Uitgelezen 2019

donderdag 7 juli 2011

Over Barbalala

Barbapapa bestaat al heel lang. Vanaf 1973 werden de filmpjes in Nederland uitgezonden. Mijn moeder vond die blubberpoppetjes maar niets, maar ik keek er graag naar. Vooral naar Barbalala. Want die speelde harp en dat wilde ik ook. Liefst meteen, maar ik begreep ook wel dat ik een beetje groter moest zijn.
Ik kan me niet herinneren dat ik om het spannende of vaak ook educatieve verhaaltje keek. Dat kwam later pas. Ik zag dat ook bij de Polletjes. Toen ze nog klein en lief waren, keken ze naar televisieprogramma's, puur en alleen om Dipsy, Koekiemonster, Thunderbird 3 of Messenjochem te kunnen spotten. Het zien van hun favorieten was voldoende.
Barbapapa was leuk, maar als Barbalala geen rol had in het verhaal vond ik er niets aan. En het allermooiste was het dus als ze harp speelde. Ze speelde ook wel eens dwarsfluit of viool, maar ach. Dat gedoogde ik.
Vanwaar die harpfascinatie?
Dat heeft ook weer met de televisie te maken. Ja, ik ben een echt beeldbuiskind, dat blijkt. Rond diezelfde tijd, in 1974 denk ik zo'n beetje, was er een (schooltv?)serie op televisie waarin een prinses, wonend in een prachtig paleis, zich stierlijk verveelde. Per aflevering probeerde ze een muziekinstrument, om te kijken of het wat voor haar was. Natuurlijk kwam de harp ook langs. Ik identificeerde me met dit, in mijn ogen, prachtige meisje. Ze was een jaar of vijftien, schat ik, slank, droeg mooie, ruisende jurken en had lang blond haar. Ik had donkere krullen, bolle wangetjes, droeg wel jurkjes, maar die ruisten niet en ik verveelde me eigenlijk ook nooit.
Uiteindelijk koos ze haar instrument, de stem, haha, maar ik had allang gezien dat die prachtige, gouden harp míjn instrument zou worden. Ik zag mezelf dus al theatraal met ruisende jurk, met dramatisch bewegende armen, lange haren (bruin i.p.v. blond) achter een protserige harp zitten optreden in volle, barokke concertzalen.

Laat mij u geruststellen. Ik ben tamelijk veranderd.
Al vind ik het heerlijk om een beetje harp te spelen.

Maar ik ben dus dolblij met die tegelsticker van Barbalala die u in het vorige berichtje kon bewonderen. Ik denk dat ik 'm op een tegeltje in de douche plak. Kan ik ernaar kijken als ik haren was, mijn grijze, krullende, warrige, niet lange, maar ook niet korte, haren.

7 opmerkingen:

Christina zei

Dat lint in je haar! Dat had ik in het oranje, met witte stippen die er een beetje oplagen. En elk jaar gingen die om mijn 2 vlechten of staarten op koninginnedag. Precies dat lint.

Karien zei

Ken je Anita van 'zij maakt het'? Behalve leuke gebreide knuffels bouwt ze zelf harpen! Zie http://zijmaakthet.web-log.nl/zij_maakt_het/harpen/. Als je in haar archief terugleest, zie je dat ze ook harpen heeft gebouwd met houtsnijwerk erop. Een prachtig kopje van een kind bijvoorbeeld. Ik kreeg hele visioenen van een eigen harp, door haar gebouwd, met alle Achterberghoofden erin uitgesneden. En dat kan ik dan zooo graag willen... helaas denk ik dat het er nooit van gaat komen.

Juud zei

hahaha nou we kijken hier nog vaak dvd's van barbapapa maar educatief zou ik ze niet altijd noemen er worden toch wel woorden in gebruikt die ik liever nog niet hoor van mijn peuter zoals als idioot en meer van dat soort woorden.. maar gelukkig heeft hij t nog niet overgenomen en blijft t bij ons verdikkeme...t stoutste woord wat hij kent

Jose zei

Oh, ik kan me jouw en je harp nog herinneren (op het podium??) in Stevensbeek. Blijkbaar heeft het een mega-indruk gemaakt, aangezien ik nooit ouder geweest kan zijn dan 7 of 8 jaar...

Jet zei

Ik kan me dus echt voorstellen dat je zo blij bent met die sticker! Een stukje herinnering van vroeger, je dromen, je wensen...
Zoek er het mooiste plekje in huis voor zou ik zeggen! Fijn weekend!

Gwennie zei

Je kunt zeggen wat je wilt, maar je hebt natuurlijk wel je droom waar gemaakt! Harp spelen is niet iets wat iedereen maar verzint om te gaan doen!!

marion zei

wat een prachtig verhaal