Dat had ík nou nooit! Deel 3 en slot (8 t/m 10)

8. een donkerblauwe Zeemansweater met leuke sportende poppetjes erop afgebeeld. De halve klas liep ermee, ik woonde in een Zeeman- en Scholtenwijk, maar ik kreeg er geen. Ik dacht toen dat wij daar geen geld voor hadden, maar het tegendeel was waar, denk ik. Ik heb mijn klasgenootjes nooit als arm gezien, want zij hadden dus wel barbies, konijnen en Zeemankleren. Maar ik had dan weer een harp (ik wilde natuurlijk eigenlijk óók een dwarsfluit, zul je net zien. Het is ook nooit goed bij de Purperpol...)
Ik droeg trouwens meestal heel leuke krijgertjes of door mijn moeder in elkaar geflanste kleren. En dat vond ik tot een bepaalde leeftijd helemaal niet erg. Sterker nog: ik was er trots op!

9. een schommel met lichtgroene palen en een plastic oranje zitje. Wij hadden een zelfgemaakte, dat telde niet echt.

En wie ziet de oplettende lezer daar op de achtergrond toekijken?

10. een zusje.

Crisis? What crisis?

Kunstpol komt lichtelijk in paniek beneden. 'Mam, weet je waar mijn economieboek is?'
Exstudiepol: 'Op Cyprus.'

Dat had ík nou nooit! Deel 2 (4 t/m 7)

Sorry mensen, de opmaak is verschrikkelijk. Ik had weer eens ruzie met blogspot.

• 4. een barbie. Ik had Heleentje. Een échte pop, maar dat telde niet. Ook al waren Heleentje en ik onafscheidelijk, ik sleepte haar aan haar haren overal mee naartoe. Ze mocht zelfs mee naar het Flevofestival, toen ik zestien was, maar dat was meer een statement of zo. Achteraf ben ik blij dat ik nooit een barbie kreeg. Rare plastic dingen zijn het. 
• 5. een skippybal. Had ik ook nooit. En dat gehops leek me toch zo heerlijk. Ik wist ook wel dat die dingen altijd leeg of lek in een schuurtje belandden, maar die van mij niet, daar zou ik dag en nacht op blijven springen. 
• 6. een konijn (zo'n zachte, liefst wit met rode oogjes), of een poes. Wij hadden een kanarie, Muitertje, maar voor z'n veertjes bleek ik allergisch, dus die moest weg.
• 7. een verstopte wc-rol in een gehaakt gevalletje op de hoedenplank en stickers van de Julianatoren/Efteling/Beekse Bergen op de bumper. Van de auto. Ik kon daar altijd verlekkerd naar kijken. M'n tante had zo'n vermomde wc-rol en onze buren hadden dat soort stickers.
  Dat ik nooit naar zo'n pretpark ging, daar zat ik niet zo mee, het ging om de stickers.Trouwens... Welke auto? Die hadden we ook al niet. Wel fietsen. En een tijdje een motor.

  

  Dit is een héél oude dia. Van links naar rechts: m'n broer, m'n moeder, m'n tante Gerda en ik.

  
  

Dat had ík nou nooit - deel 1 (1 t/m 3)

1. dat je terugkwam van een schoolreisje in zo'n grote bus en je met de hele klas onder de stoelen ging zitten. Daar deed mijn school niet aan. Die spanning heb ik dus nooit mogen meemaken. Ik ervaar het als een groot gemis.
2. dat je met je ouders op vakantie naar de camping ging. Geen idee wat dat eigenlijk was. Een kemping. En waar dat dan was, daar had ik ook geen idee van. En wat je op zo'n kemping deed? Wist ik ook niet. Iets met een tent of een kerreven. Barbecueën bestond in elk geval nog niet. Wij gingen naar heel moeilijk aan derden uit te leggen vakantiedingen. Op de fiets. Maar waarschijnlijk had ik het daar vijf keer beter naar mijn zin dan ik het op een kemping had gehad.
3. dat het hele vrouwelijke deel van de klas op witte Zweedse klompen liep, maar jij niet. Want ik moest Piedro's. Met steunzolen.

Oogjes toe en snaveltjes open?

Grote Pol en ik zijn heel verschillend. Dat blijkt wel weer. Grote Pol doet altijd zijn ogen dicht als hij bij de tandarts in de stoel ligt, ik sper ze open om maar niets te hoeven missen.
Bovendien lijkt het mij niet leuk voor de tandarts + assistente om de patiënt niet in de ogen te kunnen kijken.

En wat doet u? Stem even hier ergens rechts!

Cadeaudeltjes

Zestien mensen lezen dit bericht met nog meer interesse dan anders. Die zestien lieve mensen maken namelijk kans op het winnen van het weggeefwedstrijdgedoetje. Wat er te winnen is, weten ze niet en ik evenmin. Nou ja. Ik heb wel een idee of wat, maar het is bij mij weer zo heel afhankelijk van de winnaar. Want ik ben nogal van het persoonlijke. Van het precies op maat, naar behoefte, interesse, stijl, kleur enzo. Ik ben er zo een die echt urenlang tevergeefs loopt te zoeken naar een origineel cadeautje voor iemand die ook blij is met een fles douchegel. En die koop ik dan ten einde raad ook maar. Dus de winnaar is gewaarschuwd: het kan maar zo zijn dat u een ordinair stukkie bloemenzeep of een stel nieuwe zakdoeken krijgt toegestuurd. Weet dan dat ik werkelijk uren heb lopen zoeken naar het leukste cadeaudeltje dat precies bij u past. En och, wie weet, raak ik nog wel helemaal leuk geïnspireerd en knutsel ik wat purperpollerigs in elkaar.

Straks leest u wie hier mijn weggeefwedstrijddingetje gaat winnen, maar eerst wil ik uw aandacht vestigen op een niet nader te noemen lief mens. Zaterdag werd ze 75 jaar. Als je 75 jaar getrouwd bent, vier je je albasten huwelijk. Albast is een prachtig materiaal. Wordt gebruikt om bijvoorbeeld parfumkruikjes mee te maken, of om te bewerken tot kunstvoorwerp. Je kunt er goed in snijden.
In deze vrouw mag je niet snijden, dat is al een kunstvoorwerp op zich. Mooi van binnen en van buiten.

Toen ik deze vrouw belde om haar te feliciteren en vroeg wat ze van haar man had gekregen, volgde een zielig verhaal: ze wist echtecht niets te vragen, maar wilde wel graag een grote bos bloemen van hem krijgen. Die zouden ze samen gaan uitzoeken, maar de man had die dag andere dingen te doen - 't is een druk baasje. Dus is ze zelf bloemen gaan kopen en kwam met een in mijn oren miezerig bosje bloemen thuis. 'Maar misschien krijg ik nog wel meer bloemen, die zet ik er dan wel bij in de vaas.'

Nou.... NOU..... NOU!!!! Dat vindt u toch ook sneu? En zielig en zo? U zit nu toch ook met een zakdoekje in uw handen te snokken om dit leed?
Ik kan u verzekeren dat ik binnenkort de winkels af ga lopen om een prachtig bijpassend origineel liefdevol cadeaudeltje voor deze vrouw te kopen. Geen douchespulletje of zakdoeken in elk geval.
Ik verzeker u overigens ook dat haar man heel veel van haar houdt, hoor. Dat u nu geen boze reacties gaat achterlaten hier, dat zou niet fijn zijn. En ook helemaal niet nodig ook. U mag natuurlijk wel uw felicitaties achterlaten hier bij de reacties, ik zal ze overbrengen aan haar.

O, en dan nu die prijswinnares. Wie deden er mee?

En ik gun het ze allemaal... De notaris heeft getrokken en tadaaa: 

Grace heeft gewonnen! Grace, mail je me even je adres (purperpolletje@gmail.com)? Dan kom ik het weggeefwedstrijdgedoetje persoonlijk in je brievenbus gooien.

Een ernstige waarschuwing

Sjonge, had ik vanmiddag toch even een filosofische bui! Ik had genoeg van een dom spelletje dat ik al tijden via Facebook speel en dat me zo eigenlijk helemaal niets substantieels oplevert en droomde weg. Het ging over onderwijs en bezuinigingen en hoe bijzonder een goede leerkracht eigenlijk is (met goud in hoofd, hart en handen) en toen dacht ik opeens aan een woord. Een woord dat bijna nooit meer gebruikt wordt. En ik dacht, ik moet er iets mee. Want ten eerste wil ik niet dat het woord verdwijnt en ten tweede wil ik u waarschuwen met dat woord. Want het is een bijzonder en belangrijk woord en daarom alleen al is het jammer dat het nog zo weinig gebruikt wordt.

Verkwanselen. Nee, eigenlijk: NIET verkwanselen. 

VERKWANSELEN
1) Verboemelen 2) Verbrassen 3) Verhandelen 4) Verhanselen 5) Verkopen 6) Verkwisten 7) Verpanjeren 8) Verpatsen 9) Verronselen 10) Verruilen 11) Versjacheren 12) Verspelen 13) Verspillen 14) Vertuisen 

Ik weet niet of het u uitkomt, of dat u er open voor staat, maar ik waarschuw u toch even: verkwansel uw leven niet!
Doe de goede dingen, doe de dingen goed.

Nou. daar zat u natuurlijk niet echt op te wachten. U dacht hier gezellig een berichtje te gaan lezen en tralala en pompiedom. Dat soort gein. Krijg je dit.

Zie maar wat u ermee doet.

Nog twee dingen:
1. Verkwansel uw kans op een origineel en uniek purperpollerig weggeefwedstrijdgedoetje niet. Lees even het berichtje van dinsdag en reageer voor maandag als u ook wilt meedoen.
2. Doe mij een plezier en gebruik het woord verkwanselen deze week minimaal drie keer!

Update: een derde ding:
Merula tipte een leuk testje over bestaande en niet-bestaande woorden.  Hier de link, mijn score was 84%.

Van die typisch Purperpollerige dingen en een weggeefwedstrijdgedoetje!!!!

Ik heb weer wat, hoor. Net een beetje hersteld van een vervelend eczeem precies op de lijn van de beugel van m'n beha (ik wilde niet naar de huisarts en smeerde er sudocrem op, dat hielp! en ook die beha weggooien, dat hielp ook), heb ik weer tandpijn. Van rechtsvoorboven tot diep in mijn oor. Vooral als ik buiten hard lach, slaat het toe. Nu lach ik niet zo vaak hard buiten, maar toch.
Ik hoop dat het vanzelf weer overgaat, want ik heb alweer stiekem allerlei enge oorzaken op internet gevonden.
Het beste is om niets te eten of te drinken, niet te praten en mijn rechtermondhoek een beetje misprijzend naar beneden te laten hangen. Maar die vier dingen houd ik allemaal niet zo lang vol.

Is er dan helemaal niets leuks te melden? Jawel, twee dingen:
1. ik heb eindelijk 170 volgers, welkom Vera! Dat is wel weer een aardigheidje waard, vindt u niet? Ik maak een leuk, verrassend brievenbuspakketje en als u dat wilt winnen, reageert u gewoon even hieronder, of per mail. Ik verklap nog niets over de inhoud, maar een groot deel ervan heeft een flinke Purperpolliaanse waarde En wie wil dat nou niet hebben?

2. Ik haakte een babymutsje voor het mooiste baby'tje van Nederland, maar het was wat te groot. En toen haakte ik nog een mutsje en dat was ook te groot, maar niet zo te groot als het eerste. Daar heb ik dan weer geen foto van, van het eerste wel. Waar dat mooie baby'tje eerlijk gezegd net niet op haar charmantst opstaat.  En wie weet stuurt de moeder van het allermooiste baby'tje van Nederland nog een foto naar me, dan plaats ik die ook. Is dat nou niet leuk?

Vergeet u vooral niet te reageren als u mee wilt doen met dat weggeefwedstrijdgedoetje. Voor 17 maart!

DWZI nasi

Wij kijken nergens meer van op.
We vinden het volkomen normaal dat er vooroorlogse kogels in de rubberen rand van de wasmachine liggen,
dat er een stuk van een vliegtuigvleugel, gecrasht in de Tweede Wereldoorlog, op de wasmachine slingert,
dat er maandenlang een bak met oxaalzuuroplossing op het balkon staat (om bodemvondsten schoon te maken),
dat er een bijna compleet Duits uniform uit diezelfde oorlog in hun kamer hangt,
dat ze blij zijn met een aardappelschilmesje uit een krijgsgevangenenkamp en
dat hun kamer meer lijkt op het Airbornemuseum in Oosterbeek dan op een gewone jongenskamer met wat bed en wat boek en wat computer en wat slingerende kleren en nog zo wat van die dingen.

Nee. Wij kijken er niet meer van op.

Maar als er dan 'nasi' op het memobord staat en een van hen er dan zo'n tekeningetje bij maakt, moet ik toch wel even lachen.

Meer DWZI? Klik!

Uitslag onderzoek - spectaculaire conclusies!!!

Een maand geleden plaatste ik een enquête op dit blog waarop veel, ik mag wel zeggen: zeer veel, reacties kwamen. 3476 stemmen kwamen binnen, een mooie afspiegeling van deze blogsamenleving.

Er waren eenstemmers en meerstemmers.

Na diepgravend onderzoek kom ik tot de volgende conclusies:

 - een groot deel van deze blogsamenleving slaapt niet in een lits-jumeauxbed met afzonderlijke dekbedden, terwijl zij dat wel wenst. Velen doen zich romantischer voor dan ze in werkelijkheid zijn.

- er is veel behoefte aan een snotjeslosweekmiddel, waarbij de patiënt zelf kan bepalen hoe ver de eigen technische inbreng is. Een buigbaar staafje met grijpertje op de zachte kop zal eveneens uitkomst kunnen bieden.  Een gat in de markt voor de commerciële farmaceutische industrie.


- de lente zit in de lucht. Wellicht heeft dat invloed op de verliefdheidsverlangens van de respondenten. Aanvullend onderzoek (per seizoen) is gewenst.

- veel bloglezers hebben een laag IQ. Zij begrijpen niet dat paracetamol geslikt moet worden op momenten waarop het nodig is. Ze doen de dingen niet die ze zouden moeten doen en denken dat uitstellen geen kwaad kan. Ze verlangen terug naar hun jeugd, zonder te beseffen dat Pippi Langkous gewoon pure nep is en Swiebertje ongelooflijk traag is.
Of deze lezers zijn gewoon stronteigenwijs. Dat kan ook.

Tegen de conclusies van dit onderzoek kunnen geen bezwaren worden ingediend.  Het is nu eenmaal zoals het is.

Voor alle eerlijkheid dient opgemerkt te worden dat ikzelf op alle stellingen gestemd had kunnen hebben. Ik heb dus veel belangstelling voor een snotjesoplossing en een lits-jumeaux. Ik slik geen paracetamol, terwijl dat wel nodig is, ga niet op een teamsport want dat is zielig voor de anderen, ik zou nog steeds zelf wel Pippi Langkous willen zijn, droom regelmatig dat ik op een gestippeld paard de klas in kom, ik stel alle vervelende klusjes uit (UWV bellen) en zou weer graag een beetje verliefd willen zijn. 

DWZI een nieuw begin

Psssst! Ik ga u wat moois laten zien. 

U moet even heel stil zijn, hoor. Op uw tenen lopen! 

Want het is iets heel jongs en prils en teers. 

We doen voorzichtig deze deur open.

En wat zien we daar? Mijn praktijkruimte!

Vandaag zou ik officieel een lintje laten doorknippen, maar helaashelaas, het zat allemaal even niet mee.  Maar binnenkort, zeer binnenkort, lanceer ik de website en sta ik met een persbericht in het plaatselijk sufferdje en stromen natuurlijk de aanmeldingen binnen!!!!

Weet u wat het mooiste is in die ruimte? De lamp. Die lamp heeft mijn vader gemaakt van zijn oude  kinderfietsje. Vroeger hing ie bij ons in de gang en nu mag hij de kinderen die ik ga helpen verlichten. Past mooi bij de naam van de praktijk, Stap op, vindt u niet?