De Pollen in een landhuis, stel je voor!

Rust, ruimte en stilte en mooie dingen zien, dat wilden we. Grote Pol en ik boekten een kamer in een B&B en togen naar Twente.
Daar bleek de tijd minimaal vijftig jaar stil te hebben gestaan. We kwamen terecht op een landgoed. Compleet met freule-met-parels-in-haar-oren, levenslange knecht van 78, drie adellijke honden, gepolitoerd eiken, hoogpolig tapijt, krullerige schilderijen met jachttaferelen en familieportretten, bontjassen en tijgervellen, paardenstallen, een badkamer met marmeren vloer en gouden kranen - groter dan onze woonkamer. Echt een omgeving waar de Pollen zich thuis voelen.
De freule heeft een spierziekte en daalt elke ochtend gezeten in een chique traplift de trappen van haar landhuis af. De knecht werkt al bijna veertig jaar voor m'vrouw en is daar bijna dag en nacht. Van honden heb ik geen verstand, maar ik kon wel zien dat het geen goedkope bakkies waren. In het niervormige bad verdronk ik bijna en ik werd gék van de spiegels die overal hingen. Maar verder was het heerlijk rustig, ruim, stil en mooi.

We wandelden in het Aamsveen. Ja, in, want dat is een moeras waar je echt doorheen moet waden. (Ik overdrijf enigszins, maar u kent mij, u kunt dat wel hebben.) Laarzen waren aanbevolen, maar die hadden we niet bij ons. We verplaatsten ons strategisch en haalden een nat voetje.
Drie rock-Duitsers, een vader met twee dochters van een jaar of achttien, met Bourgondische posturen droegen ook geen laarzen, maar afgetrapte gympies. Ze liepen de route in tegengestelde richting. We kwamen ze twee keer tegen, de eerste keer zat hun stemming er nog aardig in. De tweede keer niet. Toen hadden ze net als wij, pas goed kennisgemaakt met het moeras. De dochters huilden en schreeuwden (toen ze ons nog nicht in die Schmiessen hatten) dat ze maar één paar schoenen hadden en nog veel meer Ach und Weh, maar mijn Duits is niet meer wat het geweest is, de vader trok zijn schouders op. Wij wisten dat er nog heel wat nattigheid zou volgen en groetten nochmals meelijdend. Ik weet niet of de dochters nu nog met hun vader door een deur kunnen.

Dat was ongeveer de meest spectaculaire gebeurtenis van ons tripje. Verder veel aandacht voor die rust, ruimte, stilte en het moois.
Ik leerde Grote Pol hoe je sinaasappels moet pellen, we liepen door Roombeek (die wijk van de vuurwerkramp, prachtig nu!), bezochten twee musea en nog een ander veengebied, kregen zadelpijn op de adellijke fietsen die we mochten lenen van de freule en gingen twee keer in hetzelfde restaurant uit eten.

Bovendien zagen we het mooiste van alles in elkaars ogen.