Oliebol

Oliebollen, die bakten we vroeger altijd zelf. De hele keuken zag grijs, alles vet en vies, inclusief sommige oliebollen. Maar het was leuk. Vooral als die oliebollen droedels hadden.
Mijn moeder zette altijd een schaaltje oliebollen op de kachel, zodat ze loeiheet werden. We hadden twee kampen: de koudeters en de warmeters. Ik hoor nog steeds bij de laatste categorie.
De appelbeignets worden nog steeds als ik ze zelf bak van die laffe flappen. Hebt u dat ook? Weet u wat ik fout doe?
Dit jaar was ik van plan om weer thuis te gaan bakken, maar door de gedachte aan een verschrikkelijk vieze keuken, met beroete tegels, vette gordijnen, zichtbaar spinnenrag omdat al dat vet aan het rag hecht en plakkende luxaflex heb ik het idee weer snel laten varen. Ik heb de energie niet om óók alles nog eens schoon te maken. Trouwens, de keuken is sowieso niet al te schoon, maar er is een grens.
Dit jaar toch maar weer kopen, dus. Grote Pol gaat voor kwaliteit en niet voor kwantiteit, de Polletjes andersom. En ik wíl er eigenlijk niet te veel van eten, want mensen, dat gewicht van mij is oncontroleerbaar tegenwoordig. Dus dat worden een paar bollen voor een euro per stuk, veel bollen voor een habbekrats en een augurkje voor Purperpol.
Blijkbaar hoor je op zo'n oudjaarsavond nog van alles erbij te eten. Salades, kaasfondue, taart, toast met kaviaar, chips, borrelnoten, tapas, quiches en ik vind dat allemaal wel heulheul erg lekker, maar Grote Pol zit na één oliebol alweer vol en dat is mijn redding. Zondag weer extreem op de Wii om alles eraf te trainen.
Wat doet u? Kopen of zelf bakken?

Grmbl - vervolg

Waar waren we een week geleden gebleven? Ik eindigde met een ware cliffhanger. Uit de buurbrievenbus viste ik een Belangrijke Brief van het Ziekenhuis die voor mij bestemd was en ik vermoedde dat mijn (platte) pakketje tegelijkertijd daar aan de andere kant op de deurmat plofte.

U zit nu al bijna een week vol spanning te wachten op het vervolg. Maar ik had helemaal geen zin om te bloggen. Ik moest opruimen. En schoonmaken. En bergen lego sorteren die de Polletjes willen verkopen. En ook nog kerst vieren. En al die dingen. Dat kun je zo hebben, als Purperpolletje zijnde.

Ik dacht: laat die mensen maar even vol spanning wachten. Ik werd zelfs een beetje recalcitrant van die gedachte. Dus ga ik het een beetje anders aanpakken, nu. Ik schrijf drie mogelijke Grmbl-vervolgverhalen, waarvan een min of meer de ware versie is, en u mag kiezen welke u het leukste vindt. En weet u wat? Welk verhaal u ook kiest, het is uw gewoon De Waarheid! U mag gewoon heel zeker weten dat u juist gekozen heeft. Is dat nou niet leuk?

Versie 1.
Ik kan de spanning niet meer verdragen en sleur Parapol van achter zijn computer vandaan en beveel hem in te breken. Gehoorzaam als hij is doet hij dat. Zonder moeite, maar met een stok met een haakje eraan trekt hij aan het slot en wipt hij de deur open. Op de mat ligt een enorme berg verkeerd bezorgde post. Kerstkaarten natuurlijk, maar ook een blauwe envelop, een brief van ome Wil, een kaart van tante Wil, een kaart van tante Cor, een brief van ome Cor, een kaart van nichtje Kim uit Noord-Kennmerland, een brief van neef Kim uit Noord-Korea. Maar geen pakketje. Dat pakketje zal ook nooit komen, want het IS allang veilig bezorgd. In plaats van een materieel dingetje dat ik verwachtte, krijg ik namelijk ergens op het grote wereldwijde web, verscholen in een productkluis op een beveiligde pagina waar ik nooit kom, een link waarmee ik mijn bestelde waren digitaal kan ophalen. Hoe onromantisch.

Versie 2.
Ik kan de spanning niet meer verdragen, sleur Parapol van achter zijn computer vandaan en beveel hem in te breken. Parapol is dolenthousiast. Hij trekt zijn bivakmuts over z'n hoofd, wapent zich met koevoet en schroevendraaier, klemt een zaklamp tussen zijn tanden. Probeert het eerst via de achterzijde door op enorme hoogte van balkon op balkon te slingeren, klimt behendig omhoog langs de regenpijp om via het kleine raampje op een slaapkamer naar binnen te glijden. Op de mat ligt het pakketje. Parapol slaakt een vreugdekreet en overhandigt me plechtig mijn schat. Met prachtige letters staat mijn naam erop geschreven en de felgekleurde postzegels uit Peru stralen me tegemoet. Trillend en bevend open ik het platte doosje en ik kan mijn geluk niet op. Op een bedje van goudfiligrain ligt een adembenemend Peruviaans renaissancistisch sieraadje te schitteren.
Een foto kan ik helaas niet plaatsen in verband met diefstalgevaar. Het sieraadje is veilig opgeborgen in de kluis, achter de Rembrandt op onze slaapkamer, waar ook een ei van Fabergé, een ets van Picasso, het hielbot van de H. Franciscus van A. en wat waardepapieren liggen. Hier dan wel een foto van die ets, als bewijsmateriaal. Want stelt u zich eens voor dat u mij niet geloofde...

Versie 3.
Ik besluit even iets anders te gaan doen, sorteer 1.243.984 legosteentjes op kleur en geur en vergeet het hele gebeuren. Gisteren schiet het me opeens weer te binnen en ik bel de makelaar. Die komt volgende week vrijdag langs en zal dan even kijken of er iets bij de post ligt. Ondertussen heeft Grote Pol het advies van Greet opgevolgd en de brievenbus dichtgeplakt. Da's jammer, want eigenlijk had ik wel met een stokje met een haakje eraan willen inbreken om eens even in dat huis rond te kijken.

GGGGGGRRRRRMMMMMBBBBLLLL

Sorry mensen, ik gebruik u even als meelevend publiek. Ik neem tenminste aan dat u bij het lezen van dit stukje meelevende gebaren maakt, zoals hoofdschudden, het laten hangen van uw schouders of dat u juist uw handen in opperste wanhoop ten hemel heft, en ondertussen volop 't is toch wat en nounou  en arme, arme Purperpol voor u uit murmelt.
Grote Pol is aan het werk, Kunstpol bezorgt zijn folders en Parapol zit verkleefd aan z'n computer, dus daar kan ik helemaal niets van verwachten. Nee, u moet het nu even voor mij doen. En ik vertrouw op u, op uw schouders ligt een zware, verantwoordelijke taak, of u het nu wilt of niet.

Al een week lang wacht ik op een pakketje. En dat komt maar niet. Ik wacht nog wel met zoveel smart, dat wilt u niet weten. Elke dag ploffen er weer honderden kerstkaarten en rekeningen op onze mat, worden er pakketjes voor jan en alleman hier bezorgd, maar MIJN pakketje is er telkens niet bij. En bovendien is de helft van al die post ook nog eens verkeerd bezorgd. Gisteren werd er zelfs aangebeld, ik denk: PAKKETJE, staat er politie voor de deur. Ook al verkeerd.

Vandaag, vijf minuten geleden zelfs, kwam dan de postbode weer eens langs. Twee brieven. Niet voor ons, maar voor de buurmannen van nummer 16. En dat was het. Ik ben slim, ik ga naar de brievenbus van nummer 12. Dat huis staat al twee jaar te koop, niemand die naast ons wil wonen. Jawel, post is blijven hangen in de brievenbus: ik vis er voorzichtig één brief uit, een ander pakketachtig iets valt, ondanks mijn precisie, binnen op de mat. Blijkt die brief inderdaad voor mij te zijn. Van het ziekenhuis nota beide bene! Een Belangrijke Brief Van Het Ziekenhuis!!!!  Echt, mensen, we hebben hier op de Veluwe zulke snuggere postbodes, daar zakt je broek van af.

Ik ga de makelaar maar eens bellen. Dinsdag. Of ik laat de Polletjes inbreken bij ons buurhuis, als ze tijd voor me hebben. Staat de politie binnenkort waarschijnlijk wéér voor de deur.

Zalig kerstfeest. Grrrrrmmmmbbbllll.

Jeugdige weemoed

Nog één keer met blote voeten te lopen over de trap van mijn oma. Met dat oranje (of was het groen?) prikkeltapijt. Nog één keer naar dat wc'tje met dat hartje uit de deur gesneden, eerst langs het vliegengordijn dat de keuken van het gekke gangetje scheidde, was je dan eigenlijk al buiten of nog binnen?

Nog één keer bij de andere oma in de voorkamer de geur op te snuiven van de enorme legpuzzels die daar altijd te leggen lagen.
Nog één keer te spelen op die stoffige, donkere zolder bij ons thuis. Met die kist met verkleedkleren waar mijn broer altijd meteen het berenjasje uitviste, met dat kastje met die la waarin grote broer wat spulletjes bewaarde. Z'n oude bril met een montuur dat nu weer helemaal in is, een kindermicroscoop en een doosje met veel roze watten en een paar edelstenen. Jarenlang lag er ook een zakje vacuüm getrokken pinda's in, tot ik me niet meer bedwingen kon en ze opat. Nooit heeft iemand het gemerkt.
 
Nog één keer m'n lange haar te laten vlechten door mijn moeder, terwijl ik haar voorlees uit Gerdientje, van W.G. van der Hulst.

Nog één keer in het Sonsbeekpark op het grote grasveld met een grote groep liedjes te zingen bij een rammelende en valse gitaar.

Nog één keer bij mijn vader op schoot en voorgelezen te worden uit Narnia of Bolke de beer.

Vanmiddag haalden de Polletjes en ik herinneringen op. Weemoedig spraken wij over de computerspelletjes die ze toen speelden. 'Op Wereldreis', waarbij je virtuele stempels in je virtuele paspoort kon verdienen als je in virtuele verre landen geweest was. Of 'De vis die kon wensen', waarin een scala aan special effects zat en je jezelf virtueel kon verkleden. (Een berenvest behoorde niet tot de mogelijkheden.) En het Legocomputerspel waarbij ze hun eigen pretpark konden exploiteren: bij meer bezoekers liep de teller op, zodat er meer attracties gebouwd konden worden en er nóg meer bezoekers kwamen. En 'Techniek', waarbij apen met bananen kogelden en de spelertjes een virtuele microscoop konden bouwen. En 'Sesamstraat' waarbij je in de karaokemodus met Grover mee kon zingen.
Oh, nog één keer al die spelletjes te doen!

Dat is nu hún weemoed.

Lamp-art

Weet u nog van dat lichtjesgevaldinges? Hij hangt hier in de kamer nog steeds prachtig te wezen. Dat vindt ook Grote Pol. En nu heb ik al maaaaanden zo'n soort creatief idee voor de lampen boven onze tafel. Omdat een van onze glazen lampen (die dingen zagen er heel vaak vettig vies uit, maar waren wel mooi) in honderdduizend stukjes uiteen spatte toen een klusser er met z'n harde kop tegenaan liep, kochten we alweer bijna een jaar geleden deze lampen. En ja, ze passen bij ons huishouden, ze passen bij Grote Pol, maar ik vind ze nog steeds niet mooi. En ik wil ze dus verbouwen op Purperpolliaanse wijze. Maar Grote Pol is huiverig. Nee, Grote Pol is niet huiverig, Grote Pol is bang. Te bang dat hij het niet mooi zal vinden. En dat belemmert mij in mijn creativiteit. Zodanig dat ik er niet aan durf te beginnen.

Ik vind veel dingen niet mooi hier in huize Pollenstein. Maar ik moet niet zeuren, hoor. Spullen worden tegenwoordig veel te gauw weggegooid en vervangen. Terwijl ze nog goed zijn, of gemakkelijk gerepareerd kunnen worden. Aan elke koe zit wel een vlekje.

Ik ben eigenlijk heul erg teugen die weggooihouding. Ik geniet er bewust van als we heel lang doen met onze spullen. Maar niet als het boven mijn tafel hangt. Daar moet gewoon iets moois en lichts hangen. En nee, ik gooi deze lampen ook niet weg, ik gebruik gewoon een aantal onderdelen en voeg een nieuw element toe, da's vast heel modern kunstzinnig. Ik zie het zo in een toelichting van een of andere recensent staan:

De designartist Purperpol recreëert huiselijke objecten, gebruikmakend van multifunctionele no-costs en 'aardse' materialen als beendermeel, water en recycled paperworks. Purperpol herplaatst de diverse bouwstoffen met alledaagse functies in een verrassende context en daardoor ontstaat nieuw, betekenisvol beeldmateriaal met praktische functionele mogelijkheden, denk hierbij aan haar befaamde lamp-art.
Hiermee verbindt ze eeuwige, esthetische schoonheid met het materialisme van de moderne consumptieve en oppervlakkige op instantgenot gerichte maatschappij met haar wegwerpcultuur zonder deze laatste te veroordelen.
Zij laat het ontstane beeld voor zichzelf spreken en nodigt de bezoekers uit het beeld in een zinsbegoochelde toestand te ervaren, waardoor de bezoekers met hun gehele wezen onderdeel gaan uitmaken van de lamp-art en werkelijk verlicht zullen worden.

Nou. Wat vinden jullie? Moet ik die lampen gaan maken, ja of nee?

Puberterugval

Constateerden we gisteren nog tevreden dat de opvoeding van Parapol, op wat losse eindjes na, wel zo'n beetje voltooid was - niet veel meer aan doen -, vandaag moest ik dat ernstig herroepen. Het ventje is toch opeens ergens nog erg onhandig onzelfstandig. En instabiel.
En dat blijft wel even zo, las ik daarnet ook nog in mijn naslagwerk (Het puberbrein). Het lijkt dan wel heel wat, maar een überpüberig terugvalletje is tot hun vijfentwintigste nog heel normaal. Hoera.

Wat gebeurde er dan vandaag?
Hij had een lekke band, dacht ie. Die band was natuurlijk lekgestoken op school, dacht ie. Dus liep ie het hele eind van school naar huis met zijn fiets OP ZIJN HOOFD, want anders zou de band zo slijten, dacht ie.
Thuisgekomen had ie te veel huiswerk om die band te plakken, dacht ie. Dus bood ik aan het even te doen, en toen dacht ie dat ie toch wel een lieve moeder had.
Tot ik doorkreeg dat ie ook nog tijd nam voor heel andere dingen dan huiswerk, en toen dacht ik dat hij toch niet zo lief was als ik dacht.
Maar goed. Fiets in de huiskamer, lekker bij de kachel, omgedraaid. Parapol aan huiswerk, dacht ik. Ik draai eens aan het wiel, bekijk het ventiel en zie dat het losgedraaid is. Draai het aan, pomp de band op en guess what?

Ja. U heeft het goed. Die band is nog steeds onindeukbaar.
Commentaar van Parapol: maar op school hebben ze geen fietspomp. Dacht ie.  En hij vond me opeens ook niet meer zo lief. Maar dat had ie gedacht: ik ben namelijk nog véél te lief voor hem!

Cadeaus voor jongens van zestien

Bij de Kijkshop moet je alles zoveel mogelijk zelf doen, vinden ze daar. Dus vulde ik netjes een bonnetje in en ging bij de kassa in de rij staan, want ik ben al heel zelfstandig. Eigenlijk heb ik een gloeiende hekel aan die zaak, maar soms zijn ze zo lekker goedkoop, en daar heb ik dan weer geen hekel aan.
Voor me stond een meisje van een jaar of vijftien. Ze vroeg aan de verkoper wat jongens van zestien graag willen hebben. De verkoper wist het ook niet. De winkel stond er vol mee, vond hij en verder moest ze het zelf maar uitzoeken. Het meisje probeerde nog: 'Maar waar in de winkel staat het dan precies?' Ze verwachtte dat er ergens een speciale kast vol spullen voor jongens van zestien stond. Maar die was er niet. Net zoals er geen kast was voor vrouwen van 41. Gat in de markt, lijkt me.
De verkoper was de beroerdste niet en wees haar op de kast met lekkere luchtjes voor heren. Dat was een idee, en het meisje draaide zich om. Toen ik haar gezicht zag, snapte ik haar vraag. Zij zou nooit zo zelfstandig worden als ik. Syndroom van Down.

Ik wilde haar graag helpen, voelde me als klant-na-haar een beetje verantwoordelijk. Dat herkent u misschien wel. Ik wilde een tegenwicht vormen tegen dat stomme winkelconcept en sowieso haar beschermen tegen die consumptiemaatschappij waarin zij haar weg moet zien te vinden. Maar ik wist zo gauw ook niets te bedenken. Terwijl ik zonen in de doelgroep heb. Maar dat zijn rare snuiters. Het enige wat die graag willen hebben is militaria, uit de Tweede Wereldoorlog. En die verkopen ze niet bij de Kijkshop.

Opofferingsgezind

Kunstpol zit klaar voor de televisie om nog eens naar Up te gaan kijken - gisteren opgenomen - vraag ik: ´Heb je je kamer nu al gestofzuigd?' Zegt ie: 'Oooooh jaa, dat is waar ook, ik moet ook leren eerst eens aan mijzelf te denken voor ik met jullie naar een film ga kijken.'

Het schatje. Denkt altijd maar aan het geluk van anderen.

Hah. Hah.

Een goeie flashmob levert bij mij altijd traantjes op!

Zzzzeer zzzzzfeervvvvol lichtdingesgeval

Met wat papierzzznippers, behangplakzzel en wat liefdevol voor mij opgezpaarde miniappelmoezbekertjes fabriekte ik een zzzzzeer zzzzzfeervolle verlichtingstoestandsnoer. Zzzzo zzzzimpel: snipperdesnipper, plakkerdeplak, drogen en voorzichtig het bekertje eruit wrikken. Zzzneetje in de bodem maken, lichtje erdoorheen steken en met een ponsje eventueel wat wegponsen. Zzzterretjes in mijn geval.



Zuper, hè?

Orsprunklkle tittel

Sinds een maandje lees ik drie keer per week met haar. Het leesplezier was ze al een hele tijd kwijt, het wilde maar niet vlotten en dan is er ook niets meer aan. Ze is bedeesd, heel keurig en lief en schattig, maar ook boos op zichzelf. En teleurgesteld. Waarom is lezen toch zooooo moeilijk?
We oefenen hard. Saaie rijtjes die toch steeds sneller lukken. Ze struikelt over de vreemde lettercombi's: schalmt, tergt, perst, torst. Ik complimenteer haar tot ik erbij neerval en zij een halve meter is gegroeid. En we hebben lol samen.
Elke keer weer verdient ze een mooie sticker. Met glitters.

Gisteren vertrouwde ze me opeens toe: 'Ik vind lezen weer leuk, juf. En het gaat ook steeds sneller.'

En dat laatste klopt helemaal. Ze gaat echt vooruit. Supergaaf om te zien.

We lazen vandaag een boekje uit. Om de beurt een regel, dan gaat het lekker vlot. Ik sloeg mijn exemplaar van het boekje alweer dicht, maar zij keek nog even op de allerallerlaatste bladzijde en las: 'Orsprunklkle tittel: Een goede vriend.'  Ik lachte, maar zij zei ondeugend: 'Nou jij, juf!' En ik ging door: 'Oorspronkelijke auteur en illustraties: Pauline Prescott.' Toen was zij weer aan de beurt. 'Soppijrigt ...'

En zo lazen we ook de hele colofon uit.

Nachtelijke bespiegelingen - deel 1

Als ik de hele halve nacht wakker lig omdat het stormt en ook nog regent en ik bedenk dat ik dus over een 4, 3, 2, 1,5, 1 uur eruit moet en dan door de tegenwind en de striemende hagel moet fietsen om op tijd op mijn werk te zijn en ik lig dan ook nog te berekenen hoeveel energie ik dan moet inleveren en hoeveel ik dan nog overhoud vooral omdat ik 's middags ook nog enge telefoontjes moet kunnen plegen naar nare verzekeringsmensen van pensioenen en arbeidsongeschiktheidstoestanden en ook nog en passant me moet oriënteren op een nieuwe laptop en ook nog moet koken en een leuke, lieve moeder en vrouw moet zijn met belangstelling voor dingen van buiten zichzelf, dan....

zou ik wel een rijbewijs willen hebben.

Maar als ik dan bedenk dat ik dan heul veul geld moet betalen voor dat roze papiertje en eng moet invoegen op snelwegen en ook nog tussen scharende vrachtwagens kan komen zitten en hoe zit dat eigenlijk met gas geven en schakelen, wat is een koppeling toch voor een raar ding - wat betekent het eigenlijk, en dat je dan moet krabben als het gevroren heeft en de lucht nat was en dat het glad en nat en donker kan zijn en dat je dan die fietsers en overstekende honden en katten en kinderen niet op tijd kunt zien en dat rechts voorrang heeft maar niet als ze van een uitrit komen en dat je vóór de rotonde je richting moet aanwijzen en tijdens de rotonde pas als je bijnabijnabijna gaat afslaan en achteruitinparkeren en hellingproef en een heer in het verkeer is meestal een vrouw maar ik ben vast geen heer in het verkeer want ik ben nu eenmaal een aso en ik kan toch juist heel goed fietsen want dat is zo gezond voor mij, dan....

krab ik me nog maar een keer achter m'n oren.



Koninginnedag in Het Dorp. Met stoere broer en opa.

Kerst volgens de Allerhande

Gisteren griste ik in de gauwigheid nog even een Allerhande mee uit de winkel. Vandaag bladerde ik 'm door en nu weet ik een boel meer, behalve wat we met kerst gaan eten. Nu vind ik dat ook niet zo belangrijk, dus da's helemaal niet erg.
Maar weet u, de Allerhande is een enorm leerzaam blad, buiten de recepten om. Ik ben blij dat ik 'm nu goed bestudeerd heb, want ik weet weer een boel meer!

1. 'Kerstversiering hoeft niet alleen in de boom, maar kun je ook tussen en op schalen met gerechten en drankjes leggen. Wil je het rustig houden, kies dan voor één kleur. Houd je van bont, haal dan je gekleurde kerstballen tevoorschijn.' (blz. 16)
Tja. Veel van geleerd, van deze alinea. We hebben nooit een boom. Nu moeten we er toch wel een aanschaffen, zodat we de rest ook kunnen versieren, leuk, wat ballen tussen de kippenbouten. En ik vind het echt een eye-opener: als je van rustig houdt: één kleur gebruiken. En als je van bont houdt: gekleurde kerstballen gebruiken. Wát een tip!!!!!!

2. 'Heb je een tafelschikking, dan kun je naamkaartjes maken zodat iedereen weet waar hij/zij zit.' (blz. 16)
Nou. Handig hoor. Echt. Daar was ik nu echt nooit zelf opgekomen... Ga ik doen!

3. 'Ook voor de aardappel is het kerst!' (blz. 40)
Hoeraaaaa!!!! Weet je wat? We zetten ook een minikerstboompje in de aardappella! Of nee, beter nog: we leggen er kerstballen tussen. Zilveren, of bonte, daar moet ik nog even over nadenken. Zo gezellig voor onze vastkokers.

4. 'De combinatie wit en zilver is altijd feestelijk. Haal voor je kersttafel daarom alles uit de kast. Je witte servies en je zilverkleurige bestek, maar bijvoorbeeld ook zilverkleurige schalen, kandelaars en servetringen.' (blz. 81)
Oei. Ik heb een probleem. Ik heb geen wit servies. Kijk maar...
En geen zilverkleurige schalen, kandelaars en servetringen. Wat moet ik doen? Help!!!

En dan nu de topper:
Kerst = (is gelijk aan) met liefde je lekkerste gerecht bereiden voor vrienden.  (blz. 14)
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat kerst = het feest waarin we de komst van de zoon van God op aarde gedenken. In een stal, liggende in een krib, in doeken gewikkeld. Om de mensen te verlossen.
Wat stom van me. Blijkt kerst gewoon iets met koken te zijn. Gelukkig heb ik die Allerhande bij de hand, want ik moet snel recepten uitzoeken voor iets wat ik met liefde kan bereiden!!!

Gerept

Aan tafel gaat het over een foutje van school. Iets onbenulligs met de vrijwillige ouderbijdrage. Een saai en onbelangrijk gesprek, vinden de Polletjes. Zodra het over school gaat, is het per definitie saai en onbelangrijk, volgens de Polletjes. Half ingedut en mat prikken ze wat in hun eten. Stemming: 0.
Tot Grote Pol onschuldig zegt: 'En er wordt niet eens gerept over geldteruggave.'

Nou!
En: Ach!
En: O. U had erbij moeten zijn!

Het woord 'gerept' ontketent opeens groot enthousiasme.  Het triggert de Polletjes en ze rappen er vrolijk op los. Met veel beats, rhymes en flows improviseren ze wat onzinnige teksten rond een pinautomaat en geldteruggave.

Het klonk best lekker. Lekkerder dan het eten was, eerlijk is eerlijk.

En nee. Ik mocht het niet filmen. Jammer dan.
Yo.

2x woordwaarde

De Polletjes zijn nogal taalgevoelig. Ligt aan hun genen, denk ik. Twee voorbeeldjes van vandaag:

Docent Nederlands: 'Dat is ook goed voor je woordenschat.'
Parapol: 'Zeg maar Parapol, hoor.'
Voor wie 'm niet begrijpt: 'Dat is ook goed voor je woorden, schat.'

Parapol heeft vandaag met wat vrienden op het schoolplein gescrabbeld. Met 71 chocoladeletters.

En o, ik kan zo genieten van dat soort acties. Mijn kind! Morgen wordt hij 17. Hij krijgt mooie cadeaus, maar ik heb dit kind, dit cadeau, al 17 jaar in huis.

Niet kijken (voor slimmeriken)

Druk met het maken van een surprise roept Parapol dat ik niet op z'n kamer mag kijken. Hij geeft me de nietmachine aan en pakt 'm dan meteen weer af. Doet 'm open en kijkt erin. 'Wat doe je nou dan?' vraag ik.
'Niet kijken!'

Raad het plaatje 2

De oplossing van het raadsel van gisteren. Het was:
e. Kunstpol, ultravroeg opgestaan, door het donker en de stromende regen gefietst, geschminkt en zich urenlang uitgesloofd als zwarte piet, zelf de foto gemaakt en de rest van de dag lekker de schminkresten laten zitten. Dattie zo somber kijkt, is omdat hij dat interessant vindt staan.
Lies86: je gaat door voor de koelkast!

Volgend raadsel:

Wat denkt deze kat?
a. waar blijft die buurman van Purperpol nou met z'n slagroom?
b. als zij ((Purperpol) zo depri kijkt, doe ik het gewoon ook.
c. waar zit ook alweer het uit-knopje voor die lichtjes in mijn ogen?
d. anders, namelijk:....

Raad het plaatje

Deze jongen is

a. een beginnend 'emo' of 'goth'

b. zwaar verslaafd

c. ernstig ziek en depressief

d. gisteren wéér veel te laat naar bed gegaan
e. anders: namelijk ...

DWZI Het paard

De hele school is versierd met sinterklazen en paarden!

Vindt u dat ook niet een jammerlijke teloorgang? Het paard van Sinterklaas heet dit jaar dus niet meer Amerigo, maar Het paard.

Dat doe je toch niet als lieve, goede Sint-Nicolaas? Noem het beestje bij zijn naam! Dan komt ie vanzelf terug (of issie al terug? - ik loop een beetje achter met het Sinterklaasjournaal).

U noemt uw Flappie toch ook niet Het konijn?

Het paard. Pfff.
Hoe komt hij erop?

Ketelschrapers en walgkrotters

Parapol heeft een taalvirtuoze geschiedenisleraar. Met een wat morbide gevoel voor humor en blijkbaar een voorliefde voor Bommelboeken. Daar is de Heer van Stand, hier beter bekend als Grote Pol, maar wat blij mee. Opvoeding en onderwijs sluiten naadloos op elkaar aan, versmélten zo zelfs op een fijne manier, een mooi voorbeeld voor onze minister van onderwijs.
Deze leraar slingerde Parapol deze week wat literair verantwoorde scheldwoorden naar zijn hoofd. Het waarom is me nog steeds niet duidelijk. Ons Parapolletje is een lieverdje. Hij doet nooit iets verkeerd... Of het moet zijn dat hij te ad rem en grappig is. Daar kan zo'n leraar die altijd in het middelpunt van de belangstelling wil staan natuurlijk niet tegen.
Maar goed, ik dwaal af. De scheldwoorden, daar hadden we het over.

Lees en huiver!

krotenkoker

vezel

puingruwel

zoetekoeker

halfsleet

krijg de teter

krothuis

doorgelapte tremel

stuk repel

walgkrotter

krukkende tremel

zwamdraad

en alsof dat nog niet genoeg was ook nog:

uitgetrokken zwamdraad!

En dat allemaal tegen dit lieverdje: