Ik was trouwens helemaal fout bezig, want ik ben er ook nog naar C&A en H&M geweest om wat te kopen. Parapol vond dat nog véél belachelijker dan u dat nu vindt.
Op de laatste dag had Parapol ergens opgevangen dat stadsdeel Altona ook erg de moeite waard was en daar waren we nog niet geweest. Daar, besloot hij, gaan we eten. Dat het al wat aan de late kant was, maakte hem niet uit. Mij wel, want ik had stevige hoofdpijn van de drukkende hitte van die dag en de vermoeidheid, maar dat telde niet. Ik was willoos slachtoffer van mijn dominante zoon (mannelijkheid, noemen ze dat) en, ja, ik weet het, veel te meegaand.
We namen maar weer de S- en de U-bahn en kwamen in inderdaad een best mooi stadsdeel terecht. Waar het verschrikkelijk stonk. Naar rotte vis en urine (daar rook het in Hamburg wel vaker naar) en afval. We sjouwden wat straten door en bekeken de restaurantjes die allemaal afvielen. Geen friet, te duur, te druk, te rokerig, te moeilijk (sushi, Thais), te hip, te ouderwets. Inmiddels liep het tegen half negen en de honger begon echt een rol te spelen. Parapol bleef afkeurend rondlopen, tot ik hem duidelijk kon maken dat je bij de Griek Altijd Veel Vlees te eten krijgt. En friet. Dat moest hem dan maar worden.
Op het pittoreske oud pleintje, met leuke geveltjes en huizen die authentiek gerenoveerd werden, was geen plaats meer, dus streken we binnen neer. Ook prettig voor mijn arme hoofd.
De kaart werd gebracht en we hadden net onze keus gemaakt, toen er een enorme knal klonk, vergezeld door lichtflits, drukgolf. Alle lichten sprongen uit en op straat een hoop gegil en commotie.
De Duits-Griekse obers bleven iedereen maar vertellen wat er aan de hand was, behalve ons, want ze hadden best door dat wij domme Hollanders waren en daar konden ze niet zo goed mee omgaan. Wij, domme Hollanders, begrepen best dat er kortsluiting was geweest bij een van de panden die verbouwd werden en dat er daardoor een kettingreactie was ontstaan en dat er daardoor allerlei Gevaar was. Zoveel Gevaar dat de Feuerwehr en de Polizei moest komen om alles te regelen en te doen.
We kregen wat water, voor de schrik, maar geen eten. Voorlopig, zeiden ze.
Een normaal mens zou opstaan en weggaan. Maar ik ben niet normaal. Ik bleef zitten. Wachten. Want nu hadden we eindelijk wat gevonden en nu moest Dáár ook gegeten worden. Stel je voor, zeg, nog zo'n zoektocht langs al die leuke restaurantjes, dat kon ik met m'n hoofd niet meer aan.
Met Parapol viel niet meer te praten, want we hadden alles al gezegd (na drie dagen heb je van die momenten dat je het even zat bent) en hij had Honger. Pubers en Honger. Enfin.
Na een uur worstelen, balen, denken en tobben won mijn verstand het. En mijn lef.
Ik stond op, mompelde tegen de ober zoiets als: 'Entschuldigung', dat doet het altijd goed, dat woord (veel meer Duitse woordenschat heb je eigenlijk niet nodig), en we liepen de zaak uit.
Van elk ander restaurant dat wel licht had, was de keuken inmiddels gesloten. We namen de U-bahn naar het Hauptbahnhof en daar, rond half elf, in het Gourmet-station - een verzameling treurige eettentjes bij elkaar in een nog treuriger, troosteloze hal - aten we een ontzettend vieze schotel Gyros. Terwijl er nog zoveel ander lekkers was. Sushi. Thais. Frisse salades. Pizza. Taco's met pikante kipjes. Noedels. Soepjes.
Maar ja. Pubers. Die moeten friet. En vlees. Veel vlees. Anders groeien ze niet.
8 opmerkingen:
Tsja... pubers ; ))
Geweldig, deze beschrijving!
De eerste keer dat ik in Berlijn was was ik er met mijn jongste dochter, meisjes zijn natuurlijk anders dan jongens: dat wordt me des te meer duidelijk nu ik je verslagen lees.
We hadden een superhotel, via een werkelijk belachelijk goedkope NS-aanbieding.
Mijn jongste dochter gaat nog veel liever dan ik naar H&M, of C&A.
De tweede keer dat ik in Berlijn was was ik er tot op zekere hoogte alleen: alleen in een hotel, alleen op musea-bezoek en zo meer, maar wel elke dag uit eten met mijn oudste dochter, die er stage liep.
(ze verbleef op een heel kleine kamer, dus logeren was geen optie).Zij is fulltime vegetariër (ik ben 'slechts'parttime vegetariër), dus was het vooral zoeken naar restaurants die betaalbaar waren, en een redelijke vegetarische kaart hadden: lukte meestal wel goed, en het goedkoopst bij een Vietnamees in de wijk waar ze haar kamer had.
Ik kan me jouw gevoel, met die hoofdpijn, en de inmiddels stevige trek, wel enigszins voorstellen - niet helemaal denk ik, omdat ik niet je gezondheidsprobleem heb.
sorry, maar ik moet toch vooral weer erg lachen om hoe je alles zo opschrijft.
@ Mrs. T.: Hah! Daar doe ik het juist om!!! Dank je wel voor je lach...
Volgende keer zou ik, als ik jou was, aan de sushi gaan. Kun je je helemaal klem aan eten en zo fijn: je komt er niet van aan. Nou ja, ik ben in de vakantie wel aangekomen, maar dat kán niet aan de sushi gelegen hebben hoor! :-)
Arme jij .... ik zie het zo voor me. We hebben wat te stellen met die dominante (jonge)mannen :-) Maar het zijn ook dingen die je nooit meer vergeet. Zo had ik vóór onze Berlijn trip een leuke pizzeria geregeld waar je ook glutenvrij kon eten. Bleek het net iets groter te zijn dan een veredelde frituur terwijl wij met 11 personen waren .... Maar gelachen dat we hebben!
Wat leuk zo uit met je zoon!!!
O polletje, wat heb je weer beleeft!!!
Mijn grijns werd steeds breder, en als ik lach denk ik: eigenlijk zou ik medelijden moeten hebben! Maar ik lach je niet uit hoor, echt niet!!!
Dat met die knal klingt eerder alsof je in Indien bent, daar heb je altijd stroomproblemen; maar toch niet in Duitsland!?
Nu maar wat vitamientjes extra eten, en verstop er maar in paar in het eten van Parapol (groeit ie nog beter ;-)
Doei,
Jojo
(terug van twee beschaafde weken in Zweden, zonder enig restaurantbezoek, daarvoor een vleermuis IN het huisje op bezoek!)
Een reactie posten