Grmbl - vervolg

Waar waren we een week geleden gebleven? Ik eindigde met een ware cliffhanger. Uit de buurbrievenbus viste ik een Belangrijke Brief van het Ziekenhuis die voor mij bestemd was en ik vermoedde dat mijn (platte) pakketje tegelijkertijd daar aan de andere kant op de deurmat plofte.

U zit nu al bijna een week vol spanning te wachten op het vervolg. Maar ik had helemaal geen zin om te bloggen. Ik moest opruimen. En schoonmaken. En bergen lego sorteren die de Polletjes willen verkopen. En ook nog kerst vieren. En al die dingen. Dat kun je zo hebben, als Purperpolletje zijnde.

Ik dacht: laat die mensen maar even vol spanning wachten. Ik werd zelfs een beetje recalcitrant van die gedachte. Dus ga ik het een beetje anders aanpakken, nu. Ik schrijf drie mogelijke Grmbl-vervolgverhalen, waarvan een min of meer de ware versie is, en u mag kiezen welke u het leukste vindt. En weet u wat? Welk verhaal u ook kiest, het is uw gewoon De Waarheid! U mag gewoon heel zeker weten dat u juist gekozen heeft. Is dat nou niet leuk?

Versie 1.
Ik kan de spanning niet meer verdragen en sleur Parapol van achter zijn computer vandaan en beveel hem in te breken. Gehoorzaam als hij is doet hij dat. Zonder moeite, maar met een stok met een haakje eraan trekt hij aan het slot en wipt hij de deur open. Op de mat ligt een enorme berg verkeerd bezorgde post. Kerstkaarten natuurlijk, maar ook een blauwe envelop, een brief van ome Wil, een kaart van tante Wil, een kaart van tante Cor, een brief van ome Cor, een kaart van nichtje Kim uit Noord-Kennmerland, een brief van neef Kim uit Noord-Korea. Maar geen pakketje. Dat pakketje zal ook nooit komen, want het IS allang veilig bezorgd. In plaats van een materieel dingetje dat ik verwachtte, krijg ik namelijk ergens op het grote wereldwijde web, verscholen in een productkluis op een beveiligde pagina waar ik nooit kom, een link waarmee ik mijn bestelde waren digitaal kan ophalen. Hoe onromantisch.

Versie 2.
Ik kan de spanning niet meer verdragen, sleur Parapol van achter zijn computer vandaan en beveel hem in te breken. Parapol is dolenthousiast. Hij trekt zijn bivakmuts over z'n hoofd, wapent zich met koevoet en schroevendraaier, klemt een zaklamp tussen zijn tanden. Probeert het eerst via de achterzijde door op enorme hoogte van balkon op balkon te slingeren, klimt behendig omhoog langs de regenpijp om via het kleine raampje op een slaapkamer naar binnen te glijden. Op de mat ligt het pakketje. Parapol slaakt een vreugdekreet en overhandigt me plechtig mijn schat. Met prachtige letters staat mijn naam erop geschreven en de felgekleurde postzegels uit Peru stralen me tegemoet. Trillend en bevend open ik het platte doosje en ik kan mijn geluk niet op. Op een bedje van goudfiligrain ligt een adembenemend Peruviaans renaissancistisch sieraadje te schitteren.
Een foto kan ik helaas niet plaatsen in verband met diefstalgevaar. Het sieraadje is veilig opgeborgen in de kluis, achter de Rembrandt op onze slaapkamer, waar ook een ei van Fabergé, een ets van Picasso, het hielbot van de H. Franciscus van A. en wat waardepapieren liggen. Hier dan wel een foto van die ets, als bewijsmateriaal. Want stelt u zich eens voor dat u mij niet geloofde...

Versie 3.
Ik besluit even iets anders te gaan doen, sorteer 1.243.984 legosteentjes op kleur en geur en vergeet het hele gebeuren. Gisteren schiet het me opeens weer te binnen en ik bel de makelaar. Die komt volgende week vrijdag langs en zal dan even kijken of er iets bij de post ligt. Ondertussen heeft Grote Pol het advies van Greet opgevolgd en de brievenbus dichtgeplakt. Da's jammer, want eigenlijk had ik wel met een stokje met een haakje eraan willen inbreken om eens even in dat huis rond te kijken.