Drie kantjes moederliefde

Lezers van het eerste uur weten het vast nog wel. Onze zonen hebben een ongewoon grote belangstelling voor de Tweede Wereldoorlog. 

Ons oudste Polletje spant de kroon. Hij heeft er een bijzondere neus voor en zijn belangstelling groeit alleen maar met de jaren. Overal en nergens haalt hij spullen uit de Tweede Wereldoorlog vandaan. Hij koopt het een en ander, maar krijgt ook regelmatig wat. Mensen weten hem inmiddels te vinden en vertrouwen hem steeds meer spulletjes toe. Soms heel persoonlijk waardevol materiaal. En hij dóet er ook echt wat mee. Hij onderzoekt, ontcijfert, vertaalt, verbindt, speurt op internet en legt contact met het NIOD en met veteranen en nabestaanden. Sommigen zijn blij met zijn informatie, belangstelling of vragen, anderen helemaal niet.

Een tijdje geleden kocht hij een veldpostbrief van een handelaar. Een Duitstalige brief, geschreven in december 1944, die niet bezorgd kon worden, omdat de geadresseerde inmiddels krijgsgevangen was genomen en zoek was. Drie kantjes moederliefde aan haar zoon die eerst ergens bij Nijmegen gelegerd was.
Polletje zocht het uit. Hij wist ongeveer waar hij het zoeken moest in het verre, verre Duitsland. Deze zoon was toentertijd bezig met een opleiding voor opticien. In Hermsdorf bleek nu nog een optiek gevestigd te zijn, gerund door de dochter van. Op Polletjes e-mails werd niet gereageerd. Polletje liet toen een Duitse vriendin naar de optiek bellen en legde zo contact. De soldaat van toen is nog in leven, 91 jaar oud, en heeft door de inspanningen van Polletje een paar weken geleden dan toch eindelijk de 73 jaar oude brief van zijn moeder in handen gekregen en kunnen lezen. Hoe gaaf is dat!

Breibedrijf De Grijze Geitenbreister

Laatst kreeg ik een leuk verzoek van iemand. Ze had ooit, in een grijs verleden, wol gesponnen en getwijnd en van iemand anders een mouwvestje gekregen dat net niks was. Dat vestje was gebreid van ook zelfgesponnen én zelfgeverfde wol. Met kleurstoffen uit de tuin van die creatieveling. Lekker onregelmatig en zo puur en écht! Of ik er wat mee kon. Want ik dreigde in een gat te vallen, omdat mijn eigen breiprojectje bijna af was.
Ik moest er even over nadenken, maar bedacht toen dat ik er wel een streepjesvest voor haar van kon brouwen.
Het was net een klein baby'tje in de buik, dat vest. Ik schreef tijdens het breien aan de opdrachtgeefster het volgende:
Je vest is nu bijna 3 weekjes oud en nog heel klein, 17 cm (maar het hartje klopt al). Het heeft drie strepen, waar ik nog steeds over twijfel. Uithalen kan altijd nog / nog altijd... In de komende weken zal ie een groeispurt doormaken! Slechte sfeerfoto's vind je in de bijlages en gil ajb heel hard als je het nu al niks vindt. Je bent altijd welkom voor een pretecho!

Mensen, ik vind breien zo fijn. Een uurtje breien per dag scheelt hele centimeters kwik op de bloeddrukmeter. Die draad glijdt zo heerlijk door je handen, krult zich zo gezellig om de naald heen en tegelijkertijd kun je wegdromen, lezen (met wat moeite, maar het lukt), naar iets luisteren of tv-kijken. Deze wol is zo zacht en natuurlijk; mijn handen hebben een complete schoonheidsbehandeling ondergaan door dat wolvet.

En nu is het vest af. Gelukkig gaat de opdrachtgeefster de 359 draadjes zelf wegwerken. Of niet, want je ziet er niets van. 
En val ik nu in een gat? Nee, inmiddels ben ik alweer begonnen met een nieuwe opdracht. Een vest voor mijn lieve moedertje. 

Scherp

Omdat ik, ondanks bril, soms wel heel erg met mijn ogen moet knijpen om het een en ander scherp te kunnen krijgen, maakte ik maar eens een controleafspraak bij de brillenwinkel. Zo'n grote keten, ik zal geen naam noemen. Na een kort vooronderzoek door assistente met pufjes ('U doet het prima, hoor') en de vraag of ik ook een hooronderzoek wilde ('Nou nee, ik hoor al meer dan me lief is') werd ik in een open kamertje geplant. Op een veel te hoge stoel. Daar kon ik al benenbengelend minstens tien minuten luisteren naar een kletspraatje over niets tussen mijn toekomstig oogmeter en een collega. Tien minuten! En ik maar wachten... Daar kan ik niet bij, hoor. Je maakt toch een afspraak?
Ik begon te twijfelen aan deze missie. Had ik niet beter de oogarts kunnen inschakelen? Daar moest ik toch binnenkort heen.
Eindelijk kwam de oogmeter dan binnen. Die moest meteen alles van me weten. Of ik ook medicijnen gebruik. En aan ziektes lijd. Ja, maar dat staat allang in het dossier wat ze zorgvuldig lijken bij te houden. Ze typen er elke keer langdurig in. Daarom ga ik naar die zaak, dat ik niet alles opnieuw hoef te vertellen. Of ik ze toch even opnieuw wil opnoemen. Nee dus. Daar had ik geen zin in. Het is daar gewoon een commerciële winkel en ze pretenderen van alles, maar mijn medicijngebruik vind ik behoorlijk privacygevoelige informatie die ik niet met jan en alleman hoef te delen. Zeker niet met iemand die duidelijk die informatie niet kan duiden. En ook niet hóeft te duiden, dat doen de specialisten wel.
Ik noemde alleen Plaquenil omdat dat middel duidelijk invloed heeft op het oog en de dosering ervan onlangs is gewijzigd. Vervolgens noemt de erkende, opgeleide en zogenaamd deskundige oogmeter dat middel consequent Plakkonie. Mijn vertrouwen in de zaak nam zienderogen nog meer af.
Eindelijk begon hij dan te meten. Dat bleek een probleem. Ik ben onmeetbaar. Op rechts. Dat oog doolt en zwalkt maar wat rond. En dat lag aan de Plakkonie, dacht hij. Ik moest over twee weken nog maar eens terugkomen, dan zou het misschien wel beter gaan, omdat het oog nog moest wennen aan de andere dosis (het linkeroog blijkbaar niet). 'Want, mevrouw,' zei hij zwaarwichtig: 'Het lichaam reageert heel erg op medicijnen, hoor. En het oog is ook een deel van het .... lichaam!!!!' Tssss, nou zeg. Wat een openbaring. Dat ik dat nu pas hoor, zeg.
U begrijpt dat mijn vertrouwen tot onder het nulpunt was gedaald. Maar nog trok ik mijn mond niet open. Ik liet alles maar weer over me heen komen. Ook het eindeloze getyp bij het maken van een vervolgafspraak. Zit ik daar over twee weken weer. Of niet. Want ik zie opeens heel scherp: ik moet daar niet meer naartoe.

Intern verhuisd

Misschien heeft u gemerkt dat ik even niet op mijn blog te vinden was.
Dat kwam zo: laptop kapot - trui gebreid - veel boeken-die-ik-niet-kon-wegleggen gelezen - een interne verhuizing. Met alle materialen in mijn praktijk (voor remedial teaching) barstte ik bijna uit de ruimte. Beetje lastig als er dan ook nog leerlingen in moeten. Daar waren we druk mee, want die nieuwe ruimte moest eerst zo'n beetje chemisch gereinigd worden (na zoveel jaar intensieve puberjongensbewoning).

Daarna de 524 gaten in de muur gedicht, de boel wat vlakker proberen te krijgen, geverfd, behangen en ingericht. Ik ben niet zo van de pippilangkousgedachte - ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan -, maar toch lukte dat behangen best aardig (alleen gemakkelijke stukjes, hoor).

Sinds vorige week heb ik er mijn intrek genomen en daarmee is de grootte van de praktijk meer dan verdubbeld. Het is mooi geworden; een fijne ruimte waarin het denken en handelen veel gemakkelijker lijkt te gaan. Zo leuk om ook te zien hoe mijn leerlingen erop reageren: ze genoten zienderogen van het werken op deze plek (het gebakje dat ze kregen hielp daar ook wel bij😀).

Dat helpt niet

Ik word oud, grijs en stram. Mijn knieën hebben na het opstaan wat tijd nodig  voor ze weer gesmeerd willen buigen. 's Morgens zie ik kreukels in mijn gezicht, maar die trekken snel weg. Ochtendrimpels, bestaat dat? En er zijn ook al ouderdomswratjes gesignaleerd. Het woord alleen al.
Voor je het weet voel ik me ook nog oud. Dus kocht ik hippe sneakers en dat helpt. Een beetje. Als ik niet te veel in de spiegel kijk heb ik echt het idee een frisse brunette te zijn. En zie ik mezelf imaginair fietsen lijk ik wel een vlotte twintiger.
Maar soms word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt en spat dat beeld weer uit elkaar:
Leerling: Mijn vader is overovermorgen jarig.
Ik: O, dus zaterdag feest! Hoe oud wordt hij? (vreselijk nieuwsgierig natuurlijk)
Leerling: 39. En u bent .... volgens mij 54.
Ik: Nee joh, zie ik er zo oud uit? Ik ben 46.
Leerling: Nou, mijn oma is 61 en die heeft nog geeneens grijze haren.

Leescollectief

We hadden een mooi boek uit de bieb, we hoefden niets, het was zomer in Drenthe.

Eerst las ik het boek en moest ik mijn mond erover houden, want Grote Pol zou het ook lezen. Ik leefde in twee werelden. Toen het uit was, mocht hij. Ik had de tweede wereld vastgehouden en het was mooi dat hij ook die wereld in ging stappen. Je krijgt dan op de fiets van die conversaties als:
- Ben je al bij ...?
- Nee, ik ben nog bij dat ze ....
- O ja, heb je dan ook al gelezen dat ...?

- Zeg je het even als je gelezen hebt dat ze ...?
- Ik ben bij dat ze ...
- O, dan ben je er nog lang niet.

- Ik heb net gelezen dat ze ...
- Ja, erg hè? Maar het wordt nog veel erger.
- Niet verklappen. Dat zo'n vader dat doet en die moeder het goed vindt...

- Ik weet dat nog van vroeger, ik had ook zo'n ...
- O nee, in mijn tijd was dat nog niet. Bij ons hadden we een...

- Maar ik kan me wel voorstellen dat zo'n kind dan zo denkt.
- Ja, dat heeft ze goed geschreven, dat stukje.

Etc. etc. Het was een mooie zomer. Want daarna lazen we een heel ander boek samen dat ook nogal wat gespreksstof en daarmee verbondenheid opleverde.
Ik zou een gedicht willen kunnen schrijven over het geluksgevoel dat zoiets me geeft.
Gewoon, een eenvoudige vakantie in Drenthe, een wandeling, een fietstochtje en een goed boek. En Grote Pol.

Boeken:
De wensdagen, Patricia F. Wessels
Dagboek van een postbode, Viktor Frölke

Hoe je van een cirkel een vierkant maakt en daardoor toch nog hip wordt

Deze zomervakantie stond in het teken van een aantal vaste, terugkerende activiteiten. Het zijn stuk voor stuk typische seniorenbezigheden, dus als u (sorry, je) jong en hip bent, hoef je niet verder te lezen. Alhoewel. Het is sowieso je voorland en ook jonge, hippe mensen doen deze dingen wel. Al dan niet aangevuld met hippe, avontuurlijker dingen. Zoals naar een festivalletje of twee, drie, eindeloos chillen, gamen,  met je telefoon spelen, uitslapen en shoppen. Ik denk nu even aan een specifiek jong en hip persoon. En ja, het is familie. Zeer nabije. En nee, ik ben niet gefrustreerd. Ik ben NIET gefrustreerd en ook zeker niet jaloers.

Wat ik deed?

Slapen, lezen, musea bezoeken, fietsen, wandelen en van cirkels vierkanten maken.

Van de eerste vijf dingen heeft u vast wel een beeld. En dat beeld klopt, kan ik u verzekeren. Over die musea hebt u nog een berichtje of twee te goed, en dat lezen komt ook nog aan de orde. Dat was namelijk heel leuk, omdat Grote Pol en ik een leescollectief vormden.

Het van cirkels vierkanten maken leg ik even uit, want daar heeft u dan weer helemaal geen beeld bij. Ik haakte me suf. Ik haakte 27 cirkels van restjes katoen. En toen haakte ik er een randje om en, floeps, toen werden ze vierkant. Daarna haakte ik ze aan elkaar en had ik, hupsakee, een tas gemaakt, volgens het gave idee van Ponnekeblom. Daar was ik dus wel een vakantie zoet mee. Maar dan heb je ook wat hipperdepips, waardoor ik opeens weer heel jong oog. Vind ik dan.

Ook nog binnenvakken, wowie.

(Maar de kleuren zijn in het echt veel mooierderder.)

Nog een keer over (niet) slapen

(Vervolg van Vijf redenen om vannacht wakker te liggen. )

Zul je net zien. Ik sliep die onderzoeksnacht redelijk goed. Dat kwam natuurlijk door alle stress en slechte nachten vooraf en door de last van het dragen van die draadjes en dat kastje. Ik was blij dat ik mocht gaan liggen. Wel werd ik tien keer wakker, waarvan vijf keer vanuit de diepe slaap. Dat is toch wel een beetje veel te veel, vond ook de somnoloog, toen ze de slaapgrafiek bekeek.

Anderhalve week voor het onderzoek was ik al cold turkey gestart met me houden aan maximaal acht uur per etmaal in bed liggen. Heel weinig voor mijn doen. Ik lag er soms wel tien uur lang in om te proberen toch nog wat te slapen (en minstens een halfuur te lezen, want er is niets fijners dan lezen in bed). Maar door je lichaam en ziel te dwingen het te doen met die acht uur zou de slaapkwaliteit dus verbeteren. Ik merk daar nog weinig van, behalve dan dat mijn lichaam er wel aan went om om zeven uur op te staan. Overdag trek ik het soms amper tot niet. (En mijn boek heb ik nog steeds niet uit.)
Mocht dit niet helpen, dan is er wel een ander middel te bedenken, maar dat moet dan wel weer matchen met andere medicijnen en ziektes.

Om nu te proberen om beter door te slapen ben ik toch begonnen met het slikken van melatonine, ook al heb ik geen inslaapproblemen (maar wel een veel te laag melatoninegehalte). Soms werkt dat ook bij doorslaapproblemen. Ik word er 's avonds een willoze, duizelige lappenpop van (die eenmaal in bed nog geen bladzijde lang haar ogen open kan houden) en vooralsnog slaap ik er niet beter door. De dosering voer ik langzaam op, dus wie weet.

De reageerders op mijn vorige bericht wil ik bedanken. Met de tips ga ik mogelijk nog wat doen, maar eerst maar eens dit proberen. Iedereen heeft zo zijn slaappatroon en de een ligt niet wakker van een slaapprobleem (ik eigenlijk ook niet, maar ik heb er overdag zo'n last van: niet alert en veel te weinig energie), maar de ander dus wel. Vooral van wat Anoniem schreef schrok ik. Het lijkt me verschrikkelijk om nacht na nacht dit mee te moeten maken. Heel veel sterkte gewenst en ik hoop voor jou op volledig herstel.

Zo. Voorlopig even genoeg hierover. Ik wens u allen een goede nachtrust met zoete dromen en een ontspannen ontwaken!

Vijf redenen om vannacht wakker te liggen

Een tijdje geleden schreef ik iets over een slaaponderzoek dat ik zou gaan ondergaan. Ik heb nieuws voor u: ik onderga het NU! Op dit moment. Twaalf vastgekitte elektrodes op hoofd, kaak en borst, twaalf touwtjes naar een zware, zwarte doos die ik om mijn middel draag. En ik vind het toch spannend... Je zou er bijna van gaan wakker liggen.

Ten eerste omdat ik er eigenlijk niet aan mag zitten, maar ik friemel in het dagelijks leven minimaal 2,7 keer per minuut aan gezicht en/of haar. Om dat te voorkomen zit ik maar de hele tijd te breien en te typen, dat leidt af.
Ten tweede omdat Iedereen Mij Kan Zien en Van Alles Kan Gaan Denken. (Hoi Ineke!) 😉
Ten derde omdat ik niet mag douchen en zweten (en om thuis te komen moet ik Altijd een Bult op fietsen, dus heb ik al in het eerste halfuur gezweet).
Ten vierde omdat ik bang ben dat ik vannacht óf geen oog dichtdoe (maar dat schijnt dus iedereen heus wel te doen, ook als je denkt dat je de hele nacht niet geslapen hebt, heb je toch periodes van (diepe) slaap gehad) óf slaap als een roos waardoor er geen bruikbare informatie uitkomt en Iedereen denkt dat ik zeur.
En ten vijfde ben ik een beetje bang voor het advies dat ik morgen ga krijgen. Dat zou zomaar cognitieve gedragstherapie kunnen zijn en daar heb ik geen zin an. Ik heb het eerder gehad, toen ik moest leren omgaan met de SLE en pas het een en ander heus al wel toe in mijn slapeloze nachten. Ik wil gewoon een pil. Er kan er best nog wel eentje bij.
Ben benieuwd of ik morgen bij de arts ook zo assertief overkom.

Opgetuigd als een kerstboom kwam ik langs de buurtjes die meteen wilden weten van de hoed en de rand. Er ontstond een sfeertje waarbij iedereen tegen elkaar opbood. 'Ja, maar ik slaap maar x uur per nacht etc. etc.' U kent dat wel. Ik kan daar tegen. Ik weet dat veel mensen slecht slapen. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe u slaapt... En of u tips hebt die ik nog niet ken. Reacties zijn zeer welkom!

Zoals het potje thuis poept, poept het nergens

beneden

boven

Altijd, altijd als de Polletjes voor een ditje of een datje naar hun ouderlijk huis komen, gaan ze eerst uitgebreid naar de wc. Liefst boven, want daar zit je lekker ruim. Lekker op hun gemak, haha.
Wat zou dat toch zijn? Eigen wc is goud waard? Oost, west, bij papa en mama zit je het best?

Ik snap dat de wc's in hun studentenhuizen wat minder aanlokkelijk zijn, maar om het dan te bewaren voor hier, dat gaat wel wat ver. Alhoewel, ik herinner me dat ik op de lagere school niet één keer naar de wc ben geweest. Daar lag namelijk karnemelkse zeep en die stonk. Dat de weeceetjes zelf ongetwijfeld ook stonken, weet ik niet meer. Als we móesten, omdat we op schoolreis gingen of zo, deed ik maar alsof. Ging ik een tijdje in dat hokje staan wachten.

Maar wilt u me nu verontschuldigen? Ik ga de pot poetsen.

Leeg nest

Kamer hier nog in originele staat

Twee weken geleden vloog het jongste Polletje ook uit. Ik zit hier met een leeg nest. Nou, bijna leeg dan. Zijn ex-kamer ligt nog vol met zooi.
Het moet bij mij echt nog wel even landen, hoor. Het is rustiger en overzichtelijker in huis, maar ik mis mijn kroost ook. Ben er nog niet zo aan toe dat ze nu al volwassen zijn (of zouden moeten zijn...), terwijl ze gisteren nog met lego speelden.
Wist u dat tot 27 jaar na de bevalling nog cellen van de kinderen in het lichaam van de moeder rondzwermen?

Polletjes nieuwe nest is nog geen kilometer verderop en ik hoop dat hij vaak langs komt fladderen om het huis weer even te vullen met zijn drukte, kletspraatjes, gekkig-  en vrolijkheid. 

Zaterdag was hij jarig en voor het gemak nodigde hij opa en oma en oudste Polletje uit om hier samen te eten. 't Was erg gezellig.

T-shirt is een cadeautje van het oudste Polletje

Mijn werk ligt op straat

Zal ik ook iets met volwassenen gaan doen?

MJK 3 en 4: Boven de bank en op het strand

Laatst kochten we weer een museumjaarkaart. Ik doe op geheel purperpolliaanse wijze telkens verslag van onze bevindingen. 

3. Gemeentemuseum Den Haag

Normaal: € 14,50. MJK: gratis. Wat ik het waard vond: € 14,50*

Het hoosde en we konden onze auto gratis voor de deur van het museum kwijt. Dat was erg fijn en een beetje rare gewaarwording in zo'n volle stad.
In dit museum vind ik zo'n beetje alles mooi. Alleen al het gebouw is om tijdelijk innig gelukkig van te worden. Het leukst vond ik de tentoonstelling Porselein met karakter omdat er ook dingen te doen waren. Ik ben net een kind, wil het voelen en ervaren, lekker met mijn handen. Helaas nog niet het benul gehad om er foto's van te maken. Daarna pakte Grote Pol de camera en maakte foto's van de dingen die hem opvielen. Net even anders dan mijn favorieten.

Bij Rumoer in de stad ging ik er veel te snel doorheen. Die had ik eigenlijk twee keer achter elkaar moeten zien. Zo mooi allemaal en te weinig rust in de voeten. Heb er nu echt spijt van dat we doorstoomden naar de tentoonstelling over Mondriaan.

Ook mooi, hoor. Vooral zijn vroege werk.

 

Vroeger, toen ik tien jaar was of zo, was ik ook in het Gemeentemuseum en daar stonden toen nog hun muziekinstrumenten opgesteld. Die zou ik zo graag nog eens zien. Het maakte toen zo'n indruk. Prachtige oude harpen met bijzondere mechanieken, heel interessant voor een meisje dat nog maar net harples kreeg.
Volgens een suppoost staan ze in het depot. Daar kunnen ze ook weer uit, toch? Als ze dat doen, heb ik nog meer voor een kaartje over!

We zochten nog een werkje voor boven de bank uit:

4. Panorama Mesdag

Normale prijs: € 10,-, MJK: gratis, wat ik het waard vond: € 8,-

Ook hier was ik vroeger al. Ik was acht jaar en het panorama maakte zo'n indruk op me! Vooral de entourage; de donkere gang ernaartoe, het borstbeeld van Mesdag bij de ingang, het plafonddoek in de koepel, de geuren, de kleuren. 

Deze maanden zijn drie restaurateurs bezig het doek schoon te maken en dat mag het publiek zien. Heel maf hoor, zo'n grote steiger, zo zie je nog beter hoe immens groot het schilderij is...

Ook nog een tentoonstelling van Tadao Cern die slapende mensen op het strand fotografeerde. Heel vreemd. Je voelt je een voyeur als je ernaar kijkt, maar ben je dat ook? Het werd geen strandweer meer, anders had ik er ook een van Grote Pol voor u gemaakt. Misschien.

De 'gewone' zeegezichten van Mesdag blijf ik ook fantastisch vinden. Zo écht!

Vechtpartij

Om even uit de verkeersdrukte van Den Haag te ontsnappen, schoten we de paleistuin achter het Vredespaleis in. Op een muurtje bij de vijver keken we naar de eendjes, onze museummoeë voeten bungelden lekker en alles leek pais en vree.
Naast ons stond op ongeveer vijf meter afstand een wat oudere zwerver, stoned, de wietlucht woei zachtjes onze kant op. De man werd aangesproken door een jongere vent en binnen no time waren die twee in een kort, heftig gevecht verwikkeld, waarbij de oudere man duidelijk het onderspit dolf. 'Ik wil dit niet zien', zei ik met acute buikpijn. We stonden op en liepen langzaam weg, net als alle anderen in de buurt. 'Bel 112', zei Grote Pol, maar de jongere man stond alweer op en was in een oogwenk uit het zicht verdwenen. Ook de oudere man stond langzaam op, pakte zijn muts op, nam zijn oorspronkelijk pose weer aan en keek opnieuw verdwaasd naar de vijver.

Zoiets overvalt je. We maakten deze keuze omdat we bang waren. Ik wil dat niet. Ik wil dapper en goed voor mijn naasten zijn en had die oudere man op de een of andere manier willen helpen. Maar wilde hij dat wel? Hadden we dan toch 112 moeten bellen? Binnen een minuut was het ook alweer voorbij, wat had de politie kunnen doen?
En waarom werd ik bang? Hadden we iets te vrezen?

MJK 1 en 2: Blote beelden en dure auto's

Vorige week kochten we museumjaarkaarten. Tussen 2012 en 2015 hadden we ze ook, maar op een gegeven moment werden we een beetje museummoe. Nu hebben we er wel weer zin in. We waren in Den Haag, waar de musea voor het oprapen liggen, dus dat kwam mooi uit. In vier dagen 'deden' we vijf musea. Ik ben van plan om op geheel purperpolliaanse wijze telkens verslag te doen van onze bevindingen en vandaag kunt u dus wat lezen over de twee eerste musea die we bezochten.

1. Beelden aan zee, Scheveningen
Normaal: € 15,-, wat ik het waard vond: €4,-

In dit museum  is momenteel een tentoonstelling van Zhang Dali, hij werkt met wit marmer. Erg mooi, vooral de naakte mensen die ik niet op de foto zette. Uit zijn beelden en andere kunstuitingen spreekt het mededogen dat hij heeft met de Chinese arbeider uit de onderklasse.

Verder in dit museum allerlei oefenbeelden in de gipsotheek. Echt leuk om doorheen te wandelen.

Ook in dit museum stuitten we op geblabla en gewauwel: zie de tweede alinea.

Dit is het bijbehorende beeld:

Wat zou ik wel in huis willen hebben?
Zo'n wand met geglazuurde tegels zou ik dus wel in huis willen hebben, want ik hou van heel veel kleur..

2. Louwman museum

Normaal: €14,50, wat ik het waard vond: €10,-.

Dit is typisch een museum waar we zonder mjk nooit heen waren gegaan, maar waar we wel van genoten hebben. We stapten in een wereld die bizar contrasteert met de onze. Wijlen vader en levende zoon Louwman exposeren in een gigantisch groot, clean gebouw hun privécollectie auto's. 250 stuks om precies te zijn. De puissante rijkdom spat er vanaf, tegenover de Pollen die vergeleken hiermee maar armzalige sloebertjes zijn. Liepen we daar op onze afgetrapte sandaaltjes en slobberige T-shirtjes. Gelukkig hoefden we geen parkeergeld te betalen (€5,-), want we kwamen op de fiets. Hadden we nu een auto van meer dan veertig jaar oud gehad, was het ook gratis geweest. Hadden we 'm ook nog voor de deur mogen parkeren.  

Ik heb echt helemaal niets met auto's, maar de compleetheid van de collectie (van postkoets tot racemodelletjes van McLaren), de bijzondere verhaaltjes erbij, het leerzame karakter (ik weet nu eindelijk wat cilinders doen!), de ambiance, de dure, vreemde, extravagante, wanstaltige, idiote en ook eenvoudige modellen, de met een plumeau en stofdoek gewapende autopoetsers en de cultuurbotsing met huize Pollenstein maakten het tot een bijzondere ervaring. 

Toch een aanrader!

deze kan niet varen, maar wel rijden. 

Deze is echt waanzinnig bizar. Een of andere rijke Schot wilde de Indiase elite shockeren. Liet een gigantische zwanenauto maken, met enge lichtjes achter de ogen van de zwaan, uit de snavel kon de chauffeur stoom laten ontsnappen etc. etc. Heeft er een ritje mee gemaakt, maar de bevolking werd er doodsbenauwd van. Paniek, chaos. Werd ie van de weg gehaald en verkocht aan een maharadja.

En welke ik wel mee naar huis zou willen nemen? 

Ik kan niet kiezen...

Deze eenpersoons-tor:

Of deze, kan ik nog een passagier meenemen:

Doortje

Maak kennis met het leukste katje dat ik ken! Doortje, vrouw des huizes in het huis van mijn broer en schoonzus, waar we momenteel een weekje verblijven. Zonder die broer en schoonzus, dus. Die zitten dan weer in ons huis. Zonder poes. Want die komt er bij ons niet in. Maar een week poes in huis doet daaraan twijfelen, want we vínden het toch gezellig en leuk...
Doortje is een heel andere poes dan de buurtpoezen bij ons thuis. Daar schreef ik al eerder over, bijvoorbeeld  hier. (Het voeren is trouwens gestopt, een officiële brief van de huisbaas hielp.) Die buurtpoezen (Mohammed (scheel), XTC (eenkennig), Rebbel (houdt nooit op met mauwen), Pelle (de hele zomer aan een touw omdat ie anders de vissen van de buurman uit de vijver vist), Timmie (altijd op vogeltjesjacht) en Tommie en Anonymus (hekel aan mensen) zijn niet van stand. Doortje wel, maar ze is er heel gewoon onder gebleven.
Haar goede manieren verraden haar afkomst.
Bij binnenkomst en vertrek gaat ze even op de stoel in de keuken zitten, zodat ik haar zonder bukken welkom kan heten of afscheid kan nemen.  
Ze kroelt graag, heeft een groot knuffelrepertoire, maar weet wanneer ze te veel is, gaat dan weer van je schoot. Als ze dan eens vervelend is, gehoorzaamt ze als je zegt dat het klaar is. Ze kan zichzelf uitstekend vermaken, ze speelt met niets (of met iets wat wij niet kunnen zien) en we hebben haar nog niet kunnen betrappen op vangen van vogels en muizen.
Het is de bedoeling dat ze overdag buiten en 's nachts binnen is, maar Doortje is ondeugend geweest. De eerste avond ging ze er na haar avondmaal als een speer vandoor en kwam niet meer terug. De tweede avond hielden we de deur dicht, maar weigerde ze in haar doos te gaan zitten en ging lonkend naar Grote Pol bij de achterdeur zitten. Grote Pol liet zich verleiden, dacht dat ze wel weer terug zou komen na haar poezenplasje en deed de deur open. Die nacht was Doortje dus wéér buiten. Afgelopen avond ging het goed. Ze ging braaf in haar doos liggen, na wat klagelijke, maar überschattige mauwtjes.

We genieten ons suf, moeten we toch maar een poes in huis nemen? Tsja, met dat onopgevoede, asociale kattengespuis rond ons huis kan het niet veel worden. Onze potentiële kat wordt het grootste tuig van de richel, vrees ik.