Om even uit de verkeersdrukte van Den Haag te ontsnappen, schoten we de paleistuin achter het Vredespaleis in. Op een muurtje bij de vijver keken we naar de eendjes, onze museummoeë voeten bungelden lekker en alles leek pais en vree.
Naast ons stond op ongeveer vijf meter afstand een wat oudere zwerver, stoned, de wietlucht woei zachtjes onze kant op. De man werd aangesproken door een jongere vent en binnen no time waren die twee in een kort, heftig gevecht verwikkeld, waarbij de oudere man duidelijk het onderspit dolf. 'Ik wil dit niet zien', zei ik met acute buikpijn. We stonden op en liepen langzaam weg, net als alle anderen in de buurt. 'Bel 112', zei Grote Pol, maar de jongere man stond alweer op en was in een oogwenk uit het zicht verdwenen. Ook de oudere man stond langzaam op, pakte zijn muts op, nam zijn oorspronkelijk pose weer aan en keek opnieuw verdwaasd naar de vijver.
Zoiets overvalt je. We maakten deze keuze omdat we bang waren. Ik wil dat niet. Ik wil dapper en goed voor mijn naasten zijn en had die oudere man op de een of andere manier willen helpen. Maar wilde hij dat wel? Hadden we dan toch 112 moeten bellen? Binnen een minuut was het ook alweer voorbij, wat had de politie kunnen doen?
En waarom werd ik bang? Hadden we iets te vrezen?
2 opmerkingen:
Ieder mens zal in een dergelijke situatie anders reageren. 112 bellen had uiteindelijk geen effect gehad omdat de hulpinstanties te laat zouden zijn. Ik denk dat jij zelf er het meest last van zal hebben, maar blijf er niet in hangen, laat het los. De beide mannen zijn het waarschijnlijk allang vergeten.
Groet El
We zijn denk ik allemaal een beetje bang geworden. Geworden door allerlei ellendige gebeurtenissen van de laatste jaren. Het klinkt overdreven, maar toch een soort verloren onschuld. Daarbij een verhoogde alertheid. We willen het niet, bang zijn, maar we zijn het toch.
Een reactie posten