Huisvlijt

Kwam je thuis uit school, zag je vanuit de tuin al dat de naaimachine op tafel stond. Draadjes op de tafel en de vloer, de geur van goedkope katoentjes in een chemisch badje bewerkt, zo'n wieltje waarmee je dan een patroon uit duizenden krioelende lijnen op dun patroonpapier uitraderde, rommelen in de knopentrommel, ik vond het sfeertje eromheen geweldig. Bovendien vond ik dat m'n moeder fantastisch kon naaien, achteraf zag ik dat het nog meer hatseflats was dan ik al doe. Stofjes van de markt toverde ze (in mijn ogen) om tot fantastische creaties die niemand anders had en ik voelde me Koningin Juliana in het kwadraat als ik ze voor de eerste keer mocht dragen.
Verjaardagsjurken mochten dan op De Dag aan mét losse haren (anders droeg ik altijd vlechten). Stiekem vond ze waarschijnlijk lang niet alles mooi wat ze voor me maakte, maar dat zei ze niet, want ze wist dat ik het wel mooi vond.

Voor mijn moeder haakte ik nu op mijn beurt een omslagdoek. Dat mensje heeft het alleen niet koud als het buiten warmer dan 25 a 30 graden is. Het garen heeft ze zelf uitgezocht, net zoals ik vroeger ook zelf de stofjes weleens mocht kiezen. Het randje roze was mijn idee, maar dat vond ze niet mooi, dus ik heb het weggewerkt met een krioelend lijntje lila, afgeknipte draadjes en eindjes wol liggen op de grond en op de tafel, de haaknaald slingert rond, een knoop uit die oude knopentrommel van toen vormt de sluiting. Voor de foto hing ik 'm op een hangertje dat toen beslist ook eens een jurkje van mij heeft gedragen.

Ik vind het (niet meer stiekem, want ik kan het niet voor me houden) een lelijk ding, maar ik geloof dat zij het mooi vindt. Vanmiddag haakte ik er nog een boordje aan, voor haar kouwe lieve nekkie. Ze krijgt 'm straks, dan zit ze er weer warmpjes bij deze winter.