Het doe-dit-doe-datgehalte

De laatste dagen van de vakantie is het Doe-dit-Doe-datgehalte in Huize Pollenstein dramatisch hoog opgelopen. De Polletjes worden er niet goed van. Opeens moeten hun ouders zo nodig weer gaan opvoeden, net toen ze dachten er definitief van verlost te zijn.
Allerlei belachelijke eisen stellen ze:
ruim die doos op die hier midden in de kamer staat,
zet het raam van je kamer na 47 dagen weer eens open,want ik moet kokhalzen van de stank als ik je om half elf / half twaalf / half één uit je bed trommel,
maak je vensterbank leeg, nu, nee nú, want anders kán het raam niet eens open,
ruim die boeken over Japan, Dikkie Dik en de Canadese bever eens op want dat waren boeken van eerdere bevliegingen en je leerboeken passen er niet eens meer bij op je plank,
en doe dan meteen die stoffige kinderachtige discobol weg en die kaalgekwijlde knuffelleeuw en en die gescheurde poster van de pirates of the Caribbean en en die puzzel van die ouderwetse stoomtrein waar nog steeds dat ene stukje van mist dat nooit spontaan meer weer zal keren en ook die gymschoenen die al jaren te klein zijn,
doe je schone kleren in de kast en je vuile kleren in de was in plaats van ALLES op de vloer te bewaren,
regel zelf je zaakjes, zeg judo nou eindelijk eens af, want anders moet je zelf je contributie gaan betalen,
koop een ov-chipkaart, een mobiel, een agenda, een passer, een computer, een achterlicht, nieuwe gymschoenen, studieboeken, nieuwe sokken,
geef je op voor dat introductiekamp en
STOP nu eens eventjes met hangen, vervelen, treiteren, niksen, hobbyen.

Ze snappen er helemaal niets van. Die acht respectievelijk tien weken vakantie zijn gewoon omgevlogen. Verschrikkelijk hoe snel de tijd tegenwoordig gaat. Hoe snel je opeens ook volwassen moet worden.
Het opvoedgehalte is zelfs zo hoog, dat Kunstpol vanavond verzuchtte dat hij best al weer maandag naar school wil (in plaats van dinsdag).
We werden er even helemaal stil van en bijna, bijna ging ik twijfelen aan mijn opvoedkundige teugels.