Wat wil ik?

In de reacties bij mijn vorige berichtje en in de gesprekken die ik over de beoordeling door het UWV morgen in het Echte Leven voerde, werd me heel vaak dezelfde vraag gesteld: 'Wat wil je zelf?'

En mensen, hier komt dan het verlossende antwoord: ik weet het niet.

Ik denk dat ik in elk geval graag gedeeltelijk afgekeurd wil worden. Een volledige afkeuring is in elk geval heel duidelijk, maar wat het emotioneel met me gaat doen, dat weet ik nog niet zo. Ben ik ook nog niet zo mee bezig. Geen zorgen voor morgen, leven bij de dag, dat zijn zo'n beetje m'n motto's van de afgelopen jaren.

Afgekeurd worden betekent gelukkig niet dat ik niet zou kunnen werken. Werken vind ik heerlijk en ik denk dat ik dat ook best kan. Voor een beperkt aantal uur per week in voor mij goede werkomstandigheden. En het liefst in werk dat helemaal bij mijn mogelijkheden en talenten past. Gelukkig krijg ik steeds beter zicht op die mogelijkheden (en beperkingen) en op wat ik graag zou willen. M'n droombaan krijg ik steeds helderder voor ogen: het lijkt me heerlijk om pianoverhuizer te worden! (grapje)

In de afgelopen jaren heb ik mezelf veel beter leren kennen. Misschien moet ik wel zeggen dat ik mijn NIEUWE zelf steeds beter ben gaan leren kennen, want ik ben behoorlijk veranderd. In sommige opzichten dan.
Dé ontdekking van de afgelopen week, terwijl ik me voorbereidde op het gesprek morgen, is dat ik op m'n slechte dagen veel en veel te veel van mezelf vraag, dat ik aan alle kanten m'n grenzen overschrijd, dat dat niet ten goede komt aan de kwaliteit van mijn leven en van mijn werk. En da's niet gezond. Da's ook helemaal niet fijn.
Ik hoop dus dat met die beoordeling van morgen dat dáár recht aan gedaan gaat worden.

Veel meer wil ik er hier op het WeeWeeWee niet over kwijt. Maar dat begrijpen jullie vast!