Een man en huishouden met een hoog Showroomgehalte

Showroom. Kent u dat televisieprogramma nog? Op Grote Pol maakten de portretten met eenvoudige, lievige boertjes met een simpel bedoeninkje grote indruk. Dat waren pas échte mensen. Wars van materialisme, van modernisme, van conventies. Een schamel dak, wat rammelende potten en pannen, een tevreden spinnende poes en wat gebreide oude dekens: geweldig vond hij het. Zo zou hij ook wel oud willen worden.

Nou ja. Ik overdrijf wat. Grote Pol heeft nooit gezegd dat hij zonder enige luxe zou willen leven, maar het echte, het pure, dat trok hem wel. Voor hem geen gelikt bestaan met alles erop en eraan. Geen koophuis, geen hypotheek, geen compleet nieuwe garderobe elk seizoen, geen kindertjes die met hun dure kleertjes en keurig gekamde haartjes op hockey én tennis én paardrijden zitten. We zouden het overigens ook bij lange na niet kunnen betalen. (En ze zouden het Ver-Schrik-Ke-Lijk vinden...)

Wel kiezen voor kwaliteit, voor duurzaamheid, voor echtheid en vooral voor Waarheid.
En ja. Stiekem vind ik dat allemaal ook best. Ik hoef ook geen duur koophuis met hypermoderne keuken, loop het liefst in tweedehandskleding, of ik naai/brei/flans zelf iets in elkaar, wil een gekleurd dekentje van oude wol haken, had er lol in toen de wasmachine het al 23 jaar gewoon prima deed. Als ik maar af en toe een nieuw gordijn mag. Of een plantje. En de Wii, die vind ik ook wel heel leuk. Als Grote Pol af en toe maar fris doucht en vooral zijn haar op tijd laat knippen. Een dom petje mag hij ook heus wel op, als ik er maar niet naast hoef te lopen. En hij moet voor rede vatbaar blijven. Verder mag hij best een gek showroommannetje worden.

Maar er is iets gebeurd. Grote Pol is veranderd.
Grote Pol vindt het ouwemeukgehalte in ons huis opeens te hoog. En ons banksaldo ook. Als u begrijpt wat ik bedoel. Hij vindt ons te zunig.
Een paar jaar geleden kregen we van Buurman B en Buurvrouw T een gasfornuis. Prima ding. Met heteluchtoven enzo. Daar koken we nu dus ook alweer jaren op (vooral Grote Pol) en Grote Pol wil opeens een nieuwe. Want de klep is stuk en de oven is vies. Voor mij klonk het een beetje als: 'Ik wil een nieuwe fiets, want de band is lek.' Maar Grote Pol heeft me weten te overtuigen met argumenten waar ik u niet mee wil vermoeien en volgende week gaan we dus een nieuwe kopen. U mag de oude overigens best hebben. (Leuke give-away! - ik zal er een creatieve pannenlap bij haken...)

Binnenkort hebben we waarschijnlijk een nieuwe douche in ons huis. Eentje waar echt warm water uitkomt. En een nieuw bankstel, een televisie met een platte achterkant, een waterkoker en een magnetron.
En ook een doodgewone man. Want het roer is om.