Mädchenname

Ik had zitten slapen. Heel suf. Ik vulde bij het bestellen van de E-treintickets namelijk niet mijn meisjesnaam in, zoals op mijn identiteitsbewijs staat, maar de achternaam van Grote Pol in. En er stond nog zo dat de naam op het vervoersbewijs overeen moest komen met die op je identiteitsbewijs. Geen moment had ik eraan gedacht dat die wel eens anders kon zijn dan Pol... Midden in een vakantienacht, een paar nachten voor onze Abfahrt, schrok ik wakker en bedacht dat ik dat dus fout had gedaan. Alsof er al niet genoeg was waar ik me zorgen over maakte.
Op de trip naar Hamburg van Parapol en mij nam ik dus niet alleen mijn identiteitsbewijs mee, maar ook mijn trouwboekje. En ik repeteerde koortsachtig alvast wat zinnetjes om alle boze conducteurs tevreden te stellen: 'Ach, liebe herr Konduktor, ich hat mich geïrrt. Ich bin verheiratet, schau mal hier in mein Verheiratungsbüchlein, und hier steht mein Mädchenname, aber seit 21 Jahre heisse ich anders.... Und er ist unseren Sohn, kannst du das nicht sehen???'

Aber aber.

Geen enkele conducteur vroeg naar onze identiteitsbewijzen. Ja, één conductrice deed wel heel gründlich en pünktlich haar werk. Ik zag haar al controlerend en keurend naderen, maar dat kostte haar zoveel tijd dat we ons overstapstation eerder bereikten dan zij ons. Temeer omdat ik gehaast, ongeveer tien minuten voor aankomsttijd, Parapol sommeerde onze bagage vast te pakken en op weg naar de uitgang te gaan die het verst van deze Duitse verwijderd was.

Verder verliep onze reis ontspannen en op rolletjes.

Nooit in de lens kijken als je niet op de foto wil.

Station Osnabrück. Onze trein naar Hamburg was verspätet. 

Over ons verblijf in Hamburg later meer.