Koetjes en kalfjes, deel 1 t/m 4

De afgelopen weken maakte ik hier minstens tien keer een nieuw bericht aan en zweefden mijn vingers boven de toetsen om u van de koetjes en kalfjes in mijn leven te verhalen. Maar het bleef bij zweven, een enkele aanslag, een flard van een onbetekenend zinnetje. Geen snedig begin, geen vleugje humor, geen pakkende titel. Ik kon het even niet bij elkaar verzinnen.
Druk. Dat zal het zijn.
Maar nu dan? Nu moet het lukken. Ik ga op deze donkere zondagmiddag gewoon een potje zitten tikken en ik zie wel welke koetjes en kalfjes eruit komen. Heeft u ook weer wat te lezen en heb ik weer kans op fijne reacties.

Koetje 1. HDH

Ik zit hier met een dikke keel, een snotterende neus en een huid zo droog als de humor van Polletje 1. Zo verkouden ben ik in jaren niet meer geweest. Ik kan me herinneren dat ik in mijn puberjaren wél vaker zo verkouden was. En dat je toen een crème had die HDH heette. Helpt Droge Huid. Dat vonden mijn vriendin en ik echt gigantisch hilarisch, wat een creatief taalvernuft daar bij die HDH-fabriek. Wij spraken niet meer van een pen, maar van een HBS (hulp bij schrijven), een tas werd HBV (hulp bij verplaatsen), een trui werd HBW (hulp bij warmhouden) en maandverband werd HBMB (bedenk dat zelf maar).
Maar laat dat HDH-spul nou nog steeds bestaan. Er zit Ureum in. En daar heb ik toch minder frisse associaties bij.

Koetje 2. Maaginhoud

Nog meer nieuws over mijn gezondheid. Een paar weken terug schreef ik over de manueel therapeut die mij misselijk maakte. Ik heb last van draaiduizeligheid, vooral als ik omhoog kijk. Dat ligt aan spiertjes in mijn nek. Maar ik heb ook last van positieduizeligheid, BPPD. Niet erg, maar soms wel lastig en vervelend. De therapeut dacht dat wel even voor mij te kunnen oplossen met de Epley-manoeuvre. Ik vind het evenwichtsorgaan werkelijk een wonder, zo precies en klein en belangrijk. Met die manoeuvre breng je gruis dat in een verkeerd deel van het orgaan terecht is gekomen weer op z'n plaats. En ik kon daar dus wéér niet tegen. Misselijk, zweten, draaierig. Ben snel op m'n fietsje naar huis gereden en heb daar wederom overgegeven. Maar deze specifieke duizeligheid is nu wel mooi weg! Overigens niet heel verstandig van die man om mij in m'n uppie naar huis te laten gaan. Dat ga ik 'm vrijdag vertellen. Echt mijn hobby, mensen aanspreken op dit soort dingen.

Kalfje 3. Volwassenheid

Morgen wordt Polletje 1 twintig jaar. Toen ik zo oud was, was ik al getrouwd. Gek idee. Dat vond Polletje zelf ook. Voorlopig ben ik nog de 'chou' in zijn leven: degene die monchoutaart voor hem mag maken en chocoladepepernoten moet kopen.

Kalfje 4. Cadeautje

Buuf Truuf was jarig en wilde dat ik servetringen maakte voor bij haar blauw-witte tafelkleed. Het maakte haar niet uit hoe ik het deed, als ze ze maar kreeg. Zo. Leuke vriendin, vindt u niet? Echt hartelijk en vriendelijk enzo.
Ik vind het de meest knullige dingen die er bestaan, maakte ze van keukenpapier met behanglijm, waterverf, ecoline, krantenpapier, oostindische inkt en lak, maar zij is er blij mee.
Ik maakte er ook nog een broodplankje bij, wie weet vrolijkt het haar nog wat meer op!

Wat je moet doen als je man een bullebak is

Het eindigde ermee dat er nóg een keer aangebeld werd. Of we even de handrem eraf wilden trekken, want die had de monteur een beetje te stevig aangetrokken en ze had zulke kouwe handen gekregen...
Vlak daarvoor maakte ik afspraken over het vervolg en dáárvoor kwamen we erachter dat de twee kinders al  jaar en dag judoles krijgen van ons eigen Polletje. Wat een hilariteit! Een complete ontlading van gespannen emoties was het...

Maar laat ik nu bij het begin beginnen.

Mevrouw belde. Ze wilde mij graag inzetten voor de begeleiding van haar zoon. Prima. Fijn. Ik had nog net een plekje vrij. We spraken tijd en gelegenheid af voor een kennismakingsgesprek. Vlak voor die tijd belde ze, het lukte niet, het werd wat later. Prima. Fijn. Het werd een halfuur later en toen dan eindelijk de deurbel ging stond daar de mevrouw, heel klein, met haar kinderen, heel mooi. In paniek. Want ze had een eindje verderop netjes willen parkeren, maar had de paaltjes niet gezien en daar was ze met haar gloednieuwe, knalrooie wagentje (kwijl, kwijl, en ik heb niet eens een rijbewijs) overheen gereden. Gat in de bumper of hoe dat heten mag, en muurvast. Grote Pol ging mee kijken en samen, met z'n vijven, probeerden we het autootje eroverheen te tillen. Ging niet. Reactie van de kinderen: 'O, wat zal papa boos worden als hij dit hoort.' Reactie van de moeder: '...' Niet zo fijn.

Lang verhaal kort: garage gebeld, megagrote pechhulpsleepwagen kwam ons best smalle straatje inrijden, nadat we een uur hadden staan koukleumen in het donker, terwijl de kinderen heen en weer liepen: van onze warme huiskamer met als aangenaam gezelschap: Grote Pol, naar de auto met als vertrouwd gezelschap: moeder. Ze wilden natuurlijk ook niets missen. Ze werden helemaal hyperdepieper.
Maar moeder was best wel overstuur. Tussen de emoties door probeerden we kennis te maken, want dat was het doel van deze afspraak... Tja. Dat is best gelukt, je leert elkaar wel kennen in zo'n situatie. Ik deed m'n best de rust zelve te zijn en uit te stralen, zij deed haar best te hopen dat alles echt wel goed zou komen, nog voor haar man erachter zou komen. Ze wilde maar liever alles zelf oplossen om dan tegen haar echtgenoot te kunnen zeggen dat alles ook alweer was opgelost. Zou ik ook doen. Als ik een gloednieuw, knalrood kek wagentje had. Kwijl nogmaals.
Het pechhulpsleepwagenmannetje loste alles behendig op, en er heerste dus opluchting. En toen ons Polletje ook nog een goede bekende bleek, was de euforie compleet.

Nadeel van zoiets: ik slaap er een nacht niet van. Dit soort prikkels komen hard aan bij mij. Ik schijn niet de enige te zijn, het hoort ook wel een beetje bij chronisch zieken. Van zo'n nacht niet slapen, krijg ik hoofdpijn, daar slaap ik dan weer een nacht niet van, etc.

Les: rij nooit over paaltjes als je man een bullebak is.

Van een oude vrouw en haar geschenken

Het was weer die tijd van het jaar. De tijd waarin ik toegezongen word, felicitaties in ontvangst mag nemen en cadeaus krijg. Fijn altijd. Behalve dan dat ik nu écht tegen de vijftig ga lopen.

Wat ik zoal kreeg? Nou. Best wel veel leuke dingen. Zelfs zo leuk dat ik er een heus berichtje aan wilde wijden en dat zegt wat, want zo schrijverig ben ik niet meer.

Van Grote Pol kreeg ik min of meer een toezegging. Er hangt hier al eeuwen een poster in de kamer die alleen hij nog mooi vindt. Daar mag iets anders voor in de plaats komen. En echt schilderij wil ik. Maar ja, daar moet je dan toevallig tegenaan lopen.

Verder kreeg ik onder andere het volgende.

Een echte bezem van de buurvrouw. Nou ja, buurTvrouw, van een straat verderop. Anders denkt u dat dit alleen eigenbelang van haar was. Ze had grootse bezemversierplannen, maar dat werd niet wat. Dus plakte ze 'm vol met plakkertjes. Ook leuk.

Twee boekjes uit de methode Open Vensters. Ik vermoed dat het gaat om taalonderwijs aan jonge kinderen, met name woordenschat en wereldoriëntatie. Prachtige plaatjes!

Ergonomische haaknaalden. Gekregen van de Polletjes die hiervoor naar een echte vrouwenwinkel moesten. 

Een dure oliefles met een lang verhaal. Daarvoor verwijs ik u graag naar B. die dat uitstekend uit de doeken kan doen. Maar u kent B. niet, dus dat heeft weinig zin.

Een scheurkalender die ik eigenlijk niet leuk vind. Dat weet de geefster ook al, hoor, wees niet bang. Ik heb te veel medelijden met de mensen die deze fouten maakten en vind het ongepast om ze uit te lachen. Nou ja, als je een bord 'ganzen' onder een verkeersbord met een overstekende koe plaatst, is dat wel erg dom, maar als een dyslectische, gevluchte, Syrische kapper probeert klanten te lokken met een advertentie waarop 'haar wasen en knipen' staat, vind ik dat dus zielig. 365 dagen lang beoordelen of ik medelijden of leedvermaak voel, vind ik te lang. Deze gaat dus terug naar de winkel. 

Nog een gouwe ouwe. Boekje met viltwerk met echt leuke dingen! Helemaal hip weer.

Een stuk kaas. Brandrood. Heel lekker, heel mooi. Je zou er een schilderij van maken. Dit stuk komt van een boerderij hier vlakbij. 

Wat zal ik kopen? Iemand een suggestie? 

Aan de gang

Project: gang
Doel: harmonieuze, professionele uitstraling
Middelen: behang en verf
Uitvoerders: Grote Pol en Purperpol: schuren en verven, vrijwilligers: behangen, Polletjes: bijkomende werkzaamheden
Planning: 1 week herfstvakantie.

Ik was in een zeldzaam ijverige en energieke bui. Zeker de helft van mijn lange to-dolijstje had ik op mijn eerste herfstvakantiedag al weg kunnen strepen, dus vond ik dat ik tijd over had. Ik pulkte eens aan het behang in de gang en hé, het liet toch zomaar helemaal los! Nou ja, zeg. Wat naar nou toch, dat lelijke, vieze, beschadigde behang dat er in een hoekje wat los bij hing, dat moest er dus nu wel helemaal af.

Toch kwam het goed uit, want al tijden wilde ik de gang een wat professionelere uitstraling geven. De klanten voor Stap op komen door die hal naar mijn praktijkruimte en het geel, paars en rood spatte mijn gespannen bezoekers toch wel erg toe. Rustige, harmonieuze kleuren moesten er op muur en deuren komen.

De volgende dag stonden Grote Pol en ik in de verf- en behangwinkel die kleuren uit te zoeken, tussen de 529.976 mogelijkheden. We vergaten spontaan Ons Doel. We zijn namelijk kleurverslaafd. We waren net een komisch duo, u had ons moeten zien.
Grote Pol ging voor geelachtige tinten, ik vond het niks. En ik wilde ook geen blauw. Rood en paars waren we net aan het wegschuren, dat was ook geen optie. Aan groen dachten we niet en voor grijs zijn we allergisch. Dus namen we uiteindelijk staalkaartjes beige en bruin mee en een proefrolletje viesgelig behang.
Thuisgekomen kwam ik tot inkeer. Dit was afschuwelijk, dit wilde ik niet.

Lang verhaal kort. We kozen voor wit behang en twee tinten oranje voor de zeven te behandelen deurposten (met een boel hoekjes en randjes) en de vijfenhalve deur die ons piepkleine halletje telt: de voordeur, kolenkastdeur, wc-deur, trapkastdeur, meterkastdeurtje, keukendeur.

Het was afschuwelijk. Ik moest verven, want dat kunnen de mannelijke Pollen niet. Maar ik kon niet lang omhoog kijken, i.v.m. die duizeligheid uit mijn vorige berichtje. De dure, echt goede verf vlekte wat en pakte de eerste laag slecht en de muren waren broos en met grote gaten. De gang was een gribus, een zooi, een puinhoop.
Wat een fijne herfstvakantie was het. NOT. En die andere helft van mijn to-dolijstje was (is...) nog lang niet weggewerkt.

Toch zetten we door, we vonden vrienden die wel wilden behangen en na een week was het af.

een filmpje over de complexiteit van de deurposten met mijn originele zware, bekakte stemgeluid

En toen vonden we het toch niet mooi. De muren zijn hagelwit, da's fijn, maar het oranje is wel heel oranje en niet professioneel. We nemen de tijd om eraan te wennen of om te bedenken welke kleur de deuren gaan krijgen, want de deurposten ga ik dus absoluut niet nog een keer schuren en schilderen. We denken aan koningsblauw of olijfgroen, met gouden, zwierige letters erop. Maar dat zal wel weer niet professioneel genoeg zijn. Staan we in de winkel en kiezen we voor lavendelpaars met gele stippen, wat ik u brom.

De kleuren op de laatste foto kloppen het best met de werkelijkheid.

Misselijkmakend ventje

Het overkomt me bij culturele, culinaire en zelfs bij huishoudelijke activiteiten, in afnemende volgorde van leukigheid. Tollen en draaien, kolken en kringelen. Duizeligheid die ontstaat vooral als ik wat langer naar boven kijk, bijvoorbeeld in een museum of bij het pakken van een boek (cultureel),  als ik een flesje ketjap uit de krochten van mijn keukenkastje vis (culinair). En helemaal bij huishoudelijke activiteiten, als ik de ramen lap (op een wankel trapje op het balkon) of de bovenkant van de deurposten schilder of afneem (dat doe ik nogal vaak de laatste tijd, want we hebben vorige week de gang (/ hal / vestibule / voorportaal / ontvangstruimte) geschilderd en daarin zijn maar liefst zeven deurposten). 

Dus trok ik na twee jaar tobben nog maar eens aan de bel in het medische circuit. Medicus A dacht dat mijn duizeligheid misschien ook wel aan de hoge bloeddruk lag en gaf me er een pilletje bij. Ik vertelde Medicus A na nog drie maanden draaien en tollen dat ik dacht dat het weleens zou kunnen komen door een juist te lage bloeddruk. Een 24-uursmeting volgde, waaruit bleek dat mijn bloeddruk inderdaad wat laag was. Pilletje er weer af, duizeligheid bleef. 

Medicus B stuurde me door naar Medicus C, een manueel therapeut die heel subtiel te werk zou gaan. 

Daar was ik dinsdag, op een dag dat het eigenlijk heel prima ging. Ik had lekker geslapen, een licht ontbijtje genomen, wat huishoudelijke lage karweitjes gedaan, heerlijk m'n baantjes getrokken in het plaatselijk zwemparadijs, ahum, en was meteen doorgegaan naar de man waar ik veel van verwachtte.
Na wat gepraat en wat gegevens over en weer ging hij op onderzoek uit. Ik moest alle kanten op draaien, mijn hoofd aan hem geven en nou ja, u kunt zich er wel wat bij voorstellen. Zelfs een helmpje op, om te kijken tot hoe ver ik kan omkijken (niet ver) en die man zag in mij wel een kanshebber. Onderzoek afgerond, wilde hij nog even wat gaan behandelen en toen was ik opeens misselijk. Heul misselijk. Zweet brak me uit, alles draaide, beroerd, ook dat kent u wel. Ik zei nog stoer dat hij wel kon beginnen, maar dat deed ie gelukkig niet. Glaasje water, nieuwe afspraak voor vandaag.
Aangekleed, naar buiten, frisse lucht en het werd alleen maar erger. Grote Pol gebeld die mij met de auto kwam ophalen en in de auto zo enorm overgegeven.... 

En straks mag ik weer naar dat misselijkmakend ventje. Ik geloof dat er toch echt wel iets goed mis is in die nek van mij... Ik neem nog maar een plastic zak mee, voor onderweg.

Een zoon met twee kanten

Vanmorgen ruimde ik een plank in de kast op. Kwam ik een schetsboek van een van de Polletjes tegen van toen ie nog klein en schattig was. Kijk maar:

Alhoewel, klein en schattig? Ernaast deze tekening (skelet en toren vol spinnen en met doodshoofd op de top): 

Primeur!!! Een foto van Grote Pol en Purperpolletje op het WereldWijdeWeb!

Jahaaa, zo'n foto wilt u wel zien, hè? Geef maar toe!
U heeft allemaal massaal haastig dit bericht aangeklikt, want u bent nieuwsgierig. Uw ware aard verraadt u, dat merk ik nu eens net.

Ik moet zeggen: we staan er leuk op. Grote Pol lekker stoer, en vastberaden, ik gezellig lachend met m'n krulletjes en onderkin en een rokje aan. Precies, zo zijn we. Stoer en vastberaden enerzijds, gezellig en lachend anderzijds. Dit geeft precies de essentie van ons samen weer.

U hebt allang naar beneden gescrold. Ik typ hier voor Jan met de korte achternaam. Wat ik hier ook schrijf, het kan u niets schelen. Voor hetzelfde geld schrijf ik hier dat we onlangs gescheiden zijn, dat Grote Pol een celstraf moet uitzitten, dat ik een stiekeme verhouding heb met de kanariepiet van de achterbuurman driehoogachter, dat we overwegen te emigreren naar Zuidoost-Vietnam en dat de Polletjes geswitcht zijn van opleiding en opeens studeren voor respectievelijk haantjeopdetorenpoetser en olifantenteennagelknipper.
O, sorry. Ik weet het. Ik hou op. Komt die foto:

Verklaring: dit is een foto van het schoolbord dat in mijn praktijk hangt. Een leerling van mij, met humor, moest REKENvragen bedenken. Vandaar die leuke over dat rokje van Grote Pol.
En ik had geen tekeninspiratie toen ik die les aan het voorbereiden was, dus tekende ik onszelf maar. Qua leeftijd kwam het ook nog eens heel leuk uit. Binnenkort gaan we uit eten, om het te vieren. Wie weet maken we daar dan wel een foto van ons.
Zal ik u dan eens wat beloven? Die foto plaats ik dan hier, als het tenminste een beetje meevalt met mijn onderkin en rode konen. Maar dit leest u allang niet meer, teleurgesteld als u bent in die rottige foto.
Tja. Sorry hoor. Mag ik ook af en toe een lolletje hebben?

Huisvlijt

Kwam je thuis uit school, zag je vanuit de tuin al dat de naaimachine op tafel stond. Draadjes op de tafel en de vloer, de geur van goedkope katoentjes in een chemisch badje bewerkt, zo'n wieltje waarmee je dan een patroon uit duizenden krioelende lijnen op dun patroonpapier uitraderde, rommelen in de knopentrommel, ik vond het sfeertje eromheen geweldig. Bovendien vond ik dat m'n moeder fantastisch kon naaien, achteraf zag ik dat het nog meer hatseflats was dan ik al doe. Stofjes van de markt toverde ze (in mijn ogen) om tot fantastische creaties die niemand anders had en ik voelde me Koningin Juliana in het kwadraat als ik ze voor de eerste keer mocht dragen.
Verjaardagsjurken mochten dan op De Dag aan mét losse haren (anders droeg ik altijd vlechten). Stiekem vond ze waarschijnlijk lang niet alles mooi wat ze voor me maakte, maar dat zei ze niet, want ze wist dat ik het wel mooi vond.

Voor mijn moeder haakte ik nu op mijn beurt een omslagdoek. Dat mensje heeft het alleen niet koud als het buiten warmer dan 25 a 30 graden is. Het garen heeft ze zelf uitgezocht, net zoals ik vroeger ook zelf de stofjes weleens mocht kiezen. Het randje roze was mijn idee, maar dat vond ze niet mooi, dus ik heb het weggewerkt met een krioelend lijntje lila, afgeknipte draadjes en eindjes wol liggen op de grond en op de tafel, de haaknaald slingert rond, een knoop uit die oude knopentrommel van toen vormt de sluiting. Voor de foto hing ik 'm op een hangertje dat toen beslist ook eens een jurkje van mij heeft gedragen.

Ik vind het (niet meer stiekem, want ik kan het niet voor me houden) een lelijk ding, maar ik geloof dat zij het mooi vindt. Vanmiddag haakte ik er nog een boordje aan, voor haar kouwe lieve nekkie. Ze krijgt 'm straks, dan zit ze er weer warmpjes bij deze winter.

Moeilijke vragen

Polletje 2 moet een vragenlijst invullen. Hij heeft veel medelijden met zichzelf, want het gaat om driehonderd vragen en voor iemand met dyslexie is dat bijna een niet door te komen opgave. Hij vindt dat een bak chips erbij een noodzakelijke aanvulling is, want zoiets kost extra veel energie. Jammer dan, die krijgt hij niet. Hij moet het doen met z'n buikje vol bloemkool.

Polletje 2 is slim en heeft een flinke woordenschat, dat helpt. Veel klasgenoten zullen het  met de lastige vraagstelling moeilijker hebben dan hij. Toch komt ook Polletje 2 er ook niet altijd uit.
Gelukkig kan hij met vragen bij mij terecht.
Wat een tober is (tobber), wat esthetisch betekent, wat gelijkgestemd is, wat we-dijveren is en jezelf te buiten gaan betekent. 'Ik ben niet erg systematisch....(denkt na) Maar mama, chaos kan ook heel systematisch zijn, toch?'
'Ik ben geen vrolijke optimist. Als ik eens doe, betekent dat dus dat ik een chagrijnige pessimist ben, dus oneens.'
Dan komt hij met deze, en hij moet er zelf hard om lachen! Scherp is ie wel....

Hatseflatsend kraamcadeautjes maken, dat kan dus niet

Weer zo'n onzinnig blogje over een kleine onderwerpje uit het leven van Purperpol... Gelukkig schijnt u dat leuk te vinden. Dit keer wel een heel klein onderwerpje: het babyhemdje.

Sinds een jaar of wat koop ik als er weer ergens in onze kringen een vers baby'tje is geboren een T-shirtje bij de Hema, maat 62-68. Daarop sjabloneer ik dan de naam (zwierige letters op een oud papiertje, uitknippen en stempelen maar) en als ik zin en durf heb een bloem, een kroontje, een hart, een vlinder of een vis.
Eerst slinger ik zo'n T-shirt door een sopje, want zo'n cadeautje moet stralend wit en schoon zijn. Dat gaat nogal vaak fout. Grote Pol dacht laatst slim te zijn en deed zo'n shirtje bij de was van de Polletjes die net terugkwamen van bivak. Het kwam er natuurlijk helemaal grauw en gevlekt uit. Om zo'n jochie van amper acht pond nu meteen een camouflagetenue te geven gaat me te ver. (Sterker nog: ik wilde dat mijn jongens nog in stralend witte shirtjes zouden willen rondlopen. IJdele hoop.) Hup, in de zak van Max ermee.

Laatst maakte Grote Pol een afspraak voor een kraamvisite op wel erg korte termijn. Meestal moet je weken wachten voor er ergens een gaatje is, deze mensen konden meteen de dag erop al. Ik ben nogal van het uitstellen, dus dit overviel me. Snel naar de Hema, hup dat katoentje door een sopje en rap laten drogen. Maar dat ging niet, want het stopte buiten niet met regenen, we hebben geen wasdroger en in de oven leggen is ook geen optie want dan ruikt dat ding onherroepelijk naar de iglopizza's van de Polletjes.
Ik legde het dus op de kachel. Waarom weet ik ook niet, want dat ding is gelukkig nog uit, maar dat is zo'n handig plekje voor dit soort dingen. Maar zo'n rooster is toch snel roestig en vuil, dus op het ruggetje van Nadines shirtje prijken nu originele, eigenlijk best schattige, oranje roestvlekjes. Het werd buiten toch nog af en toe droog, dus toen heb ik het tussen de buien door telkens een kwartiertje buiten gehangen. Anderhalf uur voor de afspraak moest ik het wel gaan afmaken. Naam erop, natuurlijk weer ergens een uitlopertje en, erger nog, de achterkant van het boodschappenbriefje (een mislukte kopie uit een rekenboek) drukte door, en droogstrijken maar (dat duurde even, lukte zelfs niet helemaal, want het shirtje was nog vochtig bij het overhandigen).

Ik denk dat ik beter een ander standaardkraamcadeautje kan gaan verzinnen. Iets dat beter bij mijn hatseflatscreativiteit past en waarbij mislukte kopietjes van rekenbladen, roestvlekjes en nattigheid onderdeel vormen van de schoonheid en charme ervan.

Ik ben geen echte blogster, sorry

Vanmorgen wandelden Grote Pol en ik door het Renkums beekdal. Een route die we al eerder liepen. Prachtig daar en nu nog veel mooier, want overal stonden opeens kunstwerken. Ik vond ze vrij grappig, ik weet niet of dat wel de bedoeling van de kunstenaars was. Nadat we zo'n vijf fotogenieke beelden bekeken hadden, bedacht ik dat zoiets best op dit blog kon. Daar had ik dus even niet aan gedacht, terwijl ik vijf jaar geleden nog weleens de telefoon wilde opnemen met 'Goedemiddag, met Purperpol.' Toen dacht, droomde en zag ik in blogberichtjes. Nou, die manie is dus wel over... Ach, voor alles is een tijd.

Maar dit blog vind ik nog veel te leuk om zo af en toe bij te houden, dus maakte ik gauw nog foto's van het zesde kunstwerk, dat gelukkig dan weer uit twee beelden bestond. Dan lijkt het nog wat. Het zijn boten die van papier enzo gemaakt zijn, omdat hier vroeger papiermolens stonden. In één boot zat zelfs een knopje, als je daarop drukte hoorde je het geluid van de papiermolens. Is dat nou niet leuk? Er hoorde een vaag gedicht bij, waar ik de kriebels van kreeg, maar dat mag de pret niet drukken.

In de verte stond een gigantisch wit edelhert, daar kunt u het puntje nog net van bewonderen.

Jaja, 't is me wat.
Morgen of overmorgen weer een reuze-interessant verhaal over een babyhemdje. U bent gewaarschuwd.

3 x scherp

1.
Journaal: '37% van de kiezers is op komen dagen.'
Polletje: 'Nee, da's niet waar: 100% van de kiezers is op komen dagen!'

2.
Na jaren klooien met botte mesjes van respectievelijk Blokker, Xenos en AH kocht ik een echt mes. Een molenmesje. Ooit al eens bij De Wilde Keuken gezien, maar steeds niet tot koop overgegaan. Nu wel. Vlak voor we op vakantie gingen. De laatste dagen in Limburg verlangde ik langzamerhand meer en meer terug naar huis. Niet vanwege de Polletjes, mijn bed, mijn stoel, de bibliotheek, fietsen. Nee. Naar vanwege mijn molenmesje. Het moet niet gekker worden. Hier kun je ze kopen.

3.
Zo is hij.
Zo is hij nu eenmaal.

Een wereld van verschil maken die twee woordjes.

Het drukt een verschil in acceptatie, aanvaarding, van iemand uit. Als je zegt dat iemand zo is, erken je een persoon in zijn wezen, in zijn zijn. Hij mag er zijn zoals hij is. Ook met dat moeilijke gedrag, ook met die nare trekjes, ook met die jampotbril. Het kan uitdrukken dat je verder kijkt dan het gedrag. Wij zeiden vroeger tegen stoute Polletjes: je doet vervelend, maar je bent lief.

Als je zegt dat iemand nu eenmaal zo is, drukt dat naar mijn idee juist geen volledige aanvaarding en erkenning van iemands wezen uit. Het lijkt wel zo, omdat je het met een schouderophalen zegt, maar ondertussen zie je maar een deel. Je ziet het verkeerde, moeilijke, de jampotglazen, maar niet zijn prachtige blauwe ogen.
En je geeft impliciet aan dat er ook geen verandering te verwachten valt. Moedeloos ben je. Of cynisch. Hardvochtig misschien.

Dit nieuwe schooljaar wens ik leerkrachten, kinderen en ouders toe dat ze elkaar werkelijk zullen zien. Heel scherp. Maar ook zacht, met ogen vol liefde.

Hoogste tijd...

...om het blogcircuit weer op te hoogte te brengen van de lotgevallen van Purperpol. Het leven van uw Purperpol is eigenlijk heel saai. Geen spektakel, geen diepe gevoelens, geen grote woorden en geen sensatie. We gingen op vakantie. Niet heel interessant voor u, denk ik. Kort:
Zuid-Limburg - 10 dagen - geweldig huisje (tip!) - veel gewandeld - veel gelezen en stil geweest - Polletjes waren al die tijd alleen thuis (goed gegaan gelukkig). Vooruit, ik doe er wat fotootjes bij:

Lekker, uiensoep met bakken kaas!

Bonnenfantenmuseum, naaiatelier van hout (echt su-per-gaaf)

Onderwerp voor linosnede (zie hieronder)

Houthok in onze tuin

Uitzicht op Miljoenenlijntje

Even over die Polletjes: ze zouden het huishouden tijdens onze vakantie wel overnemen en ook gezond eten. Vooraf hadden Grote Pol en ik de grotere klussen gedaan (badkamer schoon, ramen gelapt, keuken geboend etc.). Toen we thuiskwamen stond de afwas torenhoog op het aanrecht en de stofzuiger midden in de kamer. Ze hadden ons duidelijk nog niet verwacht. En dan nog: 'Nou, ik snap niet waarom jullie zo moeilijk doen over het huishouden, het stelt echt niets voor.'

Nu ben ik weer lekker opgeladen en wil ik erg veel doen, maar daadwerkelijk aan de gang gaan is lastig. Er móeten ook echt dingen, die doe ik keurig. De dingen met minder urgentie blijven telkens maar uitgesteld. Een lijstje? Ja, leuk.
- ramen lappen (blergh)
- linosnijden (woepie)
- sporten (hoognodig)
- huis opnieuw behangen (idem)
- iets van een naambordje van Stap op bedenken en maken bij de voordeur (te grootse ideeën)
- T bezoeken (ik ben je niet vergeten, hoor!)
-  meer bloggen (jaaaa!!! doe ik NU al!)
- nieuw haak- of breiproject beginnen (iemand een idee/verzoek?)

En nog zo wat zaakjes...
Sorry mensen, ik moet er echt weer een beetje inkomen. Dit is een blogje van niets, maar u moet maar bedenken dat de kop er weer af is. Slechter wordt het niet. Tot de volgende keer maar weer!