Dat ik een zonnebril en een begeleider moest meenemen naar de oogarts waren ze even vergeten te vertellen. Dus fietste ik met wijdopen pupillen door de schitterende witte sneeuw naar huis. Het zonnetje deed haar stralende best. Als een gebochelde, mensenschuwe ouwe vrouw trapte ik zo snel mogelijk de kilometers weg. Bijna totaal verblind.
Thuis gekomen genoot ik van het donker: Parapol was die ochtend als laatste vertrokken en had (dus) de gordijnen niet open gedaan. En toen? Toen kon ik niets. Niet lezen, niet computeren, geen sinaasappeltje persen, geen tv kijken. Brood smeren op de tast, cd'tje opzetten op gevoel. Drie uur lang wachten tot de oogdruppels uitgewerkt waren.
En dan bedenken wie ik eigenlijk had moeten bellen, daar in het ziekenhuis. Iemand had me best even willen thuisbrengen....
Ach. Ik weet nu wel een beetje hoe het is om slechtziend te zien. Echt rot.
5 opmerkingen:
Het is me ook overkomen, de eerste keer dat ik oogdruppels kreeg.
Eén voordeel, je hebt wel mooie grote pupillen.
Niet per ongeluk met je blinde ogen in de poep getrapt?
Ja, die druppels heb ik ook wel eens gehad. De oogarts zat toen nog aan de Telefoonweg. Ik ben lopend met de fiets aan de hand naar huis gegaan.
Ik krijg nu bij mijn glaucoomcontroles ook vaak druppeltjes, om mijn oogdruk te kunnen meten. Die hebben gelukkig dit na-effect niet.
wat een oenen zijn ze soms toch, die ziekenhuis mensen. hoe is het verder?
Ik heb ooit mijn ogen laten laseren.... Dit stukje vond ik doodeng! Ik dacht serieus dat ik blind was geworden!
Een reactie posten