Lamp-art

Weet u nog van dat lichtjesgevaldinges? Hij hangt hier in de kamer nog steeds prachtig te wezen. Dat vindt ook Grote Pol. En nu heb ik al maaaaanden zo'n soort creatief idee voor de lampen boven onze tafel. Omdat een van onze glazen lampen (die dingen zagen er heel vaak vettig vies uit, maar waren wel mooi) in honderdduizend stukjes uiteen spatte toen een klusser er met z'n harde kop tegenaan liep, kochten we alweer bijna een jaar geleden deze lampen. En ja, ze passen bij ons huishouden, ze passen bij Grote Pol, maar ik vind ze nog steeds niet mooi. En ik wil ze dus verbouwen op Purperpolliaanse wijze. Maar Grote Pol is huiverig. Nee, Grote Pol is niet huiverig, Grote Pol is bang. Te bang dat hij het niet mooi zal vinden. En dat belemmert mij in mijn creativiteit. Zodanig dat ik er niet aan durf te beginnen.

Ik vind veel dingen niet mooi hier in huize Pollenstein. Maar ik moet niet zeuren, hoor. Spullen worden tegenwoordig veel te gauw weggegooid en vervangen. Terwijl ze nog goed zijn, of gemakkelijk gerepareerd kunnen worden. Aan elke koe zit wel een vlekje.

Ik ben eigenlijk heul erg teugen die weggooihouding. Ik geniet er bewust van als we heel lang doen met onze spullen. Maar niet als het boven mijn tafel hangt. Daar moet gewoon iets moois en lichts hangen. En nee, ik gooi deze lampen ook niet weg, ik gebruik gewoon een aantal onderdelen en voeg een nieuw element toe, da's vast heel modern kunstzinnig. Ik zie het zo in een toelichting van een of andere recensent staan:

De designartist Purperpol recreëert huiselijke objecten, gebruikmakend van multifunctionele no-costs en 'aardse' materialen als beendermeel, water en recycled paperworks. Purperpol herplaatst de diverse bouwstoffen met alledaagse functies in een verrassende context en daardoor ontstaat nieuw, betekenisvol beeldmateriaal met praktische functionele mogelijkheden, denk hierbij aan haar befaamde lamp-art.
Hiermee verbindt ze eeuwige, esthetische schoonheid met het materialisme van de moderne consumptieve en oppervlakkige op instantgenot gerichte maatschappij met haar wegwerpcultuur zonder deze laatste te veroordelen.
Zij laat het ontstane beeld voor zichzelf spreken en nodigt de bezoekers uit het beeld in een zinsbegoochelde toestand te ervaren, waardoor de bezoekers met hun gehele wezen onderdeel gaan uitmaken van de lamp-art en werkelijk verlicht zullen worden.

Nou. Wat vinden jullie? Moet ik die lampen gaan maken, ja of nee?