Sorry

Wat een goed artikel over kippetjes. Het had een interessante inhoud. Ik heb er veel aan gehad in verband met mijn artikel over microkredieten aan bewoners van het noordnoordwestelijke deel van het Himalayagebergte. Kijk ook eens op mijn blog Jfjvjkv.com

Flessenlikkers zijn een goed middel om de laatste resten uit een bottle te halen. Vla, yoghurt, melk en havermoutpap. Ze zijn derhalve goed tegen de economische crisis en helpen u het milieu ernstig te ontzien. In onze webshop kunt u een bestelling plaatsen van 100 flessenlikkers voor alleen de prijs van 92. De sleffenkilkers zijn gemaakt van duurzaam propyolityolyeen en ftelialisaten en slechts een klein deel van deze giftige stoffen komt uiteindelijk in uw maag terecht. Artsen zijn tevreden over deze development. Zij bevelen deze felsenkillers warm bij u aan, juist omdat de bovenstaande reden. Wij van lefsenklikers vragen u slechts een uniek ding: ga naar flessenlikker.com en plaats u besteling. flessenlikker.com


Omdat ik de laatste tijd regelmatig honderden spamreacties tegelijk krijg op dit blog, zet ik de beveiliging aan. Excuses voor het ongemak!

Kip

Ex-Studiepol (ja, gestopt met z'n studie) overweegt een baantje in de kippetjesfabriek waar hij ook vakantiewerk deed. Kunstpol: 'Dan ben je wel lekker de hele dag met chickies bezig!'

57058113

U mag mij feliciteren!

Vanmorgen trotseerde ik de kou en toog ik hierheen

en schreef me in

ik kreeg een nummer

De naam van mijn praktijk staat nu zo'n beetje vast (ik mag natuurlijk altijd nog veranderen).
Eergisternacht zag ik opeens Het Licht. Van Lichtpunt werd het Stap op. Met een heel verhaal erachter dat ik u later uit de doeken zal doen. Maar u kunt zich er vast nu al wat bij voorstellen.

Ik kocht voor mezelf een bloemetje en had een heel aardig gesprekje met het bloemenmeisje. Ze had een zus met kinderen met leer- en gedragsproblemen. Of ik die ook wel kon? Ja, die kan ik wel!

De kou helemaal zat, maar wel een voordeeltje ontdekt!

 

Filosofie voor koortsachtigen en Groen licht!

Kunstpol is ziek en dat roept het filosofische in hem wakker.
'Als je doof bent geboren, in welke taal denk je dan?'
'Als je blind bent geboren, wat zie je dan in je dromen?'
'Waarom is de naadloze soepstengel nog niet uitgevonden?'
'Waarom duurt de tijd als je ziek bent zo hakketakkerig?'




En jippie!!!!: de huisbaas gaat akkoord met de vestiging van mijn praktijk, mits er geen parkeeroverlast van komt. Haha. Die paar kinderen die er per week zullen worden gebracht en gehaald... Vrijdag naar de Kvk!

Ik ben een kip en ik broed me gek

Mensen, ik lijk wel een kip, want ik ben als een idioot aan het broeden op een naam voor mijn praktijk. Het ei is er bij wijze van spreken al, we weten alleen niet wat voor kuiken erin zit.

Op 1 maart gaat Het beginnen! Dan open ik 'm, hoe dat ei dan ook heten zal. Ik zal een lintje doorknippen, of nee, ik nodig Een Belangrijk Persoon uit om dat lintje door te knippen!

(Eigenlijk moet er nog een Belangrijk Ding gebeuren: toestemming krijgen van de huurbaas. Grmpf. Ik vind het spannend lang duren. Stel je voor dat ie nee zegt. Wat dan?
Wat dan??
WAT DAN???)

Maar die naam, daar word ik echt helemaal GEK van!!!
Ik heb al heel veel namen bedacht en ook weer verworpen. Word je midden in de nacht wakker met een Fantastische Ingeving, blijken er, als je 's morgens op die naam googelt, al 592 andere vergelijkbare praktijken zo te heten. En wat 's nachts briljant lijkt, is 's morgens stom, dom en waardeloos.
Toen we zwanger waren, wisten we zó hoe we de Polletjes zouden gaan noemen, dus dacht ik dat ik, met mijn tekstuele vaardigheden, dit ook wel even zou fiksen. Nee dus. En de tijd begint te dringen, want ik moet naar de Kamer van Koophandel, een bankrekening openen, de belastingdienst inlichten, een website laten ontwerpen en een visitekaartje drukken. En nog 1001 regeldingen doen waarbij een naam errug handig is.
Ik wil een naam die mijn visie, doelen en verlangen met de praktijk uitdrukt. Iets met een veelzijdige aanpak, werkelijk oog voor het kind achter het probleem en iets wat geschikt is voor én remedial teaching én begeleiding van kinderen met gedragsproblemen. En misschien ook nog wel hoogbegaafden. Ik schreef er hier al eerder over. In de reactiebox kreeg ik toen best mooie tips, maar De Naam zat er niet bij.

Wilt u weten wat het onder andere allemaal al niet is geworden?
- Bureau Briljant
- Villa Zebra
- Ik zie je
- Oog voor jou
- De Verderkijker
- KeiKnap
- Zie Zo!
- L'ydeaal
- Kaleidoscoop
- Polderwijs
- Lev!
- Stoute schoenen
- De Ezelsbrug
- Knipoog
- In zicht

Ik blijf nog wel even zitten broeden....

Doen wat je moeder zegt

Of ze even de grote boekenkast uit de berging onder het huis naar boven in de nieuwe praktijkruimte wilden brengen. Dat wilden de Polletjes wel. Kast leegmaken, zooi ergens anders in de berging dumpen, kast uit de berging, door de sneeuw, trapje op, nog meer sneeuw, rottige draaitrap op, naar mijn prachtige kamertje. Maar wel precies doen wat je moeder vraagt en niets meer. En o ja, die dozen ook nog even... Krijg je dit, vlak voorbij de drempel, zodat werkelijk niemand die kamer meer in of uit kan: 

101 woonideeën

Maar uitvoeren, ho maar. Het schiet hier niet erg op. Dat komt omdat alles met alles te maken heeft. Net als in het groot. Alles heeft altijd met alles te maken, let op mijn woorden.

Maar u vindt het vast leuk om alvast de zooi te kunnen bekijken. Daar zijn blogs voor, die zijn bedoeld voor nieuwsgierige mensen die het leuk vinden een beetje te wroeten in andermans leven. En ze worden geschreven door mensen die een tikkeltje exhibitionistisch zijn. Van die mensen die het aardig vinden een tipje van de sluier van hun leven op te lichten. De lezers denken dan dat het de gehele waarheid is en niets dan de waarheid, maar de schrijver weet wel beter. Die heeft zorgvuldig een tipje uitgezocht dat geen kwaad kan. Het tipje vervolgens overdekt met wat overdrijving, onderkoelde humor, dichterlijke vrijheid of de schijn van volmaaktheid. Of niet, hoor. Er zijn bloggers die gewoon precies schrijven wat ze denken, doen, willen en voelen. \

Ik hoor daar niet bij.
U dacht toch zeker niet echt dat ik vind dat ik een slanke den ben?
Bijvoorbeeld.
Om maar eens wat te noemen?

Maar dit alles terzijde.

Ik heb foto's gemaakt. En die ga ik hier tonen. Zonder tipjes van sluiers, dichterlijke vrijheden en schijnen van volmaaktheid. Dat kan ik namelijk niet met foto's. Anders had ik dat allang gedaan met een foto van mijzelf.
Eerst de praktijkruimte, waarvoor ik nog steeds op toestemming wacht van de verhuurder.
Oeh.
Eng.
Want stel dat ze dat allemaal niet goed vinden wat ik daar ga uitspoken? Dan kan ik het verder wel vergeten. En onze verhuurder is streng. We mogen ook al geen geiten houden. En koeien. Buiten dan, in de gemeenschappelijke tuin. Mag niet, staat in de huurovereenkomst. Echt waar. En erger nog: geen was ophangen buiten. We wonen namelijk Op Stand. En mensen van Stand hebben geen was, die kopen gewoon telkens nieuwe kleren, denk ik. Wat wij hier doen is me natuurlijk ergens nog steeds een raadsel.

Nou.
Schiet je nog een beetje op met die foto's?

Ja. Komt ie. Morgen wordt er hier behangen. Daarna wordt het echt wat. Maak ik ook wel weer een foto van.


En kijk dat uitzicht! Daar geniet ik toch elke dag enorm van. Gisteren hebben de Polletjes wel een kwartier lang heerlijk zitten kijken en lachen om drie eekhoorns die aan het spelen waren. Ik weet niet wat ik leuker vond, die eekhoorns, of die gozers van vijftien en achttien die daar zo'n lol om hadden.



Sjonge.
Wat een geklets.

Nu onze slaapkamer. Heel leuk joh, met allemaal dozen.



En een minimalistische lamp. Daar ga ik nog wat op verzinnen, sterker nog, daar heb ik al wat op verzonnen, heel creatief met ecoline en haaksels en stofjes,  maar ik durf niet echt te gaan beginnen, want stel je voor dat het niets wordt. Ik ben echt een schijterd, mensen.



Dat gordijn is in werkelijkheid echt heel leuk, maar dat zie je nu niet door die zooi.
Ik zoek nog een leuk bedlampje en een dekbedovertrek dat past bij die onmogelijke kleuren die ik dus wel mooi vind, maar de rest der Nederlandsche bevolking niet. Wie weet scoor ik iets in Peru, of Mexico, op de markt in een of ander achteraffig gehucht daar.

De deuren die eruit springen. Daar wil ik ook nog wat mee, maar daar komt het ook al niet zo van. Zelfde oorzaak als boven.



101 woonideeën, dat wel, maar het komt er even niet van. Dat is wel zo'n beetje de samenvatting van dit gezwets.
Ik houd u op de hoogte.

Afvallen is een feest!!!!

Ik ben een slanke den, met hier en daar een vreemde uitstulping. Ik ben een lat, met hier en daar een grappige bobbel. Tenger gebouwd, maar met een stevige uitstraling. Ik wil voor de lol wat kilootjes afvallen, want ik mag het niet te negatief stellen, volgens dit artikel. Anders is dat hele afvalproject voor de zoveelste keer tot mislukken gedoemd.

Ik ben een typische jojo. Elke winter gebeurt het me weer. De zo in de loop van het jaar zorgvuldig afgevallen kilo's komen er in rap tempo weer aan. Conditie van 0,0, chagrijnig gezicht bij de kapper als ik mezelf wel móet aanstaren, broeken die niet echt lekker meer zitten. Terug naar af.
Dus: Purperpolletje komt met het verschijnen van de sneeuwklokjes weer in actie! De Wii komt weer tevoorschijn en morgen ontbijten met havermoutpap.

Hoera, ik mag appels en eierkoeken en kipfilet en rookvlees en ligthcrackers en 20+ smeerkaas en komkommer en lijnzaad en magere yoghurt. En hoera, dat mag ik mijn hele leven lang blijven eten, want  stel je voor dat je dan weer die vieze chocola en speklappen en koekjes en snoepjes en croissantjes en volvette brie zou moeten gaan eten. Bahbahbah.
Nee, heerlijk, ik mag mijn hele leven blijven sporten, zo'n grappig kriebelend gevoel in mijn maag blijven houden (jaja, iedereen zegt dat het overgaat, ik moet het nog voelen), blijven genieten van weer een glaasje water.
Bovendien is het fijn dat ik voorlopig nog wel aan de Prednison zit, want dat motiveert zo heerlijk extra. Elke avond tegen m'n blozende ronde wangen en kliklaklotsende onderkin aankijken bij het tandenpoetsen, dat helpt echt. (Maar wie weet, misschien zegt de internist over anderhalve week wel dat ik mag gaan minderen. Dat zou tof zijn.)

Gelukkig ben ik een slanke den. Met hier en daar een vreemde uitstulping. Verder niets aan de hand.

Van links naar rechts

Grote Pol en ik geven elkaar de laatste dagen er goed van langs. Een schop, een por, een prik in zijn wang, een ruk aan mijn haar. Het lijkt wel oorlog. Vannacht pakte hij een groot deel van mijn deken af. Lag ik daar te rillen in de koele nachtlucht.
Na 22 jaar huwelijk werd het tijd voor iets nieuws. Ingesleten gewoontes zorgden voor sleur. En ik hou niet van sleur. Het spannende was eraf. Grote Pol en ik gooiden het roer radicaal om en deden 's gek. Grote Pol verhuisde van rechts naar links, ik van links naar rechts. In bed.
Daar hadden we allerlei praktische redenen voor bedacht. Ik lig nu bij het raam en dat vind ik fijn, zo'n zuchtje wind, zo'n frisse vlaag. Hij ligt dichter bij de deur en kan er 's morgens vroeg snel uit zonder zijn tenen te stoten.
Maar het is wennen, hoor.

Als je voor het bed staat, bij het voeteneinde, dan slaap ik nu aan de rechterkant. Is dat dan links of rechts in bed? Dat is een belangrijke vraag, gezien dit onderzoek.  Ik wil graag wat cheerfuller en more positive zijn, namelijk, al komt het ook wel leuk uit als Grote Pol dat wordt...

Boodschappenlijstje voor crisismomenten (nu dus)

En ik vergat de chocola nog.... Kun je nagaan hoe hevig de crisis is!

Kicken!!! deel 2 - Blues Brothers

Geen enkel rotje, geen potje, geen pijlen, geen knalerwt en zelfs geen sterretje. De Polletjes, toch echt nog wel in de vuurwerkgevoelige leeftijd, deden er dit keer niet aan. De afgelopen acht jaar waren ze er maar druk mee. Maanden van tevoren werd bedacht welk vuurwerk er gekocht zou worden, zoveel mogelijk moois voor zo weinig mogelijk geld, ze sliepen wekenlang bijna niet van de vuuoorpret. Met Grote Pol naar de vuurwerkwinkel en alles vast uit de verpakking, bijna eroverheen kwijlen en los in de doos gooien. En dan tot diep in de nacht staan afsteken om de hele voorraad weg te werken (driehonderd babypijltjes kosten bijna niets en het is een heel werk om die een voor een af te steken). 31 december was een dag waarop de Polletjes voortdurend in en uit liepen. Om gek van te worden. 'Oud en nieuw' was hun lievelingsdag, vertrouwden ze me twee jaar geleden nog toe.
Dit jaar solliciteerde Kunstpol bij de vuurwerkhandel, als loper, want verkopen mag nog niet als je vijftien bent. Loon: het overgebleven vuurwerk verdeeld over alle medewerkers. Gelukkig was de handelaar al voorzien van werkwillige puberjongens. Zaterdagavond werd deze winkel overvallen, compleet met messtekengedoe. Sjonge, wat was ik blij dat Kunstpol daar niet rondliep.
En tot een uur of twee op oudjaarsdag was Kunstpol nog van plan wat vuurwerk te kopen, maar Studiepol praatte het hem uit zijn hoofd. Met dat geld kun je namelijk veel beter andere dingen kopen. Militaria. Bijvoorbeeld.
Ik noem maar wat.
Een volkómen willekeurig voorbeeld.
Not. (Mensen, hun hobby loopt echt gierend uit de hand.)
In plaats van het gebruikelijke gedoe met rotjes en vuurpijlen klusten de Polletjes op oudjaarsdag. Ze verfden Kunstpols kamer op gebroederlijke wijze zo'n beetje wit. Daarbij heerlijk meezingend met een cd'tje van de Blues Brothers. 's Avonds nog brak Studiepol zijn hoogslaper op zijn kleine kamertje af en verhuisde de hele bups naar de nieuwe jongenskamer. Tot twee uur 's nachts waren ze ermee bezig.

En nu is het dus een enorme puinhoop boven. Op hun kamer, op Studiepols oude kamertje en op onze kamer. Het is een grote logistieke operatie...
Maar mensen wat is het kicken dat
1. de Polletjes dit jaar geen vuurwerk afstaken,
2. ze samen op een kamer willen slapen om voor mij een werkruimte te creeëren en
3. ze zo goed met elkaar kunnen opschieten en grotendeels zelf die kamer helemaal opknapten en inrichtten.

Kicken!!! deel 1 Reststress

Ik tril en beef nog steeds. Ook vannacht sliep ik weer niet. U kunt sinds gisteren weten waar dat aan ligt: ik ben aan het afkicken van een dommespelletjesopfacebookspeelverslaving. Het gaat best goed, hoor. De pukkeltjes zijn weggetrokken en mijn bloeddruk is weer onder aardbevingsniveau.

En nu komt u hier om te lezen waar de rest van de stress dan aan ligt. De reststress. Vindt u dat niet een prachtig woord, ik vond het zojuist uit. Belooft u mij bij dezen dit woord vandaag ook zelf nog eens te gebruiken?

De reststress komt van de interne logistieke megaoperatie hier in huis. Onze kamer overhoop, de jongenskamer (waarover morgen meer) een hoofdpijndossier en de praktijkruimte-in-wording in grote puinhoop.
Onze kamer wordt heel uhm... bijzonder. Ik toog een week of wat geleden naar de gordijn- en verfwinkel met Een Plan in m'n kop. Ik wilde iets met gemberpotgroen, purperpollenpaars en nietbabylichtblauw. Dat snapten ze daar best, maar niemand, niemand anders in onze gehele gemeente durfde dit soort kleurkeuzes te maken. Ze waren zwaar onder de indruk van mij. Zowel de gordijnenman als de verfjuffrouw zeiden, onafhankelijk van elkaar, hoe leuk ze het vonden dat ik dit gewoon durfde. Dat de rest van de mensheid gaat voor rustig. Voor voorzichtig en niet te gek. En of mijn man het hier wel mee eens was? Nou. Ik zal u vertellen: Grote Pol vindt alles best. Hij laat mij volledig zelfstandig mijn gang gaan. Helaas voegt hij er dan telkens de zure woorden aan toe: 'Je doet tóch precies waar je zelf zin in hebt.'

En toen alles keurig eerst in de grondverf gezet was, begon ik met de nietbabylichtblauwe kwast rond te zwaaien en verfde hier een deur, daar een raam en ook nog een stukje kast. De officiële naam van deze kleur is, lach niet, dwaasheid. Dat heb ik geweten, want die hele nacht sliep ik niet. De verflucht was onaangenaam, maar de kleur besloop me steeds stiekem en rukte me telkens wreed uit mijn zoete bijna-in-slaapvalgesoes. Ik vond mezelf een SUPERDWAAS!!! Grote Pol verblikte en verbloosde niet, dat moet ik hem nageven. Die man is blijkbaar al helemaal murw geslagen door mijn domme acties.

Ik kocht daags daarop bij een hevig in mij teleurgestelde verfjuffrouw een flesje vergrijzer en mengde dat hoopvol door het restant dwaasheid en smeerde er weer vrolijk op los. De dwaasheid bleef behoorlijk dwaas, het verschil is minimaal, maar het begint te wennen. Gisteren was Buuf Truus hier en die schilderde met gemberpotgroen (rucola) wat kozijnen, wat plinten en een deurpost en ik durf te zeggen dat ik het mooi vind, de combinatie. Maar u zou het dus niet kiezen. Tenzij u net zo knettergek wilt zijn als ik. Dat raad ik u niet aan, want het levert dus een hoop slapeloze nachten op.

Foto's? Nou, als het af is, oké? Dan wijd ik me nu weer aan het naaien van het purperpollenpaarse gordijn met applicaties in gemberpotgroen en dwaasheidblauw. En daarna doe ik nog iets heel geks met de lamp.

U bent er nog? Oké, een foto dan van de staaltjes rucola en dwaasheid. Daar moet u het mee doen. Past u op: het volgende beeld kan als zeer schokkend kunnen worden ervaren. Het is niet geschikt voor gevoelige kijkers.

Mij rest dus alleen nog wat reststress.

(af)kicken!!!

Mensen, ik tril, ik beef, ik slaap niet en sta zo strakgespannen dat ik bijna de lucht in vlieg als iemand me een opwaarts duwtje zou geven. Ik ben aan het afkicken. Daar komt het door. Maar niet helemaal, hoor, want er is nog meer aan de hand, waarover later meer. Sinds gisteren heb ik mijn facebookspelletjestijd grondig gereduceerd. Ik deed aan twee spelletjes, een heb ik rigoureuscoldturkeydefinitie verwijderd. Weg zijn mijn coins, sociale punten, wijnmakerijen, watervallen, bomenbossen, perkjes met haagbeukjes, pittoreske engelenbeeldjes en allerhande fleurige bloembedden, energiegebouwen, gehaalde levels en trofeeën. Heerlijk. Man, dat scheelt echt zeeën van tijd en stress, dat je dat niet meer hoeft bij te houden. Ik ging ver, hoor. Telkens inloggen op dikkevriendinsaccount om mijzelf via haar vriendendossiersleutels te sturen. En zelfs inloggen op het nepaccount van de Polletjes (Henk van de Henk, waar ze die leuke foto van hun rolmodel (not) voor hebben gebruikt ) om nog meer sociale punten te kunnen verzamelen. Niet normaal meer, zo verslaafd was ik. En voor wie doe je dat dan allemaal? Nou, voor jezelf. Om weer een diamant te winnen. Zodat je weer een skihut met tikibar kunt kopen. Lekker belangrijk.
Nee. Dat was niks. En nu ben ik dus aan het afkicken van dat spelletje.
Het andere spelletje is echt leuk. Dat mag ik van mijzelf tien keer per dag spelen. Kost een minuut per keer. Dus, wat zegt u daarvan? Goed bezig, die Purperpolletje!

Ondertussen heb ik dus tijd over. Hah. Haha. Nee, dat valt dus ook wel weer tegen. Maar het jaar is nog jong.

U bent er nog? U wilt weten waar ik nog meer door tril en beef? Nou, morgen vertel ik u meer. Maar ik weet zeker: het zou uw keus niet zijn. Ik ben namelijk heel uniek. Het uniekst van allemaal. Zeggen de mensen in de verf- en gordijnwinkel. En die kunnen het weten.