Sollicitatieplicht

Ik moet solliciteren. En dat is fijn, mensen. Heel fijn.
Ik krijg deels een WIA-uitkering, maar ook deels een WW-uitkering en dan moet je twee sollicitatieactiviteiten per twee weken doen. Valt nog mee. Vroegâh moesten de mensen wel vier brieven per week schrijven. Met een pen. Of een ganzenveer. Zonder delete- of backspacetoets. En dan dat extra dikke handgeschepte papier netjes in drieën vouwen, in een envelop, postzegel erop en helemaal naar de brievenbus brengen. Nu tik ik wat in m'n compjoetertje, sleutel wat aan mijn cv en zend hopla een mailtje. En dan krijg ik ook meteen hopla een mailtje terug dat ze niets in mijn brief zien dat hen aanspreekt. Of woorden van gelijke strekking. Nee hoor, dat doet he-le-maal niets met mij. Puntjepuntjepuntje.

En dan is er ook nog eens nergens een normale baan te vinden. Vanmorgen overwoog ik serieus te reageren op een baan als bezorgcoördinator. Dan moet je jeugdigen binden en enthousiasmeren om elke week weer die stomme folders door brievenbussen te douwen. Nou. Dat doe ik elke week ook al bij Kunstpol, die een folderwijkje heeft. Ik heb dus ervaring. Je moet ook nog de wijken inspecteren, stickers op brievenbussen tellen en eventueel een bezorgwijk overnemen. Nou. Nee. Dank u hartelijk.
Ik kan natuurlijk ook schrijven op een baan als directiesecretaresse, Poolssprekend. Of als vrachtwagenchauffeur - even serieus: ik heb altijd al vrachtwagenchauffeur willen worden. Lekker laden en lossen en met m'n elleboog uit het raampje, een prettig muziekje, de vlam in de pijp en een flinke lading bankstellen of zo door heel Europa toeren. Lijkt me zalig. Ik heb alleen geen rijbewijs. Laat staan een groot.

Nee, weet u wat? Ik stel u tevreden en doe een gooi naar de Libelle. Ik stuur een columnpje op, met een mailtje erbij en voer het gewoon op als sollicitatieactiviteit. Ben benieuwd wat het UWV daarvan vindt!