Ik belde dan wel dapper voor een afspraak, maar nu moet de goede vieze petareut nog terugbellen. Zo eentje die gespecialiseerd is in mijn geval. Zo gaat dat tegenwoordig, blijkbaar. Eerst vragen ze je telefonisch het hemd van je lijf, tot je denkt dat ze nu toch álles van je weten en je bloeddruk tot een nieuw hoogtepunt is gestegen, je hart als een aflopende tijdbom in je keel slaat en je helemaal klaar bent voor een ontspannende massage als beloning voor goed gedrag, moet je nóg weer dagen wachten op een ander die dan nóg weer een paar dagen later live alles van je wil weten en zien. Aaaaaaaaaaargh.
Daar kan ik dus niet tegen. Het moet dan ook maar weer klaar zijn. Achter de rug en geen gedoe. Amper zwanger van De Polletjes wilde ik het liefst ook maar meteen bevallen. Toen ze een week oud waren, wilde ik eigenlijk dat ze al konden lachen. Toen ze dat deden, moesten ze weer zo snel mogelijk kunnen rollen. En zo voort. En zo voort.
En nu wil ik dus eigenlijk maar meteen sinterklaasavond maar gehad hebben, tig behandelingen van de vieze petareut achter de rug, een conditie á la Roger Federe en een slank lichaam á la Daphne Bunskoek.
En wat ik vooral ook NU wil:
Parapol was vandaag op de Hogeschool Arnhem-Nijmegen en voelde zich best aangetrokken tot de studie Sociaal-Pedagogisch werker. Dat ie zich nu vast aanmeldt. Stukken beter dan het Korps Mariniers en een missie naar Uruzgan, of erger.
6 opmerkingen:
En als je eens in het NU ging leven, en daarvan genieten? Nog even niet praten met je vieze petareut, nog even voorpret hebben voor sinterklaas, etc.? Dat mag ik tegen mezelf ook wel zeggen, ik kan die baby er onderhand ook wel uitkijken...
waarom gaat ie niet naar de CHE?
ja, ik sluit me aan bij karien, vooral genieten van het NU meid! maar eh, wie zegt dat hier ...
hoewel, mijn leuze is: droom alsof je eeuwig zou leven, maar leef alsof het vandaag je laatste dag is...
ik vind je label 'geen gemier, kweek meer spier', geweldig ;-) en duim dat het je een beetje lukt gewoon NU te genieten...
Oh, ik vind het ook altijd zo lastig om dan nog rustig af te wachten! Hoe ik ook tegen mezelf preek dat ik moet genieten van het moment, en leven in het moment, diep in mij blijft het ongeduld knagen.
Een waarheid als een koe (de aanmelding bedoel ik... en dat het beter is als Uruzgan... *slik* een vriendin van ons moet per april a.s. weer naar de zandbak. Even rotnieuws in deze tijd.... :-( En onze jongste wil zich nog altijd aanmelden... rotmeid! Sorry.... )
Ha, jij hebt al net zoveel geduld als ik!
Een reactie posten