Een permanente vlaag van verstandsverbijstering - Kan dat?

Ja. Dat kan.

(In werkelijkheid is ie nog veul lelijker, hoor!)

In een vlaag van verstandsverbijstering kocht ik ooit in de uitverkoop een oerlelijk sweatvest voor Parapol. Het moet zeker al vijf jaar geleden zijn. Kostte geen drol (een euro of vijf) en ach, voor erbij kon het wel eens handig zijn. Maar man o man, wat heb ik daar een spijt van gekregen.

Die jongen draagt dat ding bekant elke dag (nog een nadeel van langzame groei). Toen ik 'm kocht was ie dus al lelijk, inmiddels is ie niet om aan te zien. De kleuren zijn nóg vager en fletser geworden. De rits blijkt onverwoestbaar, de stof onaantastbaar voor wasmachinetrommels die anders altijd óveral gaten in kunnen maken, de pasvorm perfect, het draagcomfort maximaal.

Maar.

Oh.

Ooooh!

Zó Le-Lijk. 

't Is dat ik zo'n zunigerd ben dat ik de schaar er niet inzet. Maar terwijl ik dit schrijf, stijgt mijn onvrede zo, dat de kans dát ik het op korte termijn toch ga doen heel groot wordt! Ik leef blijkbaar permanent in een vlaag van verstandsverbijstering, dat ik het nog niet veeeeel eerder gedaan heb!

Je hoort altijd dat de groepsnorm op de middelbare zo belangrijk is. Dat er bijvoorbeeld scherp gelet wordt op je kleding. Waarom sparen 'ze' uitgerekend Parapol dan zo? Hij kan heus wel wat hebben.
Misschien is ie wel immuun geworden voor dit soort dingen vanwege een te lange periode van borstvoeding. Of het zat stiekem bij z'n DKTP-prik. Of het is een of andere cross-over in z'n DNA - een overerfd dingetje van een verre verre voorvader. Of het komt door die budgettrui-achtige hippiekleren van z'n moeder.

Nee, dat laatste, dat zal het zijn. Het is allemaal mijn schuld.
(Ik liep een keer met de vierjarige Parapol naar school. Hij had een jas aan die hij eerbiedig zijn Koningsjas noemde. Gemaakt van een flink aantal verschillende oude lapjes, groen, blauw Indiastofje met rode streepjes, gele zakken, rode koordjes, geruit stofje ook nog ergens. Heel mooi. En daarbij een 'saaie' H&M-broek. Een moeder met een kind van zeven fietste voorbij. Ze vroeg haar zoon of hij ook zo'n broek wilde. 'Jawel,' zei hij, 'maar NIET zo'n jas, hoor mama, NIET zo'n jas...')

Toen ik Parapol vroeg waar dan een nieuw vest aan moest voldoen, noemde hij de kenmerken van dit huidige onding op. Flets beige, met grijsblauwige en grijszwartige strepen, blokkerige letters (Explorer), een grijze, plastic rits, boordjes onder de mouwen en de panden, een blauwe zigzagsteek bij de zakken, een fladderige capuchon.
Of het ook een gebreid vest mocht zijn, informeerde ik voorzichtig, want nu die ene trui af is, ben ik in een diep gat gevallen. Dat mocht. Maar wel machinaal gebreid. Of in een fabriek.
Nu ga ik binnenkort een afspraak maken bij Riedel, de dichtstbijzijnde fabriek hier. En ik zie mezelf al zitten breien, daar bij de receptie. Breien werkt bloeddrukverlagend. Wat heerlijk rustgevend zal dat daar zijn, vaag James Lastmuziekje op de achtergrond, een appelsientje binnen handbereik en zonder lawaaierige Polletjes in de buurt.

En als ie af is, kopen we er een broek bij. Bij H&M.