Napoleontisch verlangen

Kunstpol is een bijzonder kind. Een kind met veel talenten. Maar ik heb ook een gave. Ik kan aan de eerste zinnen van de verhalen en hersenspinsesl van Kunstpol al horen of ik door moet luisteren of beter iets anders kan gaan doen. Ze geven meestal klip-en-klaar aan hoe belangwekkend het vervolg van zijn woordenstroom is.
Hij kan mij met één pakkende eerste zin helemaal wakker schudden en maken dat ik ontzettend nieuwsgierig word naar wat er komt. Want vaak, beste mensen, komt er na zo'n spannend begin ook een heel leuk of verrassend einde.
Helaas zijn er ook andere eerste zinnen. En kan ik ook al aan die eerste zinnen horen of er weer een eindeloos verhaal volgt zonder kop en staart, zonder vaart en zonder iets dat mijn aandacht kan trekken. Maar ik luister er natuurlijk wel naar(, terwijl ik iets anders doe). Met alle liefde. Ahum.

Vanmorgen leek het er even op dat er een zin uit de eerste categorie werd uitgesproken. Ik spitste mijn oren en schudde mijn lachspieren alvast los. 'Ik zou best in de tijd van Napoleon hebben willen leven.'
Nou? Sterke openingszin, niet? Wekt verwachtingen. Kan alle kanten opgaan, zeker bij Kunstpol.

Ook de tweede zin was veelbelovend: 'Dan kon ik zelf mijn achternaam kiezen.'

Zo. Beter kan niet. Iets met taal én geschiedenis. Ik hing aan Kunstpols lippen, want ik verwachtte de meest fantastische naam.

Maar toen de derde zin: 'Dan zou ik mezelf Kunstpol de Grote noemen.' En hij lachte zelfverzekerd en ja, ook enigszins napoleontisch.

Ik was verbijsterd en totaal lamgeslagen. Zo'n goed begin. Zo'n sterke spanningsopbouw. Het werken naar de climax was geniaal. En dan dit slappe plot.

Kunstpol de Grote.
't Is me wat...