Duif en patatkip

Andere mensen zetten met Kerst een boom in huis, of met Pasen een tak. Wij hangen met Pinksteren een duif voor ons raam. Ooit gekocht met 50% korting in de kerstuitverkoop bij de Hema. Weet de Hema veel. Die duif hoort bij Pinksteren! Het is een prachtig symbool van de Heilige Geest en zoals hij in onze harten mag wonen, hangt deze duif als een teken van zachtmoedigheid, vrede en liefde ook in ons huis.

Vanmorgen zat een andere duif (vanwege zijn omvang hier ook wel patatkip genoemd) op ons balkon deze mooie witte duif te bewonderen. Hij hipte wat heen en weer, van balkonrand naar bloembak, van bloembak via vogelhuisje naar wasrek. Draaide zijn hals in allerlei bochten om een totaalplaatje te krijgen en leek zijn uiterste best te doen deze verschijning te doorgronden. Of genoot deze patatkip gewoon van de aanblik van deze blanke schone?

Hij hoeft het ook allemaal niet te begrijpen. Wie hangt er nu een duif voor het raam? Het is een kwestie van het hart en daar 'weet' patatkip alles van. Hij zit regelmatig met z'n vaste verkering op een tak verderop te tortelen. Ze zijn razendverliefd en staan in vuur en vlam. En zo zijn we weer terug bij Pinksteren!

Hellup!!!

Wie weet een winkel waar ik veertien hele kleine glazen potjes met dekseltje kan kopen? (Blokker, Xenos, Action, Hema, V&D hebben niets geschikts.) Ik wil een leuk, creatief, alternatief medicijnorgeltje maken. Want als ik er zo één koop bij de apotheek voel ik me zóó bejaard. Bovendien zijn de vakjes vaak te klein.
Ik heb er wel één nodig, want ik maak fouten. Gisteren per ongeluk een dubbele dosis van een nieuwe pil genomen. Grote Pol beloofde plechtig meteen de huisartsenpost bellen als ik in shock zou raken. Was gelukkig niet nodig.

Wie weet of laminaat in de keuken een goed idee is? Vooral voor spetterende Pollen die wel eens wat water knoeien hier of daar?

Wie weet een huis, ergens in Nederland, waar we (tegen betaling uiteraard) een weekje in de vakantie, ergens begin augustus, op zouden mogen passen en van zouden mogen genieten?

Wie weet of je twee weken na een valpartij met blijvende heel lichte pijn aan je enkels toch naar de dokter moet?

Wie weet hoe je moet leren lanterfanten? En daar ook nog van kunt gaan genieten?

Wie weet altijd iets leuks te doen? Want wij vervelen ons, dus jij moet iets verzinnen...

Frans = ...

Parapol maakte een draaischijf met splitpen, zijn werkboek Frans en een min of meer rond geknipt cirkeltje. Heel creatief. Tijdens de les.

Andere draaimogelijkheden:

stom / heel stom / verboden / dodelijk / onbeschrijfelijk / negatief / vreselijk / irritant / ik haat het / afschuwelijk / afgrijselijk.

Zijn cijfers (tikje overdreven) (niet verwonderlijk door dit soort acties):

vertonen dalende lijn / onbeschrijfelijk / negatief / onder zijn niveau / irritant / afschuwelijk / afgrijselijk / stom / heel stom.

Maar bij de creatieve vakken scoort ie prima. Dat dan weer wel.

Vreemde aantrekkingskracht

Gisteren had ik een eetdate met twee oude schoolvrienden. Het was leuk, gezellig, lachen, gieren, net niet brullen. Alledrie niets veranderd en toch ook wel. Ouder, wijzer, grijzer (twee van de drie, dan). Het gekke is dat er echt weinig overeenkomsten te noemen zijn in karakter en interesses. Vroeger ook al...
Even wat verschillen zwart-wit op een rijtje:

Zij waren rechts, de een meer dan de ander, ik links.

Zij hielden van Madonna enzo (en ze volg(d)en het Songfestival (brrr)). Ik was van U2, Joe Jackson, klassiek en stilte (en nog!).

Zij zijn respectievelijk BMW-verkoper en steward, ik ben een echt onderwijsmens. Zie je mij al door zo'n vliegtuig manoeuvreren? Of verkooppraatjes houden?

Zij waren niet zo met God bezig, ik was een echte Jesusfreak.

Zij zijn mannen van de wereld, ik ben een provinciaaltje... Heb nog nooit gevlogen, voel ook geen behoefte daartoe.

En toch, er is sprake van een vreemde aantrekkingskracht. Waarom dat dan precies is, daar kwamen we gisteren ook niet echt achter. Het heeft te maken met respect, openheid, nieuwsgierigheid naar elkaar en een zelfde gevoel voor humor. We konden en kunnen echt onszelf zijn bij elkaar. Tenminste, dat geloof en hoop ik.
Vriendschap heet dat. En da's mooi.

Jongens, ik wens jullie al het Goede toe in je leven, Vrede in jullie huis en in je hart. Have a nice flight!

En we zien elkaar weer! Deal!

Wauw, leuke vloer!

Kunstpol is een sloddervos en chaoot. De vloer in zijn kamer ziet hij als handig verlengstuk van zijn bureau, kasten en bed. Er ligt altijd van alles. Van verdwaalde kogels tot vuile sokken, van een knaloranje leeuwenstaart (nog van de voetbalgekte) tot muntgeld (als dat niet gewikkeld in honderd elastiekjes in zijn rommeltjesdoos ligt: zo vond hij laatst zomaar €3,50!). Van de halve boekenkast tot hele wisseltentoonstellingen van 't een of 't ander.
Ik heb een hele tijd het volgende plaatje op het toilet laten hangen voor we verder scheurden, maar het helpt tot nu toe niet veel... De hint is nog wat te 'stil'.

Maar Kunstpol heeft een excuus. Hij heeft namelijk gelezen dat zijn grote voorbeeld Vincent van Gogh, wiens kunstzinnig niveau Kunstpol later minstens zal evenaren, ook zo'n soort vloer had. Dat hij, voordat hij zijn kamer schilderde, die vloer eerst grondig van verfspatten en troep moest ontdoen... Dus!

IJzersterk argument. Ik sta met mijn mond vol tanden.

Er zit eigenlijk maar een structurele oplossing op: (plaatje verwijderd)

Dat zal Parapol met zijn megaverzameling aan legerspullen ook goed uitkomen. En Grote Pol, met zijn megaverzamelingen van 't een en 't ander.

Opgeladen

Dankzij


- heel veel om me heen kijken (hier bijvoorbeeld foto's van 'onze' Kreelse plas)

- heel weinig moeten

- heel veel slapen

- heel veel lezen

- heel veel lummelen

- heel veel gedachten de vrije loop laten

- heel veel rommelen

- heel veel zaken op een rijtje zetten

- heel veel genieten van wat fietstochtjes in de buurt


ben ik weer opgeladen en kan ik morgen weer lekker werken!

Rabarberbananenjam

Gisteren weer eens jam gemaakt. En lekker! Moet je ook proberen, lust iedereen... Behalve de Polletjes, maar da's normaal, dat zijn echt miesmuizers.
't Ziet er alleen niet uit. Vandaar die viooltjes, om het nog een beetje appetijtelijk te laten lijken.

Rabarberstelen in stukjes van 2 cm snijden en met klein beetje water in een paar minuutjes zacht koken. Dan met stukjes banaan en appel pureren (staafmixer). Verhouding rabarber:banaan:appel ongeveer 3:2:1.

Even wegen en ongeveer 2/5 van dat gewicht aan geleisuiker (light!) toevoegen. Even koken (minuutje) en in de pot(ten) doen.

Zo simpel kan het zijn. En lekker!

Delighted

Een van de programmaonderdelen van de verjaardag van de leerkrachten in de klas van Kunstpol was Group 8a's got talent. (Dat hoort dan in het Engels, dat is namelijk cool. Ik zal ook eens cool zijn en wat Engelse termen gebruiken in dit berichtje.) Alle kinderen, behalve de jury en de cameraman - de non-performers, spotlighthaters - hadden wat ingestudeerd. Van Waveboarden tot Gevechtstechnieken, van Onbewoonde eilanden tot Bach op gitaar.

Kunstpolletje wist allang precies wat hij wilde gaan doen. Hij ging voor Something Completely Different...
Maar er was wel een risico aan verbonden: het was al eens op televisie vertoond en Kunstpol wil graag origineel overkomen. Alsof ie het allemaal bedenkt waar je bij staat. 'Maar,' zei hij zichzelf geruststellend: 'de kinderen uit mijn klas kijken naar heel andere programma's dan wij. Zij kijken altijd naar X-factor en Idols enzo. Dus ik durf het wel aan.'
Wij kijken inderdaad naar andere programma's. Wij zijn inderdaad completely different dan de grote meerderheid in zijn klas.

Praktisch probleempje bij die act was dat hij als attribuut een (accu)boormachine nodig had. En die hebben wij niet. Want Grote Pol heeft twee linkerhanden. En ik moet er nog altijd één krijgen op moederdag. Maar dan krijg ik altijd al potbloemen (petunia's). Gelukkig hebben we Beste Buurman B., die in tijden van nood wel overál gaten voor ons wil boren. En Opa T. natuurlijk die de grotere klussen met volle overgave en een grootmoedig hart op zich neemt.

Maar goed. Een accuboormachine. Gelukkig wist ik raad: de body van de elektrische tandenborstel. Hier een homevideotoegift, special edition for purperpol.blogspot.com (let ook op zijn stralend witte lach, thanks to Oral B's nieuwe opzetborsteltje:

(Bij mij speelt het geluid veel sneller af dan het beeld, maar het is dus de bedoeling dat je synchroon robotachtig gezoem hoort bij elke beweging.)
En die elektrische tandenborstel bleek goed te werken, want Kunstpol won met zijn robotact de eerste prijs! Deze, een heel pak voor hem alleen.
And now Kunstpol's so Mars delighted!

Hemelvaartsdag 2009

Kunstpol: ik weet het verschil tussen discipelen en apostelen. Nou, discipelen zijn meer leerlingen, za'k maar zeggen en apostelen zijn gewoon macho-men.

Parapol kletst aan tafel: ' (...) je lichaam masseren.'
Purperpolletje'verstaat: 'Marcheren?'
Parapol: 'Hihihihi, ja, het gaat goed met de opvoeding. Je verstaat al marcheren, ik hoef zelf niet eens meer over Het Leger te beginnen. (kijkt naar Grote Pol) ... Papa denkt: 't kan mij niet bommen. Hihihihihihihi.'

Waarom

- lijk je bij de kapper nog bleker, vollemaanser en zieker dan in de badkamerspiegel thuis?

- vertrouw je zo'n kapper als ze zegt dat ze een heel leuk plannetje met je haar heeft?

- ben je toch teleurgesteld als, nadat de eerste lijndagen er meteen twee (2!) (ja, echt 2!) kilo's af vlogen, op de vierde dag je gewicht stabiel blijkt? (hahaaaa, dus geen chips, chocola en cola genomen dinsdag, goed hè!)

- weet je op je eerste officiële ziekteverlofdag niets te bedenken om je werk los te laten en te ontspannen? Moet je dan dutjes gaan doen? Sinaasappels eten? Libelles lezen en woordzoekers oplossen? Of in het bos gaan lopen? (Op advies van de bedrijfsarts werk ik vanaf deze week 75% in plaats van 95% om mijn lichaam meer kans te geven te herstellen.)

- kan een vrolijke bui en een optimistische kijk zo radicaal omslaan? En waarom slaat dat niet snel weer terug om?

- lukt het niet om niet alleen met mezelf bezig te zijn?

- vermoei ik mijn lieve lezers met deze waaromvragen?

God is goed, ook voor mij. Als je dat maar weet.
Dáárom vermoei ik jullie met deze waaromvragen!

Parapuberpraatjes

- Zeg Parapol, je moet je fiets nog binnenzetten.
- Ja, dat zal ik zo doen want anders staat ie de hele nacht buiten, helemaal alleen en dat zou niet best zijn want er kan hier zomaar een of ander vreemd type rondlopen die een fiets nodig heeft en die ziet dan ook mijn fiets en die denkt dan: kom laat ik eens een fiets meenemen en weet je wat, dan neem ik die mooie fblauwe fiets vol modderspatten en takjes hei die hier voor de deur staat wel mee, en dat zou niet best zijn want dan heb ik geen fiets meer en dat is zonde van het geld en o ja, het is morgen Pinksteren of Hemelvaart of zo dus dan kan ik ook niet naar de kerk en dan kan ik ook niet naar de hei om kogels te zoeken en daarom zal ik zó mijn fiets binnenzetten een ogenblikje geduld aub.

Zo weet Parapol elke gespreksonderwerp of opmerking binnen twee minuten om te buigen in iets wat met Het Leger te maken heeft. Creatief hè?

moe

Soms ben je zo moe, dat je niets meer leuk vindt, dat je alles negatief op jezelf betrekt, dat alles binnenkomt als kritiek, dat je geen pap meer kunt zeggen, dat je denkt dat je niets goed meer kunt doen -en dat eigenlijk ook nooit gekund hebt-, dat je nu dan eindelijk door de mand valt, dat je elk moment kunt gaan janken, dat je alleen maar wilt hangen op de bank en veel chocola en chips eten.

Dan schrijf je snel een blogje en ga je hangen op de bank. En je drinkt nog maar eens een kopje thee. Dan weet je toch nog ergens wel: morgen is het weer over.

Nerd-alarm

Gisteren was ik zoooooo chagrijnig. Niets was goed, alles was te veel. Die bui sloeg gelukkig om toen Grote Pol en ik naar een gezellig feest gingen.
Vandaag had Parapol die chagrijnigiteit overgenomen. Het was gewoon komisch, zo niet te harden was-tie. Alles was fout, niets was genoeg. Zo rond zes uur had ik geaccepteerd dat ie nu eenmaal in die bui zat en kon ik er ook van gaan genieten. Toen voerden we een discussie over smaak. Maar over smaak valt niet te twisten, alleen weet Parapol dat nog niet. In grote lijnen ging het ongeveer zo:
Parapol: 'Kinderen hebben echt smaak, want volwassenen eten alles.' (Moet je even over nadenken, is wel mooi geredeneerd.)
Grote Pol gaat er tegenin en zegt dan ook: 'Maar jij wordt volwassen, dus wen er maar vast aan.'
Parapol: 'Nee.' (+ een aantal puberargumenten)
Purperpol: 'Dus, wat jij uiteindelijk zegt is dat moedermelk de ultieme smaak is? Kom maar, dan.'
Parapol: 'Nee.' (+ een weer een aantal puberargumenten, herhaling van standpunten en eromheendraaierij)
Purperpol en Grote Pol gaan maar over op een ander onderwerp.

Vanavond bleek dat Parapol helemáál geen huiswerkvrij weekend had. In plaats van te blijven hangen in de chagrijnigiteit veranderde hij door een vrolijke weddenschap plots in een gezellige nerd! Da's écht een grote overgang, kan ik je zeggen.
Als Parapol voor zijn repetitie wiskunde dinsdag een 8.0 of hoger gaat halen, krijgt hij van mij iets militairs en anders krijg ik bloemen. Geen bos, maar 'potbloemen' wil hij me geven. Waarschijnlijk 1 petunia, 1 lobelia of 1 afrikaantje, maar oké.
Hij pakte zijn boek en ging spontaan zitten leren. Ik moest hem gewoon afremmen. Vreemde opvoedingspraktijken, daar in huize Pollenstein...

Gewichtig

In onze normaal zo serieuze krant stond deze woensdag onderstaand sensationeel berichtje. De Polletjes waren Zwaar onder de Indruk.




De Polletjes zitten regelmatig op elkaar. Da's hier heel normaal. En Kunstpol heeft ook al een voorliefde voor schlagers, zijn radio staat standaard afgesteld op een piratenzender. (Ik heb héél lang geleden ook héél kort zo'n periode gehad en het is gelukkig helemaal over, dus ik vertrouw erop dat het bij Kunstpol ook goed komt.) Ik ben blij voor Kunstpolletje dat Parapol nog steeds een lichtgewicht is, anders...

Overigens ga ik vanaf morgen maar voorzichtig weer eens diëten (is wel nodig na die gordelroos en door de Prednison enzo), dus Grote Pol kan binnenkort hopelijk ook opgelucht ademhalen. Ik was trouwens toch al niet van plan om op hem te gaan zitten. Ik maak zó al een verpletterende indruk op hem.

Is dat duidelijk?

Na het douchen:
Raam open!


Badkamergordijn open!
Douchegordijn dicht!


Dank U!

Mijn enkels lijken driedubbeldik, wat ben ik toch een dommerik

Wil ik snel even wat halen, struikel ik over een drempel. Verzwik mijn enkel, val weinig elegant op het schoolplein, tussen de naar buiten stormende kinderen. Sta snel op, maar val bijna flauw van de pijn. Zak op de grond tegen een muur en laat als ik weer wat bij positieven ben een kind hulp halen. Gelukkig niets gebroken, wel twee driedubbeldikke enkels, want:

a. al nooit niet slank,

b. opgezet door de slechte nierfunctie en

c. allebei een extra ei door die valpartij.

Maar ik loop vrolijk verder, naar voor, naar achter, naar links en rechts...

Geen poep-, wel piesverhaal

Dit wordt een piesverhaal. Dus je hoeft niet verder te lezen, je mist niets, als je niet van pies houdt. Of pies vies vindt. En als je er wel van houdt, mis je waarschijnlijk ook niets. Gewoon een piesverhaal. Heb ik zin in.
Morgen mag ik weer naar de nefroloog (= internist met nierspecialisatie). Die man wil me dan graag vertellen hoe het nu werkelijk intern met me gaat. Daarom moest ik vorige week zondag al mijn pies opsparen en dat ’s maandags inleveren. Samen met een flinke dosis bloed.
Voor die pies krijg je vooraf van de immer vriendelijke laborante ;-( van het ziekenhuis óf een Geel-Bruinige, óf een Bruin-Gelige Bokaal. Dit keer kreeg ik de Bruin-Gelige variant. Er kan ruim 2 ½ liter in, dus ik dacht die dag maar een kopje thee extra te drinken. Want de internist had al gezegd dat álle vrouwen áltijd veel te weinig drinken. Dat zou mij niet overkomen.
Die Bokaal moest tussendoor telkens in de koelkast. Daar stond mijn pies af te koelen tussen de melk en de sinaasappelsap. In bijna net zo’n bokaal. En nee, we hebben ons geen enkele keer vergist.
Van de nervositeit moest ik ook al wat vaker. Dus telkens Bokaal uit koelkast, naar de wc boven, piesje doen, piesje overgieten, naar koelkast beneden, Bokaal in koelkast. Boven stond een handig opvang-Johma-huzarensalade-bakje en dat goot ik telkens leeg in De Bokaal. Was erg goed voor de wederopbouw van mijn conditie.
Maandagochtend was de laatste keer. Ochtendpies, da’s nog een fikse pies, hoor! D’r kan veel in zo’n blaas. En het paste nét in De Bokaal. Sticker met mijn persoonlijke streepjescode erop en hop, op de fiets met de pies. Bokaal in een zakkie aan het stuur. Het klotste lekker. Bokaal ingeleverd bij de nog immer vriendelijke laborante ;-( en toen nog wat buizen bloed laten aftappen.
Laatste opdracht van de internist: vlak vóór de afspraak een potje ochtendpies inleveren. Liefst nog lekker warm. Daar kon ik hem nou echt blij mee maken, zei-die nog. Dat wilde ik vanmorgen doen. Grote Pol had potje gisteravond goed zichtbaar klaargezet, opdat ik vanmorgen in nog half-comateuze slaaptoestand in het potje zou piesen, mij daarna fluks zou aankleden (alles lag klaar), een bammetje naar binnen kon werken, schielijk wat vrolijk gekleurde pilletjes zou slikken, lenzen indoen (lukt nu meestal binnen drie minuten, ik ga vooruit) en op de fiets kon springen met het potje warme pies.
Maar. Vanaf drie uur lag ik in heldere waaktoestand met een blaas die leeg wilde. Telkens draaide ik me maar weer om, Want Het Mocht Niet. Ochtendpies moet ochtendpies zijn. Warm, veel en geel. Om half zeven hield ik het niet meer en ben toen maar gewoon lekker gaan piesen op de wc en niet in het potje. Morgenochtend doe ik het echt in het potje.
En vanavond drink ik niets meer.

Guillotine

Vandaag stond ik voor groep 7. De geschiedenisles ging over Napoleon. Wisten jullie nog dat ie de veldtocht naar Rusland begon met 600.000 man? En dat ie terugkwam met 18.000 man?
Behoorlijk gruwelijk allemaal. Ik had een interessante uitzending over de slag bij Waterloo van Vroeger & Zo laten zien, prachtig materiaal.
Daarna konden de kinderen aan de slag met de tekst uit het boek en een werkblad. Nog even het een en ander klassikaal gesproken over de goede kanten van Napoleon (maten, gewichten, achternamen) en de guillotine. Het plaatje in het boek vond ik wat onduidelijk en gewend als ik ben aan kinderen die echt heel veel kunnen hebben (De Polletjes deinzen nergens voor terug) trad ik onbekommerd in details. Tekende een schetsje op het digibord, sprak over een opvangbak voor het bloed, zodat het marktplein niet zo vies zou worden en over de beul en de kracht van het vallende mes.
Komt na een tijdje het liefste, gevoeligste meisje van de klas naar me toe. Vraagt ze met bibberend stemmetje: 'Juf, wordt zo'n guillotine nog steeds gebruikt, ergens op de wereld?'
Slik.

Dusluuksie 3

... David stak het refrein over ...

Mijn hoofd lijkt wel een luchtballon, ik wou dat ik erin prikken kon

Op zoek naar een leuke foto van mezelf voor op Hyves (al negen vrienden!) raak ik alleen maar gefrusteerder. De prednison heeft zijn werk gedaan, zullen we maar zeggen... Mijn gezicht is in elk geval nu echt wel modelletje vollemaan.


Of mijn nieren het nu beter doen, is nog maar de vraag. Vrijdag mag ik weer naar de nefroloog (nierarts) en horen we dat. Ik voel me in elk geval de laatste dagen een flink stuk beter, maar als ik me te veel inspan krijg ik toch nog ballonhanden en -voeten en klopt mijn hart (van boem-boem, boem-boem) in mijn keel. Ik doe mijzelf denken aan de schilderijen van Botero, alleen hebben zijn figuren hele kleine handen, ik heb nog regelmatig hallucinaties waarbij vooral mijn handen heel groot lijken.

En ondertussen wil ik dán weer wel, dán weer niet naar de kapper. Er moet wat met m'n haar, maar ik zie er tegenop om een halfuur in de spiegel te moeten kijken, om wéér die zaak uit te lopen met wéér die frustatie dat zo'n knipbeurtje niet het resultaat opleverde waar ik op hoopte...(een total make-over, waarbij ik in een oogwenk verander in miss Holland, en dat in een halfuurtje bij de buurtkapper, wat verwacht ik ook?)
De meivakantie is weer voorbij, geen tijd meer voor de kapper. Grote Pol blij, die wil dat mijn haar altijd maar lang, langer, langst wordt. Van voor, van achter, van links en rechts.

Kamp Pollenstein

Al een tijdje wilden De Polletjes als echte militairen de nacht buiten doorbrengen. Onder een militaire poncho. We hebben een gemeenschappelijke tuin, een aardig lapje grond om ons huis met heel veel mogelijkheden.
Uit de beschrijving van Parapol begrepen we dat zo'n poncho niet alleen regenkleding is, maar ook als primitief tentje gebruikt wordt. Maar het bleek niet meer dan een groot doek te zijn.


Poging 1. Een maand of wat geleden. Na maanden gezeur hunnerzijds en ein-de-lijk toestemming onzerzijds, ging het feest op het laatste moment niet door. De Polletjes hadden het doek op ongeveer 1 meter hoogte tussen vier bomen gespannen en wilden doodleuk daaronder gaan liggen. Ook nog 's zonder matje of luchtbed. Wij vonden het te bar, te onbeschut, te koud. Er lopen hier 's nachts katten, muizen, loslopende honden, eekhoorns en (vroeger) af en toe zelfs wilde zwijnen. Dat was een grote, niet te beschrijven teleurstelling.

Poging 2. Gisteren. Omdat wij ook hadden geleerd van de vorige keer, hadden we vooraf voorwaarden gesteld.
1. Het moest gebeuren in een beschut hoekje, met aan minstens drie zijden bescherming van takken, muur of karton.
2. Vóór de uiteindelijke toestemming gegeven zou worden, moest het kamp vooraf door ons worden gekeurd.
3. Het geheel moest voor vijf uur 's middags klaar zijn.
4. Het doek moest zo laag mogelijk gespannen worden.
5. Geen schmink, wel warm aangekleed.
We hadden nog verpakkingsmateriaal, kartonnen dozen, van Ikea, maar dat was hen te min. De Polletjes bouwden met natuurlijk materiaal een beschut en veilig nestje, Kamp Holland is er niets bij, en hebben vannacht (met Donald Duck) heerlijk geslapen!

Dusluuksie 2

Kleine Pol leest (vrijwillig, laat dat duidelijk zijn) voor uit de Bijbel na het eten. Hij worstelt zich door een tekst met wel héél veel moeilijke namen. Abigaïl, Chachila, Jesimon. Maar hij wordt zijn eigen gestuntel zat en leest dan opeens vloeiend: 'Gedekt door de duisternis slopen David en Dinges tussen de soldaten door.'

Kinderdag/Oepsvoeding

Vandaag was het kinderdag. De Polletjes vinden moeder- en vaderdag maar moeilijke fenomenen. Wijzelf begrijpen dat wel, ergens. Ze hebben ijzersterke argumenten en wij hebben moeite met het commerciële karakter dat die dagen hebben gekregen. Al wil ik zondag wel graag een leuk cadeautje... maar het gaat me er meer om dat ze moeite deden om wat moois voor me te zoeken, dan om het cadeautje zelf, natuurlijk. Jaaaha, écht waar. Ik meen dat echt...
Daarom hebben we vorig jaar kinderdag ingesteld. Op die samen nader te bepalen dag in het jaar hoeven de boys geen taken te doen (afdrogen etc.), krijgen ze ontbijt op bed, mogen ze bepalen wat er warm gegeten wordt en krijgen ze een klein cadeautje.
Dit jaar was het daar vandaag de uitgelezen dag voor. Na het ontbijt ging Grote Pol met De Polletjes naar Overloon, waar het Liberty Park is. Daar beleefden de mannen een mooie dag. Ik was er zelf niet bij, ik stond doodsangsten uit in de auto van vriendin I. die nét haar rijbewijs heeft en met mij naar Ikea ging, maar mij hoor je niet klagen, Ien, maar ik ben blij dat ik weer heelhuids thuis ben, had maar een haartje van een olifantenstaartje gescheeld....;-), maar ik neem het meteen aan.
In de Overloonse dumpzaak kochten De Polletjes maar weer eens een nieuwe legergroene trui (staat ze goed, hoor) en mochten ze zelf hun kinderdagcadeautje uitzoeken. Een bouwpakketje van een half-rupsvoertuig. Whatever that may be.
Van het geld dat de verkoop op de vrijmarkt opbracht, gingen we uit eten. Nog beter nog dan thuis het menu te mogen bepalen, is het om dat in een heus restaurant te mogen doen.
We zaten bijna achterin het restaurant en het was gezellig en lekker, we voerden een oppervlakkige én meer diepgaander conversatie. Het was goed.
Tot pal achter ons, in het verder inmiddels totaal verlaten restaurant, je snapt het niet, een oepsvoedinggezin neerstreek. Compleet met mobieltjes die aanbleven, afgingen, opgenomen werden en gebruikt werden om zo af en toe weer eens het blijkbaar broodnodige contact met de buitenwereld te leggen. Daarbij een leuk, in mijn ogen érg rustig, jongetje van een jaar of zeven dat níets kon doen of hij zou mee naar huis worden genomen zonder vreten en meteen in bed gelegd, pardon: geschopt, als hij nu niet meteen ophield met dat drukke gedoe (?) - 'ik ga nóóóóit meer met jou naar een restaurant, ik ben er helemaal klaar mee'. En een schattig meisje van één dat om de minuut te horen kreeg:
'B. ZIT-TEN!' (Ik zat er met mijn rug naar toe en vroeg me na de eerste keer dat ik dit commando hoorde echt af of er ook een hond bij was...)
Ze namen een voorgerecht én een hoofdgerecht én vast ook wel een nagerecht, maar toen waren wij al weg. Ik wens die kinderen alle dagen kinderdag toe. Met wat positieve, ongedeelde aandacht, een warme knuffel en indien mogelijk wat liefde. Maar misschien krijgen ze dat wel genoeg, behalve dan toevallig vanavond, tussen zeven en half negen...

Always in touch with my kids

Sinds zondag woont er een heuse hond in huize Pollenstein! Wie had dat ooit gedacht?
Ik ben het zelf... een echte Internetwaakhond.

Omdat Kleine Pol zijn wachtwoord voor Hyves had gewijzigd (en ik gun die jongen zijn eigen wachtwoord) kon ik er niet meer via zijn account op. Daarom zelf maar eens een account aangemaakt. Ik wil toch wel heel graag een beetje kunnen volgen wat daar op Hyves gebeurt. Dat zijn in het geval van Kleine Pol niet alleen maar leuke dingen geweest, het was niet alleen maar 'Always in touch with your friends...'

Maar de Hyveshype is bij De Polletjes wel een beetje over, dus ik weet niet hoe lang het nog nodig is. Ik moet ze ook op een gegeven moment kunnen loslaten. Praten met ze over internetgedrag is natuurlijk ook veel belangrijker dan die controles uitvoeren. Dan bij je pas echt 'in touch with your kids'...


Maar stiekem vind ik Hyven ook wel een beetje leuk.


Ik heb al drie vrienden...

Update 17.45 uur: ik heb al vijf vrienden! Het kan niet op...

We togen naar Teuge

Vandaag was het Puberpols grote dag. Lang heeft hij ernaar uitgekeken. Met zijn folderbaantje had hij al snel geld genoeg gespaard om een parachutesprong te kunnen financieren en vandaag togen we naar Teuge om hem de sprong te laten wagen. Geen greintje zenuwen te bekennen bij deze vastbesloten Pol.

Deze wens van hem kwam voor ons een beetje uit de lucht vallen. Geen van De Pollen had tot de dag van vandaag gevlogen en Grote Pol en ik hebben daar ook helemaal geen behoefte aan. Puberpol wel. Die gaat zijn hele leventje al steeds helemaal voor zijn interesses. Een aantal obsessies:

Nul jaar: z.s.m. kunnen zitten, kruipen, lopen, praten, zo min mogelijk slapen.

Twee jaar: treinen (types, onderdelen (tot in de details)).

Vier jaar: molens (idem).

Zeven jaar: ridders, kastelen (idem).

Tien jaar: archeologie.

Elf jaar: Japan (behalve dan het voedsel dat erbij hoort).

Twaalf jaar: roofvogels.

Veertien jaar: het leger en alles daaromheen. Dus ook parachutespringen.

Zestien jaar: ???? (Ik weet wat je denkt, maar ik denk het niet...)

Puberpol werd als demonstratiemodel gebruikt bij de instructie vooraf:

Na héél lang wachten mocht Puberpol het vliegtuig in. Hier zie je hem met zijn instructeur, met wie hij de tandemsprong maakte.

En een stukje film.

Na een tijdje vliegen om 9000 voet hoogte te bereiken sprongen ze. Puberpol hing tot zijn grote opluchting onder een witte parachute (en niet die ene roze). Ze sprongen als laatste van de zes stellen en bleven ook veel langer in de lucht dan de anderen, vanwege het geringe gewicht van Puberpol. Eerst 35 (!) seconden vrije val, daarna eindeloos zweven op de wind...

Heel in de verte, voor die boerderij, een piepklein geel stipje, dat is hem.

En helemaal happy is ie! Hij vergeet het zijn leven niet meer. Grote Pol en ik zijn ook happy, blij dat Puberpol zo blij is! En ook dat ie veilig geland is. Maar daar was ik dáár geen moment bang meer voor!

Puberpol heet vanaf nu Parapol! (die foto bij dat busje, daar moet je eigenlijk even op klikken voor een vergroting, da's een mooi moment...)

Klein Zeeland

Eerder schreef ik over mijn geplande 'pelgrimstocht' naar Zeeland, die te hooggegrepen bleek.
In plaats van helemaal naar het verre Zeeland, legden Puberpol en ik woensdag een wel haalbare afstand af per fiets. Puberpol zag overal oefenende militairen, bunkers, chinooks, mariniers en wat dies meer zij, ik zag overal wollig zachte lammetjes, veulens op wankele, ranke poten, fluitekruid, kalfjes die hyperdepieper in de wei dartelden, kastanjebomen in volle bloei en het frisse ultragroene lentegroen in het algemeen.

Tussen Wageningen en Rhenen ligt een mooi, zompig natuurgebied, De Blauwe Kamer, en op een van de strandjes langs de Nederrijn waanden we ons toch echt even in Zeeland, compleet met schelpen zoeken en pootje baden.


Uiteindelijk hebben we via fietsknooppunten (helemaal favoriet bij mij, klik hier voor een handige site om een route in en om de provincie Utrecht te plannen) een prachtige route naar Culemborg afgelegd. Zo'n 70 kilometer. Goed te doen. Grote Pol en Kleine Pol zochten ons daar op, fietsendrager op de auto. Samen gegeten in een Belgische tapperie op de prachtige Oude Vismarkt. Puberpol zat recht in het virtuele plasbereik van Manneken Pis, maar daar mochten we dan weer geen foto van maken.

Kleine Pol vermaakte zich na het eten, hij zit snel vol, met het fotograferen van Culemborgse gevels en kerken. Zogenaamd als studiemateriaal om er later een schilderij van te maken. We zullen zien.

De dag erna, Koninginnedag, had ik nodig om bij te komen, maar er heerste toch al snel op die dag geen feeststemming meer.
Grote Pol verliet al vroeg in de ochtend ons echtelijk bed voor een Indische vrouw die hem al jaren op de vrijmarkt de mooiste lp's voor weinig geld verkoopt. Dit jaar was ze nergens te bekennen (gelukkig voor mij?! ;-)). De mannelijke Pollen hebben later op de ochtend en 's middags een boel verkocht (en ook weer wat (legergroens) gekocht), maar zijn helaas ook de helft van de koopwaar vergeten mee te nemen naar de markt, dat staat weer tot de volgende rommelmarkt in de weg in de berging. En de schelpen die Puberpol eens van een buurvrouw kreeg, blijken tegenwoordig illigale handelswaar te zijn, en volgens een marktbezoekster in Frankrijk honderden euro's op te kunnen brengen, dus die werden halverwege de dag weer thuis ingeleverd, voordat de douane er lucht van zou krijgen...

Nieuw: oral-B-Matroushka

We hadden nieuwe opzetborsteltjes nodig.

Grote Pol kocht een aanbieding bij het Kruitvat. Nieuwe verpakking, je kent dat wel. Als je 's avonds lekker zo snel mogelijk in comateuze toestand in je bed wilt gaan liggen, moet je je eerst door de verpakking heen worstelen, vóór je kunt gaan poetsen.

Echt een verbetering. Nu: nóg meer plastic!

Ik moest denken aan de Matroushka-poppen die ik van mijn oma geërfd heb en waar ik vroeger zoveel mee heb gespeeld...

NU IN DE WINKEL!!!!
Oral-B-Matroushka!!! KOOP HAAR NU!
laag-voor-laag wordt uw tandplak weggepoetst!
Voor een nog stralender schoon gebit-

En een nog hogere afvalberg.