Stoppen op 1 januari?

8 paar geitenwollenharen sokken breien op naaldje 2
en
7089 bladzijden lezen uit Meesterwerken der Wereldliteratuur
en
een mandje voor een luchtballon vlechten
en
het complete Pieterpad lopen
en
mezelf didgeridoo leren spelen
en
80 schapen met de hand scheren
en
vrijwillig privécomputerles geven aan alle ouden-van-dagen in heel Gelderland (en omstreken)
en
25 nieuwe humoristische blogberichten schrijven
en
een rondje om het IJsselmeer op de fietsen
en
garen spinnen van de wol van die 80 schapen
en
een Eiffeltoren van lego bouwen (op ware grootte)
en
een cursus Hebreeuws voor beginners (in het Turkmenistans) volgen
en
een doek voor een luchtballon weven
en
28 meter kantklossen
en
mijn DNA-profiel eigenhandig natekenen (van alle 46 chromosomen)
en
in een luchtballon naar Rio de Janeiro varen

en

een cursus Hebreeuws voor gevorderden (in het Oostboliviaans) cum laude afsluiten
en
6 bonsaiboompjes kweken
en
het hele huis stof-, spin- en vetvrij maken.

Dat had ik allemaal kunnen doen, als ik niet van die stomme spelletjes op facebook deed.

En nu sta ik in dubio. Stoppen of doorgaan? Heel januari niet spelen om te kijken of ik werkelijk verslaafd ben? Of proberen JetSetburen te krijgen, want anders kan ik niet verder met dat domme gedoe? (Vrijwilligers?)

Wat vindt u? Een poll maar weer, dus. Als de overgrote meerderheid voor stoppen in januari kiest, ga ik dat proberen. Echt waar. En nee, dan ga ik geen schapen scheren, want dat is zielig voor die beesten. Veel te koud. Tenzij ze in Rio de Janeiro wonen. Maar daar moet ik eerst heen varen, met mijn zelfgemaakte luchtballon van schapenwol. Dus dat kan niet. Dat snapt u.
Nee. Ik begin gewoon met een cursusje Oostmongools voor beginners. Of met die 25 leuke blogberichten. Of heeft u andere suggesties? Laat het me weten in de reactiebox!

Het zit in de familie!

Tsja. Ik zal het maar bekennen: ik stam van de olifanten af. Mijn grote motoriek is net zo onhandig, mijn geheugen net zo sterk, mijn haar onder de verf net zo grijs en mijn kont net zo breed. Niets aan te doen, het zit nu eenmaal in de genen.

Het bewijs: de onderbroek van mijn betovergrootmoeder. En voor een juist beeld van de grootte: dat oranje ding ernaast is een pompoen mandarijntje.

Maar ondanks dat olifantenpostuur kon ze wel netjes naaien. Een nieuw elastiekje erin en ik heb een hartstikke hip zomerbroekje!

En ter geruststelling: deze onderbroek wordt geen lamp, geen hippe zomerbroek. Ik zal 'm weer netjes inpakken en achter in de kast leggen. Voor de volgende generatie olifanten.

Kruisverhoor

- En wie hebben we daar? Juist. Purperpol. Komt u eens wat dichterbij. Nog iets verder, graag. Goed. Blijf daar dan maar staan. Laat eens zien..... Hmmm. Drie miezerige hyacinten. Wat takjes met besjes en een gekregen kerstster. Is dat juist?
- Ja, edelachtbare. Maar...
- Ik vroeg alleen of dat juist was. Verder niets. Geen boom in huis?
- Nee, edelachtbare. Maar....
- Stil! Ik vroeg alleen of u geen boom in huis hebt. De ontvangen kerstkaarten ergens in een la, tussen de afstandsbedieningen en de tv-gids?
- Ja, edelachtbare.
- U begint het te leren. Eenvoudig antwoord op mijn vragen, dat is het enige wat ik van u verlang. Geen bijdrage aan Serious Request?
- Nou, edelachtbare. We kopen altijd de goede vla, die zuivelfabrikant sponsort die actie, dus we hebben indirect wel gedoneerd. Dus...
- Juist ja. Geen kerst-cd?
- Nee. Tot nu toe niet. Die van Bob Dylan is toch ook niet om aan te horen?
- Daar heeft u gelijk in, maar als ik het wel heb, heeft u ook nog een oude lp van Herman van Veen. Niet gedraaid? En het Weihnachtsoratorium? The Messiah? Urker mannenkoor goes Christmas?
- Nee, edelachtbare.
- Andere jaren was u actief met kerststukjes, dennengroen, hulst, kaarsen en sterren. Dit jaar niet?
- Nee, edelachtbare, de energie ontbr...
- Zwijg! Een ja of een nee, dat is wat ik van u vraag. Is dat nou zo moeilijk? De doos met ballen, sterren, kerstknutseltjes van toen de Polletjes nog klein en schattig waren, waar is die gebleven?
- Die staat in de berging, edelachtbare. Ik was te moe om ...
- Duidelijk. Verder met de plannen voor de kerstdagen. Wie nodigt u uit in uw huis en wat wordt het menu voor het diner?
- Nou, misschien komen mijn ouders. Nog geen idee wat we gaan eten, ik zie wel, ik flans wel wat...
- GENOEG!!! En de kleding. U draagt een nieuw, zwart, elegant jurkje met glitters, hoge hakken, juwelen? Morgen gaat u naar de kapper en de schoonheidsspecialiste en voor de mannelijke Pollen hangt de outfit ook al klaar?
- Ik weet nog niet wat ik zal dragen. Mijn haar laat ik groeien en grijs worden, de mannelijke Pollen pakken een schone spijkerbroek uit de kast.
- (krijgt ernstige hoestbui en drinkt een slokje water.) Hmmm. Hoeveel kerstkaarten heeft u dit jaar verstuurd?
- Geen. Maar...
- Niks te maren! Ik stel hier de vragen, u geeft antwoord, is dat nu zo moeilijk? Stelt u zich eens voor dat de Polletjes meisjes waren. Elise en Lucy. Had u dan ook in deze miserabele toestand verkeerd? En wat zou u doen als de Polletjes kennis hadden aan een stel leuke, frisse meiden, had u zich dan ook zo gedragen? Nou?
- Uhm. Ik voel me soms wel heel even schuldig, edelachtbare, als ik zo vrij mag zijn hier wat uitgebreider antwoord op te geven? Dan denk ik dat ik in dit mannenhuishouden toch de vrouwelijke touch zou moeten aanbrengen. Voor sfeer en dennengeur zou moeten zorgen. Maar de mannelijke Pollen hebben hier absoluut geen behoefte aan.
- Dat is een vooronderstelling. Bovendien zou u deze behoefte juist in hen moeten voeden, wakker kussen. U beseft dat u ernstig tekortschiet? Op alle fronten? U bent een minkukel, een mislukkeling, een loser! U bent het niet waard om kerst te vieren!
- U heeft gelijk. Ik ben een zondig mens.
- Wat gaat u hieraan doen???
- Ik ga de Koning aanbidden.

Radiostilte

Kunstpol heeft zich weer eens gigantisch verslapen. Hij snapt er niets van hoe dat zomaar kon gebeuren. Zijn wekker deed het niet en waar dat aan ligt is een raadsel. De oorzaak moet in ieder geval niet bij hemzelf gezocht worden, dat is een ding dat zeker is. 'Was er niet een radiostilte voor die walvis?' vraagt hij zich serieus af...

Streepjes weg, kleurtjes erop, klaar!

Het feest is begonnen: onze slaapkamer gaat aangepakt worden. Vier vriendinnen steken hun handen uit de mouwen en gaan me helpen. Ik heb wat moois in de kop, maar het kost wel wat moeite de juiste kleuren en materialen in de winkel te herkennen. Lastig om dan keuzes te maken, zeker voor een krentenkakker, muggenzifter en pietje-precies als ik.
Ik wil bovendien niet de hele kamer aanpakken, want er staat nog een herinrichting op stapel: mijn praktijk moet ook nog ergens in dit huis een plaatsje gaan krijgen. Daartoe moeten de Polletjes mét al hun hebben en houwen weer samen op een kamer gaan slapen en leren. Dat wordt nog wat... Ze zien het zelf allemaal wel positief in, geloof ik. Ik niet. En u ook niet, denk erom! Ik weet hoeveel ZOOI deze jongelui in de loop van de tijd verzameld hebben. Dat moet allemaal gecomprimeerd worden.
In die slaapkamer van ons staat een nu nog houtkleurige gefineerde boekenkast. Die moet gemberpotgroen (die naam bedacht ik zelf) en bereidheidblauw, of beekje, of extra, of verte gaan worden. Of zo, ik weet het nog niet precies. Belachelijke namen trouwens, die die verfmengers aan hun kleurtjes geven. Die kast gewoon schuren, primer voor kunststof erop en aflakken, dacht ik zo. Iemand ervaring hiermee? Maar als die kast geschuurd gaat worden, verdwijnen ook alle groeistreepjes van de Polletjes. Snok. Vandaar maar even een fotootje gemaakt. Ter nagedachtenis. En meteen ook maar foto's van de huidige situatie gemaakt. Als ik die zie, denk ik ook: waarom? Alles zit nog strak in de lak. Ik vind het alleen niet mooi (meer). Grote Pol zit nergens mee, overigens. Maar het is een man, dat zal het wel zijn. Toch, dames?

Studio Hatseflats - licht met of zonder antieke onderbroek?

U weet vast nog wel dat ik Plannen had. Grootse plannen om de onderbroek van mijn betovergrootmoeder te recycleren, waardoor zij alsnog letterlijk haar licht over mijn leven zou gaan schijnen.
Ik moet u teleurstellen. 69% van de stemmers op mijn Purperpolonderbroekenpoll had toch echt gedacht dat ik die lingerie een plekje zou geven op de lampen boven onze eettafel. Van die stemmers dacht 70% dat dat wel paste bij het kunstzinnige imago van de Pollen, de overige 30% vond mij knotsgek en daarom tot dit soort banaliteiten zeker wel in staat.
Die onderbroek is nog steeds bij mijn ouders en de lampen zijn klaar en verspreiden hun licht tot mij volle voorlopige tevredenheid. Je weet nooit hoe lang dat bij mij duurt. Wie weet ben ik het over een maand of twee wel helemaal zat en gebruik ik 'm alsnog.

Ik gebruikte wel andere materialen, waaronder haakkatoen dat ik uithaalde van een gek hemdje dat m'n oma ooit haakte. Geen kleinkind dat dat hemdje dragen wilde, waarschijnlijk. En het plaatje dat op onze trouwkaart stond, een tekeningetje van mijn vader. En een kopietje van een mooi lied uit Taizé dat we tegenwoordig in Huize Pollenstein aan tafel vaak driestemmig zingen.
Het zijn nu echt MIJN lampen geworden!

Het brullen van een leeuw

Vraag: met welk voegwoord kun je de volgende zinnen moeiteloos verbinden?
Kunstpol zucht en steunt. Hij maakt huiswerk.

Een blokje informatie: Kunstpol maakt vier zandlopers, u kent het wel, dat is zo'n puzzeltje, waarbij er steeds een nieuwe letter toegevoegd moet worden om een nieuw woord te vormen.Vervolgens moet hij, na het maken, de woorden en omschrijvingen uit zijn hoofd leren voor een extra ingelaste toets. 

Vraag: Welk nut heeft het mavopubers van 15, 16 zandlopers met omschrijvingen als: galajurk (gareel) en aanstonds (eerlang), trits (drietal) te laten maken?

Nog een blokje informatie: we fixen de puzzel samen. Voertuig: ar. Ja, arreslee, dat kent hij wel. Maar ar, daar had hij nog nooit van gehoord. Net als van retina (netvlies), riant (aantrekkelijk, bekoorlijk (?)) en martiaal (gewijd aan Mars). En nog een heel stel van dat soort woorden. Kunstpol slaakt na het oplossen een zucht van verlichting, want in de les lukte het allemaal niet. Ze mochten geen naslagwerken gebruiken en de docent hielp ook al niet. Dus schreeuwde Kunstpol, inderdaad, dat vond hij zelf ook een beetje dom, door de klas naar iemand met wel biologie in zijn pakket of hij een bioboek mocht lenen. Dat vond de docent niet goed. Uiteindelijk ging de docent toch even helpen: ze schreef de woorden in sneltreinvaart op het bord en veegde ze net zo snel weer uit. Te snel, voor mijn dyslectische zoon met toch een heel behoorlijk taalniveau en flinke woordenschat. De helft van zijn puzzel klopte niet. 

Vraag: en wat zegt mijn mooie zoon dan?  
Antwoord: 'Dat is toch aragaaaaiiii, uhhhh, archaïstisch, o nee: archaïsch taalgebruik, mam?'

Weer een blokje informatie: ik smelt van zo'n opmerking. 

Vraag: welk nut heeft het mavopubers van 15, 16 archaïsch woordgebruik aan te leren?

Laatste blokje informatie: Ik smelt weer, want mijn zoon is wijs. Hij zegt: 'In de Bijbel staat toch zo'n spreuk over een koning? Dat je maar gewoon moet doen wat hij zegt? (Hij bedoelt: Als het brullen van een leeuw, zo zijn de dreigementen van een koning, wie ze in de wind slaat, brengt zijn leven in gevaar.) Daar denk ik maar aan als ik bij haar in de les zit. En dan gaat het wel goed.'

Kip, patat en doperwten

Vanaf gisteren mag hij stemmen, organen bij leven doneren, trouwen zonder onze toestemming, 's nachts werken, naar het casino, wiet halen, de Commercial Pilot Licence halen, geld lenen, werken met gevaarlijke stoffen en in een lawaaiige, stoffige omgeving met virussen en wat niet al, onklaar gemaakte grendelgeweren van voor 1945 en enige zwartkruitwapens bezitten, zelf een zorgverzekering uitzoeken en geld uitgeven zonder mijn toestemming.

Maar wat wil deze Studiepol elk jaar weer op zijn verjaardag eten ?

Studio Hatseflats

Van Buuf T. moest ik een dienblad beschilderen. Er was geen haast bij, als het maar voor kerst af was. Zei ze in januari. Dat dienblad zat me dus bijna een jaar op m'n nek, want het moest natuurlijk Het Mooiste Dienblad van Nederland worden, u kent mij. Toen ik eenmaal durfde te beginnen, begon ik natuurlijk verkeerd. Ik schilderde een kip en een haan en nog 's wat van die dingen, om er later achter te komen dat ik veel beter eerst wat aan de achtergrond had moeten doen. En zo stuntelde ik verder en al gauw had ik door dat dit niet Het Mooiste Dienblad van Nederland zou worden. Maar ik vond 'm acceptabel, dat wel. Inmiddels is Buuf T. er blij mee, maar ik zit nog een beetje te simmen. Eigenlijk zou ik meteen nog zo'n blad moeten maken, en dan goed, maar ik heb nog zoveel andere plannen die ook uitgevoerd moeten worden.
Ik heb een lange maaklijst: een lamp van de onderbroek van m'n betovergrootmoeder, een lief gehaakt slingertje voor een nog lievere mevrouw, een ondernemingsplan, een sjaaltje voor een andere lieve mevrouw, gordijnen en bijpassende lampen voor onze 'nieuwe' slaapkamer, het vermaken van kleding voor de militariaverzameling van Studiepol en ga zo maar door.

Ik ga maar 's een label ontwerpen voor al die creaties: Studio Hatseflats. Wie weet begin ik ooit nog 's een webwinkeltje en ik heb dus al een naam!

Voor meer DWZI: klik!!!

Verlangen naar een rondedansje met Zwarte Piet

Een klein fotootje is het maar, ik weet het nog precies: ik dans op school een rondedansje met Zwarte Piet, m'n haren dansen mee op mijn rug, m'n mooiste kleren aan. Het is een heerlijke dag, ik ben zes jaar en volmaakt gelukkig.

Achttien jaar geleden eten Grote Pol en ik op 5 december bij de Italiaan, vieren zo toch een beetje sinterklaasfeest. Ik ben hoogzwanger van Studiepol, twee dagen later beginnen de weeën.

Daarna is het een paar jaartjes rustig op het sinterklaasfront, maar tot vorig jaar vieren we dat feest in Huize Pollenstein ieder jaar. Met én gedichten, én een mand vol cadeaus én veel pepernoten, taaitaai, schuimpjes en chocolademelk én surprises, jawel.

En dit jaar? Dit jaar voor het eerst niet. Aan de ene kant heerlijk. Geen gestress, geen laatste-moment-werk- of-afgeraffel, geen rijmpaniek, geen last van gebrek aan inspiratie, geen gesjouw door winkels om iets te kopen wat nergens precies zo te koop is zoals jij dat in je hoofd had. Maar ook geen voorpret, pret op het moment suprême en napret. Geen cadeaus, geen maffe gedichten, geen surprises die al uit elkaar vallen bij het uitpakken en juist daarom zo leuk zijn. Zelfs de cd van Bert en Ernie met o.a. De pakjespolka is dit jaar geen enkele keer gedraaid.
En voor mij ook sinds jaren: geen sinterklaasgebeuren op school. Ook daar altijd spanning, drukte, onrust. Maar ook: verheugen, glinsterende ogen, pret, gezelligheid, warmte.
Gisteren, tijdens het eten, constateerden we dat we dit jaar geen van allen al een piet of sint tegengekomen waren.

Ik mis het. Het sinterklaasfeest mis ik, maar bovenal mis ik de school, realiseer ik me nu. Iets doen waar ik goed in ben, dat mis ik. Bij vlagen verheug ik me op die eigen praktijk, maar ik vind het ook allemaal nog zo eng en ongewis.

Kon ik nog maar zo onbekommerd dansen met Zwarte Piet.

De onderbroek van m'n betovergrootmoeder

Vandaag was Papapurperpol hier. De man van het Licht. Hij had de onderbroek van m'n betovergrootmoeder niet mee willen nemen, terwijl Mamapurperpol nog zo had aangedrongen. Wat moet dat  kind met zo'n vies ding, moet hij gedacht hebben. Maar Mamapurperpol had gedacht dat ik er wel wat creatiefs mee kon. En daarin had ze dit keer gelijk. Denk ik, want ik heb het ding nog nooit gezien.

Omdat ik van Grote Pol Toestemming had gekregen de lampen boven de tafel naar eigen inzicht te veranderen, kwam mijn papa dus even helpen. Hij haalde ze van het plafond, ik begon hatseflatserig, vlugvlug en fanatiek te knippen, scheuren en plakken en had daarbij dus best die onderbroek (met kantjes! die heb ik zelf niet eens op m'n ondergoed) willen integreren in het artistiekerige geheel. Maar het is maar goed ook dat dat ding er nog niet was, want poging 1 tot Verbetering van het Licht aan Tafel is finaal mislukt. En dat was vast ook wel een beetje zonde van die antieke lingerie geweest.

Vanavond begin ik aan de voorbereidingen van Poging 2, een veel mooier ontwerp met ruimte voor authentieke materialen en betekenisvolle ornamenten. Ik kan inmiddels ook zelf de elektriek doen, dus dat scheelt voor Papapurperpol.  U wilt natuurlijk allemaal wel weten of die onderbroek uiteindelijk een plekje boven onze tafel krijgt. Daarom bedacht ik weer een Purperpolpoll, zie hier ergens rechts. Stemt allen!

Ik houd u op de hoogte.

Oplossing van gisteren

Als u mijn berichtje van gisteren las, heeft u zich misschien ook afgevraagd wat Grote Pol nu fout had gedaan. Wellicht heeft u er wakker van gelegen, een nachtmerrie over gehad of heeft u uw hoofd erover gebroken. Van dat schrikbeeld, allerlei lieve bloglezers met slaaptekort, boze dromen en gebroken hoofden, lag ik vannacht dan weer wakker, vandaar dat ik nu gauw het Antwoord op deze grote Vraag geef.

 Grote Pol had een keurig rond plakkertje geknipt uit een stukje zwart schuurpapier. Toen hij vervolgens het achterkantje er maar niet af kon peuteren, vroeg hij mij om hulp. De Polletjes en ik hebben er gierend en bulderend en ook nog schaterend om moeten lachen.

DWZI ik geloof dat er in mijn achterband...

Ik vind het verdacht. Sinds Sinterklaas weer in ons land is heb ik wel acht fietsbanden moeten plakken omdat er weer een pepernootje, nietje, spijkertje, scherfje, scheurtje of rommeltje in zat. En dit is geen grap.  Ik heb het Sinterklaasjournaal op de hoogte gesteld, maar tot op heden heeft Dieuwertje geen contact met me opgenomen. Vanavond zet ik deze fiets voor de schoorsteen en ik EIS dat d'een of d'andere piet die band plakt. Ik ben het zat.

Wat wél heel leuk is, omdat het zo goed laat zien hoe praktisch mijn Grote Pol wel niet is, is dit. Kijkt u eens goed. Die lieverd plakte ook een of twee van die acht lekke banden. Maar dat ging dus niet helemaal zonder slag of stoot. Ziet u wat er misging???

Voor meer DWZI: klik!!!