Cadeaus voor jongens van zestien

Bij de Kijkshop moet je alles zoveel mogelijk zelf doen, vinden ze daar. Dus vulde ik netjes een bonnetje in en ging bij de kassa in de rij staan, want ik ben al heel zelfstandig. Eigenlijk heb ik een gloeiende hekel aan die zaak, maar soms zijn ze zo lekker goedkoop, en daar heb ik dan weer geen hekel aan.
Voor me stond een meisje van een jaar of vijftien. Ze vroeg aan de verkoper wat jongens van zestien graag willen hebben. De verkoper wist het ook niet. De winkel stond er vol mee, vond hij en verder moest ze het zelf maar uitzoeken. Het meisje probeerde nog: 'Maar waar in de winkel staat het dan precies?' Ze verwachtte dat er ergens een speciale kast vol spullen voor jongens van zestien stond. Maar die was er niet. Net zoals er geen kast was voor vrouwen van 41. Gat in de markt, lijkt me.
De verkoper was de beroerdste niet en wees haar op de kast met lekkere luchtjes voor heren. Dat was een idee, en het meisje draaide zich om. Toen ik haar gezicht zag, snapte ik haar vraag. Zij zou nooit zo zelfstandig worden als ik. Syndroom van Down.

Ik wilde haar graag helpen, voelde me als klant-na-haar een beetje verantwoordelijk. Dat herkent u misschien wel. Ik wilde een tegenwicht vormen tegen dat stomme winkelconcept en sowieso haar beschermen tegen die consumptiemaatschappij waarin zij haar weg moet zien te vinden. Maar ik wist zo gauw ook niets te bedenken. Terwijl ik zonen in de doelgroep heb. Maar dat zijn rare snuiters. Het enige wat die graag willen hebben is militaria, uit de Tweede Wereldoorlog. En die verkopen ze niet bij de Kijkshop.