Wat je moet doen als je man een bullebak is

Het eindigde ermee dat er nóg een keer aangebeld werd. Of we even de handrem eraf wilden trekken, want die had de monteur een beetje te stevig aangetrokken en ze had zulke kouwe handen gekregen...
Vlak daarvoor maakte ik afspraken over het vervolg en dáárvoor kwamen we erachter dat de twee kinders al  jaar en dag judoles krijgen van ons eigen Polletje. Wat een hilariteit! Een complete ontlading van gespannen emoties was het...

Maar laat ik nu bij het begin beginnen.

Mevrouw belde. Ze wilde mij graag inzetten voor de begeleiding van haar zoon. Prima. Fijn. Ik had nog net een plekje vrij. We spraken tijd en gelegenheid af voor een kennismakingsgesprek. Vlak voor die tijd belde ze, het lukte niet, het werd wat later. Prima. Fijn. Het werd een halfuur later en toen dan eindelijk de deurbel ging stond daar de mevrouw, heel klein, met haar kinderen, heel mooi. In paniek. Want ze had een eindje verderop netjes willen parkeren, maar had de paaltjes niet gezien en daar was ze met haar gloednieuwe, knalrooie wagentje (kwijl, kwijl, en ik heb niet eens een rijbewijs) overheen gereden. Gat in de bumper of hoe dat heten mag, en muurvast. Grote Pol ging mee kijken en samen, met z'n vijven, probeerden we het autootje eroverheen te tillen. Ging niet. Reactie van de kinderen: 'O, wat zal papa boos worden als hij dit hoort.' Reactie van de moeder: '...' Niet zo fijn.

Lang verhaal kort: garage gebeld, megagrote pechhulpsleepwagen kwam ons best smalle straatje inrijden, nadat we een uur hadden staan koukleumen in het donker, terwijl de kinderen heen en weer liepen: van onze warme huiskamer met als aangenaam gezelschap: Grote Pol, naar de auto met als vertrouwd gezelschap: moeder. Ze wilden natuurlijk ook niets missen. Ze werden helemaal hyperdepieper.
Maar moeder was best wel overstuur. Tussen de emoties door probeerden we kennis te maken, want dat was het doel van deze afspraak... Tja. Dat is best gelukt, je leert elkaar wel kennen in zo'n situatie. Ik deed m'n best de rust zelve te zijn en uit te stralen, zij deed haar best te hopen dat alles echt wel goed zou komen, nog voor haar man erachter zou komen. Ze wilde maar liever alles zelf oplossen om dan tegen haar echtgenoot te kunnen zeggen dat alles ook alweer was opgelost. Zou ik ook doen. Als ik een gloednieuw, knalrood kek wagentje had. Kwijl nogmaals.
Het pechhulpsleepwagenmannetje loste alles behendig op, en er heerste dus opluchting. En toen ons Polletje ook nog een goede bekende bleek, was de euforie compleet.

Nadeel van zoiets: ik slaap er een nacht niet van. Dit soort prikkels komen hard aan bij mij. Ik schijn niet de enige te zijn, het hoort ook wel een beetje bij chronisch zieken. Van zo'n nacht niet slapen, krijg ik hoofdpijn, daar slaap ik dan weer een nacht niet van, etc.

Les: rij nooit over paaltjes als je man een bullebak is.