Maak kennis met het leukste katje dat ik ken! Doortje, vrouw des huizes in het huis van mijn broer en schoonzus, waar we momenteel een weekje verblijven. Zonder die broer en schoonzus, dus. Die zitten dan weer in ons huis. Zonder poes. Want die komt er bij ons niet in. Maar een week poes in huis doet daaraan twijfelen, want we vínden het toch gezellig en leuk...
Doortje is een heel andere poes dan de buurtpoezen bij ons thuis. Daar schreef ik al eerder over, bijvoorbeeld hier. (Het voeren is trouwens gestopt, een officiële brief van de huisbaas hielp.) Die buurtpoezen (Mohammed (scheel), XTC (eenkennig), Rebbel (houdt nooit op met mauwen), Pelle (de hele zomer aan een touw omdat ie anders de vissen van de buurman uit de vijver vist), Timmie (altijd op vogeltjesjacht) en Tommie en Anonymus (hekel aan mensen) zijn niet van stand. Doortje wel, maar ze is er heel gewoon onder gebleven. Haar goede manieren verraden haar afkomst.
Bij binnenkomst en vertrek gaat ze even op de stoel in de keuken zitten, zodat ik haar zonder bukken welkom kan heten of afscheid kan nemen.
Ze kroelt graag, heeft een groot knuffelrepertoire, maar weet wanneer ze te veel is, gaat dan weer van je schoot. Als ze dan eens vervelend is, gehoorzaamt ze als je zegt dat het klaar is. Ze kan zichzelf uitstekend vermaken, ze speelt met niets (of met iets wat wij niet kunnen zien) en we hebben haar nog niet kunnen betrappen op vangen van vogels en muizen.
Het is de bedoeling dat ze overdag buiten en 's nachts binnen is, maar Doortje is ondeugend geweest. De eerste avond ging ze er na haar avondmaal als een speer vandoor en kwam niet meer terug. De tweede avond hielden we de deur dicht, maar weigerde ze in haar doos te gaan zitten en ging lonkend naar Grote Pol bij de achterdeur zitten. Grote Pol liet zich verleiden, dacht dat ze wel weer terug zou komen na haar poezenplasje en deed de deur open. Die nacht was Doortje dus wéér buiten. Afgelopen avond ging het goed. Ze ging braaf in haar doos liggen, na wat klagelijke, maar überschattige mauwtjes.We genieten ons suf, moeten we toch maar een poes in huis nemen? Tsja, met dat onopgevoede, asociale kattengespuis rond ons huis kan het niet veel worden. Onze potentiële kat wordt het grootste tuig van de richel, vrees ik.
4 opmerkingen:
Zo'n poezebeest wil ik ook wel;-)
Geniet maar van je deftige logeerpoes !!
Heerlijke beesten!
Mijn houding naar katten, naar honden trouwens ook, zal wel ingeprent zijn in mijn jonge jaren. We hadden op de boerderij altijd tussen 15 en 30 katten, maar die bleven strikt in het achterhuis. Toen mijn ene zus wat groter werd, werd haar lievelingskat ook in het voorhuis gedoogd, maar dat was echt gedogen. Een vaste plek heeft het dier zich er nooit verworven.
Ben dus opgegroeid met de regel dat dieren niet welkom waren in het woongedeelte. Dat gold ook voor Tommie, onze hond. Die had alle vrijheid op het erf en een warme slaapplek op de deel en ging graag mee als mijn vader het land bewerkte.
Die houding heb ik nog steeds als het dergelijk gespuis op 4 poten aangaat; buiten blijven en menselijke eigenschappen toekennen aan beesten is voor mij een schoolvoorbeeld van degeneratie, die helaas te vaak ontaardt in het genadeloos 'doodknuffelen' van een in wezen wild dier
Een reactie posten