Ik word oud, grijs en stram. Mijn knieën hebben na het opstaan wat tijd nodig voor ze weer gesmeerd willen buigen. 's Morgens zie ik kreukels in mijn gezicht, maar die trekken snel weg. Ochtendrimpels, bestaat dat? En er zijn ook al ouderdomswratjes gesignaleerd. Het woord alleen al.
Voor je het weet voel ik me ook nog oud. Dus kocht ik hippe sneakers en dat helpt. Een beetje. Als ik niet te veel in de spiegel kijk heb ik echt het idee een frisse brunette te zijn. En zie ik mezelf imaginair fietsen lijk ik wel een vlotte twintiger.
Maar soms word ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt en spat dat beeld weer uit elkaar:
Leerling: Mijn vader is overovermorgen jarig.
Ik: O, dus zaterdag feest! Hoe oud wordt hij? (vreselijk nieuwsgierig natuurlijk)
Leerling: 39. En u bent .... volgens mij 54.
Ik: Nee joh, zie ik er zo oud uit? Ik ben 46.
Leerling: Nou, mijn oma is 61 en die heeft nog geeneens grijze haren.
6 opmerkingen:
Ja, dat is het nadeel van donkerharig te zijn; je ziet ieder grijs sprietje. Ik, een door-en-door blondharige, zelfs met rossige trekjes, was voor mijn veertigste al grijs, maar dat viel vrijwel niemand op.
En nu, als 73-jarige, is mijn kapster, zoals ze het zelf uitdrukt, een beetje jaloers op mijn mooie volle bos zilvergrijs haar.
Leerpunten zijn dus dat de angst voor grijs haar volstrekt overbodig is en dat je de natuur moet nemen zoals die komt. Of om een Duits bioloog eens tegen me zei: "Die Genetiek ändert man nicht", want in jouw familie zit, in ieder geval van vaders kant, vroeg intredende grijsheid. Met je 46 ben je zelfs aan de late kant. Ga maar een te rede bij je tantes.
IK ben blond, en niet grijs. Wel heb ik dat stijve en stramme en heb ik het gevoel dat ik 125 jaar oud ben...
Ja haha, die oma zal haar haren wel verven !!! Koester die paar grijze haren maar, hoor, hoort er gewoon bij. Mooi grijs is niet lelijk. Die stijfheid is pas echt vervelend, ik moet 's morgens ook gewoon op gang komen
Ik was ook achter in de 20 toen ik al grijs werd. Nu ben ik 34 en is het bij m'n slapen en pony echt niet meer te ontwijken; je ziet de stukken grijs gewoon. Ik krijg er wel eens opmerkingen over. Eigenlijk altijd of ik het niet wil kleuren. Maar dat wil ik niet. Ik ben dankbaar om ouder te mogen worden, en dit hoort er bij. Wij idealiseren het 'jong en mooi' zijn een beetje teveel in deze maatschappij vind ik. In grijsheid zit vaak veel wijsheid, denk ik dan maar. Ik las pas ergens een soort uitspraak: Grijze haren? Nee joh, dat zijn glitters die uit mijn hoofd groeien!
Puberzoon vond dat heel erg grappig, en ik moet dat nu heel vaak aanhoren ;-)
Dat stijf en stram zijn, daar zou ik dus veel meer moeite mee hebben. Grijze haren beperken je niet ;-)
Twee jaar geleden wilde ik wel eens zien welke kleur ik nou in het echt had, na een jaar of 35 verven. Eigenlijk hoopte ik mooi grijs te zijn, maar dat viel tegen. Ik ben veel donkerder van mezelf dan ik vroeger in ongeverfde staat ooit was en het grijs is heel fijntjes aanwezig. Ik heb besloten het zo te laten, best mooi en veel voordeliger ;-)
Dat van dat stramme herken ik. Artrose in de knieën, dus niet meer hurken of op de knieën liggen, maar verder wil ik er niet te veel bij stilstaan. Ook niet letterlijk, want bewegen blijft belangrijk.
Een reactie posten