Oepsvoeding

'En NÚ ga je maar eens een tijd met je armen over elkaar zitten,' zei Grote Pol. Want de maat was vol. Kunstpol klierde er al een hele tijd flink op los en kon er zelf niet meer mee stoppen. Maar Kunstpol is dertien en met je armen over elkaar moeten zitten vind ik nu niet de meest charmante en doeltreffende pedagogische interventie. Zeker niet voor een dertienjarige.
Wat ook meespeelt is dat ik soms stiekem erg kan genieten van dat irritante, zuigende, puberale kliergedrag. Inwendig lach ik me dan een kriek. Mits het gedrag met mate en gevarieerd voorkomt. Ik kan wel zo'n nep Delfts blauw tegeltje laten maken: Klier matig en gevarieerd.

Maar we zaten op het moment van deze pedagogische ingreep aan tafel. En Grote Pol en ik zaten toevallig ook met de armen over elkaar, rustig uit te buiken van de ovenschotel met spruitjes. Spruiten moet je pubers eigenlijk ook niet voorzetten, daar lok je automatisch kliergedrag mee uit. Het is vragen om moeilijkheden...
Ik lachte inwendig nog wat harder om het komische van de armen-over-elkaarsituatie, maar vroeg me af hoe ik dit alles pedagogisch elegant kon oplossen. Dus ik ging vrij opzichtig verzitten, zodat de kans wat groter werd dat Grote Pol deze stille hint zou oppakken. Maar Grote Pol is niet sterk in stille hints. En dat is nog heel subtiel gezegd. Grote Pol heeft duidelijkheid nodig. En iemand die hard en ondubbelzinnig spreekt. Anders komt de boodschap niet over. Grote Pol bleef zitten zoals hij zat.
Dus zei ik toen maar hardop en heel duidelijk: 'Zou je zelf niet even anders gaan zitten?' En toen moest ik zo ontzettend verschrikkelijk hard lachen. Al die inwendige binnenpret van het laatste kwartier concentreerde zich in een explosie van luidruchtig plezier om de situatie. De Pollen lachten gelukkig gezellig met me mee.
Ondertussen vroeg ik me ook bezorgd af hoe ik zo snel mogelijk weer pedagogische autoriteit op kon bouwen en een waardige en consequente opvoeder kon zijn voor Kunstpol. En of ik Grote Pols opvoedpositie niet te zeer had ondermijnd met mijn onhandige actie.

Maar het kliergedrag was wel mooi afgelopen.

Dit hele verhaal slaat natuurlijk helemaal nergens op. U zit u vast ook achter de oren te krabben waar ik nou zo'n enorme lol om kan hebben en waarom ik het allemaal op het wereldwijde web slinger. Haal uw schouders maar op, werk nog even mee, als u dat nog niet gedaan hebt, aan mijn wetenschappelijk onderzoek en vergeet de rest gewoon.
Het komt heus goed in Huize Pollenstein.