Elkaar de liefde verklaren

'En?' polste ik voorzichtig op onze zondagmiddagwandeling, 'wat gaan wíj aan Valentijnsdag doen?' Maar ik had het natuurlijk kunnen weten: Grote Pol moet niets hebben van dat soort commerciële flauwekul. En hij fulmineerde er nog een poosje vurig op los, terwijl ik, zoals gewoonlijk, m'n best deed mild te zijn en te blijven en niet volledig in de contramine te gaan.
'In de tv-gids van deze week staat een leuk artikel over elkaar de liefde verklaren, dat moet je ook maar eens lezen,' opperde ik optimistisch. 'Nou! Je hebt eergisteren nog bloemen van me gehad, jij moet niet zeuren. Er zijn zat mannen die dat nooit doen,' verdedigde hij zich nog eens. Voor de zekerheid.
'Ach,' zei ik mild. 'Je hebt ook al tijden niets van mij gehad.' 'Nee!' zei Grote Pol opgelucht, want het gevaar leek bezweken. 'Laten we het daar eens over hebben.' 'Wat wil je dan eigenlijk hebben?' vroeg ik toegeeflijk. Maar toen bleef het stil. Grote Pol kon niets bedenken. En toen ging het al gauw weer over gewone koetjes en kalfjes en genoten we van elkaars gezelschap en van de lentelucht.

Dus straks begin ik nog maar weer eens over elkaar de liefde verklaren. Dat dat óók best kan op 14 februari. Zodat je het in elk geval weer een keer duidelijk hebt gemaakt aan elkaar. En als genoegdoening geef ik morgen een Groot Romantisch Cadeau aan Grote Pol. Ingepakt in knalrood papier met zilveren hartjes. En dan geef ik hem ook nog allemaal kusjes. Lekker puh.