Nog wat Ly-dia's

Omdat ik ze zo leuk vind...

Voorraadkast-sta-in-de-weg-producten

Raad eens wat we deze week eten? (met een stemmig brandende bruine kaars op tafel en water in wegwerpbekertjes en iedereen verplicht een papieren servet?)

Raadsel: welke voornaam rijmt op dia???

LY-DIA, natuurlijk!!!!

Uw Purperpolletje is druk. Druk met werk dat de kop leegmaakt en tegelijk ook weer vol, want het werk roept vele zoete herinneringen op. Ik ben dia's van vroeger aan het scannen. Grote Broer was zo lief z'n speciale diascanner uit te lenen en Lief Moedertje was blij met m'n aanbod haar dia's te scannen. Dus staan hier nu, en het is nog maar de eerste lading, dozen met zo'n 1200 dia's in totaal te wachten op mijn speciale behandeling. Vier dia's per keer, vier minuten per lading. Zoem, prrrrt, zooooooeeeem, prrrrrrrrtttt, bliep, ieeeeeeeeh, prrrrrrrt, klaar.

Op die 1200 dia's is van alles te zien, maar vooral ben ik het zelf die erop te zien is. What's in the name.
Misschien is mijn tegenwoordige op-de-fotohaat wel te verklaren uit mijn verleden, want ik moest bij elk Bijzonder Bloemetje, Paardje in de wei, Standbeeldje zus en Molentje zo poseren om de dia nóg wat leuker/mooier/spannender te maken. Terwijl dat bloemetje/paardje/standbeeldje/molentje van zichzelf al zo Reuze-interessant was.

Die dia's werden zorgvuldig handmatig geraamd en volgens een werkelijk onnavolgbaar systeem van mijn Lieve Moedertje opgeborgen. Daar kán ik over uitwijden, maar dat doe ik niet. Er zijn nu eenmaal bepaalde grenzen die je op zo'n blog te respecteren hebt. Het gevolg was in elk geval dat altijd alles door elkaar zat. En ook gespiegeld en ondersteboven.
Zag je eerst nog een prettig tuintafereeltje, Lydia op haar kleuterfietsje op het tuinpaadje, de volgende dia was dan een op z'n koppe hagelwitte zwaan in een veel te grote donkere vijver met een kwart stukje wazige regenboog op de achtergrond.
Of een museumzaal met onherkenbare spiegelbeeldige moderne kunst met ook nog ergens in de hoek een weglopende Lydia, gevolgd door een dia van de schaduw van een vogelkooi.
Of een ernstig overbelicht portret van een badderend kleutertje, gevolgd door een donker, maar stemmig tafereel met onherkenbare mensen bij wat brandende kaarsen.

U wilt voorbeelden? Komen ze.

Overigens vind ik de laatste dia's helemaal supergeweldig. Net zo supergeweldig als mijn Lieve Moedertje, trouwens.

Een volgende keer meer hierover.

Nieuwe baan: hamster

Parapol heeft dringend geld nodig, vindt hij. Hij is dus op zoek naar een baantje. Dat hij de hele halve zomervakantie had kunnen werken en bakken vol geld had kunnen verdienen áls hij maar ook even echt gesolliciteerd had, was hij gemakshalve even vergeten. Zomervakanties zijn er namelijk voor om eindeloos te luieren en te niksen. Nee, als het examenjaar begint, waarin hij alle zeilen bij moet zetten, dán begint Parapol serieus na te denken over allerlei vormen van tijdsbesteding, anders dan school.
Gisteren stuitte hij op een vacature voor hamster. Dat leek hem wel wat... Ik vind hem er ook uitermate geschikt voor. Staat ook goed op z'n cv...

Ben benieuwd of hij nu ook 's echt gaat solliciteren!

DWZI mezelf geheel opgaan in De Natuur....

Vandaag ging ik, met m'n regenachtige stemming - ik begin me te verbeelden dat ik wel erg sterk op de Zwarte Zwadderneel (creatie van Marten Toonder) lijk -, volledig op in een wolkbreuk.
Ik fietste in de stromende regen, en dus tevens onder mijn persoonlijke onheilswolkje (nee hoor, valt best mee, ik ben een gezegend mensch, ondanks alles, maar voel me wel 'watterig') en werd zo helemaal één met De Natuur...

Deed me denken aan dit filmpje waar de Polletjes gierend om moesten lachen:

Voor meer DWZI: KLIK!!!

Hup! De computer in!

Met een beetje duwen en trekken moet het lukken: mij de computer in krijgen. De Grote Machtige Alwetende Computer van het UWV. Bliepbliep, daar ga ik. Ik word geanalyseerd en in bits en bytes opgedeeld.
En dan? Dan komen er drie beroepen uit die Grote Machtige en Alwetende Computer rollen. Beroepen waarbij ik 5x4 uur kan werken.
Hah.
Dat had die arts gisteren namelijk leuk voor mij bedacht. Mevrouw heeft SLE? En mevrouw werkt in het onderwijs? Neehee, mevrouwtje, dat doet u helemaal verkeerd. Pfff. Ónderwijs. Wie ooit het onderwijs had uitgevonden, die moest streng gestraft worden. Levenslang. Minimaal. En als je in het onderwijs wilt werken, moet je wel totaal stapelmesjogge en ook nog erg geschift zijn.
Revalidatie gehad en daardoor mogelijkheden vergroot? Niet interessant. Weet u? U moet biepmiep worden. Of consultatiebureaumedewerkster. Of, uhm, mmmm, ja, leuk: sneltekenares. Rijmt op lerares, dus dat moet u aanspreken.
En weet u? Dan gaat u 's morgens fijn werken, 's middags fijn slapen en 's avonds fijn uitgaan.
Hah. Dat ik 's morgens voor 9 uur nog niet aanspreekbaar ben omdat m'n pillen moeten inwerken, dat was niet relevant.
Hah. Dat ik 's middags niet echt kan slapen met pubers in da house en ook nog moet koken en boodschapperen en was vouwen en thee drinken, dat was niet aan de orde.
Hah. Dat ik 's avonds al jaaaren nooit wegga, dat was vanaf nu verleden tijd, want mevrouw: u gaat blaken van energie! Uw leven begint echt pas op uw veertigste!

En stofzuigen zwaar? Be-Lach-e-lijk. Want dan doe je het niet goed. Je moet namelijk zó gaan staan (demonstratie) en zó met de slang doen (demonstratie). Dat ons huis een trap heeft en allerlei gekke hoekjes en vol staat met stoelen, krukjes, militaria en aanverwante artikelen die eerst opzijgeschoven moeten worden, dat was dom. Nee. Ik moest maar in een groot huis gaan wonen (zonder trap) met complete lege balzalen die ik heerlijk ontspannen kon gaan stofzuigeren.

Ik overdrijf.

Maar u begrijpt mij. Achteraf viel het een beetje erg tegen.

Ik moet nog erg wennen aan het idee, dat zal het ook wel zijn.

Weet u nog een leuk beroep? En welk beroep heeft u eigenlijk? Is dat niet wat voor mij?

Een uurtje meehelpen in een volkstuin leverde deze buit op...

Wat wil ik?

In de reacties bij mijn vorige berichtje en in de gesprekken die ik over de beoordeling door het UWV morgen in het Echte Leven voerde, werd me heel vaak dezelfde vraag gesteld: 'Wat wil je zelf?'

En mensen, hier komt dan het verlossende antwoord: ik weet het niet.

Ik denk dat ik in elk geval graag gedeeltelijk afgekeurd wil worden. Een volledige afkeuring is in elk geval heel duidelijk, maar wat het emotioneel met me gaat doen, dat weet ik nog niet zo. Ben ik ook nog niet zo mee bezig. Geen zorgen voor morgen, leven bij de dag, dat zijn zo'n beetje m'n motto's van de afgelopen jaren.

Afgekeurd worden betekent gelukkig niet dat ik niet zou kunnen werken. Werken vind ik heerlijk en ik denk dat ik dat ook best kan. Voor een beperkt aantal uur per week in voor mij goede werkomstandigheden. En het liefst in werk dat helemaal bij mijn mogelijkheden en talenten past. Gelukkig krijg ik steeds beter zicht op die mogelijkheden (en beperkingen) en op wat ik graag zou willen. M'n droombaan krijg ik steeds helderder voor ogen: het lijkt me heerlijk om pianoverhuizer te worden! (grapje)

In de afgelopen jaren heb ik mezelf veel beter leren kennen. Misschien moet ik wel zeggen dat ik mijn NIEUWE zelf steeds beter ben gaan leren kennen, want ik ben behoorlijk veranderd. In sommige opzichten dan.
Dé ontdekking van de afgelopen week, terwijl ik me voorbereidde op het gesprek morgen, is dat ik op m'n slechte dagen veel en veel te veel van mezelf vraag, dat ik aan alle kanten m'n grenzen overschrijd, dat dat niet ten goede komt aan de kwaliteit van mijn leven en van mijn werk. En da's niet gezond. Da's ook helemaal niet fijn.
Ik hoop dus dat met die beoordeling van morgen dat dáár recht aan gedaan gaat worden.

Veel meer wil ik er hier op het WeeWeeWee niet over kwijt. Maar dat begrijpen jullie vast!

Beoordeeld

Over twee nachtjes is het zover. Dan word ik beoordeeld door een verzekeringsarts van het UWV. 'Gekeurd' mag ik niet zeggen. Vlees keur je, mensen niet. Alsof 'beoordeeld worden' wél fijn klinkt.

Een uurtje duurt het. Een leven lang duurt het.

Als ik een slechte dag heb, is dat dan in mijn voor- of nadeel?
Het kan alle kanten op, al denk ik nooit dat ik volledig word goedgekeurd.

Goedgekeurd,

afgekeurd,

afgedraaid,

doorgedraaid,

doorgeslagen,

lamgeslagen

lamgelegd,

opgelegd,

opgeruimd,

afgeruimd

afgeserveerd.

Knéttergek word ik soms van mezelf.
Maar meestal ben ik wel rustig, hoor. Ik weet me in goede handen.

Spannend is het wel. Maar dat had u al begrepen.

Resultaten uit het verleden bieden geen garantie etc.etc.

Ik had hoge verwachtingen. Zéér hoge verwachtingen, mag ik wel zeggen. Kunstpol heeft niet voor niets die naam gekregen, dacht ik. Hij sprak zelf over een tweede Guernica (van Picasso, u kent hem wel). Ik hoopte op een fantastische raamschildering (leest u eens snel mijn vorige berichtje als dit u niets zegt), waarmee ik u de ogen zou uitsteken. Figuurlijk dan, want letterlijk doe ik nog geen vlieg kwaad.

U kent toch wel die truc met dat transparante limonadeglas en een papiertje? Daarmee loodst u snel en doeltreffend allerlei ongedierte van uw raam naar buiten.  Ik doe dat altijd graag. Dit in tegenstelling tot Grote Pol wiens grootste hobby in de zomer bestaat uit het doeltreffend vermoorden van dit soort gebeeste. Gewapend met wespenelectocuteerracket en vliegenmepper kan hij zich uren vermaken. En dat vind ik zielig voor die prachtige bromvliegen en karaktervolle wespen, dus ik probeer hem altijd vóór te zijn met mijn diervriendelijke methode. Maar dit terzijde.

Kunstpol dus. En die hoge verwachtingen. Die hoge verwachtingen had u ongetwijfeld ook, toen u dat stukkie las, ik ken u. En ik ben mild, want ik weet best dat een deel van u, een GROOT deel van u, dat stukje daarnet nog even snel las om nu net te doen alsof u het allemaal állang gelezen had....
Kunstpol toog dus goedsmoeds aan het schilderen op zijn raam. Ik liet hem zijn artistieke gang gaan, want dat soort creatieve processen moet je nooit verstoren. Ik voorzag hem van tijd tot tijd van z'n natje en z'n droogje, stimuleerde en bemoedigde hem in z'n veelvuldige rustpauzes en ik liet hem, toen hij eindelijk eerlijk toegaf geen inspiratie te hebben, niet op de computer zoeken naar voorbeelden, want ik wilde een puur en eerlijk resultaat (en ik was ook net zo lekker bezig met een dom spelletje).

Een onvergeeflijke fout, bleek later.
Het bedroevend waardeloze resultaat was namelijk geheel en al te wijten aan het feit dat ik Kunstpol niet op de computer had laten zoeken naar voorbeelden, verklaarde hij. Maar, voegde hij eraan toe, hij was zelf niet ontevreden: de lichtinval was significant verbeterd en gaf zijn kamer precies die sfeer die er nog aan ontbrak.

Nou. Oordeelt u zelf.

En nu zitten we met de gebakken peren, want deze naïeve schilderkunst mag er natuurlijk van z'n langzaldielevennooitniet afgewassen worden.

Zucht.

DWZI mijn mooiste vis van de zee

Deze week maakte ik op het raam van het lokaal van een collega een schildering. Dat is nog eens een leuk juffenklusje. Veelzijdig beroep, hoor, leerkracht! Omdat ik al een tijd geen eigen groep meer heb, miste ik dit soort karweitjes erg. Op de ramen van mijn klas kon ik me altijd enorm uitleven. Ik maakte ook eens een metershoge giraf, waarbij z'n kop nog net op het allerhoogste bovenraampje paste, een Ruige Woeste Willem op een Wilde Woeste Zee en een Kluizelaar (zo stoned als een garnaal) die boven in de boom aan het bellenblazen was.

Kunstpol 'mag' pas volgende week naar school en verveeeeeelt zich al een heeeeeeeele week. Maar gelukkig heb ik 'm geïnspireerd en is hij nu bezig met z'n eigen raamschildering. Ik ben benieuwd wat het wordt! (en of er straks nog daglicht z'n kamer binnen kan stromen...)

Voor meer DWZI: klik!!!

Onze (toekomstige) veestapel (!?)

Skrabbeliebab!

Over grootse plannen gesproken.
Kippen moesten er komen. Op die paar vierkante meter woeste tuin die de Polletjes geannexeerd hebben, wilden ze wel een zelfgetimmerd hok en een ren plaatsen.
Het enige wat ik hoefde te doen was eieren rapen. Om daarvan arretjescakes en/of pannenkoeken te bakken. Het slachten konden ze ook zelf wel, want ach, dat kan iedereen.
Dat ze een oom hebben die normaal gesproken echt álles kan, behalve de eerste keer z'n eigen kippen slachten, waren ze even vergeten. Ter informatie: die oom heeft maandenlang met een installatie van een veertje, een katrolletje en een kabeltje aan z'n duim en arm rondgelopen om de doorgehakte pees in z'n duim weer te laten herstellen.
Ze zagen het helemaal zitten. Het zachte getok, het gemak waarmee je van vieze etensresten wordt verlost, de status in de buurt die je met dat pluimvee verwerft en vooral die arretjescakes. En die kippen zouden gewoon het eeuwige leven krijgen, want slachten is zielig. En kippensoep vies.

Ik kon het me voorstellen, want o, wat ben ik empatisch, en had al bijna toestemming verleend. Maar toen wijzigden de plannen.

WANT:

Op Marktplaats stond een kalkoenkuiken te koop. Voor maar €8,95. En toen moesten ze natuurlijk opeens een kalkoen. Over kippen werd niet meer gerept. Kalkoenen, die waren het helemaal. Ooit, op vakantie op een boerencamping, liep er zo'n beest rond en die skrabbeliebabte er zo vrolijk op los dat de Polletjes er helemaal verliefd op werden. Het beest was zo lelijk als de nacht, maar dat maakte niet uit. Die gewéldige roep om aandacht, dat enorme ego en het parmantige rondstappen, súper vonden ze het.
Dus de plannen wijzigden. Geen kippen meer, kippen zijn stom, maar één kalkoen. Deze kalkoen zou wel geslacht mogen worden, want de Polletjes zagen al mr. Beanachtige taferelen voor zich en dat trok hen wel aan. Vooral als Grote Pol dan de rol van mr. Bean op zich zou nemen.

Tot gisteren. Toen begon ik over een konijntje, zo'n lief, klein, bruin, knuffelbaar konijntje. In een leuk en fris hokje dat nog net op ons balkonnetje past en 's zomers in een grote ren op het groene grasveld voor ons huis.

Dus. Nu willen ze twee Vlaamse reuzen.

Metamorfose

Kunstpol heeft vaak grootse plannen. Een paar maanden geleden wilde hij nog z'n hele kamer pimpen. Alles fris verven, de boel herinrichten, alles nieuw.

We zagen het niet zo zitten.

We kennen onze zoon.

Dus we zwegen erover en dat hielp. Kunstpol vergat het hele plan. Zoals hij wel meer vergeet.

Deze week vond hij opeens weer: 'Ik wil meer sfeer in mijn kamer. Ik vind het net een berging, een ongezellig rommelhok met alleen maar troep.' En hij toog ijverig aan het opruimen.

Een heel verstandige stap, vonden wij nu wel. Dat opruimen is iets unieks, dat moet je stimuleren, dat moet je koesteren. Dat moet je in een doosje willen doen en bewaren, heel goed bewaren.
Want aan Kunstpols kont blijft altijd en overal maar troep kleven. Hoe die jongen het doet, snapt u het, snap ik het, maar hij weet het telkens weer, zonder zichtbaar moeite te doen, voor elkaar te krijgen van zijn kamer binnen een kwartier een complete chaos te maken.
Eerst deed hij de vuile was in de machine. Dat scheelde al gauw een halve kubieke meter.
Toen vulde hij een vuilniszak met allerlei duistere en minder duistere zaken. En nog een vuilniszak. En we groepeerden de inhoud ervan, deden 7/8 weg en verzonnen voor de rest een herbestemming.
Kunstpol schoof nog wat van de ene kast in de andere kast en had opeens, tadaaa!!!!, een héle kast over.

Die kast staat nu - gevuld met rommel, want er blijft nog genoeg over in Huize Pollenstein - in onze berging, een sfeerloos, ongezellig rommelhok vol troep.

Op de plaats waar die kast stond, is het nu eng leeg. En die leegte moet natuurlijk gevuld worden. Kunstpol kennend duurt dat (gelukkig?) niet lang. Hij heeft wederom grootse plannen: een bank met een klein tafeltje, zodat hij er lekker kan eten. Of anders een poef, gevuld met kleine balletjes. In elk geval niet die poef die ik voor hem wil maken van zelfgemaakte Zpaghetti van oude T-shirts.

Jammer. Want die stapel oude T-shirts ligt zó in de weg in onze slaapkamer. Het lijkt er wel een berging, een ongezellig rommelhok met allemaal oude troep.

DWZI een superactie

Vanmorgen in de krant dit bericht (echt even in elk geval die eerste kolom lezen, anders snap je de rest van dit berichtje ook niet, en het is gewoon een heel gave actie):

Met mijn commerciële instelling (haha) vond ik het meteen een gat in de markt. Dus ben ik ook T-shirtjes gaan ontwerpen. Identificeerde je je in de winkel nog met een depressieve rups, na een wasbeurtje fladder je vrolijk rond. Scheelt een hoop gezeur en antidepressiva enzo...

 Dit is maar even een schets van een van de shirts uit mijn hele lijn. Denk ook aan bijv. Beatles-Stones en PVV-PvdA.

Nu nog een bedrijf vinden dat mijn ideeën koopt en uitvoert...

Voor meer DWZI: klik!

Halfaffe gedachten

M'n hoofd is vol en leeg tegelijk. Kan dat? Dat kan.

Allerlei vage plannetjes, ideetjes, hersenspinseltjes zweven er rond, maar iets productiefs zit er niet in. Vandaag in elk geval niet. Vandaag blijft het bij halfaffe gedachten. Vandaag is het weer zo'n typisch moeilijk dagje. Van bed naar bank en van bank naar bed. Wel met een goed boek, natuurlijk. Het kabinet van de familie Staal, van Yolanda Entius. Van harte aanbevolen, maar vrolijk word je er niet van, hoor!

Ik hoop u binnenkort weer te verblijden met betere, mooiere, leukere, Purperpollere berichten. Als ik mezelf weer een beetje teruggevonden heb en dat gebonk in m'n kop over is. Dat kan morgen al zijn, hoor. Dat kan best. Een goede nachtrust, een paracetamolletje dat z'n werk doet, een schouder- en nekmassage, een leuke gebeurtenis, wie weet? Het zou ook al enorm schelen als mijn kind eens ophield met eindeloos naar Spongebob te kijken...

In de tussentijd kijkt u maar eens naar dit filmpje. Ik ben het grotendeels met de strekking eens, maar net niet helemaal. Weer zo'n halfaffe gedachte waar u het maar mee moet doen, maar ach, u kent mij inmiddels een beetje...

Fotogenie(k)

Kunstpol is sinds vrijdag, z'n geboortedag, een gelukkige veertienjarige. En bovendien in het gelukkige bezit van een eigen cameraatje. Dat maakt hem zo mogelijk nóg blijer.
Hij kon al foto's maken met z'n mobieltje, maar manoman, wat een flutding is dat. En wat een flutfoto's kun je daar alleen maar mee maken. Voor hij doorhad hoe hij die flutfoto's dan weer op de laptop kon zetten, waren we een jaar verder. Wat een gedoe, zeg. Ze zeggen altijd dat pubers beter met computers zijn dan hun ouders, nou, in ons geval is dat dus NIET zo. En wij zijn al niet de beste vriendjes met elektronica...

Dus deden we Kunstpol een groot plezier en gaven we hem voor z'n verjaardag een normale camera. Waar hij vervolgens weer abnormaal mee omgaat:

DWZI POP UP!!

Grote Pol en ik fietsten naar Barneveld alwaar in het lokale museumpje een echt leuke tentoonstelling was van pop-upboeken vanaf 1900 tot nu toe. We veinsden wat oprechte belangstelling voor de vaste collectie met obligate bodemvondsten, klederdrachten, de geschiedenis van Jan van Schaffelaar en een heuse stijlkamer (interessant!), maar stoomden stiekem rap door naar waar we voor eigenlijk écht voor kwamen.

Grote Pol (begaafd kinderboekenrecensent) weet inmiddels meer dan ik over kinderliteratuur en de geschiedenis ervan en we smulden allebei van de prachtige boeken, ook voor volwassenen, waar op kunstige en ingenieuze wijze pop-ups uitpopten. Zo mooi ook om hierin de ontwikkeling in techniek te zien. Wat maken ze tegenwoordig toch veel moois, het technische aspect zo mooi verenigd met de illustraties en de tekst.
Och, konden wij dat ook maar, zoiets bedenken en uitvoeren...

Weer thuis zocht ik nog even mijn eigen lievelingspop-upboek van vroeger op, Roodkapje. Nét dit boek was niet te zien in Barneveld, wel andere sprookjes, getekend en gepop-upt door de Tsjech V. Kubasta. De wolf in mijn boek heeft allang geen hoofd meer, maar ik weet nog hoe heerlijk ik het vond om bij dit boek de deur te openen door aan een schuifje te trekken. In het idyllische huis met goudgeel rieten dak van grootmoeder wilde ik later ook wel wonen.

Een ander pop-upboekje is 'Het verloren schaap': een boekje dat we Parapol vroeger minimaal 588 keer hebben voorgelezen...

In het museum vertoonden ze ook pop-upfilmpjes. Deze grappige reclame voor Pearle kende ik nog niet, waarschijnlijk in België wel vertoond. Op Youtube zijn er nog meer te vinden.

Voor meer DWZI: klik hier!