Het bed in onze hotelkamer was ook groot, maar het was er maar één. En dat vond Parapol toch niet zo leuk: samen met je moeder in een tweepersoonsbed. Ik vond het ook maar niets, maar dat lag vooral aan de warmte. Op dag 1 had ik namelijk nog niet ontdekt dat er airco was...
Halverwege de nacht was hij mijn gesnurk (volle neus van de treinreis), gezucht en gewoel zat en ging op de grond slapen. Dat beviel ons beiden erg goed. De andere twee nachten maakten we een bedje voor hem van de kussens van het slaapbankje en sliepen we een stuk beter.
Op de tweede dag zijn we naar concentratiekamp Neuengamme gegaan. Heel indrukwekkend. Heel 'goed' om dat eens samen met Parapol te ondergaan. Zijn grote, vergaande interesse voor de Tweede Wereldoorlog begrijp ik best, maar ik deel hem niet in die mate. Het kamp ligt in een prachtig en liefelijk stukje Duitsland. Het baadde op deze stralende dag in zonlicht en toch was het enorm beklemmend en stil. Geen bloemen, geen vogels, geen insecten.
Over Neuengamme is veel te schrijven, maar dat doe ik niet hier op dit blog. Wat me vooral aangreep is dat aan alles te merken was hoe de gevangenen binnen zo kort mogelijke tijd verlaagd werden tot object. Hoe wreed kan de mens zijn.
 |
| Toen |
 |
| Nu |
We hadden het over de slechtheid van de SS-ers, over de afschuwelijkheid van dit kamp. Hoe mensen veranderen door macht. Aan de man merkte ik dat hij een soort schuldgevoel had. We spraken rustig en liefdevol hierover verder en dit was nu echt, hoe kort en in gebrekkig Duits ook, een ontmoeting van hart tot hart. Toen dit echtpaar uitstapte, sprak de man uit dat hij nooit gedacht had nog eens zijn water te kunnen delen met een Nederlandse. Heel ontroerend. Het gaf nog een mooie extra verdieping aan deze reis die ons alle vier zal bijblijven.
9 opmerkingen:
Wat een bijzondere ontmoeting. Kan me voorstellen dat je dat niet meer vergeet.
Is de reis zelf je uiteindelijk meegevallen?
Wat een mooi verhaal!
Bijzondere bestemming, bijzondere toenadering tussen je zoon en jou en wat een bijzonder gesprek met dit Duitse echtpaar.
Bijzonder, inderdaad.
Vooral die ontmoeting.
Ik begrijp heel goed dat je zoon niet graag met je in één bed ging slapen, fijn dat jullie daar een oplossing voor hadden.
Het lijkt me dat alleen al dit stukje van jullie vakantie voor jullie allebei heel waardevol is geweest!
Samen met Duitsers een tentoonstelling in Berlijn bezoeken over de verschrikkingen van de oorlog was ook zo'n beleving. Weet je wat typisch was? Dat sommigen (jongeren) niet eens de jaartallen van WO II wisten!
@ Tineke: inderdaad was het samen in een bed liggen niet echt fijn. Van tevoren konden we niet aangeven dat we twee gescheiden bedden wilden en omdat er zo weinig keuzemogelijkheid was zonder creditcard kozen we toch maar dit hotel. Dit was een prima oplossing waar we allebei blij van werden!
@ Inge: de gids van het concentratiekamp vertelde dat er maar weinig Duitse bezoekers komen. Wel regelmatig schoolklassen die dit als afsluiting van hun WO II-project doen. Ik begreep uit haar woorden dat de oorlog eigenlijk heel summier wordt behandeld op school.
Maar ook bij sommige Nederlandse jongeren merk je dat er maar weinig bekend is (of blijven hangen) van deze periode. In mei werd een tv-programma uitgezonden door BNN, De slag om Arnhem, waaruit dat nog eens heel duidelijk bleek. Onvoorstelbaar, vinden wij hier in Huize Pollenstein.
Wat een bijzondere dagen moeten dit geweest zijn.
wat een bijzondere ontmoeting en wat fijn om dit samen met je zoon te ogen delen!
Wat een fijne en bijzondere ontmoeting!
Een reactie posten