To hork or not to hork

Ja, sorry hoor. Ik heb zo af en toe wel eens iets geschreven over Grote Pol. Dat moet ik herroepen en snel ook. Ik schreef over stille hinten, minder stille hinten, subtiele vragen en opmerkingen en zelfs duidelijke aanwijzingen en hulpgeroep waarvoor Grote Pol ongevoelig, doof en blind zou zijn.

Maar dat blijkt niet zo te zijn.

Grote Pol is wél gevoelig, ontzettend hulpvaardig, innemend en attent.
Dat u het even weet. En dat u niet denkt: achach, die arme Purperpol, die al zo lang getrouwd is met zo'n hork, wat hebben we daar een medelijden mee.

Want wat is het geval?

Gisteren stond ik op met voor de zoveelste dag achter elkaar stinkende hoofdpijn. Grote Pol zág het meteen. Dat was een punt op de scorelijst voor nonhorkerigheid.

Toen vroeg hij zachtjes: 'Kun je wel werken?

Daarmee scoorde hij nóg een punt. Dat waren er al twee, binnen een minuut.

Daarna zei hij, op precies de goede toon (want zoiets kan ook heel verkeerd vallen): '' Vergeet je medicijnen niet, hè?'

Drie punten al!

En toen, beste mensen, ik kan het nog steeds bijna niet geloven, toen dééd hij iets voor mij. Zomaar, helemaal uit zichzelf, zonder dat ik erom vroeg. Een grote daad van zelfopoffering was het. Iets waarvan ik wel even hoopte dat hij het zou doen. Maar terwijl die hoopvolle gedachte bij me opkwam, onder een vluchtige tandenpoetsbeurt, verwierp ik die gedachte ook weer meteen, want ik blijf altijd en immer realistisch.

Wat was het geval? Wij wonen in een maisonnette en in onze semikelder staan onze fietsen. En bij de ingang van die berging waren er mannetjes bezig. Met bladblazers. En als er iets is waar wij een grote hekel aan hebben is het wel herrie. Meer in het bijzonder: herrie van bladblazende mannetjes. Grote Pol omdat hij lawaaidoof is, en ik omdat ik gewoon een hekel heb aan herrie en bijna altijd hoofdpijn heb. En gisteren helemaal. Toen ik opstond hoorde ik de bladblazende mannetjes aankomen en de moed zonk me al in m'n pantoffeltjes. Geen goed begin van de dag. Zo'n hobbeltje als mijn fiets door de herrie heen uit de berging halen, kan op de vroege ochtend voor een Purperpol als ik een Mount Everest lijken.

En u raadt het al. Wat had Grote Pol gedaan? Stiekem, toen ik mijn tanden poetste? Mijn fiets opgehaald uit de berging! Helemaal op eigen initiatief!

Dat verdient een punt en nog een bonuspunt erbij!!! 5 punten!!!!

Yahtzee, bingo, love game, strike!

HOLE IN ONE!!!!

Grote Pol is nu officieel een NON-HORK! Hoera voor Grote Pol en hoera voor Purperpol!

Jeuh!

Ik vlieg. Blijkbaar.

Het gaat me dit jaar veel te snel.

Voor ik wist, was het alweer zomer, terwijl ik de lente nog maar amper geroken had.

Heb ik het prille acaciagroen wel ademloos genoeg bewonderd? Heb ik wel jonge vogeltjes zien uitvliegen en lammetjes zien dartelen? Heb ik wel asperges gegeten? De merels hun avondlied wel laten zingen? De roze bloesem van de bomen, was die niet wegverwaaid voor ik uitgenoten was? Het graan was alweer rijp en droog en geel voor ik mijn ogen kon laten verdrinken in het puurste groen dat er bestaat.

Voor ik het wist, was het alweer herfst, terwijl ik met de zinderende zomer nog maar veel te weinig meegezinderd had.

Ik had geen tijd gehad de langste zonnebloem te vinden, het koudste ijsje te likken en ladingen aardbeien en tomaten te snoepen, door de warme, broedende zomerlucht te worden overvallen als je uit het koele schaduwbos komt gefietst, weg te suffen op een deken in het bos terwijl de vliegen om je heen gonzen en tot 's avonds laat met een boek, een kaarsje en een wijntje buiten te zitten.

Voor ik het wist, sneeuwde het en was het winters koud, terwijl de herfst nog maar net begonnen was.

Ik was nog niet gestruikeld over de eikels, had me nog niet geprikt aan de kastanjebolsters, had nog lang niet genoeg paddenstoelen-in-alle-kleuren-van-de-regenboog gezien en de bomen waren zomaar opeens kaal, terwijl ik nog geen vallende-blaadjes-als-was-het-regen had gezien. Alles is al grijs en grauw, terwijl ik de kleuren van de herfst nog niet geschilderd heb.

Het gaat me dit jaar veel en veel te snel.

Maar:
'De tijd vliegt niet, wij vliegen.'

Sokken vs ouwe meuk

De Polletjes maken zich grote zorgen.
Sinterklaas schijnt nog maar één cadeautje voor hen te hebben gekocht en ze willen zo graag dat die goede man dit jaar allerlei onmogelijke wensen van ze vervult. 'Kunnen jullie niet wat NORMÁÁLS vragen?' vraag ik smekend. Maar nee. Dat kunnen ze niet.
Sokken, pyjama's en onderbroeken, dáár zitten ze niet op te wachten.
'En daar word je ook niet populair van,' zeggen ze dreigend. Zijzelf niet en Sinterklaas al helemaal niet. Stel je voor dat je op school moet vertellen dat jouw sint niet verder dan de bakken met ondergoed in de HEMA en de sokkenafdeling van V&D kwam... Populair zijn, dat willen we allemaal, dus ook hun eigen Sinterklaas zou dat zeker moeten willen. En daarbij kijken ze me indringend aan. Alsof ik zelf Sinterklaas ben.
En ja, je schijnt pas echt indruk te maken als je op school kunt vertellen dat je de Wii Mario games hebt gekregen. Of mooier en veel indrukwekkender nog: WO-II bodemvondsten of NSB-zegeltjes. Daar word je pas echt INTERESSANT van. Denken ze. Volgens mij vindt de gemiddelde puber van tegenwoordig heel andere dingen kapot gaaf en zijn de Polletjes verre van gemiddelde pubers. Maar goed.
'Nou,' zeg ik gevat, 'in de oorlog, toen de NSB-zegeltjes op straat voor het oprapen lagen, zouden de kindertjes juist verguld geweest zijn met nieuwe sokken en frisse onderbroeken. Dus, als je je echt wilt verplaatsen in de belevingswereld van die kindertjes, zou je ook dolblij moeten zijn met een nieuwe pyjama of een fijne, gebreide trui.' 
Maar dit soort PABO-prietpraat is niet aan de Pollenoren besteed. Ze schudden misprijzend hun hoofd, dus ik ga nog even door, zwijgen is niet echt mijn sterkste kant: 'Toen ik 11 werd, kreeg ik een kamille-deodorantstick en een bijbel voor mijn verjaardag. Ik zat op een openbare school waar geloven de ergste zonde was die je kon begaan en ik moest toch 's morgens in de kring vertellen wat ik had gekregen. Dat vond ik niet bepaald cool en al zeker niet vet.'
Het is even stil. Heel even.
Dan denken de Polletjes een nieuwe ijzersterke troef in handen te hebben: 'Jij zegt altijd dat je jezelf niet moet vergelijken met anderen. Wat jou is aangedaan hoef je ons toch niet aan te doen? Wij willen nu eenmaal deze cadeaus, wij zijn nu eenmaal origineel en creatief. Dat moet je waarderen.'

Huh? Wie? Ik? Ik ben toch zeker Sinterklaas niet?

Nog zo'n hatseflatsrecept van Purperpol: moussaka

Troosteten vind ik het. Maar niet met Polletjes in de buurt, want dat is geen fijne combinatie. Aubergine én champignons gaan erin en dat is echt te veel van het slechte, volgens Kunstpol. Kunstpol heeft so wie so een groot probleem met spruitjes, aubergines en champignons. Het is allemaal een pot nat bij hem en hij noemt ze steevast dan ook alledrie spruitjes.
Zo eten we wel eens pasta met schijfjes spruitjes, laten courgettes in de ratatouille zich prima combineren met in lange plakken gesneden spruitjes, zijn spruitjes het hoofdbestanddeel van champignonsoep in huize Pollenstein en groeien spruitjes in de herfst in het bos en wonen er kabouters in.
Gelukkig hebben we een oplossing gevonden. Spruitjes in de stamppot kun je behoorlijk onherkenbaar maken en met een lading knoflook, oude kaas, cashewnoten en creme fraiche vinden de Polletjes en ook Grote Pol en ik het ook nog te eten.
Het champignon- en aubergineprobleem was lastiger op te lossen. Daarvoor hebben we nu de zaterdagavond uitgevonden. We schepen de Polletjes af met een diepvriespizza, broodjes hamburger of een lading poffertjes, bonjouren ze dan vrolijk weg naar elders en eten samen ongestoord héle vieze dingen. Zoals moussaka, want soms snák ik naar een echte champignon, gestoofd in een sloot witte wijn. Of andere grotemensendingen waar de Polletjes zich nog lang niet groot genoeg voor voelen. Soms denk ik wel eens dat ze nooit, maar dan ook nóóit, volwassen zullen worden op culinair gebied. Die jongens eten op hun veertigste nog steeds het liefst de goedkoopste diepvriespizza of een frietje waterfiets. Geitenkaas, gerookte zalm, kaasfondue, artisjokken en wat al niet zullen ze nooit proeven. Denk ik.

Maar nu ter zake.
Moussaka á la Purperpolletje, voor twee personen. Of meer. Maar wij vinden dit zo lekker dat het altijd helemaal op komt. En ja, ik weet het, het lijkt vast in niets op de originele moussaka, maar dat kan me helemaal niet schelen. Dat lijkt zo'n prutje dat je maakt met zo'n veel te duur pak van K.norr Wereldkeuken ook niet.

Koop op de markt bij een Turkse meneer een scheepslading champignons, aubergines, paprika's, rode uien, knoflook en ander spul. Olijfjes enzo. Ik word van mijn Turkse meneer altijd heel blij, want hij is erg aardig en ik hoef maar weinig te betalen. Voor de moussaka gebruik ik lang niet alles, dus wat er over blijft gebruik ik de rest van de week wel.

Snijd van zo'n joekel van een aubergine die de Turkse meneer je voor een appel en een ei verkocht plakken of repen, of iets anders creatiefs en bak dat in wat olijfolie. Zet ondertussen wat aardappels op het vuur, of hele goedkope macaroni, want dat gaat straks ook in de ovenschaal.

Snipper twee (rode) uien, en doe alvast twee teentjes knoflook (of meer, of minder) in een knoflookpers.

Haal de aubergine uit de pan, maar doe dan meteen wel 150 gram gehakt (ik gebruik runder-) erin. En de ui en de knoflook. Dat even aanbraden, beetje roeren enzo, u kent dat wel. Zo niet, dan heb ik een uiterst informatieve foto voor u toegevoegd...

 Door dit prutje doe ik dan weer een flinke tomaat, of zo'n half blik gepelde tomaten, ook lekker, ook goed. Of een blikje tomatenpuree als je vergeten bent tomaten te kopen en ook al geen blik gepelde in huis hebt. Kan de beste overkomen.

En een flinke scheut witte wijn. Okee, doe er nog een flinke scheut bij, daar wordt het alleen maar lekkerder van. Dan ook nog een bouillontablet. Ik kies dit keer voor bospaddenstoelen, maar dat kan ook gerust wat anders zijn, hoor.
Wat zout, paprikapoeder, peper en heel veel kaneel erdoor doen. En champignons. Veel champignons, grof gesneden, zodat je ze nog goed kunt terugvinden. Dus niet klein, want de Polletjes eten toch niet mee en als ze dat zouden doen, zouden ze ook kleine stukjes van tien meter afstand nog kunnen herkennen, dus dat heeft geen enkele zin.

Even laten pruttelen. In de tussentijd kun je de macaroni afgieten, of de aardappels, een ovenschaal invetten en gauw de oven aanzetten, want dat vergeet je net als ik natuurlijk altijd op tijd te doen. 200 graden of zo, moet genoeg zijn.

Ook kun je vast in een leuk schaaltje twee eieren, 1 dl koffieroom met een flinke theelepel oregano door elkaar klutsen. En kaas raspen. Zoek in je koelkast naar oude restjes, helemaal achterin liggen die, ergens achter de flesjes slasaus en potjes augurken. Die rasp je zo goed en zo kwaad als het gaat tot je lekker veel hebt. Aubergine weer bij de prut in de pan doen en even roeren.

Dan macaroni in de ovenschaal doen, auberginemengsel erop, room-ei-oreganogekluts erover en kaas erop. In de oven ermee en na 35 minuten opeten. Ongestoord, muziekje erbij, kaarsje aan. Je zaterdagavond kan niet meer stuk, er was toch al niets op tv.

En ja, ik weet het, het ziet er niet uit. Maar dat geeft helemaal niets, want we houden van elkaar. 

De meest wezenlijke bezigheid van de puber

De meest wezenlijke bezigheid van de puber is praten. Tenminste, dat is die van mijn pubers. Of beter gezegd: communiceren. Want momenteel is er één hier in de kamer heel hard bezig met niet-praten, omdat hij boos is. En daarmee zegt hij juist weer heel veel.

Hoe voed je dat nu weer een beetje leuk op?

De Polletjes vinden allebei dat zijzelf te streng worden opgevoed, maar dat broertjelief een te slappe opvoeding krijgt. 'Je moet hem gewoon flink aanpakken,' adviseerde Parapol mij laatst over Kunstpol.
Zelf zouden ze hun kinderen een strenge opvoeding willen geven, veul strenger dan die van ons. Maar naar school of 'gewoon' thuisonderwijs, hoeven de Kleinpolletjes later niet, want daar leer je niets. Nee, de Kleinpolletjes zullen de hele dag televisie mogen kijken, op de hei rondsjouwen,  luieren en vooral spelen.
Toen hád ik ze natuurlijk fijntjes kunnen wijzen op die mooie definitie van spel van Langeveld die iedereen die met kinderen werkt hoort te kennen, maar dat heb ik niet gedaan. Soms moet je als opvoeder namelijk wijselijk je mond kunnen houden. Daar zijn talloze goede redenen voor. Maar ik heb er een nieuwe bij gevonden, door die adremme pubers om me heen: zodat je kinderen later ook wijselijk hun mond zullen kunnen houden. En dat is heel wat anders dan niet-praten.



O.
Daar bent u nog.
U bent zeker nieuwsgierig naar die definitie?
Vooruit, komtie. “Spel is de meest wezenlijke bezigheid van het veilige kind met een wereld, die alles nog kan blijken te zijn.”

Zo. Denk daar maar eens over na. Zoek ik nog wat fotootjes uit de oude doos op van spelende, zoete Polletjes.

Nooit geweten dat ik eigenlijk, diep in mijn hart, een Chinese artiest zou willen zijn!

Experiment - conclusies en aanbevelingen

Zoals beloofd publiceer ik hier de belangrijkste conclusies en aanbevelingen van het wetenschappelijk onderzoek waar ik nu al wekenlang dag en nacht aan werk. Ik promoveer er binnenkort op en word dan, als alles lukt, Professor Purperpol. Ik zou graag hebben dat u mij dan ook zo aanspreekt.
Omdat u maar een eenvoudig lezerspubliek bent, vertaal ik graag mijn natuurlijk oorspronkelijk in het Engels opgestelde lijvige dissertatie in deze sterk verkorte versie in jip-en-janneketaal. De nuances gaan daardoor verloren. Wilt u de volledige, originele dissertatie ontvangen, maak dan €78,95 over op girorekening 11111970, t.n.v. Professor Purperpol te Leiden, onder vermelding van uw naam en adres.

I Onderzoeksvraag
Primair: Is Kunstpol slechtziend?
Secundair: Is het handschrift van Parapol beroerd?
Tertiair: zijn Purperpollezertjes burgerlijk ongehoorzaam?


II Contextuele verantwoording van de primaire en secundaire onderzoeksvraag
Aanleiding tot dit onderzoek was de volgende gebeurtenis, die hier verkort wordt weergegeven. Kunstpol leest het verlanglijstje van Parapol en zegt: 'Wat is een bames?' (uitgesproken als rijmend op nasi rames) Parapol, Grote Pol en Purperpol lachen hard en lang en zeggen dat daar toch heel duidelijk kamer staat, maar Kunstpol volhardt in zijn vergissing, wordt zelf stinkchagrijnig (ja, dit is dus duidelijk de jip-en-janneke-uitvoering) en zegt: 'Ja, daar hoeven jullie niet zo chagrijnig om te doen, hoor'  en verdwijnt stampend naar zijn privévertrek. 
Schrijver dezes heeft gemeend er goed aan te doen het een en ander grondig te onderzoeken en heeft zodoende op 8-11-2010 het berichtje 'Experiment' op haar blog geplaatst.


III Contextuele verantwoording van de tertiaire onderzoeksvraag
Gedurende het onderzoek werd duidelijk dat ondanks de dringende oproep tot medewerking van ELKE lezer, een groot deel van de lezers niet reageerde. Daarom werd de tertiaire onderzoeksvraag toegevoegd. In een eventueel vervolgonderzoek kan worden vastgesteld waarom een groot deel (nu loop ik dus vooruit op deel V, conclusies) van de Purperpollezers burgerlijk ongehoorzaam is, een trendanalyse zal dan een essentieel onderdeel vormen. Momenteel wordt gezocht naar subsidiaire middelen om dit onderzoek te kunnen financieren.


IV Statistieken
Toegevoegd in dit verslag een tweetal essentiële cirkeldiagrammen die zeer evident de opzienbarende conclusies verhelderen.

 


V Conclusies en aanbevelingen


Primair: Gesteld kan worden dat er zeker aanleiding is te veronderstellen dat Kunstpol slechtziend is. Van de 77 respondenten herkende 44 respondenten in één oogopslag het woord 'kamer'. Dit was ook het woord dat Parapol voor ogen had toen hij het opschreef.
Derhalve moet gesteld worden dat Kunstpol binnenkort een bezoek aan de opticien ter plaatse zal brengen. Hetgeen niet Hans Anders zal zijn, omdat die voor veel te veel geld een bril aan Grote Pol heeft verkocht die Grote Pol gedurende <0,7% van de beschikbare tijd per etmaal op zijn neus heeft.


Secundair: Gesteld kan worden dat Parapol een beroerd handschrift heeft. Weliswaar kan 60% binnen korte tijd ontcijferen wat hij schreef, 40% kon dat niet, waardoor ernstige miscommunicatie kan ontstaan: er zijn zelfs respondenten geweest die dachten dat Parapol dames, sex of bommen op zijn kamer zou willen. En dat, beste Purperpollezers, is nooit ofte nimmer een wens van Parapol geweest. (Al twijfel ik nu aan de laatst geopperde mogelijkheid.)Dat is wetenschappelijk en opvoedingstechnisch gezien ook een onmiskenbare onmogelijkheid.
Een aanbeveling kan zijn dat Parapol voortaan zijn verlanglijstjes digitaal inlevert. Tevens kan een cursus Verbeter jezelf, begin bij je handschrift goede diensten bewijzen.


Tertiair:
Helaas moet gesteld worden dat 85% van de Purperpollezers burgerlijk ongehoorzaam is. Er bestaat overigens een kleine kans dat een deel daarvan ernstig dyslectisch is of een zodanig laag IQ heeft dat het niet in staat is geweest adequaat te reageren. De commissie beveelt derhalve ten stelligste aan naar deze groep nader onderzoek te doen om de kans op recidive te verminderen.


Met dank voor uw aandacht,
Professor Purperpol

YES, YES, YES, drie scheetjes in een fles!

Eindelijk gelukt bij beterspellen: een maximale persoonlijke score van vijf weken en een dag achter elkaar 100% goed! Nu deze verdere week nog foutloos spelen en mijn ultieme beterspellendoel is bereikt. Maar nee, hoor, ik ben helemáál niet fanatiek. En ik wil ook écht niet opscheppen. Welnee. WELNEEHEEE!!!Spellen vind ik gewoon leuk. Vooral als het zo goed gaat, hihi.

(En nee, hand op mijn hart, ik spiek niet. Nooit. Mag niet van de juf. En ook niet van de meester. Dus.)

Ik verheug me nu al op Het Groot Dictee der Nederlandse Taal, dat wordt uitgezonden op 15 december. Daarin maak ik altijd wel een paar fouten. Of zelfs meer dan een paar. Maar dat mag de pret niet drukken. 't Is altijd zo'n heerlijk sfeertje, met Philip enzo. Zou Bart Chabot dit jaar nog wel mee doen?

Bij beterrekenen presteer ik wat minder goed. Maar ik leer het wel! Bovendien helpt het heel erg dat ik twee jaar geleden voor groep 7 stond (want de meeste opgaven zijn wel geschikt voor groep 7 of lager) en dat ik de Polletjes af en toe help bij wiskunde.

Deurhangen

In de wachtkamer bij de tandarts, waar ik niet voor mijn lol zat, bladerde ik 's door een tijdschrift. Je moet toch wat. Het tijdschrift was Hollands Diep en ik lees er graag in, daar in de wachtkamer bij de tandarts, want ik ben daar vaker.

Ik stuitte op een artikeltje door Kees van Kooten over een kunstwerk dat hij had gezien en waardoor hij zich weer herinnerde dat hij vroeger ook een deurhanger was. Het gaat om dit schilderij, van Llobera.
Kees van Kooten schreef er een mooi stukkie over. U kent hem, Kees van Kooten kan er wat van. Hij kan schrijven en ook nog steeds deurhangen.

Ik was vroeger, toen ik een jaar of vijf was, korte tijd ook een deurhanger. Dat herinnerde ik me ook opeens weer, daar in de wachtkamer van de tandarts. Trots liet ik het eens zien aan mijn ouders, toen ik al een volleerd deurhanger was. Oefening baart namelijk Kunst, mensen. En Kunst moet gezien worden. En als enthousiast deurhangkunstenaar vergat ik even dat het edele deurhangen bij ons thuis wel eens niet in goede aarde zou kunnen vallen. Noch mij in dank afgenomen zou worden. Ik toonde dus onbevangen mijn deurhangkunsten ('lang hangen', 'opklimmend hangen' en 'heen en weer zwiepend hangen') en jawel hoor, het werd niet gewaardeerd.
Dat heb je vaker met Kunst.
De vertoning verklaarde wel het een en ander. De mysterieuze symmetrische vegen aan weerszijden van de deur. Het snerpende piepen van de scharnieren. Het krukkerige functioneren van de deurkruk.
Ik moest er maar mee ophouden, vonden mijn ouders. Maar dat was moeilijk. Ik was namelijk een Echte Kunstenaar en zie die maar eens in te tomen. Ik zocht nog wat andere geschikte deuren in huis en verdeelde de belasting gelijkelijk. Dat viel minder op.
Geleidelijk vervaagde mijn belangstelling voor de deurhangkunst en richtte ik mij op nieuwe kunstvormen. Koprollend de trap af,  fietsen met zonder handen, of zittend op de bagagedrager met de handen gekruisd op het stuur fietsen, de ultrakorte zweefrol (beschikbare ruimte: 80 cm, precies de breedte van mijn bed, dat was echt leuk tot de houten bedrand spleet) en in lantaarnpalen klimmen.

Momenteel richt ik mij weer op andere kunsten. Bijvoorbeeld blogjes bedenken terwijl de tandarts een onuitputtelijk gat vult.
En mocht u zich afvragen of ik binnenkort ga proberen of ik nog kan deurhangen, het antwoord is NEEN.

Welke kunsten beoefent/beoefende u?

Vingeroefening voor 5 december

Ja, sorrii, sórrii,

ik ben er even nii,

ben verslaafd aan de Wii

spierpijn heb ik lekker nii

je lacht je rot als je me zii

Parapol wiit vanuit zijn luie stoel

verbrandt amper een kilojoule

en komt nóg gemakkelijk tot zijn doel
hij stinkt van superioriteitsgevoel

ik wil niet bij hem in de poule

Kunstpol wiit vaak fanatiek

van steeds verliezen wordt ie ziek

da's dan pure dramatiek

(het vraagt wat pedagogiek)

gelukkig is ie 'n echte tennisfreak!

Deze week zag ik het nieuwe opvoedboek!

Gauw naar de winkel!

Meteen de inhoudsopgave gelezen:

Hoofdstuk 1: Wat mag echt niet?

- bepaalde ideologieën

- bepaalde democratie

- bepaalde hoofddoekjes

- bepaalde andere Vreemde zaken

Hoofdstuk 2: Wat kon eerst niet, maar mag nu wel? (van gedoogzone naar de nieuwe norm)

Hoofdstuk 3: Wat mag een autochtone Nederlander wel?

Snel doorgebladerd naar hoofdstuk 2.

Oei. Wat moeten we de Polletjes nog veel leren...

Voor meer deze week zag ik... gauw naar Roos of Daan.

Dat is toch heel normaal?

Dat je in de Tweede Kamer zit. En dus één van de honderdvijftig vertegenwoordigers van het Ganse Nederlandsche Volk bent en dat je eigenlijk daarmee zegt dat het niet heel gek is
- dat je zegt dat je schoolleider bent geweest, terwijl je dat niet was. Ja, maar, 'gewone' docenten hebben het ook altijd zo druk en zoveel taken en zoveel verantwoordelijkheid en ja dan weet je gewoon niet meer dat je geen echte directeur was, maar het voelde wel zo en ja dan is vergissen toch wel heel menselijk. Overkomt iedereen toch wel eens?
- dat je andere dingen op je cv zet die bij nader inzien toch niet waar bleken. Dat heet creativiteit. Of dichterlijke vrijheid. Mooi toch?
- dat je dreigt bij mensen door de brievenbus te piesen. Dat is heel normaal hier in Nederland. Dat zegt zeker één op de honderdvijftig Nederlanders wel eens.
- dat je verboden wapens op je nachtkastje hebt liggen, of in je jaszak of zo. Heel gewoon. Zeker 0,75% van de bevolking heeft dat. Dus die kun je best vertegenwoordigen.
- dat je een slaatje uit een faillissement probeert te slaan. Tuurlijk. Je zou wel gek zijn als je het niet deed.
- dat je openlijk geweld pleegt. Met of zonder te veel alcohol op. Foutje, moet kunnen.

Nee, echt heel normaal allemaal. Nederland kan trots blijven op haar volksvertegenwoordiging. Met recht een afspiegeling van de maatschappij. En zo hoort het ook.

Toch?

Piet kwam weer eens uit de kast

Het verband tussen tunnelvisie en de verliefdheden van Mowgli

Hoe krijg je de Polletjes boven op de kast ? Door het over meisjes te hebben. Het ene Polletje wil wel, maar weet niet hoe, het andere Polletje wil niet en weet heel goed dat zo te houden. Want hij wil niet. Nooit. Hij blijft voor altijd vrijgezel. In een heel groot huis voor hem alleen. Met zijn enorme WO-II-verzameling.

Daarom dus.

Tunnelvisie. Daar heeft dat Polletje nogal eens last van.
Yoghurt met perzik is vies, want yoghurt met perzik is vies.
Ik wil het leger in, want ik wil het leger in.
Ik hoef niet naar open dagen van vervolgopleidingen, want ik ga het leger in.
Ik hoef geen boek te lezen voor Nederlands, want dat heeft ze niet gezegd.
Ik heb geen huiswerk, want er staat voor morgen niets in mijn agenda.
Mannen met roze of paarse kleren zijn mietjes, want ze hebben roze of paarse kleren.

Mowgli is dom, want Mowgli vindt dat meisje bij de bron leuk en mooi. En meisjes zijn niet leuk en mooi. De júngle is leuk en mooi.

En daarom mag ik dat melodietje dus niet spelen. Want dat herinnert de Polletjes weer aan dat Ver-Schrik-Ke-Lij-Ke Einde van Junglebook. De finale teloorgang van Mowgli. Hoe Heeft Hij Zo Stom Kunnen Zijn? Het is écht onbegrijpelijk en niet te vatten. Voor Polletjes dan.

Mensen, verlos mij van de tunnelvisie van de Polletjes. Of komt het ooit vanzelf goed?

En de complimenten aan Wiek, Mirjam, Sillie en Anoniem (leuke naam!) voor hun muzikaal geheugen.
Ergens deze week, of volgende week, de onderzoeksresultaten van mijn experiment. Maar beste mensen, dat valt nog niet mee, hoor, zo'n wetenschappelijk onderzoek... Dat moet aan alle kanten stevig onderbouwd worden enzo. U kunt overigens nog meedoen!

Herkent u deze melodie?

Om de Polletjes acuut compleet over de rooie te krijgen, hoef ik maar één ding te doen. Dit melodietje spelen. Wat hebben ze daar een bloedhekel aan, terwijl ik het zo'n mooi dromerig wijsje vind, dat zo lekker wegspeelt. De Polletjes reageren er alleen zo verschrikkelijk heftig op. Als stieren op rode lappen, als Sylvester op Tweety, als Saul in zijn slechtste dagen op David. Alsof ze een driedubbele hyperactiviteitsstoornis met onbedwingbare moordneigingen hebben.  En die moordneigingen richten zich op mijn persoon.
Ook dat nog.

Maar, is de vraag aan u, is er ook iets waar u extreem op reageert?

En herkent u deze melodie?

Weet u dan ook hoe het komt dat de Polletjes er zo allergisch op reageren? (ik wel ;))

Een Wii for mii?

De Polletjes hebben het helemaal begrepen: je moeder krijgt een Wii, maar dat ding heet niit voor niits Wii en niit Shii. De Wii is doodleuk geconfisqueerd door de Jeugd van Tegenwoordig.

Orakelde Parapol eerst nog stellig, voordat de Wii bij Us was, dat zo'n Wii binnen een uur zou vervelen, dat het weggegooid geld zou zijn en dat Hii zo'n ding nou noooooooooooit zou kopen, binnen een kwartier was Hii compleet óm. Fanatiik is Hii, érg fanatiik. Hii Wiiit zich als het aan hem ligt van 's morgens vroeg en 's avonds laat in het zweet en wist zijn fitnessleeftijd binnen een dag van 65 terug te brengen naar 35. Terwijl Mii van 53 binnen een dag wel tiin jaar ouder werd tot een leeftijd van 63. Maar Mii had dus ook amper kans gehad om te trainen.

  

Ook Kunstpol is verslingerd geraakt aan het apparaat en waant zich Rafaël Nadal op de virtuele tennisbaan. (Met gelakte vingernagels, maar daar kan Hii echtecht niits aan doen, dat hebben Theiii (de meisjes van de club) gedaan.)

En Mii? De Wii ís dus van Mii, maar Mii moet op mijn beurt wachten, tot alle Polletjes grondig uit de buurt zijn, want Mii is sportiif. Erg sportief. Zo sportiif dat ze dii arme Polletjes vóór laat gaan. Mii wint de sportiiviiteitsprijs. Bovendiin houdt Mii niit van Pollenkijkers als Shii hijgend en puffend een boksbal probeert weg te slaan, of bij de zoveelste poging nog steeds dat golfballetje niit geput krijgt.

O ja. Mii wil jullii nog even kennis laten maken met de Mii-personages die wii gecreëerd hebben. Links ziin jullii Kunstpol met Afrokapsel dii om onduidelijke redenen in de Wii-wereld owner for € heet. Daarnaast ziin jullii Mii, maar Mii heet ook in de Wii-wereld gewoon Purperpol, daarnaast Edtje, aka Parapol (maar hii lijkt wel verdacht veel op John Lennon) en dan Sil, Grote Pol, maar dii heeft helemaal geen zin in dat gewii. En dat verbaast Mii niit.

Pubergalgenhumor

Parapol leest de tekst op het kaartje hardop voor. 'Zo!' zegt ie. 'Vandaar dat ik zo klein ben.'

Verwend kreng

Wow, wat ben ik verwend vandaag, zeg. Zoveel felicitaties al op mijn vorige blogje (waarvoor dus mijn hartelijke dank, wat is het toch leuk om reacties te krijgen...), via mail, Halmark.nl en Hyves, zoveel handen en zoenen, liefs, goede wensen en cadeautjes 'in het echt' en zoveel al toegezongen vandaag. Dat laatste werd zelfs door ons hele huisartsenteam gedaan toen ik daar vandaag even was.

En wat kreeg ik dan zoal al aan kudoos?
- een griepprik;
- theemokken;
- bloemen;
- boekenbon;
- kaartjes voor alle Pollen voor De Wereldband, voorstelling Kopmannen (u kent De Wereldband niet? O, mensen, dat is toch zó gaaf. Ik plak hieronder nog even een JoeTjoepje voor u);
- en, hou u vast: een Wii (met sportstoestanden erbij ook nog).
Was u van uw stoel gevallen? Zit u weer rustig? Is uw bloeddruk weer gedaald en uw hartslag weer normaal? Ik zal het uitleggen. Purperpolletje een Wii? Janee, echt dus! Een Wii. Op aanraden van mijn revalidatietherapeute. Goed voor de fitheid en de beweging, ook in de winter en als ik me te moe voel om weg te gaan om te bewegen. Een sportschool of grote fysioruimte is voor mij niet haalbaar i.v.m. mijn ziekte. En fietsen over beijsde paden en door weer en wind (zoals vandaag) ook niet echt. Vandaar dus.

En er komen vast nog meer kudoos, want zaterdag vier ik het feest hier bescheiden verder en mijn papa en mama komen ook nog, maandag. En die mensen nemen vast kudootjes mee. Of geld voor een Wii, maar dat is dus niet meer nodig. Nou, geeft niets hoor, ik koop er wel Wii-accessoires mee. Of een theepot. Er is altijd wel wat te wensen over. (En wilt u mij ook verwennen? Wordt dan volger, vind ik leuk! Tenzij je het al was, natuurlijk...)

Ik trakteerde op mijn werk op stroopkoek, waarvan ik het recept in de begindagen van dit blog publiceerde, toen nog bijna geen hond hier meelas. Goedkoop, gemakkelijk, vetloos en lekker.

Nou ja. Ik wil maar zeggen dat ik een verwend kreng ben.

En vandaag lijkt het inderdaad mee te vallen om veertig te zijn. Behalve dan dat ik gisteren helemaal vergeten ben om te zeggen: 'Tja, ik ben ook nog geen veertig!' en vandaag al op de fiets zat, toen ik erachter kwam dat ik mijn handjevol pillen nog niet geslikt had. Verder gaat alles goed!

Nog één nachtje

voor meer info: klik

Dit is echt een weerzinwekkend, walgelijk en smerig blogje

Maden met complete gangenstelsels in de cayennepeper die 'lichtelijk' over de datum bleek te zijn...

Ik zei het toch? Waarom opent u dit bericht dan toch nog?

Nu ben ik me de hele tijd aan het afvragen wanneer we voor het laatst cayennepeper hebben gegeten en wat de gevolgen op korte en lange termijn daarvan waren....

(Werk je ook nog even mee, als je dat nog niet deed, aan mijn wetenschappelijk onderzoek?)

Oepsvoeding

'En NÚ ga je maar eens een tijd met je armen over elkaar zitten,' zei Grote Pol. Want de maat was vol. Kunstpol klierde er al een hele tijd flink op los en kon er zelf niet meer mee stoppen. Maar Kunstpol is dertien en met je armen over elkaar moeten zitten vind ik nu niet de meest charmante en doeltreffende pedagogische interventie. Zeker niet voor een dertienjarige.
Wat ook meespeelt is dat ik soms stiekem erg kan genieten van dat irritante, zuigende, puberale kliergedrag. Inwendig lach ik me dan een kriek. Mits het gedrag met mate en gevarieerd voorkomt. Ik kan wel zo'n nep Delfts blauw tegeltje laten maken: Klier matig en gevarieerd.

Maar we zaten op het moment van deze pedagogische ingreep aan tafel. En Grote Pol en ik zaten toevallig ook met de armen over elkaar, rustig uit te buiken van de ovenschotel met spruitjes. Spruiten moet je pubers eigenlijk ook niet voorzetten, daar lok je automatisch kliergedrag mee uit. Het is vragen om moeilijkheden...
Ik lachte inwendig nog wat harder om het komische van de armen-over-elkaarsituatie, maar vroeg me af hoe ik dit alles pedagogisch elegant kon oplossen. Dus ik ging vrij opzichtig verzitten, zodat de kans wat groter werd dat Grote Pol deze stille hint zou oppakken. Maar Grote Pol is niet sterk in stille hints. En dat is nog heel subtiel gezegd. Grote Pol heeft duidelijkheid nodig. En iemand die hard en ondubbelzinnig spreekt. Anders komt de boodschap niet over. Grote Pol bleef zitten zoals hij zat.
Dus zei ik toen maar hardop en heel duidelijk: 'Zou je zelf niet even anders gaan zitten?' En toen moest ik zo ontzettend verschrikkelijk hard lachen. Al die inwendige binnenpret van het laatste kwartier concentreerde zich in een explosie van luidruchtig plezier om de situatie. De Pollen lachten gelukkig gezellig met me mee.
Ondertussen vroeg ik me ook bezorgd af hoe ik zo snel mogelijk weer pedagogische autoriteit op kon bouwen en een waardige en consequente opvoeder kon zijn voor Kunstpol. En of ik Grote Pols opvoedpositie niet te zeer had ondermijnd met mijn onhandige actie.

Maar het kliergedrag was wel mooi afgelopen.

Dit hele verhaal slaat natuurlijk helemaal nergens op. U zit u vast ook achter de oren te krabben waar ik nou zo'n enorme lol om kan hebben en waarom ik het allemaal op het wereldwijde web slinger. Haal uw schouders maar op, werk nog even mee, als u dat nog niet gedaan hebt, aan mijn wetenschappelijk onderzoek en vergeet de rest gewoon.
Het komt heus goed in Huize Pollenstein.

Experiment

Jahaa, ik zie het wel aan u! U wilt best meewerken aan een experiment. Het is zelfs een wetenschappelijk onderzoek. Dat lijkt u interessant, leerzaam en goed voor het versterken van de positie van Nederland op de wereldranglijst van kenniseconomieën.
Ja. Dat vindt u.
Bovendien had u altijd al een bijdrage willen leveren aan het wetenschappelijk onderzoek van dit land.
Ja.
Dat wilt u.
Echt. Kan niet anders.
Sterker nog, het zou getuigen van burgelijke ongehoorzaamheid wanneer u niet meewerkt aan dit licht wetenschappelijke onderzoekje. Het kost hooguit een minuut van uw tijd, dus daar hoeft u het ook al niet om te laten.
Ook als u Vlaams bent doet u natuurlijk mee. Want België en Nederland, da's toch allemaal één pot nat. En over een jaar of wat hoort u misschien wel officieel bij Nederland, als dat zo doorgaat in de politiek bij jullie. Of bent u een competitieve Belg? Dan heeft u een legitiem argument om niet mee te werken aan dit experiment, maar wel een reden om u stevig achter uw oren te krabben.

En Nederlandslezenden in al die buitenlanden die hier meelezen, die doen ook mee. Gezellig. Daar zijn jullie niets te beroerd voor.

Welnu. Een korte uitleg.
1. Als u straks, ik herhaal STRAKS, dus NIET NU, een beetje naar beneden scrolt, ziet u een foto. Daar klikt u op met uw linkermuisknop. Dan wordt die foto vergroot weergegeven.
2. U kijkt naar het omcirkelde woord en binnen 1 seconde heeft u een (mogelijk vaag of onbegrijpelijk) idee wat daar staat. Dát idee houdt u vast in uw kortetermijngeheugen.
3. U klikt op het pijltje terug (linksboven op uw scherm) en klikt op reacties, onder dit berichtje.
4. U gaat naar het lege reactievenster en typt daar het woord dat u nog steeds goed had bewaard in uw kortetermijngeheugen.
5. U ondertekent en plaatst de reactie.
Dat is alles.

Binnenkort volgt dan de toelichting, de uitslag en voorlopige conclusies van dit voor u ondoorgrondelijke wetenschappelijke onderzoek. Beloofd.

Alvast hartelijk dank voor uw medewerking.

(En ja, ook u, die nooit reageert, ik noem geen namen, Ineke, reageert nu dus wel. Alles voor de Wetenschap!)

Overgeschoten

In Trouw van afgelopen zaterdag een interview met Tommy Wieringa, schrijver van o.a. Joe Speedboot. Ik citeer:
' Al mijn vrienden leefden een burgerbestaan met echtgenotes, nageslacht en hypotheken. Eerst waren ze jaloers op mijn vrijheid, later werd ik een beetje meewarig bekeken. Zo rond mijn drieëndertigste zei één van hen tegen mij: 'Als je op deze manier doorgaat, schiet er straks alleen nog zo'n rare vrouw in een zelfgebreide trui voor je over.'

Grote Pol bleef ook over, dacht ie. Hij was al dertig toen we samen wat kregen. (Gelukkig compenseerde ik toen in één klap zijn leeftijd ruimschoots, met m'n zestien jonge jaren.)
Maar goed. We trouwden toen hij drieëndertig was en ja, hoor. 't Zal niet waar wezen: ik draag inderdaad van die zelfgebreide truien.
Arme Grote Pol. Hij bleef over en moest het doen met zo'n rare vrouw... En nog steeds heeft ie geen hypotheek.

Confrontatie

Negenendertig is ze geworden en vandaag werd ze begraven.
Iemand uit onze gemeente die SLE had. Haar nieren functioneerden de laatste jaren helemaal niet meer en ze was afhankelijk van dialyse. In haar kindertijd heeft ze een keer een ongeluk gehad en dat had veel impact op haar leven. Ze wist zich geborgen bij God. En: er bleef altijd hoop.

Ik ben ook negenendertig, heb ook SLE, mijn nieren doen het maar voor de helft en ook ik heb vroeger een ernstig ongeluk gehad, dat veel impact heeft gehad op mijn leven, het heeft me behoorlijk veranderd. Ook ik weet me geborgen bij God en ik heb ook vaak hoop.

Veel overeenkomsten.

Veel verschillen ook.

Ze leefde alleen, maar was veel bij haar moeder.
Ik ben gezegend met man en kinderen, met een moeder én een vader. Ik hoef niet drie keer per week gedialyseerd te worden, ik heb een milde vorm van SLE. Ik kan werken, koken, fietsen en wandelen. Het gaat allemaal nog heel aardig, ondanks de belemmeringen, ondanks het verdriet en de strijd (ook om andere dingen dan alleen die SLE).
Het is niet (meer) zo dat ik nu extra geniet van de kleine dingen.
Dat hoor ik zo vaak: 'Ja maar, door die ziekte leer je toch zeker ook meer te genieten van ándere, kleinere dingen?'
Nou, nee. Ik geloof dat ik altijd al genoot van de dingen waarvan ik nu ook kan genieten. Soms geniet ik wel méér van dezelfde dingen. Dat wel. Intenser.
Misschien ga ik nog leren om ook van ándere dingen te gaan genieten, al zou ik niet weten waarom dat zo nodig moet. Dat kan dan ook weer zo'n DOEL worden. En van te veel doelen in je leven word je ook weer zo moe en misschien wel ontevreden en rusteloos.

Ik was bij de rouwdienst en dat was goed. Hieronder lees je de bijbeltekst die centraal stond.
Mooie dienst. Hoopvol. Troostrijk. Goed om er te zijn om al die redenen waarom het goed is om bij zo'n afscheid te zijn. Juist niet alleen voor jezelf.
Toch was het ook confronterend. Natuurlijk wel. Want je zit er toch maar, met jezelf als bagage. Ik ben er nog wel even mee bezig, om dit weer een plekje te geven. Maar het bijwonen en het luisteren naar wat gezegd, gebeden en gezongen werd, gaf weer hernieuwde rust en ruimte, ook in mijn hoofd en hart.

Elke morgen schenkt hij nieuwe weldaden. - Veelvuldig blijkt uw trouw!
Ik besef: mijn enig bezit is de HEER, al mijn hoop is op hem gevestigd.
(Klaagliederen 3: 23, 24)

Deze week zag ik honderdduizend brillen

Grote Pol moest een permanente bril. En dus paste hij er één. En nog één. En nog één.
En toen kozen we d'r ooknoguiteindelijk één uit. Die moest helemaal Pollenklaar gemaakt worden, daar moestie toen twee weken op wachten. En in die twee weken ga je toch denken. Wassut nou wel echt wat? Hoe zag dat brilletje er ook alweer écht uit? Heeft Grote Pol eigenlijk wel een brillenhoofd? Dus ook deze week zag ik het weer helemaal niet voor me.

Nou ja. Hij heeft 'm nu. En tisnoghelemaalnieniks. D'r zit zo'n ieniemienie leesgedeeltetje op en Grote Pol krijgt er het heenenweer van. En er slingeren nóg meer brillen hier in huis rond. Overal leesbrillen en ook nog die permanente bril die dus waarschijnlijk niet permanent op dat Grote Pollenhoofd zal gaan prijken.

Ik moet het nog zien.

Deze week zag ik is een initiatief van Doos en Raan. Doon en Raas. Roos en Daan! (Sorry hoor, dames, ik zie het allemaal niet meer zo scherp, ik word er zelf ook helemaal psychedelisch van...)

Nog een klein werkpuntje

Soms kom je erachter dat er nog 'gaten' in de opvoeding zitten.
Dat je bijvoorbeeld helemaal vergeten bent je kind te leren om elke dag een schone onderbroek aan te trekken.
Of tegen de juiste mensen 'u' te zeggen.
Of met mes en vork te eten.
Of dat een vloer geen opbergruimte is.
Of dat zijn vriendelijkheid eigenlijk alom bekend zou moeten zijn.
Ik noem maar wat.

Soms kom je erachter dat je kind zich nog niet goed kan verplaatsen in zijn moeder. Dattie je eigenlijk nog helemaal niet goed kent.

Zo zei Kunstpol onschuldig: 'Dat is wat voor jou, mam!' En hij wapperde vrolijk met ons plaatselijk sufferdje in mijn gezicht.

Of ik vergis me sterk. Dat kan ook. Want Kunstpol weet vast wel veel beter. Net zoals hij stiekem waarschijnlijk ook alles weet van schone onderbroeken, messen, vorken, vriendelijkheid, u zeggen en de functie van een vloer en die van een kast.

Een permanente vlaag van verstandsverbijstering - Kan dat?

Ja. Dat kan.

(In werkelijkheid is ie nog veul lelijker, hoor!)

In een vlaag van verstandsverbijstering kocht ik ooit in de uitverkoop een oerlelijk sweatvest voor Parapol. Het moet zeker al vijf jaar geleden zijn. Kostte geen drol (een euro of vijf) en ach, voor erbij kon het wel eens handig zijn. Maar man o man, wat heb ik daar een spijt van gekregen.

Die jongen draagt dat ding bekant elke dag (nog een nadeel van langzame groei). Toen ik 'm kocht was ie dus al lelijk, inmiddels is ie niet om aan te zien. De kleuren zijn nóg vager en fletser geworden. De rits blijkt onverwoestbaar, de stof onaantastbaar voor wasmachinetrommels die anders altijd óveral gaten in kunnen maken, de pasvorm perfect, het draagcomfort maximaal.

Maar.

Oh.

Ooooh!

Zó Le-Lijk. 

't Is dat ik zo'n zunigerd ben dat ik de schaar er niet inzet. Maar terwijl ik dit schrijf, stijgt mijn onvrede zo, dat de kans dát ik het op korte termijn toch ga doen heel groot wordt! Ik leef blijkbaar permanent in een vlaag van verstandsverbijstering, dat ik het nog niet veeeeel eerder gedaan heb!

Je hoort altijd dat de groepsnorm op de middelbare zo belangrijk is. Dat er bijvoorbeeld scherp gelet wordt op je kleding. Waarom sparen 'ze' uitgerekend Parapol dan zo? Hij kan heus wel wat hebben.
Misschien is ie wel immuun geworden voor dit soort dingen vanwege een te lange periode van borstvoeding. Of het zat stiekem bij z'n DKTP-prik. Of het is een of andere cross-over in z'n DNA - een overerfd dingetje van een verre verre voorvader. Of het komt door die budgettrui-achtige hippiekleren van z'n moeder.

Nee, dat laatste, dat zal het zijn. Het is allemaal mijn schuld.
(Ik liep een keer met de vierjarige Parapol naar school. Hij had een jas aan die hij eerbiedig zijn Koningsjas noemde. Gemaakt van een flink aantal verschillende oude lapjes, groen, blauw Indiastofje met rode streepjes, gele zakken, rode koordjes, geruit stofje ook nog ergens. Heel mooi. En daarbij een 'saaie' H&M-broek. Een moeder met een kind van zeven fietste voorbij. Ze vroeg haar zoon of hij ook zo'n broek wilde. 'Jawel,' zei hij, 'maar NIET zo'n jas, hoor mama, NIET zo'n jas...')

Toen ik Parapol vroeg waar dan een nieuw vest aan moest voldoen, noemde hij de kenmerken van dit huidige onding op. Flets beige, met grijsblauwige en grijszwartige strepen, blokkerige letters (Explorer), een grijze, plastic rits, boordjes onder de mouwen en de panden, een blauwe zigzagsteek bij de zakken, een fladderige capuchon.
Of het ook een gebreid vest mocht zijn, informeerde ik voorzichtig, want nu die ene trui af is, ben ik in een diep gat gevallen. Dat mocht. Maar wel machinaal gebreid. Of in een fabriek.
Nu ga ik binnenkort een afspraak maken bij Riedel, de dichtstbijzijnde fabriek hier. En ik zie mezelf al zitten breien, daar bij de receptie. Breien werkt bloeddrukverlagend. Wat heerlijk rustgevend zal dat daar zijn, vaag James Lastmuziekje op de achtergrond, een appelsientje binnen handbereik en zonder lawaaierige Polletjes in de buurt.

En als ie af is, kopen we er een broek bij. Bij H&M.

Hoe je zomaar opeens €500,- kunt krijgen

Krijg ik zonet een brief waarin staat dat ik €500,- krijg. Omdat ik chronisch ziek ben, jippie...
Nou ja, zeg. Ik heb eigenlijk geen cent meer hoeven uitgeven vanwege die ziekte. Ik krijg wel minder loon, omdat ik al meer dan een jaar in de ziektewet zit.
Maar ach, toe maar dan. 't Zal wel kloppen. 'k Zeg er geen 'nee' tegen.

Hier kan Helma met haar boom niet tegenop! Háh!

En, lieve lezertjes, wat raden jullie me aan: wat zal ik 's met dat geld doen?

Purpersien uut Ruft

Omdat Parapol nu al veertien pakken zakdoekjes en een keukenrol volgesnotterd heeft en er nog heul veel nu nog vastzittend snot aan zit te komen, legde ik een doorgesneden ui onder z'n snufferd.
Die had weinig effect op z'n neus, maar des temeer op z'n ogen. Daar loopt (nog) geen snot uit, maar wat niet is kan nog komen, schreef ze optimistisch.

Parapol móet geholpen worden, vond ik. Er was maar weinig over van het grote, het stoere, het sterke, dat anders altijd zo prominent aanwezig is.

Al googelend kwamen we maar weinig andere huismiddeltjes tegen, dus gingen we ze zelf maar bedenken. Ik ben opgegroeid met de wijsheden van Klazien uut Zalk en later kwam daar Berendien uut Wisp (...) ook nog bij. Wat zij konden, kan ik ook. En beter.
Zo denk ik dat het goed is om:
- rodekoolbladeren om de voeten van Parapol te wikkelen, tussen z'n tenen spruitenschillen,
- gekookte aardappelschillen op z'n borst te leggen,
- kruidnagels onder z'n oksels te steken,
- sinaasappelschillen op z'n ogen en
- appelklokhuizen met paardenbloembladeren te koken, dat tot een smeuiig papje malen en dat in een heet compres om z'n nek te wikkelen.

Parapol denkt dat pepernoten zullen helpen. In z'n oren ja, maar dan moet ie eerst die bananen eruit halen.