Het is vrijdag voor kerst. Purperpolletje is druk in de keuken. Want vóór de kerstdagen schijn je allerlei voorwerk in de keuken te moeten doen. Om superrelaxed De Dagen te kunnen beleven en zodat je al je gasten urenlang moeiteloos kunt verrassen met voorgerecht na amuse, hoofdgerecht na hors d'oeuvre, kaasplankje na tussengerechtje, dessert na appetizer aan je feestelijk gedekte tafel.
Dus. Ik deed net alsof ik ook zo'n huisvrouw ben en wij ook een traditioneel gezinnetje zijn dat zich klemvreet op die dagen.
Ik maakte een soepje voor zondag, een soepje voor zaterdag en ook nog een ragoutje voor zaterdag.
Zaterdag reden we vrolijk en goedgemutst naar mijn ouders. Wij zouden voor de lunch zorgen. Op de achterbank naast Parapol een kratje, want de kofferbak was dichtgevroren. Een vol krat met broodjes, ham, kaas, pasteibakjes, verse rucola en een pan romige soep.
En een heerlijke pan ragout.
Dacht ik.
Ik was alleen maar de servetjes vergeten.
Dacht ik.
Tot ik een helder moment had. Midden op de A12. Dat kun je soms zo hebben.
In dat heldere moment bedacht ik dat er thuis twee identieke pannen op het fornuis stonden. Een met zondagsoep en een met zaterdagragout. En dat het dus best eens kon zijn dat ik, in de stress die toch blijkbaar onherroepelijk opsteekt zo'n dag - daar helpt al dat voorwerk niets tegen -, de zondagsoep had meegegrist en niet de ragout.
En ik kreet het uit. Van schrik. Want: stel je voor. Dat zou toch eens wat zijn.
'Parapol, kijk eens snel in die pan wat erin zit,' beval ik bits. Want elke seconde telt dan.
Parapol lichtte gehoorzaam het deksel op. De geur van onze beknoflookte zondagsoep vervulde onmiddellijk de auto. In plaats van de laffe ragoutlucht, dus. En toen drong het besef dat ikzelf ook heel dómme fouten maak wel heel rauw bij me binnen.
En ik vond het zo erg. En zo stom. En ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. En Grote Pol wilde ook al niet terug naar huis. Nee. Dat zou toch eens wat zijn.
Maar toen kwam de verlossing. Van de achterbank. Parapol bromde: 'Nou, dat is toch helemaal niet erg? Iedereen maakt wel eens een foutje. En fouten mag je maken. Volgende keer overkomt het je niet meer, weer wat geleerd. En duh. We hebben toch genoeg te eten bij ons. Dus.'
Opgelucht haalde ik adem. De ruimte die mijn kind, dat kind waarbij het grootste deel van de opvoedingsklus geklaard is, me bood, was heerlijk.
Inderdaad.
Ook ik mag fouten maken. Zelfs van mijn puberzoon.
Helemaal niet erg.
Van de andere hoek van de achterbank klonk echter gemopper. Kunstpol was het duidelijk niet met de milde houding van zijn broer eens. 'Als ik 's een keer één ding vergeet, krijg ik altijd straf. En mama maakt een Grote Fout en iedereen doet opeens net alsof het niet erg is.' En hij wreef het er nog een hele tijd in.
En mijn vader keek ook al zo teleurgesteld toen hij van die ragout hoorde.
Dus binnenkort maak ik nog een keer ragout, bij mijn ouders thuis. Een pan vol. Dan kunnen ze er weer een week van eten.
En mocht u nu ook opeens denken: 'Ja, ragout, dat zat dit jaar niet in het kerstpakket en ik heb nog wel een gaatje over...,' dan volgt hier het hatseflatsrecept. Want niets is gemakkelijker dan het maken van lekkere, laffe, zachte, blubberragout. Bovendien is het zelfgemaakt veel lekkerder dan uit zo'n blik vol conserveringsmiddelen.
Smelt wat boter of margarine in een pannetje. 20 gram of zo. Doe dan ook 20 gram bloem er in één keer bij en roer u gek. Als dat goedje een klont wordt, doet u er al roerend scheutjes bouillon (of in mijn geval water - want ik eet zoutarm) bij, tot alles een ragoutdikte aangenomen heeft. En dan gooit u er de restjes uit uw koelkast bij. Maakt niet uit wat. Er staat vast heel wat in uw koelkast, want u heeft waarschijnlijk net als ik veel te veel klaargemaakt voor De Dagen. Restje stoofvlees (vlees uit elkaar geplukt), restje kipfilet (ook uit elkaar geplukt), champignonnetjes, vis, kruiden, groenten.
En dat maakt u heel heet en dan gooit u het op een boterham of in zo'n bakje waar veel te weinig in past en eet u het snel op, want het koelt zó af.
