Status - deel 1

Blijkbaar heeft elk mens behoefte aan (goede) status. De een wat meer dan de ander. Ik dacht er altijd maar weinig behoefte aan te hebben. En al helemaal niet aan statussymbolen. Ik hoef geen duur huis, geen nieuwe auto, geen knappe man met goede baan. Neuh.

 't Zou natuurlijk leuk zijn. Dat wel.

Maar ik heb liever een warm huis, een goede fiets, een lieve man. En ja. Het kán samengaan. Weet ik wel.


Als ik weer in zo'n statussymbolenbui ben en wegzink in ontevredenheid, in bezorgdheid en gepieker, probeer ik altijd even verder te denken dan mijn neus lang is. Een continent naar het oosten of zuiden, wat zeg ik?, iets meer dan duizend kilometer verderop kan het leven al zo verschrikkelijk anders zijn. Dan tellen die statussymbolen echt niet meer. En waar gaat het nu eigenlijk om in dit aards bestaan? Echt niet om status.

Bron



Wij hadden vroeger geen auto. Dat was niet zo erg, want we hadden fietsen en kwamen overal waar we maar wilden. Ik heb die auto geen moment gemist. Wat VEELen VEEL erger was, was dat we geen plantenscherm voor ons raam hadden. Dat had namelijk IEDEREEN. Behalve wij dus. Ik dacht dat je er pas bij hoorde als je ook zo'n ding had. Dan telde je mee. Dan was je pas een écht gezin, met volwaardige leden van de samenleving.

We hadden thuis wel andere dingen. Ze stonden symbool voor een ander soort status.

Wandkleden die mijn moeder zelf maakte. Wie had nu zo'n moeder?

Allerlei spullen die mijn vader nodig had voor zijn ambt in de kerk. Wie had nu zo'n vader?

Een metronoom die mijn broer gebruikte voor zijn orgelspel. En hij had ook al een echte microscoop. Wie had nu zo'n broer?

En mijn andere broer had ook al zoiets bijzonders: een lettertang! Bovendien deed hij allerlei stoere dingen: fikkie stoken, rookbommen maken, hutten bouwen, motor rijden. Wie had nu zo'n broer?

Maar zo'n ding voor het raam, dat hadden we niet.

En nu is het te laat. Nu hoeft het al niet meer.

Oerhollands weer en voor paal staan

Wind en regen. Dat hoort toch echt bij Nederland? Typisch weer vandaag voor een flinke fietstocht of een fijne wandeling, zou ik zeggen. Tonen dat je d'r een van De Wit bent. Haháá!
Dus gingen Parapol en ik eropuit. Al een tijdje geleden had ik op onze nieuwe stadsplattegrond een interessante wandelroute gezien. Vlakbij huis! En waarom had ik die nou nog nooit eerder gezien? De route voerde vlak langs de kazernes, dus Parapol wilde wel mee. Mits we een kleine omweg langs een fikse plas in het bos zouden maken, want Parapol wilde magneetvissen. Dat heeft niets te maken met vissen met een hengel. Nee, zeg. Kom nou.
Met magneetvissen kun je bommen, granaten en stenguns uit de wijde wereldoorlog opsporen die al 66 jaar in sloten, greppels, plassen en rivieren liggen te wachten op Parapol. Een flinke, krachtige magneet aan een touw, het ene uiteinde van het vieze touw vastmaken aan je moeder en het ándere uiteinde telkens weer uitwerpen. In de stromende regen. Dat is het principe. Dus ik stond voor paal. Maar ik toonde me een echte jongen van De Wit. Dapper hield ik urenlang stand. Loslopende honden (grrr) likten aan mijn voeten, vogels nestelden zich in mijn haren en het mos groeide welhaast op mijn schouders. Helaas bleek dat toevallig deze plas al leeggemagneetvist was.
Toen gingen we welgemoed, met gezwinde pas, verder op pad. We zochten de interessante route en die vonden we ook alras.
Het begin klopte keurig met de kaart. Maar later deed dat het niet meer. We zagen steeds maar allerlei hekken en waakhonden, militairen met mitrailleurs in de aanslag en enge poortjes met intercommen en gevaarlijke gleuven waar kaartjes in moesten.
Het werd een hopeloze zaak. Mismoedig sjokten we langs de drukste verkeersader van ons dorp, waar aan de ene kant de auto's in volle vaart langs ons heen raceten en aan de andere kant een tweemanshoog afschrikwekkend hek ons de pas afsneed.

Thuisgekomen bekeek ik de legenda eens van onze stadsplattegrond. Het stippellijntje bleek niet te staan voor een pittoreske wandelroute, maar voor een afrastering. Ik stond wederom voor paal.

Ach. Vrouwen kunnen ook geen kaartlezen. Dus zal ik het ook nooit meer doen.

Bloggedoe

Hè, bah. Binnen een week twee volgers kwijt. En de kijkcijfers zijn ook al niet zo geweldig (of ligt dat aan de vakantie?). Vindt u mij niet meer leuk, dan? Ja, hallo, ik kan ook niet alle dagen even grappig, onderhoudend of interessant zijn, hoor.
Vandaag bijvoorbeeld. Vandaag wil het even niet. Deze week een beetje veel gedaan, vandaar. Het is even op. Dus komt er ook niets leuks op dit blog te staan. De Polletjes doen toevallig ook heel gewoon, vandaag. Geen leuke uitspraken, geen puberaal gedrag dat vermeldenswaard is. Saai hoor.

En dan doe ik ook nog wat werkelijk het slechtst zou zijn voor je blog. Zeuren over dat je niets te schrijven hebt. Echt lekker slim bezig, Purperpolletje.

O, nou, ik weet toch wel wat. Een leuke link naar een bijzonder blog dat twee jaar geleden fanatiek en enthousiast werd gestart. Na zeventien berichtjes was de inspiratie op. Ik vermoed dat dit blog binnenkort definitief wordt verwijderd, dus grijp uw kans nu. Ik vond het zelf erg leuk om nog eens door te snuffelen. Wie weet u ook. En heeft u geen idee wie die malloten zijn? Dan bent u net zo moe als ik nu. Op tijd naar bed, zou ik zeggen.

Tot slot nog een fijne tip. Iets nuttigs, iets waar u misschien wel iets mee kunt.

U moet beslist, net als ik en al die bekenden die ik in de bioscoop zag met hetzelfde goede idee, naar The Kings Speech gaan. Morgennacht wint die film vast een boel Oscars. En verdiend, mensen. Heel verdiend. Want ik geniet al drie dagen na van die film. Stiekem wil ik eigenlijk meteen weer.

DWZI een boom met twee knoesten

Kunt u het volgen? Ik zag in die boom allerlei rare, vreemde, absurde dingen, daar gaat het even om. Een aap met duikbril en gasmasker, een schattig beestje en een zwangere boom (met bh). Wat moet ik daar nu weer van denken?

Sterker nog, wat moet U daar nu weer van denken? Freudiaans gedoe hier op dit blog. Rorschach is er niets bij...

Kunstkenners

De tips die volgden op mijn blogje van zondag waren reuzehandig. Ook voor later, voor mooier weer, voor ooit nog eens. Een aantal voorgestelde steden (Zutphen, Bronkhorst en Arnhem bijv.) kennen we al te goed, maar Amersfoort bleek vandaag een schot in de roos (hulde voor PIKE en Fokelien). Alle vier amuseerden we ons best. Het 'verplichte' blokje kunst/cultuur vonden we in het Mondriaanhuis, waar we ook een expositie over iets moeilijks bezochten. Na mijn vertaling van het moeilijke papier (met zinsneden als: Opposites, constructies van illusie en werkelijkheid / Door middel van kleur en vorm creëert hij complexe sculpturale en architeconische installaties / specifieke constructies zijn illusoir / het cliché van abstract geometrische werken tegenover het cliché van pretparken, dat gaat over 'licht' vermaak), bedachten de Polletjes hun eigen interpretaties bij de hoogstaande kunstuitingen.

Ik amuseerde me zeer. De expositie vond ik zó al mooi, maar met hun commentaar werd het nog veel interessanter. Ik hoop dat u dat ook kunt waarderen: twee korte filmpjes van twee nieuwe, jonge kunsthistorici, stralende sterren aan het firmanent met hun nieuwe licht op de schone kunsten. U zult nog veel van ze horen. Overigens: aan het eind van filmpje 1 hoort u mijn parelende lach... (is dat geen mooie toegift?)

 

Ik zal u niet vermoeien met de overvloedige hoeveelheid theorieën die de Polletjes uitbraakten over het leven en werk van Piet Mondriaan. Wat wellicht wél interessant is, is de compleet nieuwe theorie dat Mondriaan zijn schilderijen als etensbord gebruikte. De maan rechtsboven op dit vroege werk van Piet (± 1908) is duidelijk niet meer dan een goedgemikte klodder mayonaise (zie detailfoto).

Nieuw logo voor Woordeloze Woensdag ;)

 

ontworpen door Kunstpol (13 jaar) 



met een tekening van ZIJN interpretatie van MIJN gisteren



Inspiratie

Vandaag was ik met Buuf Truus in Kasteel Groeneveld. Voor de Gouden Boekjes Beestenboel. Een leuke tentoonstelling (nog tot zondag!) die ik nátúúrlijk niet mocht missen. Maar er was nog veel meer te doen en te zien en dat levert me behoorlijk wat inspiratie op. Dat heb ik nu altijd, als ik mooie dingen zie. Ik denk dat dan ook te kunnen maken. Beter nog. Veel beter. Zo goed dat het de originele mooie dingen compleet overbodig maakt.

Zo waren er de tekeningen van Peter Pontiac van De krantenpoes, een nieuw Gouden Boekje. Met mijn neus op de prenten keek ik zijn techniek, een soort collagegedoe, stiekem, maar simpel, af. Ja. Zo kan ik het ook. Denk ik dan. Een fototoestelletje tekenen, uitknippen en opplakken. Als het mis gaat, teken/knip/plak je zó weer een nieuwe. Appeltje, eitje.

Het deed me denken aan de fantastische schilderijen van Maria de Groot, waarvan ik de techniek een paar maanden geleden al dacht na te kunnen bootsen. Purperpol de Groot - ik zag het al voor me. Exposities in het ganse land, opdrachten hier en daar, interviews op radio en televee, waar ik me dan als een echte kunstdiva gedraag: mysterieus, zweverig, maar ook vriendelijk en met een vleugje humor soms. En af en toe gewoon een schilderijtje weggeven, dat ook. Hebben die mensen ook een goede oudedagsvoorziening. Maar nee. Het lukte niet. Helemaalvanzunlangzalzelevenniet. Not. Weg droom...

Dan maar een Hongerige leeuw schilderen. Ergens op een muur. Ook leuk. Misschien kan ik dat, als ik heel hard oefen, tegen de tijd dat er Kleinpolletjes zijn. Leuk voor op de kinderkamer. Weet alleen niet of de Polletjes en mijn toekomstige Pollendochters er blij mee zullen zijn.

En een muur vol oude televisievoorkantjes, met schilderijen of platen of foto's of weetikveel erin, die wil ik hier in huis ook wel. Ga ik morgen ook maken. Heeft u toevallig nog zo'n frontje voor me in de kelder staan? Beetje zagen, beetje timmeren, dotje lijm hier of daar. Klaar. Namelijk. Dat u het even weet.

In dat kasteel bevindt zich een xylotheek. Een van de drie of zo van Nederland. Nou, dat is het helemaal, hoor. Ik ga ook even een xylotheekje maken. Van Bomen uit de Buurt. Dat wordt toch briljant, mensen! Van heinde en verre komen er hier dan xylofielen kijken en bewonderen en in katzwijm vallen.

En die saaie trapleuning van ons ga ik binnenkort even opleuken. Ik koop er net zo'n zachte, warme, blauwe loper bij. Heerlijk, kun je gewoon op blote voeten naar beneden om even iets te pakken. Een onderbroek of zo. Nee, dat laatste grapje begrijpt u niet. Tenzij u een bepaald persoon bent. Maar voor u is het misschien wel leuk om te weten dat die bepaalde persoon als ze dit leest zit te schuddebuiken van het lachen. En daar doe ik het allemaal voor.

Als het dan hier binnen volhangt met schilderijen en oude televisietoestellen, mijn xylotheek compleet is, ga ik buiten een insectenhotel beginnen. Met een bijenkast ernaast en velden vol geurende bloemen en hei en acacia's erbij. En maar imkeren en doen en honing verkopen. Héle lekkere honing, natuurlijk. De lekkerste honing van de héle wereld. Dat begrijpt u.

Nee. Ja. Het is duidelijk. Purperpol heeft weer inspiratie genoeg voor de komende week. Wat zal de wereld blij met mij zijn.  (En wat zal ik moe van mezelf worden...)

Want. O ja. Ik heb SLE. Iets met chronisch ziek, zwak en misselijk. Maar weet u: in kasteel Groeneveld kennen ze dat wel. Ik kwam een portret tegen van een betbetbetbetovergrootmoeder van me. En die had het ook al. Kijk maar: die lodderogen, die heb ik ook. En ze heeft ook Prednisonwangen en -borsten.

Tja. Dit uitje heeft me echt opgevrolijkt én ik heb een zielsverwant gevonden. Joechee!!!!

Vakantiemaandag

Een blokje om met vriendinnetje I. door het bos (zo vanuit huis, hoepla in het bos!),

een heerlijke lunch (nog steeds met vriendinnetje I.) in een eetcafé (geen foto's helaas van mijn club sandwich - oef, wat wassie lekker! en ohw ja, hebben jullie wel eens green orange chocolate tea gedronken? waar kun je die zelf kopen?),

het uitzoeken en bestellen van een nieuwe bril (volgende week klaar - dan foto),

en het uitzoeken van een nieuw fornuis - let op de weerspiegeling: daar zie je zomaar mijn gebeenwarmde onderbenen - maar we hebben nog geen besluit genomen.

Ik geniet ontzettend van deze dag!
Straks alleen nog even m'n haren verven... Zou het nodig zijn?

Waahaarheen, waahahaarheen?

We willen in deze voorjaarsvakantie met z'n vieren een dagje weg. Maar waarheen? Wahahaarheen?
Heeft u een tip?

Waar denken we aan?
- een mooie (oude) stad in Nederland (hoeft niet groot te zijn, maar ook niet te klein);
- met een museum(pje) over de Tweede Wereldoorlog o.i.d.;
- maar ook met een museum voor'de andere helft van het gezin (kunst!);
- gemakkelijk en vrij vlot te bereiken met de trein, vanuit, laten we zeggen: station Ede-Wageningen;
- (beetje compact) centrum dichtbij het station i.v.m. vermoeidheidsziekte.

Weet u iets? Heeft u tips (restaurantje hier of daar, winkeltje zus of zo, adresje her of der): ze zijn zeer welkom!

Een man en huishouden met een hoog Showroomgehalte

Showroom. Kent u dat televisieprogramma nog? Op Grote Pol maakten de portretten met eenvoudige, lievige boertjes met een simpel bedoeninkje grote indruk. Dat waren pas échte mensen. Wars van materialisme, van modernisme, van conventies. Een schamel dak, wat rammelende potten en pannen, een tevreden spinnende poes en wat gebreide oude dekens: geweldig vond hij het. Zo zou hij ook wel oud willen worden.

Nou ja. Ik overdrijf wat. Grote Pol heeft nooit gezegd dat hij zonder enige luxe zou willen leven, maar het echte, het pure, dat trok hem wel. Voor hem geen gelikt bestaan met alles erop en eraan. Geen koophuis, geen hypotheek, geen compleet nieuwe garderobe elk seizoen, geen kindertjes die met hun dure kleertjes en keurig gekamde haartjes op hockey én tennis én paardrijden zitten. We zouden het overigens ook bij lange na niet kunnen betalen. (En ze zouden het Ver-Schrik-Ke-Lijk vinden...)

Wel kiezen voor kwaliteit, voor duurzaamheid, voor echtheid en vooral voor Waarheid.
En ja. Stiekem vind ik dat allemaal ook best. Ik hoef ook geen duur koophuis met hypermoderne keuken, loop het liefst in tweedehandskleding, of ik naai/brei/flans zelf iets in elkaar, wil een gekleurd dekentje van oude wol haken, had er lol in toen de wasmachine het al 23 jaar gewoon prima deed. Als ik maar af en toe een nieuw gordijn mag. Of een plantje. En de Wii, die vind ik ook wel heel leuk. Als Grote Pol af en toe maar fris doucht en vooral zijn haar op tijd laat knippen. Een dom petje mag hij ook heus wel op, als ik er maar niet naast hoef te lopen. En hij moet voor rede vatbaar blijven. Verder mag hij best een gek showroommannetje worden.

Maar er is iets gebeurd. Grote Pol is veranderd.
Grote Pol vindt het ouwemeukgehalte in ons huis opeens te hoog. En ons banksaldo ook. Als u begrijpt wat ik bedoel. Hij vindt ons te zunig.
Een paar jaar geleden kregen we van Buurman B en Buurvrouw T een gasfornuis. Prima ding. Met heteluchtoven enzo. Daar koken we nu dus ook alweer jaren op (vooral Grote Pol) en Grote Pol wil opeens een nieuwe. Want de klep is stuk en de oven is vies. Voor mij klonk het een beetje als: 'Ik wil een nieuwe fiets, want de band is lek.' Maar Grote Pol heeft me weten te overtuigen met argumenten waar ik u niet mee wil vermoeien en volgende week gaan we dus een nieuwe kopen. U mag de oude overigens best hebben. (Leuke give-away! - ik zal er een creatieve pannenlap bij haken...)

Binnenkort hebben we waarschijnlijk een nieuwe douche in ons huis. Eentje waar echt warm water uitkomt. En een nieuw bankstel, een televisie met een platte achterkant, een waterkoker en een magnetron.
En ook een doodgewone man. Want het roer is om.

DWZI een *** jongetje voor me

Wat het was en wat het is en wat het wordt

Wat het was

Het cadeau aan Grote Pol was geen gietijzeren broodplank, noch een ruitjesoverhemd, noch losse ruitjes, noch een ruitjesloos overhemd, noch een grote portie moederliefde (Grote Pol is mijn man, hoor!). Geen megadoos bonbons, geen lollig rozerood knuffelkussen, geen romantisch hotelarrangement met champagne, bubbelbad, een welkomstdrankje en wandelroutekaart. Niets van dat alles.

Het was een blender.

Daar had ie zelf om gevraagd, ooit. Maar ik was alweer vergeten (mijn geheugen is soms nogal zeefachtig) dat we toen ook al hadden bedacht dat we die niet nodig hebben. Want we hebben alles al. Ahum. In elk geval hebben we wel een staafmixer en daar maken we ook al nooit smoothies, shakes en sapjes mee. Maar het kán wel. Dus hebben we elkaar plechtig beloofd dat wat vaker te gaan doen.

Dus dat is het ook

Grote Pol staat met lege handen. Spreekwoordelijk dan. Want ik wist niet zo gauw iets anders. Later ook niet. En nu nog steeds niet. Al kreeg ik daarnet wel inspiratie toen ik dat over dat hotelarrangement schreef.

Ik moest terugdenken aan onze huwelijksreis. Toen hadden we een gelijksoortig hotelarrangement. Alleen zonder champagne, bubbelbad, welkomstdrankje en wandelroutekaart. We gingen naar Wanssum (of all places) en hadden een geweldig hotelarrangement: een kamer met schrootjesbehang en uitzicht op niets, met achter het niets de suikerbietenfabriek, elke avond een saai diner met vetgebakken slappe aardappeltjes, een ieniemienie badkamertje met douche en twee krakkemikkige fietsen met zadels waar je gegarandeerd binnen twee minuten zadelpijn van kreeg.

Maar we hadden het goed, mensen. Want we hadden elkaar. (zwijmel, zwijmel)

Misschien moeten we dat toch nog een keertje overdoen. Gek genoeg zou ik nog wel eens terug naar Wanssum willen. Heel even dan. Om te kijken of het echt zo erg was. Even Google Earth, dat kan natuurlijk ook.

Wat het wordt

Geen idee nog. Maar ik verwen hem ooit nog wel een keer ergens mee. Op 14 februari 2041 misschien.

Wii-waarschuwing van vanmorgen

 And I hope you don't suffer from Polletjes!

Het is groot, het is zwaar en het is verpakt in prachtig papier

Rara, wat is het?

Nou ja, de eerlijkheid gebiedt me te schrijven dat ik eigenlijk moet vragen wat het was, want Grote Pol brengt het vandaag alweer terug naar de winkel. Hij wilde het niet hebben ;)

Zinloos geweld

De Pollen blijven hun woordenschat verrijken. Aan tafel hebben we het over het verschil tussen karnen en wellen. Ik leg uit dat je rozijnen kunt laten wellen door ze in water te leggen. Waarop een Polletje zegt: 'En als je ze dan toch niet nodig hebt, zijn ze zinloos geweld.'

Elkaar de liefde verklaren

'En?' polste ik voorzichtig op onze zondagmiddagwandeling, 'wat gaan wíj aan Valentijnsdag doen?' Maar ik had het natuurlijk kunnen weten: Grote Pol moet niets hebben van dat soort commerciële flauwekul. En hij fulmineerde er nog een poosje vurig op los, terwijl ik, zoals gewoonlijk, m'n best deed mild te zijn en te blijven en niet volledig in de contramine te gaan.
'In de tv-gids van deze week staat een leuk artikel over elkaar de liefde verklaren, dat moet je ook maar eens lezen,' opperde ik optimistisch. 'Nou! Je hebt eergisteren nog bloemen van me gehad, jij moet niet zeuren. Er zijn zat mannen die dat nooit doen,' verdedigde hij zich nog eens. Voor de zekerheid.
'Ach,' zei ik mild. 'Je hebt ook al tijden niets van mij gehad.' 'Nee!' zei Grote Pol opgelucht, want het gevaar leek bezweken. 'Laten we het daar eens over hebben.' 'Wat wil je dan eigenlijk hebben?' vroeg ik toegeeflijk. Maar toen bleef het stil. Grote Pol kon niets bedenken. En toen ging het al gauw weer over gewone koetjes en kalfjes en genoten we van elkaars gezelschap en van de lentelucht.

Dus straks begin ik nog maar weer eens over elkaar de liefde verklaren. Dat dat óók best kan op 14 februari. Zodat je het in elk geval weer een keer duidelijk hebt gemaakt aan elkaar. En als genoegdoening geef ik morgen een Groot Romantisch Cadeau aan Grote Pol. Ingepakt in knalrood papier met zilveren hartjes. En dan geef ik hem ook nog allemaal kusjes. Lekker puh.

De beste grap van 2011 - nu al!

'Mama, stop maar met Wii-en, straks heb je nog ondergewicht.'

Napoleontisch verlangen

Kunstpol is een bijzonder kind. Een kind met veel talenten. Maar ik heb ook een gave. Ik kan aan de eerste zinnen van de verhalen en hersenspinsesl van Kunstpol al horen of ik door moet luisteren of beter iets anders kan gaan doen. Ze geven meestal klip-en-klaar aan hoe belangwekkend het vervolg van zijn woordenstroom is.
Hij kan mij met één pakkende eerste zin helemaal wakker schudden en maken dat ik ontzettend nieuwsgierig word naar wat er komt. Want vaak, beste mensen, komt er na zo'n spannend begin ook een heel leuk of verrassend einde.
Helaas zijn er ook andere eerste zinnen. En kan ik ook al aan die eerste zinnen horen of er weer een eindeloos verhaal volgt zonder kop en staart, zonder vaart en zonder iets dat mijn aandacht kan trekken. Maar ik luister er natuurlijk wel naar(, terwijl ik iets anders doe). Met alle liefde. Ahum.

Vanmorgen leek het er even op dat er een zin uit de eerste categorie werd uitgesproken. Ik spitste mijn oren en schudde mijn lachspieren alvast los. 'Ik zou best in de tijd van Napoleon hebben willen leven.'
Nou? Sterke openingszin, niet? Wekt verwachtingen. Kan alle kanten opgaan, zeker bij Kunstpol.

Ook de tweede zin was veelbelovend: 'Dan kon ik zelf mijn achternaam kiezen.'

Zo. Beter kan niet. Iets met taal én geschiedenis. Ik hing aan Kunstpols lippen, want ik verwachtte de meest fantastische naam.

Maar toen de derde zin: 'Dan zou ik mezelf Kunstpol de Grote noemen.' En hij lachte zelfverzekerd en ja, ook enigszins napoleontisch.

Ik was verbijsterd en totaal lamgeslagen. Zo'n goed begin. Zo'n sterke spanningsopbouw. Het werken naar de climax was geniaal. En dan dit slappe plot.

Kunstpol de Grote.
't Is me wat...

DWZI katjes in de bomen

DWZI is een initiatief van Daan en Roos. Doe je mee? Meld je even bij Daan, dan kom je ook op de lijst. 

Leve de middelbare school!

Want daar krijgen ze CKV en CKV is helemaal oké!
Parapol bedenkt er de leukste dingen voor. We hebben echt creatieve kinders, merk je dan. Als er maar wat dwang van buitenaf wordt uitgeoefend, want uit zichzelf doet ie dat niet meer.
(CKV staat voor Culturele en Kunstzinnige Vorming.)

Vandaag, met behulp van het gereedschap van oude trouwe buurvriend A., heeft ie een zelfgemaakt gedichtje op een stuk hout gebrand. Deze poëzie kan ik nog niet geheel doorgronden, maar dat geeft niets, want dat past juist goed bij esthetische types zoals ik....

Ik vraag me alleen af of ik me zorgen moet maken: mijn zoon voelt zich een spijker. Wat heeft dat nu weer te betekenen? Kan BO (bewegingsonderwijs) of het vak Bi (biologie) nog wat voor hem betekenen? Of moeten we meteen door naar een ZK (zielenknijper)?

De Ultieme JongensOEPSvoeding, deel 3 - foto's van Zeker Wreed Vette Dingen voor sommige pubers

niet van dat enge, zweterige, draderige, maar wel...

geen 'domme' foto's van jezelf, maar wel....

geen gedoe met washandjes etc., maar wel...

geen dikke 'goede' boeken, maar wel....



geen seizoensfruit, maar wel...

geen 'rotte' bananen, maar wel...






heel veel stokbrood eten

foto's van andere 'domme' mensen

 

heel lang douchen

 


strippies lezen

 


eindeloos genieten van andere 'seizoensartikelen'

stiekem snoepen op je kamer