Nachtelijk avontuur

In een onbestuurbaar voertuig - is het een vliegtuig? een speedboot? - razen Grote Pol en ik op de afgrond af. Rode lichtsignalen links, groene rechts. Verder pikdonker. En warm! - stikheet. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik schreeuw het uit. Er is niets aan te doen, dit overkomt ons en wij zijn slachtoffer. We gaan naar de haaien.
Die signalen, rood en groen, dat zijn codes. Geheime codes die ik moet kraken. Maar ze knipperen en dat maakt het lastig. Er valt geen touw aan vast te knopen, tot ik besef dat het onze wekkerradio's zijn.
En dat ik het zo warm heb, omdat ik onder een dekbed lig. Dat het zo donker is, omdat het nacht is. Dat die cijfers knipperen, omdat er blijkbaar een stroomstoring was. Dat er geen raket, F-16 of tank bij betrokken is, maar een heerlijk warm bed.
Een warm bed, waar ik uit moet, want ik moet wel weten hoe laat het écht is. En om de broodbakmachine weer aan te zetten.
Ik wek Grote Pol die midden in de nacht vijf keer verstrooider is dan overdag. Minimaal. En dover ook, en slechtziender.
Hij moet zijn wekkerradio goed zetten, ik doe de mijne. Maar ik druk op een verkeerd knopje en 'No woman, no cry' schalt door de stille nacht. Daar word ik op dit moment nu niet bepaald rustig van. Gauw uit. De broodbakmachine draait, de wekker van Grote Pol staat ook weer op het juiste uur, tot hij ook op het verkeerde knopje drukt en we de zoete klanken van Radio Maria horen. Hij weet natuurlijk niet hoe dat ding uitgaat, dus ik snauw: 'Die balk, nee, die balk, daar, naar onder!!!'
En ja, de rust keert weder. Ik zeil weer in slaap. Wat een avontuur.