Vijf foto's. Belangrijk voor mij: het je gezien en geliefd weten door degene die de foto's maakte, de pret, de pretogen, de stralende levenslust, het verstilde moment op een zinderend warme zomerdag met m'n mooie blote jurkje aan, samen met Kleine en Grote Broer aan het uiteinde van de tunnel in het 'verre' park....
En zo zijn er nog veel meer lievelingsfoto's. Maar nog veel meer lievelingsdia's, want mijn moeder maakte van elke s... van mij een dia. En mijn naam, Lydia, dat rijmt daar ook nog zo handig op!
Het gaat weer heel wisselvallig met me. Ik heb echt heel weinig weerstand en ik pik daarom gemakkelijk hier een hardnekkig virusje, daar een verkeerd bacterietje op. Net zo heuvelachtig het landschap is waar we vanaf morgen hopelijk toch echt een weekje in zullen verkeren (deel I van onze vakantie), zo beweegt mijn stemming mee met deze perikelen. Een paar keer deze week was die stemming ver onder nul gedaald en dat overkomt me niet vaak. Maar antibiotica doet veel goeds, blijkbaar ook met levenslust. Het zou me niet moeten gebeuren, vind ik dan zelf. Ik zou me niet zo moeten laten beïnvloeden door dit soort dingen, want ik weet toch dat het maar tijdelijk is, dat God voor ons zorgt enzo. Maar door de opeenstapeling van allerlei grote en kleine dingen, doordat ik me soms gewoon heel rot en moedeloos voel en schuldig en tekort vind schieten en mezelf soms ook gewoon lui en slap vind, ben ik dát soms even helemaal kwijt. Maar ik krabbel elke keer wel weer uit dat dalletje. Hervind wat humor, relativeringsvermogen, geniet weer van wat kleine dingetjes en heb her en der even een energiek momentje (waarin ik dan snel met De Polletjes schoolspulletjes ga kopen - jahaa, dat wil ik dan absoluut wél selluf doen - en wat vakantiespullen inpak (incl. een tasje vol medicijnen...)). Maar dan zit er opeens een nacht lang een onvangbare joekel van een mug op onze slaapkamer. En bedankt!
De laatste tijd breng ik dus nogal wat tijd op het toilet door. Vandaar maar eens een blogje over dit kleinste kamertje. De pot. Nummer 100. De plee. Het privaat. De piesemopsantee.
Ik plaats drie foto's die wel bijna voor zichzelf zullen kunnen spreken. Net zoals mijn darmen dat denken te kunnen doen: voor zichzelf spreken. De gang van zaken hier vanbinnen bepalen. Maar hah, ik blijf de baas over ze, hoor! Ze houden zich al wat rustiger en vanmiddag ga ik lekker cola zuipen. Kijken wat dat die borrels met het geborrel daar doen.
Maar nu die foto's:
1. Ik bewaar van De Polletjes stiekem grappige tekeningetjes, briefjes, verlanglijstjes, opstelletjes en dit soort krabbels. Deze was van Parapol.
2. Deze schoolbeker heeft een herbestemming gekregen. Lekt nooit en reuzehandig als je, door je halfbakken werkende nieren, regelmatig met een potje pies naar de dokter moet... We doen er voor de zekerheid wel elke keer na het afwassen dat briefje in.
3. Parapol werd 12 jaar geleden alweer zindelijk. En hij vond het echt errug leuk. Ik ook. Ik had hier een wc-foto van de trotse peuter willen plaatsen, maar dat vond Parapol errug vervelend, vandaar dus geen foto.
4. Binnenkort gaan we van de achterkantjes van ons lijfblad Onze Taal de allerleukste ruggespraakjes uitknippen, daar maken we dan weer een collage van voor op de weecee! En deze plakken we er zeker bij...
Kunstpol kwam vandaag tevreden, voldaan en gebruind terug van een week scoutingkamp. Of ie nog net zo bruin ziet nadat ie gedoucht heeft, weet ik niet. Ik ben blij dat ie weer thuis is en ben blij met hem dat ie het zo goed heeft gehad. Maar als ik naar de cijfers hieronder kijk, krijg ik hier en daar toch de kriebels!
- 0 x tanden gepoetst - 1 x gedoucht (verplicht, om het zwembad in te mogen) - 1 schorre stem - 1 x energydrink geproefd en meteen er totaal door geobsedeerd - 1 mierenkolonie uitgeroeid m.b.v. heel vreemde praktijken - 3 x met luchtbuks geschoten (2 x raak) - 4 paar schone sokken retour (mijn vraag naar het aantal schone onderbroeken levert een vaag verhaal op) - 7 knakworsten, 1 hamburger, 5 frikandellen etc. etc. bij de bbq - 20 km gehiked - 20 km geroeid (1 x omgeslagen) - 32 muggenbulten
- €7,40 uitgegeven aan een saucijzenbroodje, zure lappen, chocola, Van Melle-toffees en 1 liter appelsap - €0,10 cent over van het maximaal toegestane zakgeld
- 81% lol gehad - 19% corveetaken uitgevoerd - 0% heimwee gehad
- ? x groente en/of fruit gehad (Kunstpol weet het echt niet…) - 876 x het 'liedje' From Balkan to house gehoord. Echt een aanwinst in ons muzikale thuisrepertoire...
Nooit is het hier rustig - zong Herman van Veen. Nou, deze week is het hier heul rustig, want Kunstpol is al bijna een week op scoutingkamp, ik zit op het toilet, lig in bed of op de bank en ben ook niet in een erg communicatieve bui, Parapol flaneert regelmatig op de hei bij de militairen óf verveelt zich woordeloos zoals pubers dat altijd doen in de eerste vakantieweken en Grote Pol is ook niet de spraakwaterval die hij soms, buitenshuis, lijkt te zijn.
Het is gewoon saai.
Gelukkig komt Kunstpol morgen terug, want we missen hem.
Maar als ie er dan is, zullen we hem weer af en toe de mond moeten snoeren (verplicht een kwartiertje stil zijn, da's voor alle partijen een echte verademing), omdat we anders horendol van zijn gekakel worden. Het gaat ook meestal nergens over. Ja, Kunstpol is de laatste jaren erg veranderd: eerst was het een erg stil mannetje: voor de eerste woordjes kwamen, sprak zijn even oude vriendinnetje al in volzinnen. Maar sinds hij buisjes kreeg (een keer of acht) en verder ook een stuk lekkerder in z'n velletje ging steken, ontdekte hij dat hij het leuk vindt continu geluid te maken. Alleen moeten wij dat nu nog leren te waarderen.
Iets ertussenin, dat zou leuk zijn. Dat je niet telkens aan het liedje van Herman van Veen herinnerd wordt, dat je je vertwijfeld afvraagt of intreden in een klooster een goede oplossing zou kunnen zijn, maar ook niet de oersaaie toestand van nu hoeft door te maken...
ps. Iemand nog tips tegen aanhoudende poepsoep? Heb de dokter al gebeld, maar die wist het ook niet...
Heb ik vakantie, word ik weer eens ziek. Net als vorig jaar. Toen had ik echt een rampenzomervakantie. Begon meteen met ruim twee weken koorts, daarna een aantal dagen opgenomen in het ziekenhuis waar ik snel opknapte, zonder dat ze erachter kwamen wat de oorzaak van de koorts en de enorm slechte bloedwaarden was. Daarna nog even een week naar een nat en winderig Texel waar onze tent bezweek door de wind. Zie dit blogje. En toen was de vakantie alweer zo'n beetje voorbij. Maar nu is het 'gewoon' een virusje. Mijn darmen lopen bij ook maar de geringste vulling onmiddellijk leeg, 'k ben misselijk en moest gisteren zelfs overgeven; doe ik bijna nooit. Ben zo slap als een vaatdoek. Veel gaat langs me heen en ik kan niet meer multitasken - en da's heel erg als je dat gewend bent! Terwijl Grote Pol en Parapol met veel kabaal de afwas deden, ging ik van pure ellende maar naar Lingo kijken. Met de koptelefoon omdat ik er anders echt niets van zou kunnen verstaan. Maar het kabaal in keuken kon het geluid van Lingo niet overstemmen. Dus het volume maar wat harder gezet. En nog wat harder. En nog wat harder. Bleek de stekker van de koptelefoon niet goed in de aansluiting te zitten, waardoor het geluid dus niet via de koptelefoon liep. Bleken De Pollen in de keuken dus wel alles te kunnen verstaan. Zó ziek, zwak en misselijk dus. Zielig hè?
Tja. En toen ging Grote Pol eens op het wereldwijde web kijken wat John Lennon nu eigenlijk ook alweer precies had gezegd. Zie hier: (Dit is dus John Lennon, niet de dominee...)
Grote Pol las het plechtig voor, maar Parapol blijft overtuigd van zijn gelijk van gisteren. Eens op deze manier gehoord, blijft voor altijd en eeuwig de WAARHEID. Vaders zijn nu eenmaal veel betrouwbaarder dan dominees. Blijkbaar.
Zelfs als vader zijn uitlatingen later zelf rectificeert. Zelfs als je veertien bent. En een beetje conservatief, zoals Parapol is. Ach. Grote Pol is ook wel een heel bijzondere vader. Daar kan ook echt geen dominee tegenop...
(En dit is dus Grote Pol, niet John Lennon, noch de dominee.) (Wel een beetje oude foto... Hij is nu nog veel knapper!)
Parapol zou vanmorgen de dominee wel even mailen over een 'grote fout in zijn preek, die trouwens ook weer veel te lang was', maar als Parapol achter de computer zit, heeft ie belangrijkere zaken te doen, dus die mail gaat nooit verstuurd worden. Vandaar deze fictieve e-mail. Parapol behoudt zich het recht voor het volstrekt oneens te zijn met de publicatie en inhoud ervan.
Hey,
Vanmorgen in de church zat u wel vet fout met wat u zei over John Lennon. U zei dat de jeugd tien jaar geleden al niet meer wist wie John Lennon was. Maar ik ben nu pas veertien en ik weet al vet lang heel goed wie John Lennon was. Ik zou hem ook zo van een foto herkennen. Mijn vader voedt mij namelijk vet goed op in de muziekgeschiedenis. Dus weet ik ook dat wat u er verder over zei niet helemaal (ahum, ik bedoel: helemaalniet) waar is. U zei dat John Lennon had gezegd dat The Beatles beroemder waren dan Jezus. Maar dat heeft Lennon niet gezegd: hij zei dat ze populairder zouden worden dan Jezus. Dussss. Dat u het even weet. Enne... U had het steeds maar over ene Michael Jackson. Wie is dat eigenlijk????? Grapje! ;-)
de mazzel, Parapol
p.s. Als u nog meer van dat soort fouten maakt, weet ik niet meer of ik de rest van wat u zegt ook moet geloven. Grapje! ;-)
Om Kunstpol blijf je lachen. Hij is echt grappig, soms zonder het zelf te beseffen:
- Ben ik de leukste thuis?, vroeg hij ons gisteren serieus.
- Ik kan al een beetje Duits: Sprichte gu Duits?
- Jij bent zielig. Je bent een puber zonder vriendinnetje (tegen Parapol).
Ons Kunstpolletje heeft deze week afscheid genomen van de basisschool, waar hij overigens ook heel vaak van die leuke uitspraken deed, die ook de schoolkrant haalden. In juni 2005 bijvoorbeeld:
1. Mijn oma is vandaag jarig. Of nou ja, ik weet het niet precies of het vandaag is, maar wel dit jaar, hoor!
2. Kunstpol wil later huisman worden, dan kan hij het wat rustig aandoen.
Dinsdag speelde hij de sterren van de hemel bij de eindmusical, waarin hij ook al zo grappig was. Oooh, ik ben gek op Kunstpol... Hij is écht de leukste thuis!
Vandaag afscheid genomen van de kinderen uit de klas en daarbij overladen met cadeautjes. Vooral chocola. Erg lekker natuurlijk, dat wel... Maar morgen mag ik weer op de weegschaal bij de internist. Boeha. Andere mensen vallen af van SLE, ik dus niet. Maar ja, vriendje Prednison hè. Die krijgt gewoon de schuld. Lekker gemakkelijk.
Vanavond nog een etentje met het team, waarbij we drie collega's in het zonnetje zetten omdat ze al 25 jaar in het onderwijs of binnen ons bestuur werken. Bij zulke gelegenheden geven we altijd een mand vol kleine cadeautjes rond een thema (bijvoorbeeld: ontspanning, tuin, lekker gezellig, Frankrijk etc.). Zalig te geven, zaliger te ontvangen. Voor deze drie collega's had ik heel gemakkelijk dit keer Grote Pol drie flessen wijn laten kopen. De drie manden hadden de thema's bourgondisch, iets met een T (dus wijn gekocht die met een T begint: Terras Altas) en wijn.
Simpel.
Maar nu komt het moeilijke: ik wilde de flessen voorzien van een zelfgemaakt, supercreatief en origineel etiket. Dat vind ik leuk om te maken, weet ik.
Jahaa. Wéét ik wel.
Maar om eraan te beginnen is altijd zóóóó lastig. Dan speelt de koudwatervrees weer op. Gisteravond MOEST het toch echt gebeuren en jawel hoor, toen ik eenmaal bezig was... nou ja, je kent dat wel.
Maar goed. Nu heb ik dus vakantie. Kan ik in alle rust verder met mijn medicijndoos. Ook nog steeds zo'n koudwatervreesproject.
Weer een vies verhaaltje, hoor. Je hóeft het niet te lezen!
Gisteren heeft een knullige loodgieter bij ons twee nieuwe toiletpotten geplaatst. De oude waren zo'n beetje antiek en niet meer schoon te krijgen, zullen we maar zeggen. Antieke spulletjes zijn best leuk, maar met toiletpotten denk ik daar toch anders over. Enthousiaste loodgieterknul liet aan Grote Pol nog met een camera zien hoe het er in het onderliggende buizenstelsel uitzag. Tja. Mmm. Niet om aan te zien dus.
Ergens in die bruine buis zat een prop tegen de wand geplakt. Dat was vast de dweil die ik een paar jaar geleden per ongeluk wegspoelde. Misschien kwam het wel daardoor dat af en toe de hele pot volstroomde, nét niet overstroomde, met water en andere zaken die normaal gesproken lekker wegspoelen. Tja. Mmm. Ook niet om aan te zien dus.
Maar die loodgieterknul maakte er een potje van. De benedenpot lekte gisteravond al en de bovenpot zou dat zeker ook gaan doen, vertelde de baas van de knul vanmorgen. Knul moest het zelf maar herstellen, 'want daar leert ie van', aldus zijn meester. Dat heeft ie vanmorgen meteen alweer gedaan, hopelijk dus niet zo knullig.
Maar we hebben nu weer stralendwitte, nette potten. Gelukkig niet van die plonspotten, die vind ik zo erg, die hadden ze vroeger bij mijn vriendinnetje. Als je dan een grote boodschap zo voorzichtig mogelijk in het toilet liet glijden, spetterde het water (+...) omhoog tegen je warme billetjes. Jakkie. Ik hield het liever gewoon héééél lang op tot ik weer op de thuispot kon. Tja. Mmm.
Daar kun je natuurlijk heel freudiaans mee verklaren waarom ik moeite heb met loslaten. Maar dat verband zie ik zelf niet.
De opdracht: schilder à la Van Gogh (aardappeleters) onderduikers in een verduisterde ruimte,
zittend aan een tafel met één lichtpunt.
En met in elk geval zweet en tranen (bloed heb ik niet zien vloeien) hebben ze echt vet coole schilderijen gemaakt, al zeg ik het zelf als trotse juf...
Kunstpol heeft net zo'n rekbaar vel als Kleine Broer. Hij kan het heel ver uitrekken, bij mij lukt dat voor geen meter, maar blijkbaar heeft hij via mij toch wat genen van zijn oom geërfd. Kleine Broer kan ook met z'n tong een centenbak maken (dus beide zijkanten én het puntje naar binnen laten omkrullen), maar dat kan Kunstpol (nog) niet.
Ik kan mijn pink over mijn ringvinger leggen, vervolgens mijn ringvinger met pink over mijn middelvinger, vervolgens mijn middelvinger met ringvinger en pink over mijn wijsvinger.
Grote Pol kan zonder handen zijn oren bewegen.
En mijn vader kan echt heel lang op één hand staan. Bovendien heeft hij losse muntjes in zijn knie, die hij kan laten rinkelen.
Vanmorgen was het zo ondoenlijk heet in de klas, dat ik buiten, langs het fietspad, in de schaduw ging zitten voorlezen. Daarna mocht mijn groep (10- en 11-jarigen) een woordzoeker maken. Gisteren hebben ze van mijn collega voor het eerst seksuele voorlichting gehad en in de woordzoeker waren woorden verborgen die daarmee te maken hebben: hygiëne, seksualiteit, puberteit, menstruatie, penis etc. Ze waren enthousiast.... Heel erg enthousiast.... Telkens als ze weer een woordje vonden, schalde het richting de open ramen van groep 6 en over het fietspad: 'Ik heb borsten!' 'Ik heb teelballen!' 'Ik heb eierstokken!'
En ik maar: 'Sssst, denk aan groep 6. Stil nou....' Maar inwendig onderzoek (die stond dan weer niet in de woordzoeker) zou hebben aangetoond dat ik hard wilde lachen... Heel erg hard.
Bij het boodschappen doen in onze vaste supermarkt moet je altijd vier keer langs de ingang (1e keer: om in de winkel te komen, 2e keer: uit de winkel met volle boodschappenwagen, 3e keer: in de winkel met lege boodschappenkar, 4e keer: uit de winkel met 50 centstuk weer in je zak). Daar staan altijd of daklozen met hun daklozenkrant, of Oost-Europeanen met hun viool en/of cymbaal, of een halfblinde man die in de loop der jaren steeds virtuozer op zijn gitaar is gaan spelen. Ik heb nooit zin om deze mensen ook vier keer te groeten, dus ik wissel dat wat af. Ik glimlach vriendelijk, ik wens ze een fijne dag, groet ze met een wuivend handgebaar of doe of ik ze niet zie. En heel af en toe geef ik wat geld. Vandaag stond er een Oost-Europeaan op een valse accordeon zijn improvisaties te spelen. De zon scheen precies in zijn rijkgevulde geldmandje waardoor de muntstukjes mooi glinsterden. Terwijl ik mijn boodschapjes in de fietstassen deed, deed een voorbijganger wat geld in het mandje. Een vrouw, Indisch type, zag dat en prees de man luidkeels met rollende r-en de hemel in. 'U worrrdt rrrijkgezegend, meneerrrrr, ik zag wat u deed, God zal u belonen als u in de hemel komt, meneerrrr!', zodat de hele winkelstraat op de hoogte werd gesteld van de goede daad van deze inmiddels hevig blozende liefdadiger. Daarna vroeg ze aan mij hoe laat het was. Ik vertelde het haar en werd alleen met een minzaam knikje bedankt. Toen ik mijn boodschappenkar had weggezet, wilde ik natuurlijk dolgraag ook mijn boodschappenkarmunt aan de Oost-Europeaan geven, maar hij was inmiddels weg. Hij had voor vandaag waarschijnlijk al genoeg schatten op aarde verzameld.
Vannacht droomde ik dat Kunstpol onbedaarlijk huilde nadat hij gevallen was. Ik nam hem in mijn armen en troostte hem. Dat snikkende lijfje, de warme tranen, mollige peuterarmpjes stijf om me heen geslagen. Toen ik wakker werd, realiseerde ik me dat zoiets nooit meer voorkomt. Volgende week neemt hij afscheid van de basisschool en hij is echt het kleine jongetje niet meer. Ik bladerde vanmorgen eens door wat fotoalbums van vroeger en heimwee overspoelde me.
Heimwee naar peuterpret, naar wisselgebitjes, draaimolens, verklede mannetjes en verjaardagen met papieren mutsen op. Zelfs heimwee naar snotneuzen, kapotte knieën, gebroken nachten en de zoveelste buisjesoperatie. Ik maakte wat bewogen foto's van de foto's die een kijkje in een opeens compleet onbezorgde tijd lijken te tonen.
En ik bedenk me dat de bouwplaats in villa Zebra nu niet meer aan ons gezinnetje besteed is. Naar de kinderboerderij willen ze ook al niet meer, Annies boeken worden niet meer eindeloos voorgelezen en een speurtocht met pijltjes of lintjes door de wijk hebben we vroeger ook al veel te weinig gemaakt.
Maar over tien jaar heb ik heimwee naar kogelzoekers, beugelbekkies, huiswerkweigeraars en eindeloze discussies over niets. Laat ik er dus nu maar eens goed van gaan genieten.
En met de kleinkinderen ga ik beslist vaker naar de kinderboerderij en ik koop coole pleisters voor hun kapotte ellebogen en elke keer als ze komen gaan we weer een spannende speurtocht maken!
