Over loslaten gesproken

Mensen, het wordt alleen nog maar erger. Tenminste, in elk geval tot ze een jaar of zeventien zijn.

Je denkt: ach, erger dan mijn kind naar de oppas of de peuterspeelzaal brengen kan het niet worden. Of alleen naar het zwembad laten fietsen, of alleen laten douchen, alleen naar school. Of tot ergens in het holst van de nacht laten uitgaan.
Nee.

Dat is niet het ware loslaten. Dat zijn maar dingetjes.

Want als ze zeventien zijn, en bijna geslaagd voor hun examen (Parapol krijgt nog een herkansing en we gaan er gewoon vanuit dat hij het gaat halen), dan moet je ze pas loslaten. Echt. Maar dikke kans dat de moeder van een twintiger zegt dat ook dit loslaten nog peanuts is vergeleken met wat zij doormaakt met haar op papier zo volwassen zoon of dochter.

Als ze zeventien zijn en ze hebben een diploma op zak, dan moeten ze namelijk Keuzes maken waar ze meestal nog niet aan toe zijn. Vind jij dan, als moeder zijnde.

Dan zouden ze nog eigenlijk met de lego moeten kunnen spelen. Of eindeloos bommetjes maken in het openluchtzwembad. En duckies lezen in de tent onder de tafel.

Samen met jou naar het Spoorwegmuseum en dan drie keer achter elkaar in het mini-treintje.

En je verlangt zo terug naar de tijd dat je hand in kleverige hand met je kind naar school liep en nog even de juf sprak over die oorpijn van vannacht en als het niet ging dan moest ze vooral maar bellen.

En je zou willen dat je nog even dat kinderstemmetje kon horen, of nog een keer kon zien hoe hij in de boom klom en met geschaafde, zanderige beentjes en rode koontjes op het strand een pakje Yoki dronk.

Maar dat kan allemaal niet meer. Die weg is afgesneden. Want ze zijn Groot en Volwassen. Ze moeten kiezen. Kiezen voor de toekomst die op die manier al zo vast lijkt te liggen. En ze klagen wel: ik ben nog geen student, ik ben er nog helemaal niet aan toe, ik weet niet wat ik wil en of het wel leuk wordt. Laat mij maar een jaartje niets doen. Of werken of zo.
Maar dat is ook spannend. Stel je voor dat dat allemaal niets wordt? Dat het werk in de koekjesfabriek je na een uur al tegenvalt en verveelt? Of dat je blijft hangen in een baantje als afwasser en zo je ambities verliest? En je kansen op een solide inkomen?
Dus moet je wel, studeren, leren, werken aan de toekomst.
Nee. Het wordt niet leuk. Want studeren is zwaar en duur en tijdrovend en spannend en vraagt veel van je. Maar het wordt ook wél leuk. Want je zult groeien en wijs worden en achter je keuzes gaan staan en plezier hebben met vrienden en wie weet ook vriendinnen.

Maar eerst moet je moeder je nog even loslaten.