Oerhollands weer en voor paal staan

Wind en regen. Dat hoort toch echt bij Nederland? Typisch weer vandaag voor een flinke fietstocht of een fijne wandeling, zou ik zeggen. Tonen dat je d'r een van De Wit bent. Haháá!
Dus gingen Parapol en ik eropuit. Al een tijdje geleden had ik op onze nieuwe stadsplattegrond een interessante wandelroute gezien. Vlakbij huis! En waarom had ik die nou nog nooit eerder gezien? De route voerde vlak langs de kazernes, dus Parapol wilde wel mee. Mits we een kleine omweg langs een fikse plas in het bos zouden maken, want Parapol wilde magneetvissen. Dat heeft niets te maken met vissen met een hengel. Nee, zeg. Kom nou.
Met magneetvissen kun je bommen, granaten en stenguns uit de wijde wereldoorlog opsporen die al 66 jaar in sloten, greppels, plassen en rivieren liggen te wachten op Parapol. Een flinke, krachtige magneet aan een touw, het ene uiteinde van het vieze touw vastmaken aan je moeder en het ándere uiteinde telkens weer uitwerpen. In de stromende regen. Dat is het principe. Dus ik stond voor paal. Maar ik toonde me een echte jongen van De Wit. Dapper hield ik urenlang stand. Loslopende honden (grrr) likten aan mijn voeten, vogels nestelden zich in mijn haren en het mos groeide welhaast op mijn schouders. Helaas bleek dat toevallig deze plas al leeggemagneetvist was.
Toen gingen we welgemoed, met gezwinde pas, verder op pad. We zochten de interessante route en die vonden we ook alras.
Het begin klopte keurig met de kaart. Maar later deed dat het niet meer. We zagen steeds maar allerlei hekken en waakhonden, militairen met mitrailleurs in de aanslag en enge poortjes met intercommen en gevaarlijke gleuven waar kaartjes in moesten.
Het werd een hopeloze zaak. Mismoedig sjokten we langs de drukste verkeersader van ons dorp, waar aan de ene kant de auto's in volle vaart langs ons heen raceten en aan de andere kant een tweemanshoog afschrikwekkend hek ons de pas afsneed.

Thuisgekomen bekeek ik de legenda eens van onze stadsplattegrond. Het stippellijntje bleek niet te staan voor een pittoreske wandelroute, maar voor een afrastering. Ik stond wederom voor paal.

Ach. Vrouwen kunnen ook geen kaartlezen. Dus zal ik het ook nooit meer doen.