Hilversum 3 bestaat allang niet meer

Mijn keel lijkt op een lange lap extra grof schuurpapier waar een kolonie mieren kriskras overheen banjert, praten, slikken, hoesten en gewoon stil zijn doen pijn, mijn ogen staan scheel van de hoofdpijn, mijn neus lijkt een kilo te wegen, zit potdicht en schrijnt, het snot wil mijn oren uitbarsten, zodat mijn trommelvliezen zo strak als een uh... trommel voelen, maar toch drong vandaag nog iets tot mijn zintuigen door.
Iets waar ik zelfs blij van werd.

Op weg naar school fietste ik langs twee mannen van de plantsoenendienst. Ze waren hard aan het werk. Dat stemde me natuurlijk al vrolijk, want dat zie je niet vaak. Maar er was meer. Eén van de mannen zong luidkeels zijn eigen lied. Het was prachtig. Het swingde de struik uit. Leek rechtstreeks uit zijn hart te komen. Het was pure soul, of blues, maar het had ook wat jazzy's en zou ook nog een traditionele negro-spiritual zijn. Of een lied uit de bushbush van Afrika.

En de hele dag wilde ik ook weer kunnen zingen. Gewoon, een liedje bij mijn werk. En af en toe galmend door de schoolgangen lopen. Maar dat ging dus niet (ik slikte in plaats daarvan paracetamollen, kauwde op dropjes en zuchtte nog eens diep).
Laten we, als we niet verkouden zijn, allemaal weer gewoon wat meer gaan zingen, neuriën, fluiten of galmen. Ongeacht zangtalent en toonvastheid. Ongeacht stemming of emotie (je kunt ook de blues zingen!). Op de fiets naar de markt, bij het was ophangen en onder de douche. Ongeremd los gaan.

Lijkt me gaaf.