Jeugdige weemoed

Nog één keer met blote voeten te lopen over de trap van mijn oma. Met dat oranje (of was het groen?) prikkeltapijt. Nog één keer naar dat wc'tje met dat hartje uit de deur gesneden, eerst langs het vliegengordijn dat de keuken van het gekke gangetje scheidde, was je dan eigenlijk al buiten of nog binnen?

Nog één keer bij de andere oma in de voorkamer de geur op te snuiven van de enorme legpuzzels die daar altijd te leggen lagen.
Nog één keer te spelen op die stoffige, donkere zolder bij ons thuis. Met die kist met verkleedkleren waar mijn broer altijd meteen het berenjasje uitviste, met dat kastje met die la waarin grote broer wat spulletjes bewaarde. Z'n oude bril met een montuur dat nu weer helemaal in is, een kindermicroscoop en een doosje met veel roze watten en een paar edelstenen. Jarenlang lag er ook een zakje vacuüm getrokken pinda's in, tot ik me niet meer bedwingen kon en ze opat. Nooit heeft iemand het gemerkt.
 
Nog één keer m'n lange haar te laten vlechten door mijn moeder, terwijl ik haar voorlees uit Gerdientje, van W.G. van der Hulst.

Nog één keer in het Sonsbeekpark op het grote grasveld met een grote groep liedjes te zingen bij een rammelende en valse gitaar.

Nog één keer bij mijn vader op schoot en voorgelezen te worden uit Narnia of Bolke de beer.

Vanmiddag haalden de Polletjes en ik herinneringen op. Weemoedig spraken wij over de computerspelletjes die ze toen speelden. 'Op Wereldreis', waarbij je virtuele stempels in je virtuele paspoort kon verdienen als je in virtuele verre landen geweest was. Of 'De vis die kon wensen', waarin een scala aan special effects zat en je jezelf virtueel kon verkleden. (Een berenvest behoorde niet tot de mogelijkheden.) En het Legocomputerspel waarbij ze hun eigen pretpark konden exploiteren: bij meer bezoekers liep de teller op, zodat er meer attracties gebouwd konden worden en er nóg meer bezoekers kwamen. En 'Techniek', waarbij apen met bananen kogelden en de spelertjes een virtuele microscoop konden bouwen. En 'Sesamstraat' waarbij je in de karaokemodus met Grover mee kon zingen.
Oh, nog één keer al die spelletjes te doen!

Dat is nu hún weemoed.