maar dat geeft niet...) en daarvoor moesten natuurlijk doeken worden aangeschaft.

Dus Purperpolletje stapte op haar fietsie en fietste welgemoed naar de plaatselijke Action. Daar hadden ze keus uit Kleine Doeken, Grote Doeken of Heel Grote Doeken.
De kleine doeken waren te klein, de heel grote doeken waren te groot en de grote doeken waren eigenlijk ook wel te groot, maar nou ja. Het moest maar.
Wel was ik zo slim om het eerst maar bij één doek te houden.

Ik betaalde geen drol bij de kassa, want bij de Action kost het allemaal geen scheet en stapte weer vrolijk op mijn fietsie. Met dat Grote Doek, dat op de fiets opeens toch een Heel Groot Doek leek. Zeker toen de wind van opzij kwam. Ik leek net een eenvleugelige vogel en moest me beheersen om niet vrolijk flapperend met mijn vleugel naar huis te fietsen. Sterker nog, ik moest me inzetten om niet ook nog eens een verkeerslachtoffer te worden of te maken.

Sjonge. Erg vermoeiend allemaal.

En nu staat dat doek hier al weken thuis. Achter het fornuis. Echt waar:

Ik heb nog even geen energie om eraan te beginnen. Maar wie weet volgt die snel. Genoeg emoties in het hart van Purperpol. Het zijn er alleen maar meer geworden. En die kan ik volgens mij dus allemaal lekker kwijt op dat Hele Grote Doek.

Toch maar goed, dat formaat...


DWZI is een initiatief van Daan en Roos.

Wakkere Polletjes

Deze week wordt er niet zo goed geslapen in huize Pollenstein. We houden er allemaal maar vreemde slaapgewoontes op na.

De Polletjes hebben allebei deze week een nacht gehad dat ze opgestaan zijn, zich aangekleed hebben en naar beneden zijn gegaan. Gebaald dat het brood in de broodbakmachine nog niet klaar was, de lichten aangedaan, op de bank gaan zitten wachten op een liefhebbende ouder die een ontbijtje klaarmaakt (onder het genot van een stripboekje) en maar eens op de klok gekeken. En nog eens. En nog eens. En toen langzaam tot het besef gekomen dat het nog bepaald geen tijd voor school was.
Kunstpol: 'Het was 00.40 uur en nee, ik had geen schone onderbroek aangedaan omdat ik de avond ervoor nog had gedoucht.'
Parapol: 'Ik baalde eerst en dacht: heeft papa wéér de broodbakmachine niet goed ingesteld. En ik was best nog moe.' Ja. Natuurlijk. Het was 01.40 uur. Dan is zelfs Parapol moe.
Het voordeel was dat ze eindelijk een keer geheel vrijwillig, met grote dankbaarheid zelfs, hun bed weer opzochten.

Dat was een totaal nieuwe ervaring voor de Polletjes.

Ach ja. Je maakt wat mee in je jonge leven.

Ik breide voor mijzelf een vest dat ik niet meer uit wil doen

In de kelder met het luik op slot

Vandaag allerlei interessante en leerzame gesprekken gevoerd. Niet gemakkelijk allemaal. Nee. Helemaal niet. Móeilijk, zelfs.

Maar daarover later meer. Als het allemaal nog wat beter geland is en ik er weer iets over met mijn gebruikelijke humor en relativeringsvermogen kan schrijven.

Maar ik heb ook gelachen, hoor, vandaag. Heus wel.
Met een psycholoog had ik het over omgaan met emoties. Dat is voor mij een hot item, zullen we maar zeggen. Ik ben er erg goed in om ze lekker in de kelder op te bergen. Achter een luik. Met een dik slot erop. Haha. Lachen, man.

Maar 's nachts, beste mensen, 's nachts gaat dat luik vanzelf open, daal ik af in de kelder (in de krochten van mijn ziel, zou je ook kunnen zeggen), en zoek ik die emoties vanzelf wel weer op. En of dat gedrag gezonder is dan in de kelder op zoek gaan naar chocola en chips, dat is maar zeer de vraag. Want je schiet er niets mee op. Een zak chips bevredigt meer.

Nou ja. Daar had ik het dus over, vandaag. Met dikke kans dat ik vannacht gewoon slaap, in plaats van die kelder opzoek. Want er zit nu niets meer achter dat luik, dus heb ik er niets te zoeken.

Snapt u me nog?

Nee.

Dacht ik al.

Maakt niet uit. Weet u, ik heb nog een ander probleem, dat u vast ook niet begrijpt, maar waar u me vast wel mee kunt helpen.

Ik heb een probleem met wekkers. Wekkers die gezet zijn, vooral. Want die zenden middenin de nacht geheime signalen uit. Codes die ik moet kraken. Sommen die ik moet oplossen. Uren, minuten en seconden die ik moet doorgronden. En, wat heul heul vervelend is, ik moet die wekkers dus uitzetten voor ze afgaan. Want anders. Ja, want anders. Nou. Dat maakt me zo middenin de nacht heel calculatief en berekenend. En ook dwangneurotisch en gigagestoord.

En dat is niet bepaald slaapverwekkend. Integendeel.

Beste mensen, er is geen eenvoudige oplossing voor dit probleem. Dit is iets waar ik al tientallen jaren mee worstel. En waar die beste psycholoog ook geen antwoord op wist. Want niets werkt, tot nu toe. Andere wekker, kleine cijfers, grote cijfers, wijzers, wekker andersom neerzetten, vogelgeluiden, oerwoudgeluiden, Grote Pol als weksysteem, etc.etc. Alles faalde.

Nu overweeg ik zo'n duur wake-uplight. Iemand ervaring? Zou het helpen?

Of weet u iets beters? Of wilt u nu niets meer met zo'n gigagestoord mens te maken hebben?

Nou. Dag dan.

Oepsvoeding die niet leuk is

In de vakantie zat ik sinds lange tijd weer eens met Kunstpol in het restaurant van de Hema. Er was van alles te zien en te horen. Genoeg om een tijdje over na te denken en iets gemeenschappelijks te hebben beleefd. Moeten we eigenlijk vaker doen, zo'n kopje thee met-iets-erbij is heel leerzaam en goed voor de ouder-kindrelatie.
Naast de typische-vaste-klant-Hema-restaurant-gangers zaten er maar liefst drie oepsvoedingsgezinnetjes. Kijk, en dát vind ik nou interessant. Even voor de duidelijkheid: ik schaar onszelf daar niet onder, al kunnen we er ook wat van, hoor. Maar dat is alleen maar voor de leuk, af en toe oepsvoeden is zelfs goed voor de opvoeding, vind ik. Mits je kinderen dat aan kunnen. En het léuke oepsvoeding is. Want er bestaat ook heel nare oepsvoeding. Oepsvoeding waar je stil van wordt. En verdrietig.

Oepsvoeding 1: Moeder heeft haar gebakje op en wil opeens meteen weg. 'Kom, we gaan.' Zoontje van acht trekt niet snel genoeg zijn jas aan, vindt moeder. Hij wil haar graag een kunstje laten zien, maar daar is geen tijd voor, vindt moeder. Zij zal hém wel een kunstje laten zien, zegt ze, en het heeft te maken met háár handen en zíjn blote billen.

Oepsvoeding 2: Kinderen bij het raam wijzen joelend naar het raam schuinboventegenover de Hema. Daar is een sportschool (speciaal voor exhibitionistisch ingestelde mensen, mij zul je daar nooit voor het raam zien sporten....). Ze zien een man zwoegen en zweten op de crosstrainer en gillen door het restaurant: 'Kijk daar, die dikke!' Als hun moeders het ook zien, lachen ze hard mee. Heel hard. Te hard. Een moeder zegt tegen haar zoontje van ongeveer vijf jaar: 'O, wat een vetzak. Zo word jij later ook, als je niet uitkijkt.'

Oepsvoeding 3: Twee kinderen zitten te zingen. Gewoon, een leuk liedje. Ze zijn enthousiast en zingen echt goed. Hebben er plezier in. Dan is er onenigheid over de tekst. Even zo'n welles-nietesgedoetje. Moeder hakt de knoop snel door en blaft: 'Nu niet meer zingen.' En tegen haar dochter van een jaar of negen, de oudste van de twee, zegt ze: 'Jij had gelijk hoor, maar als hij dat niet wil horen, moet hij het zelf maar weten. Dan denk je maar in je hoofd: ik ben toch lekker beter dan hij.' Broertjelief van ongeveer zes jaar oud moet ervan huilen.

Antwoorden waar u al een tijd naar smachtte

Hè, hè, poeh, poeh, nou, nou. Al tijden heeft u vragen waar u geen antwoord op heeft. Dat kan niet anders. Vragen naar de zin van het leven, wat u morgen nu weer aan zult trekken en overmorgen zult eten. En of u op vakantie wilt en zo ja: wanneer en waarheen? Of er leven na de dood is en of dat gekke bultje op uw grote teen vanzelf weg zal gaan of niet. Hoe het toch komt dat een loodzwaar vliegtuig wel netjes in de lucht blijft, terwijl uzelf worstelt met de kilootjes, ook al is het u al honderd keer uitgelegd.
En ik maakte het een paar weken geleden nog wat erger door er zomaar acht vragen aan toe te voegen. Van die onmogelijke vragen die nergens op slaan en waar u echt niet op zat te wachten. Maar ja. Dat eergevoel van u, hè? En uw nieuwsgierigheid. En voor sommigen onder u: dat prijsje, dat wilt u winnen! En anders houdt u nu eenmaal van quizjes en onzinnige spelletjes. Dus u wilt antwoorden, ongeacht of u meedong naar dat prijsje.
Nou. Daar komen dan de enige echte min of meer ware antwoorden. U mocht fouten maken, en dat is maar goed ook, want die quizvragen sloegen soms werkelijk helemaal nergens op. En de antwoorden nog minder. Dus weet ik nu ook niet meer zo goed wat ik toen bedoelde. Kortom. Het is een zootje. Een onwetenschappelijk Purperpolliaans soeptroepje.

1. Purperpolletje heeft een plan. Een Groot Plan. Om welk plan gaat het?
b. Ze gaat binnenkort een soort gratis blogveiling organiseren.
Alleen weet ik echt niet meer precies hoe en wat. Daar moet ik nog eens goed over nadenken. Het kan ook zomaar een weggeefdinges worden. Het gaat er in elk geval om dat ik vind dat ik te veel spullen heb in huis en dat ik u ermee wil gaan opzadelen.

2. Purperpolletje heeft nog een plan. Om welk plan gaat het?
c. Ze gaat een schilderij maken.
Het enige nadeel is dat ik niet kan schilderen. Maar ik weet precies wat ik wil schilderen en waarom en waartoe. Eigenlijk wil ik zelfs twee schilderijen maken. Ik heb al één gigantisch doek (zo'n Actiongevalletje). En verf en penselen en kwasten enzo. Nu nog energie en moed en rust om me heen.
Maar eerlijk gezegd wil ik ook graag een cursus Jongens opvoeden geven. Dat lijkt me ontzettend leuk en goed. Daarom af en toe hier een blogje: De Ultieme Jongensoepsvoeding. Dat is er een surrogaat voor. Maar ook heel leuk om te doen. Want oepsvoeden is ook al zo gaaf.

3. Purperpolletje schrijft een modern sprookje. Hoe heet dat sprookje?
a. Het rode badeendje.
Maar dat is een leugen. Ik ga dat sprookje nog een keer schrijven. En over het hoe en waarom leest u dan wel.

4. Purperpolletje heeft ... volgers.
Op dat moment was het a. tussen de 85 en de 89, en nu is het al c. tussen de 92 en de 95. Gelukkig mocht u fouten maken. En ik ben natuurlijk erg blij met die verse volgers.

5. Purperpolletjes favoriete tv-programma is:
a. Sesamstraat. Ze is namelijk heimelijk verliefd op Frank Groothof, van wie ze IRL ooit een zoen heeft gehad.
Onze kleutergroep was uitgekozen voor de opnames van de voorleesverhaaltjes op de Sesamstraatbank. Dus we gingen met een grote bus naar Hilversum. Frank en Aart lazen groepjes kinderen voor en wij, juffen, mochten meekijken en rondlopen in Sesamstraat. Frank maakte gezellig kletspraatjes met iedereen en deelde dus ook afscheidszoenen uit. Hij was veel leuker dan Aart die veel afstandelijker was.

6. Als Purperpolletje een ander beroep zou kiezen, zou dat zijn:
a. receptioniste.
Van een heel rustige instelling. Zodat ik lekker de hele dag kan bloggen en eindelijk mijn nagels vijlen enzo. Maar ach. Edelsmid lijkt me ook wel wat. Of heftruckchauffeur. Of ornithologe.

7. Welke onderstaande activiteit vindt Purperpolletje het leukst om te doen?
a. naar de bibliotheek.
Dat is toch zo heerlijk. Vooral als ze niet alle boeken die je wilt lezen uitgeleend hebben. Altijd vaste routine: kijken bij de nieuwe aanwinsten en daar heel wat moois wegsneupen en dan wat vaste schrijvers af, daarna m'n misschienlijstje afwerken. Even wat studieboeken doorbladeren en tot slot nog een tijdschrift uitkiezen. Of c. door de modder baggeren. Liefst met blote voeten. Dat is ook zo ontzettend fijn.

8. Een belangrijke gebeurtenis in het jonge leventje van Purperpolletje was:
b. ze lag gedurende lange tijd in het ziekenhuis.
Door een auto-ongeluk, een dag voor mijn tiende verjaardag, lag ik drie maanden in het ziekenhuis met een flink gebroken been. Dat was au, maar ook een soort wending in mijn leventje.
En nee, ik ben niet opgepakt door de politie, maar ik heb wel een aantal keer aangifte gedaan.

En nu wilt u weten wie de winnaar is.
Nou. Allereerst kan ik u meedelen dat niemand meer dan vijf vragen goed had. De inzender die mij het beste kent, had er zelfs geeneen goed. Ineke W., ik moet nodig een hartig woordje met je spreken.
Wilt u uw persoonlijke score weten? Mail dan even, dan zal ik u die discreet doen toekomen.
Iedereen mocht meedoen, want ik ben vergevingsgezind en die vragen sloegen ook nergens op. Gelijke kansen dus, en volgers hadden dubbele kansen, want dat had ik u beloofd.
En de winnares is, eerlijk getrokken door Kunstpol: Markria!
Mail je even je adres, dan stuur ik je een prijsje toe!

Tafelgesprek

De Polletjes zijn brave kindertjes. Daar kwamen ze vanavond zelf ook achter.
Of ze nooit eens de behoefte hadden om (ook, net als ál die andere leerlingen) hun brood weg te gooien en in plaats daarvan iets lekkers op school te kopen? Neuh. Zelfs niet met die enorme zelfgebakken joekels van boterhammen die zij meenemen en die er niet bepaald hip uitzien.
Of ze nooit eens uit zouden willen gaan? Neuh. Ook niet naar een shoarmatent, pizzabakker of snookercentrum. Misschien een keer naar Friet van Piet. Dat wel. Maar dat is niet echt uitgaan, dat is gewoon lekker.
Of ze nooit eens ruzie zouden willen maken over onbenullige dingen, zoals wel of niet afwassen, of kleding? Neuh. Dat is het gedoe ze niet waard.
Roken, drinken, jointje? Neuh. Veel te ongezond. Parapol wordt zelfs freakeriger dan wijzelf op voedingsgebied als het gaat om transvet. De ingrediëntenlijstjes op allerlei verpakkingen van boter, fritessaus, koekjes en snoepjes wordt nauwgezet bestudeerd en als het erin zit, moet meneer het niet. (Het geeft trouwens niet als er allerlei andere rommel in zit, als het maar lekker is.)
Pfff. Heilige boontjes zijn het, die amper opgevoed hoeven te worden. Of zou het de stilte voor de storm zijn? Komt er een verlate puberteit aan als ze twintigers of misschien wel dertigers zijn?
Of worden het later vreselijke neuroten? Kan ook nog...

DWZI een mooie rouwkaart

Vandaag wordt mijn oma begraven en deze week zag ik de rouwkaart. Wat een mooie tekst stond erop. Die had mijn oma (lang geleden) op een briefje geschreven en in een bijbeltje gestoken. De tekst past zo goed bij haar.
De aquarel op de achterzijde van de kaart schilderde ze zelf.

Uitverzameld

Kijk nou eens. Hoe schattig.

Dit is Tobias.

Van Tobias zoekt plezier.  Het laatste Gouden Boekje dat ik nog zocht. En nu heb ik het!

Vriendin I vond Tobias op het wereldwijde web. En toen kocht ze Tobias voor mij. Lief hè, van vriendin I. Maar vriendin I ís gewoon lief. Snap je? 

En door al dat ziekenhuisgedoe was het er nog niet van gekomen om dit heugelijke feit op dit blog te vermelden. Ik bedoel dus het heugelijke feit dat ik zo'n lieve vriendin heb. En natuurlijk ook dat mijn verzameling nu compleet is.

Dus.

Het verhaaltje van Tobias is ook weer zo leuk, met zo'n diepe waarheid d'rin. Iets met tevreden zijn met wat je hebt.

Nou.

Daar kan ik ook nog wat van leren. En u vast ook. Of bent u al een tevreden mensch?

Ik ben allang blij dat ik geen varken ben. Maar zo blij als dit varken ben ik niet vaak. M'n rode wangetjes lijken wel op die van deze blije big, trouwens.

En ik ben ook blij dat ik niet op muizen hoef te jagen. Dat vind ik ook helemaal niet leuk.

Nee. Laat mij maar blogjes schrijven. Beetje breien. Soepje koken en een blokje om. Vierhonderd meter haal ik al. Ik ben een tevreden mensch. Maar nu nog wat meer plezier. Dat zou leuk zijn.

Moordzin

Op iets meer dan een steenworp afstand van ons huis staat een villa. Een dikke villa. En daarin woonden twee mensen. Nu nog maar één, want er is er onlangs één vermoord. Middenin de nacht. Onder de ogen van zijn vrouw. Ja, echt heel verschrikkelijk gruwelijk. En dat in ons rustige dorp. Waar nooit wat gebeurt. Alhoewel, onlangs fikte er ook al een illegalle hennepkwekerij af. Dat was nu al de zesde hennepkwekerij in anderhalf jaar, zei een politica geschokt.
Terug naar die villa. Parapol fietst er elke ochtend langs en werd zodoende geïnterviewd. Een diepte-interview, vermoed ik, want daar staat de lokale omroep om bekend. Not.
'Wat vind jíj ervan dat dit gebeurd is?' vroegen ze.
'En wat heb je toen geantwoord?' vroeg ik nieuwsgierig, want ik zit graag boven op het nieuws én ik controleer mijn kinderen graag. Parapol kan soms prachtige, diepe dingen zeggen. Over Het Leven en De Zin Van Het Bestaan enzo. Wellicht had ie zichzelf weer overtroffen en iets krachtigs, poëtisch en zeer zinnigs geuit. Als waardig vertegenwoordiger van de Jeugd van Tegenwoordig. Maar nee.

'Nou gewoon, ik zei dat ik het wel erg vond.'

Erg.
Parapol vond het wel erg.

Het fragment is niet uitgezonden.

Koningin Purperpol is een stiekeme drinker!

'Kom eens, kom eens, jij, kom eens?' riep buurvrouw A, van de kamer naast die van mij, vanuit haar ziekenhuisbed. Ik kwam net uit de badkamer, tandjes gepoetst, pyjamaatje aan, m'n kleren in een hoopje gefrommeld, met m'n bh middenin, want die mocht niemand zien.
Ik keek haar eens aan. Ik had haar al zo vaak genegeerd, maar ik dacht dat ze dit keer misschien echt hulp nodig had, dus liep ik naar haar toe. Ze wenkte me nog wat dichterbij en wees eerst op de televisie, die uit stond. Ik vroeg haar of die weer aan moest, maar nee. Dat was het niet. Ze wees naar mij en zei: 'Ik heb het wel gezien, hoor.' Ze wreef duim en wijsvinger over elkaar, maar nee, dat gebaar bedoelde ze toch niet. Ze herstelde zich en wees toen met haar handen de grootte van de fles aan die ik onder mijn kleren verstopt zou hebben. 'Ja, ik heb het wel gezien, stiekem jij.' En ze maakte een drinkgebaar. 'Ja echt hoor, stiekem jij.'
Ik wist niet wat ik moest zeggen. M'n rolletje kleren showen, daar had ik geen zin in. Had ook niet geholpen. 'Nou, u heeft zich vergist, hoor,' zei ik wat slappig en droop af naar mijn eigen bed.

Gek dat zoiets je toch dwars kan zitten.
Arme buurvrouw A.

Nieuwsflitsjes uit huize Pollenstein

De koningin is weer met beide benen op de grond beland: in het ziekenhuis leek het allemaal best goed te gaan, hier in huis is 'even de trap op' vergelijkbaar met de beklimming van de Euromast, een blokje om (of even naar de brievenbus) een grote wens, maar nog echt een brug te ver. Slappe hap dus. 't Valt vies tegen...
Met overal pijntjes waar nu niet meteen een lieftallige verpleegkundige of een slimme zaalarts naar kan kijken.
Is het normaal, die pijn in die ader van je pols, precies daar waar de infuusnaald zat?
Zou ik trombose in mijn benen kunnen hebben, waar het net lijkt of er elastiekjes om m'n kuiten zitten?
En die hoofdpijn, die was weg, maar is weer helemaal terug. Waarom? Lage bloeddruk?

Ik was zoveel van plan.
Lekker rustig knopen aan mijn pas gebreide mamavest naaien.
Een creatief agendahoesje maken.
De planten verpotten.
Liters soep koken, van die soep waar je sterk van wordt.
Ik kan alleen maar lezen. En televisie kijken. En op de Wii, maar dan alleen Airflight: witte ballonnen lekschieten. En zelfs daar word ik al weer veel te moe van.

Nou, en ik ben natuurlijk behoorlijk bezig met mijn oma. Allerlei flarden van herinneringen komen opeens op. Vooral op tijden dat ik zou moeten slapen. Dank jullie allemaal voor de lieve reacties op mijn vorige berichtje.

Ik kwam erachter dat mijn gmailadres niet zo'n handig adres is. Mijn mail wordt nogal eens als spam weggezet. Moet je jezelf ook maar niet Purperpolletje noemen. Bij heel sommigen van u zit er dus misschien iets leuks van mij in die spammap. Moet u maar eens kijken.

De uitslag van mijn quizje met prijsje laat nog even op zich wachten. Mijn hoofd staat er niet naar. Dat begrijpt u vast.

Ik ga nog een keer de enorme stapel beterschapspost doorlezen, waarvoor nogmaals zo ontzettend veel dank!

Mijn oma

Vannacht overleed mijn lieve oma op zeer hoge leeftijd. Ze is 98 geworden.

Zo zag ze er twintig jaar geleden uit op onze trouwdag, net een barones.

Hieronder de gekopieerde tekst van een berichtje uit 2009 over een bezoekje van mij aan haar.

Oma

Gisteren was ik in Zutphen, waar mijn oma ook woont. Zoveel herinneringen, vaak gelogeerd. Zo'n lieve, leuke, sterke, humoristische oma.


Maar nu is ze 96 en dat is ouououd. Niet dement, maar wel 'weggezakt' in de loop van de jaren. Ik wilde haar weer even zien, haar even voelen en ruiken en een kusje geven, dus ik ging naar de groepsverzorging. Ik wist het wel: ze zou me niet herkennen. Misschien een vage reactie als: ahh, ja, dat is familie. Maar ook dat gebeurde niet. Het was mijn oma wel, die me steeds even vriendelijk en welwillend toeknikte, met nog steeds die leuke, lieve lichtjes in haar ogen, maar het was zo raar: geen wederkerigheid in de herkenning. Mijn hart maakte sprongetjes van liefde, van blijdschap haar te zien, maar bij haar gebeurde dat dus niet.


Ik maakte een foto van haar. Ze tuitte even haar lippen om te laten zien dat ze zo'n apparaatje maar wát chic vond. Dat vond ik zo'n lief, zo'n oud en vertrouwd gebaar: ze tuitte vroeger ook zo vaak haar lippen om te laten zien dat ze iets knap, mooi of chic vond. Maar ze deed het ook als ze iets stiekem helemaal niets vond. Dat was het rebelse in haar.
Dag lieve oma met je rode frambozensnoepjes, met je eeuwig gevulde plastic slagroomkan-klopper, met de vieslekkere geur in je servieskast, met je mooie schilderijtjes, etsjes, boetseerwerkjes, met je foto's van alle kleinkinderen in je slaapkamer, met je humor en je eigenwijsheid, met je prachtige boeken in de kast, met je rommeltuintje en -huisje, met je Franse slag, met je zilveren suiker- en roomstelletje, met je geld voor heel veel ijsjes op één dag, met je prikvloerbedekking en het wc-tje half buiten, met de televisie die altijd aan mocht. Je bent lief.

DWZI iedereen juichen en joelen

Vandaag mocht ik na een week ziekenhuis weer naar huis. En wat ik tóen zag.....

Voor meer DWZI: ga naar Daan of Roos!

Koninklijk verslag van Conceptual art in hospital

Eindelijk hier dan het verslag van de conceptuele kunst van de zieke overbuurvrouw van Koningin Purperpol, u, trouwe lezer van dit koninklijke blog, hebt daar al enkele dagen op moeten wachten.
Nog even een geheugenopfrissertje over deze kunstvorm:

Bij conceptuele kunst zijn de omgeving (environment), het gebeuren (happenings) en de uitvoering (performance) van belang.
De ideeën of 'concepten' kunnen op tal van manieren worden doorgegeven: o.a. met behulp van video's, performances, tekstmateriaal, plattegronden, diagrammen, films, foto's enz.
Het uiteindelijke kunstwerk kan niet alleen in een galerie worden tentoongesteld maar ook voor een speciale locatie worden ontworpen. In sommige gevallen wordt het landschap zelf een geïntegreerd onderdeel van het werk van de kunstenaar, zoals bij de land-art van Long of de environment-sculpturen van Christo.

Deze zieke buurvrouw is een groot nieuw talent aan het artfirmanent. Zij heeft zich uitstekend bekwaamd (op autodidactische wijze) en is in staat de conceptual hospitalart op internationaal niveau tot nog grotere hoogten te stuwen.

Hier een verslag van uw koninklijke verslaggever ter plekke.

Happening - dinsdag 00.12 - 00.48 uur

Titel: Po

Spelers: Buurvrouw A (dementerend, maar fysiek sterk) en

Buurvrouw B (hoogbejaard en slecht ter been)

Beschrijving

Buurvrouw A staat op. Duwt resoluut met groot geweld het veiligheidshek van haar bed half weg, klimt er dan overheen en neemt ongecontroleerd plaats op de postoel naast haar bed die wegschuift en omkiept. Podeksel valt en tolt weg op de vloer. Po valt ook en rolt onder het bed. Buurvrouw B ontwaakt. Hele afdeling ontwaakt. Nachtzuster niet(televisie aan?/belfixatie). Buurvrouw A begint hysterisch te lachen en knielt op de vloer. Geeft de podeksel een nieuwe zet en laat het object tollen. Repetitieve handelingen met dit object. Buurvrouw B: 'Gaat het?' Buurvrouw A: 'Ja, de po viel zomaar.' Ze kruipt onder het bed en zoekt de po. Po onvindbaar. Buurvrouw B kijkt toe en moedigt aan. 'Daar!' Buurvrouw A ziet niets. Buurvrouw B: 'Daar!!!!'
Buurvrouw A ziet niets. Buurvrouw B: 'Daar!!!!!' Buurvrouw B komt steunend en zuchtend uit bed en laat zich krakend en piepend op de grond zakken.
Buurvrouw A en B kruipen nu beiden over de grond en na enige tijd zijn po en deksel weer gevonden. Dan volgt een periode van po en deksel op de postoel bevestigen. Buurvrouw A en B nemen hun uitgangspositie weer in. Buurvrouw A mompelt, buurvrouw B snurkt.
Om 00.42 uur arriveert de nachtzuster en zij laat mevrouw A plaatsnemen op de postoel. Buurvrouw A vertelt niets over het gebeurde: zij doet of haar neus bloedt. Buurvrouw B snurkt.
Einde performance.

Big Performance 

Tijdstip:  doorlopend, gedurende de nachtrust van buurvrouw A van 09 januari tot 13 januari

Titel: monoloog van een verwarde vrouw

Speler: Buurvrouw A

Publiek: de wakkere medepatiënt

Beschrijving van een fragment van bedrijf 4, deel C, sub 148a

Jaaah.
Linksaf. LINKSAF.
Waaw gaaw we heew?
Jaa. Ja.
Hállo! Hálloooooo!!!!
LINKSAF!
Owwww ja.
Paw op hoow. (Rechtsaf.)
Rietje? Rietje?
Hoegaawhetnoumejou?
Wat leuk.
Jaa.
Ja.
Linksaf.
Hoe heet ie nou?
Henk.
Henkie?
Henk!
Wat een schatje.
Linksaf.
Wat een kwulletje.
Henk.
Twee jaar?
O ja.
Rechtdoor.
Blonde haawtjes.
Henk.
Pas op, hoor.
Oe.
Rietje? RIETJE?
Waawasjenou?
Rechtdoor.
045729749013673013276
Henkie.
Ja.
Ja.
...
Jaaa.
Dag hoow, dag hoow.
Oeh.
O, hallo!
Hallo.
Ja.
Jaa.
Bietjes met jus.
Aardappeltjes.
Ja.
Nee.
Nee.
Ja.
Henkie was er.
Rechtsaf.
Ja.
Zijn we er.
Lekker thuis.
Hejedesleutels?
Ja.
Daaag. Daaaaaag.

Koninklijke mededeling

Het behaagt Koningin Purperpol zeer u te kunnen meedelen dat zij zeer binnenkort haar tijdelijke verblijf zal kunnen verlaten. Morgenochtend zal zij in haar koninklijk rijtuig een toer door de gemeente maken. Langs de route zullen diverse purperrode tribunes worden opgesteld. U kunt daarop plaatsnemen en met allerhande guirlandes en vlaggen zwaaien, luidkeels roepend 'Leve de koningin! Hoezee, hoezee, hoezee!'
De plaatselijke harmonie, alsmede die van de omringende dorpen, zal de feestvreugde opluisteren met trompetgeschal en trommelgeroffel. Tevens zal natuurlijk het alom bekende 'Op de purperrode top der Pollen' gespeeld worden.
Na de rijtoer zal haar chauffeur haar naar haar permanente residentie waar hij haar zal omringen met alle mogelijke vormen liefdevolle zorg en aandacht.
De koningin stelt er prijs op u nogmaals hartelijk te danken voor alle attenties die zij in deze periode van het volk heeft mogen ontvangen. Uw warme blijken van medeleven hebben haar hart verblijd en haar inténs gesteund.

Koningin Purperpol en de conceptuele kunst van haar zieke overbuurvrouw

Ik had u iets beloofd. Een verhaal over een vallende po. Maar er is meer en ja, u krijgt ook meer. Echte kunst. Conceptual art. En ook dat poverhaal is een uiting van deze kunststroming.

Eerst even het nieuwste nieuws van deze koningin in haar residentie? Het gaat goed! De koorts lijkt vandaag weg te blijven, de ontstekingswaarden dalen en ik voel me steeds beter. Er is zelfs al over ontslag gerept. Eind van de week. Nou. Dat eind van de week is nu toch al zo'n beetje aangebroken? Of vindt u van niet?
Is dat even goed nieuws? In elk geval is het goed nieuws voor de dames van de receptie hier. Die krijgen elke keer weer een rolberoerte en spontane migraine als ze weer een mailtje binnenkrijgen voor ene Purperbolletje, Purpelpol, Lydia ppp, Koningin Purperpol of - het ergst - Purperpo. Maar het is ze gelukt, hoor. Er worden steeds printjes van die mailtjes op mijn bed gelegd en ik hoop maar dat die van u er ook bij zit. Of had u een nog gekkere variant?
Ook leuk is al die post die mijn huisadres weet te bereiken. Ben ik nu zo dom, of bent u nu zo slim? Ik had nooit gedacht dat u mijn ware huisadres zou weten te achterhalen. Of is dat een Twittergeheim - iets waar ik weer helemaal buitensta? Mijn prikbord is al overvol en de prikkertjes zijn op. Maar ga zo door, mensen, ga zo door. U moest eens weten hoe erg ik hiervan geniet!
Onduidelijk blijft wat het nu voor rare ontsteking is/was. En of die nu netjes weg blijft. Met koninginnen weet je het nooit, die zijn ondoorzichtig en ondoorgrondelijk. En onschendbaar. Ha!
En zelfs koninginnen kunnen een ordinair griepje oplopen, maar omdat ze koninklijk bloed hebben, komt dat zo extra rot aan (in mijn geval dan). Of het bij Bea ook zo werkt, weet ik niet. Daarvan weet ik alleen dat ze altijd van die dikke knieën had en een paardrijderrière. Da's ook vervelend.

Maar u wilt nu natuurlijk alles weten van die kunstzinnige buurvrouw die aan conceptual art doet. Compleet met happenings en performances. Als echte koningin ben ik natuurlijk ook een groot kunstminner, dus mensen, ik lig hier zo op mijn plek.
Deze buurvrouw ligt een deurtje verder, hoor. Ik hoor haar vooral, maar dat is maar goed ook, anders zou ik een overdosis aan conceptual art binnenkrijgen. Da's ook weer zo ongezond.
En over gezondheid gesproken: ik ben een béétje moe. Helaas voor u stel ik het poverhaal nog even uit.

Wordt vervolgd...

NU - PRIMEUR Exlusieve foto's van het nieuwe werk-, woon- en slaapvertrek van Koningin Purperpol

Koningin Purperpol spreekt weer vanuit haar koninklijke lakens

Jahaa. Daar ben ik weer.
Nog niets wijzer, wel iets armer. Zweet voornamelijk. En een infuuspaal met vocht. Want eindelijk drong het hier door dat ik van mezelf al een zuperd ben. En dat zo'n aanhangende paal met zak die overal achter blijft haken met een slang die ik elke nacht drie keer om mijn bevallige lijf weet te draaien een beetje overbodig was. Dus ik ben verlost.
Maar nog niet van de koorts. Even leek het erop, tot ik vanmiddag weer begon te bibberen en te daarna te zweten en purperrood begon te kleuren. Ondanks paracetamol enzo.
Dat komt natuurlijk van die computer van u, zei mijn buurvrouw zuur. Die doet de hele dag niets anders dan liggen, zitten en weer liggen. In de verte kijken en praten met mij. En bladeren in een ouwe Story die ze al 500 keer van voor naar achter doornam. Dat ook nog. Verder is het een lief mens, hoor.
Maar mensen, ik zit helemaal niet veel achter dit laptoppie hoor. Veuls te lastig en te vermoeiend. Af en toe lees ik jullie lieve reacties, kikker daar helemaal van op (blijf vooral doorgaan, ook al weet je niets meer te schrijven. Bedenk gewoon een goeie mop of vertel iets over jouw dag in de normale buitenwereld - altijd leuk voor zo'n gehospitaliseerd persoontje), bekijk ik een paar blogjes (sorry, sorry, als die van jou er niet bij zat vandaag) en that's it. Dan ben ik weer uitgeput.
Dus nu ook!
Toedeloe, tot de volgende keer. Dan vertel ik iets over een andere buurvrouw hier. Heel grappig wordt dat. Denk ik. Iets met een vallende po, die komt er zeker in. Jahaa. Je maakt wat mee.

Als een koningin in haar koninklijke bed

Tja. Ik kan het niet laten. Kunstpol was zo lief de laptop naar het ziekenhuis te brengen en ik zit hier koninginneheerlijk even een snel blogje te produceren.
Zo lief van jullie, al die reacties, dat doet ons echt heel goed. Ik heb ze net allemaal achter elkaar gelezen, maar zal het zeker nog een keer doen!

Hier duren de dagen en nachten echt daaaaaaaaaaaaaaaaagen en naaaaaaaaaaaaaaaaaachten. Vooral als ik weer een koortsaanval krijg weet ik het niet waar ik het zoeken moet. Hondsberoerd.
Verder ben ik nog niet echt koortsvrij geweest en leef ik op paracetamol.
Het eten smaakt me totaal niet, en dat is wel weer gunstig voor de kilootjes, natuurlijk. Niet dat het helpt, want ik doe dus totaal niets: een loopje naar het toilet is al een wereldreis waar ik hijgend en puffend van terugkom en waarna ik een kwartier moet bijkomen. En al dat vocht wat binnendruppelt hou ik lekker vast.

Lig aan een infuus met antibiotica en vocht en de artsen tasten in het donker. Het kunnen drie dingen zijn: een virale infectie (morgen test op H1N1 enzo - maar ik heb keurig een griepprik gehaald), een bacteriële infectie, maar nergens pijn of een ontstekingsbeeld, of een steriele infectie, die hoort bij SLE. Het is zo te hopen dat het dat laatste niet is, maar ik ben daar toch wel erg bang voor.

Het wordt me hier weer te warm, de druppels lopen langs m'n rug in m'n bilspleet, dus ik zak weer achterover en wacht tot het beter gaat!

Purperpol plat

"Maak er maar een luchtig blogje van," zei ze nog.

Ik, Grote Pol, heb officieel toestemming van mijn lieve Purperpol om u, oplettende lezertjes, mede te delen dat uw favoriete blogster sinds 0.10 uur vanmorgen in het ziekenhuis ligt.
Vooralsnog is daar geen mogelijkheid tot bloggen, maar wellicht moet er eerst wat anders gebeuren. Beter Worden, bijvoorbeeld.
Omdat ze (te) hoge koorts kreeg, die in combinatie met haar uitgelezen medicijnenpakket niet echt lekker uitpakt, is ze 'voor de zekerheid' toch maar opgenomen.

Waarschijnlijk zal ze in ieder geval de rest van het weekend niet thuis komen, zodat de Pollen het hier nog nooit zo zout hebben gegeten.

Alle grappen ten spijt: ik baal...

DWZI waanvoorstellingen

(Met excuses voor het hoge kladgehalte van vandaag.)

Gisteravond kreeg ik een klein beetje koorts. Een heel  klein beetje maar, maar ik voelde me zó beroerd.

Koorts kan, i.v.m. de medicijnen, in mijn geval duiden op iets ernstigs. Dus ga je je dan van alles in je hoofd halen. De huisarts van de huisartsenpost deed laconiek, maar ik vertrouwde het eigenlijk helemaal niet.

Vannacht kon ik alleen maar denken in kringetjes. Wat duurt een nacht dan lang...

Voor meer DWZI surf je via Roos en Daan een inspirerend rondje.

Poep is ook nog ergens goed voor

G. krijgt remedial teaching van mij, maar hij heeft er vandaag niet zo'n zin in. Dat heeft ie vaker niet, want hij vindt het veuls te moeilijk. Al die stomme twee-tekenklanken ook. Wat kan het hem schelen of iets een eu of een ui is? Erger nog is de ou. En ken je net de ie een beetje, leer je de ei erbij. Maar de oe, die is leuk. Want die zit in poep. Telkens weer moet G. dat even herhalen, dat is belangrijk voor hem. Het maakt mij niet uit, want ik ben wel wat gewend. En zo onthoudt hij die klank-tekenkoppeling tenminste wel.

Ik leg het woordje poes voor hem neer. 'Poep!' roept hij enthousiast. En lacht dan hard, want hij heeft mij gefopt. Hij weet heus wel dat er poes staat, hoor, want hij miauwt erbij.

Dan laat hij een bescheiden scheetje. Hij kijkt mij schuins aan, maar ik doe net of ik het niet gehoord heb. 'Juf,' zegt hij, 'ruik eens?' En ik vraag hem de ui van ruik aan te wijzen, dan zal ik het daarna doen. Nog nooit heeft G. zo gemotiveerd en snel gereageerd!

Zou het ook zo werken met de ie van pies?

LES 1 van De Ultieme Jongensoepsvoeding. Bonusmateriaal: Demonstratiefilmpje 1: drop

Quizje met prijsje!!!!

Geef de juiste antwoorden op de volgende vragen en maak kans op echt een heel leuk prijsje. De winnaar wordt volgende week, 16 januari, bekend gemaakt. Volgers hebben dubbele kansen. Reacties via mail ( purperpolletje@gmail.com ) of in de reactiebox.

En weet je wat nou zo leuk is? Fouten maken mag in deze quiz. Mits goed onderbouwd...

1.
Purperpolletje heeft een plan. Een Groot Plan. Om welk plan gaat het?

a. Ze heeft binnenkort een heuse Give-away (dus iets anders dan het bovengenoemde prijsje).

b. Ze gaat binnenkort een soort gratis blogveiling organiseren.

c. Ze gaat een parachutesprong maken.

d. Ze gaat emigreren naar een onbewoond eiland met zonder internet.

2.

Purperpolletje heeft nog een plan. Om welk plan gaat het?

a. Ze gaat een boek schrijven.

b. Ze gaat een cursus geven over jongens opvoeden.

c. Ze gaat een schilderij maken.

d. Ze gaat een cursus fietsen repareren volgen.

3.

Purperpolletje schrijft een modern sprookje. Hoe heet dat sprookje?

a. Het rode badeendje.

b. Het blauwe olifantje met de staartjes.

c. De prins op het purperen paard.
d. De caissière en de dame met de kromme bonuskaart.

4.
Purperpolletje heeft ... volgers.
a. Tussen de 85 en de 89
b. Tussen de 90 en de 92
c. Tussen de 92 en de 95
d. Meer dan 95.

5.
Purperpolletjes favoriete tv-programma is:
a. Sesamstraat. Ze is namelijk heimelijk verliefd op Frank Groothof, van wie ze IRL ooit een zoen heeft gehad.
b. Gooise vrouwen. Diep in haar hart wil ze ook een echte Gooise vrouw zijn. En blond. En slank. Precies zoals Linda de Mol eigenlijk.
c. Met het mes op tafel. Daar heeft ze vroeger zelfs zelf aan meegedaan. (En niets gewonnen.) Joost Prinsen is in het echt nog leuker...
d. Expeditie Robinson. Ze droomt van deelname, ze is zo reislustig en avontuurlijk ingesteld. En energiek!

6.
Als Purperpolletje een ander beroep zou kiezen, zou dat zijn:
a. receptioniste.
b. edelsmid.
c. dierenarts.
d. pianostemmer.

7.
Welke onderstaande activiteit vindt Purperpolletje het leukst om te doen?
a. naar de bibliotheek.
b. shoppen met een dikke portemonnee.
c. door de modder baggeren.
d. een dagje naar een welnesscentrum.

8.
Een belangrijke gebeurtenis in het jonge leventje van Purperpolletje was:
a. ze kreeg een konijntje.
b. ze lag gedurende lange tijd in het ziekenhuis.
c. ze mocht bruidsmeisje zijn bij de bruiloft van Grote Broer.
d. ze werd opgepakt door de politie.

Een speelbal

In mei zit ik twee jaar in de ziektewet. Dat is geen pretje. Gedeelte afkeuring volgt waarschijnlijk binnenkort. Maar dan zit je dus met een Wet Poortwachter en bladiebla. Met een UWV, een bedrijfsarts, een werkgever, een revalidatiearts, een internist en o ja, ikzelf deed ook nog ergens mee. En dat is al helemaal geen pretje.

Helaas heb ik te maken met een typisch geval van

en elkaar de 

toespelen.

Ik weet niet genoeg van de 

en de .

O help, ik voel me hierin echt maar een ... 

Tien gedachten over denken

Lies86 vroeg me tien gedachten te publiceren. Ik denk wat af, dus da's geen probleem. Te veel geen probleem, vond ik zelfs. Want Purperpolletjes motto is 'waarom gemakkelijk als het moeilijk kan?' Dus maakte ik het mezelf wat moeilijker: publiceer tien gedachten over denken.
Misschien maak ik het u hiermee te moeilijk. Want echt, van mijn eigen gedachten word ikzelf soms al lichtelijk (dit is een understatement) gestoord en onrustig, laat staan u, onschuldige en onvoorbereide lezer die denkt: hé, weer een logje van Purperpolletje - wat gezellig, en dan gaat u die tekst hieronder opgewekt lezen en dan gaat u straks helemaal verward en gedesoriënteerd naar bed. Ik raad u aan: lees niet verder. DOE HET NIET!!! U bent dus gewaarschuwd!
In plaats daarvan kijkt u gewoon naar dit onschuldige clipje, uit een van de favoriete films van de Polletjes:


Maar goed. U bent er nog. Tien gedachtes. Hou u vast.

1. Dacht ik maar wat minder, denk ik soms.

2. Volgens mij denk ik uitsluitend in woorden. Hoe denken baby's, die nog geen innerlijke spraak hebben? Wanneer spreek je eigenlijk van denken bij baby's? En hoe denkt Jaap Kooiman 'zogenaamd' in TWGHG, bijvoorbeeld in die uitzending waarbij hij zoveel mogelijk gedachten per minuut moet zien te produceren?

3. Als ik in bed niet meer denk, val ik bijna in slaap. Tenzij ik erachter kom dat ik niet meer denk en dan denk ik opeens weer heel veel.

4. Niet denken kan ook door een melodie te zingen in je hoofd. Maar dan zonder woorden, uitsluitend in muziek, anders telt het niet. Of is dat toch een vorm van denken? Waarschijnlijk wel, al is het minder cognitief van aard. Meestal dan, want als Bach muziek bedacht, bedacht hij dat weer heel wiskundig.

5. Zou je de denksnelheid van mensen kunnen meten en beïnvloeden? Ik ken mensen die drie keer zo snel denken als ik, maar ook mensen die drie keer zo langzaam denken. Da's best bijzonder. Kun je iets doen om even snel te denken als je gesprekspartner? Of zou dat saai worden?

6. Waarom denken sommige mensen zulke rare dingen? Ik noem geen namen, maar in de tweede kamer zitter er minimaal een stuk of 24 die echt heel raar denken. Of zouden ze niet denken, maar alleen maar vinden? Of blind volgen?

7. Wat denkt de lezer nu?
a. Oef... we zijn nu al bij 7?
b. Wat een boeiende materie.
c. Brrr, wat een vreselijk suf saai logje. Ik kom hier nooit weer.
d. Had ik maar geluisterd naar de waarschuwingen hierboven. Die Purperpol is rijp voor opname.

8. Ik dacht vóór 23 december, 14.52 uur compleet anders over rijdende auto's. Ik fiets bijna altijd (heb geen rijbewijs) en als ik een auto zag, dacht ik (gelukkig meestal onbewust): 'Ah, daar is een auto.' En dan daarna bijvoorbeeld een van de volgende gedachten:

• Oppassen geblazen!
• Wat een monsterlijk ding is zo'n auto eigenlijk.
• Waarom rijdt die auto eigenlijk? Je kunt toch ook fietsen?
• Wat zijn er toch veel van die dingen.
• Waarom toetert die auto naar mij? (denkdenkdenk) O ja... er zit vast een mens in dat mij wil begroeten...  (en dat bleek dan meestal ook te kloppen, maar daar kwam ik dan te laat achter.)

Nu denk ik dus anders. Omdat op 23 december opeens het kwartje viel: achter het stuur van zo'n auto zit een mens. En dat mens is dus geen auto. Dat mens heeft een persoonlijkheid. Een veel rijkere persoonlijkheid dan het karakter auto. Dat mens kan zelfs jonger zijn dan ik. Of aardiger. Of wiskundiger. Of in gedachten verzonkener. Of haastiger. Of vrolijker. Of gedachterijker.
Het maakt het fietsen er een stuk leuker op, moet ik u zeggen.

9. Ik denk dat u nu denkt dat ik gek ben. Of u denkt nu dat ik denk dat u denkt dat ik gek ben. Dat kan ook.

10. Denken in kringetjes levert weinig op, toch doe ik het vaak. Om niet meer in die kringetjes te denken gebruik ik, als ik eraan denk, een dom truukje. Dan denk ik: 'Ho! Stop! In je mand.' En dan gaat die gedachte in z'n mandje liggen. Zo heerlijk opgekruld op een zacht dekentje, onder mijn bed. Maar de gedachte is zó weer terug, hoor. Ik kan 'm beter aan de ketting leggen, een ketting met een groot slot erop. En dan de sleutel aan Grote Pol geven.
Maar ik denk dat die daar slecht tegen kan, zo midden in de nacht.

O ja. Wilt u ook tien gedachten publiceren? Hier is het stokje!

Een nieuw jaar?

Moet dat altijd op 1 januari beginnen?
In het onderwijs reken je in cursusjaren. Dus na de zomervakantie begon voor mij ook al een nieuw jaar.
En toen ik jarig was, toen ook al. Ben met m'n 41e bezig.
En morgen begint ook een nieuw jaar, want twee jaar geleden kreeg ik op 2 januari een officieel stempeltje en een tas vol medicamenten. Dus overmorgen maak ik voor de derde keer een 3 januari mee met SLE.
En toen de adventstijd begon, toen begon ook al een nieuw jaar.
En op onze trouwdag.

Oud en nieuw. Wat is oud, wat is nieuw. Wanneer sluit je iets af? Wanneer begin je iets nieuws?
Soms is het tijd om dingen af te sluiten. Maar dat hoeft dus niet op 31 december. En elke dag mag je weer opnieuw beginnen, wacht daar niet mee tot 1 januari.

Dat wilde ik maar even zeggen, met m'n houten kop, want ik kan slecht tegen weinig slaap.

Tot slot nog een oude foto. Een vredig en liefdevol plaatje. Precies veertig jaar oud, denk ik. Want volgens mij ben ik dat baby'tje. Maar het gaat om die lieve mevrouw: dat is mijn lievelieve oma die vandaag 98 jaar is geworden. Voor haar begint vandaag ook weer een nieuw jaar. Een jaar dat weer grotendeels aan haar voorbij zal gaan, want o, ze is zo heel erg oud.
Hoe relatief is dit alles, lieve mensen: wat is oud, wat is nieuw. Wat is van eeuwigheidswaarde, wat is vergankelijk.
Ik wens u allen in alle opzichten een goed jaar, wanneer dat ook begint. Een jaar waarin misschien niet gebeurt wat u verlangt, maar wel een jaar waarin vrede in uw huis en in uw hart zal heersen.