Over Barbalala

Barbapapa bestaat al heel lang. Vanaf 1973 werden de filmpjes in Nederland uitgezonden. Mijn moeder vond die blubberpoppetjes maar niets, maar ik keek er graag naar. Vooral naar Barbalala. Want die speelde harp en dat wilde ik ook. Liefst meteen, maar ik begreep ook wel dat ik een beetje groter moest zijn.
Ik kan me niet herinneren dat ik om het spannende of vaak ook educatieve verhaaltje keek. Dat kwam later pas. Ik zag dat ook bij de Polletjes. Toen ze nog klein en lief waren, keken ze naar televisieprogramma's, puur en alleen om Dipsy, Koekiemonster, Thunderbird 3 of Messenjochem te kunnen spotten. Het zien van hun favorieten was voldoende.
Barbapapa was leuk, maar als Barbalala geen rol had in het verhaal vond ik er niets aan. En het allermooiste was het dus als ze harp speelde. Ze speelde ook wel eens dwarsfluit of viool, maar ach. Dat gedoogde ik.
Vanwaar die harpfascinatie?

Dat heeft ook weer met de televisie te maken. Ja, ik ben een echt beeldbuiskind, dat blijkt. Rond diezelfde tijd, in 1974 denk ik zo'n beetje, was er een (schooltv?)serie op televisie waarin een prinses, wonend in een prachtig paleis, zich stierlijk verveelde. Per aflevering probeerde ze een muziekinstrument, om te kijken of het wat voor haar was. Natuurlijk kwam de harp ook langs. Ik identificeerde me met dit, in mijn ogen, prachtige meisje. Ze was een jaar of vijftien, schat ik, slank, droeg mooie, ruisende jurken en had lang blond haar. Ik had donkere krullen, bolle wangetjes, droeg wel jurkjes, maar die ruisten niet en ik verveelde me eigenlijk ook nooit.
Uiteindelijk koos ze haar instrument, de stem, haha, maar ik had allang gezien dat die prachtige, gouden harp míjn instrument zou worden. Ik zag mezelf dus al theatraal met ruisende jurk, met dramatisch bewegende armen, lange haren (bruin i.p.v. blond) achter een protserige harp zitten optreden in volle, barokke concertzalen.

Laat mij u geruststellen. Ik ben tamelijk veranderd.
Al vind ik het heerlijk om een beetje harp te spelen.

Maar ik ben dus dolblij met die tegelsticker van Barbalala die u in het vorige berichtje kon bewonderen. Ik denk dat ik 'm op een tegeltje in de douche plak. Kan ik ernaar kijken als ik haren was, mijn grijze, krullende, warrige, niet lange, maar ook niet korte, haren.