Nachtbrak

Na een hondsvermoeiende dag gisteren stortte ik in halfcomateuze migrainaire toestand mijn bed al vroeg in. De slaap wilde helaas niet komen, want ik was al te ver heen. Te moe om in te slapen.
Ook Grote Pol dook er op tijd in en dat maakte het voor mij niet gemakkelijker. In no time sliep hij hoorbaar. En nee, ik doe over die hoorbaarheid verder geen uitspraken. Er zijn grenzen aan mijn openheid hier op het WWW.
Parapol hield het langer uit en ging spontaan 'al' om 23.45 naar zijn nest. Dat was vijf minuten te vroeg, bleek later.
Want diezelfde avond en nacht spoelde het complete scoutingkampement, een provincie verderop, waar onze Kunstpol bij aanwezig was weg. Noodweer. En scouts die niet weten hoe ze tenten moeten opzetten. Blijkbaar. Geen leuke combinatie.
Kunstpol belde vanaf 23.50 uur zeven keer naar huis om te melden dat hij naar huis zou komen met de vader van een medescout.
Niemand van ons hoorde de telefoon. Nee. Dat is niet waar. Ik hóórde hem wel, maar vanwege mijn halfcomateuze toestand was ik niet in staat dat signaal op de juiste manier te verwerken. Parapol hoorde de telefoon ook, maar dacht aan onze telefonische stalker en vertikte het om op te nemen. Bovendien lag hij wel lekker in dat nest, vermoed ik.

Om 1.30 uur ging de voordeurbel. Dit keer wist ik wel wat ik hoorde. Kinderstemmen. Vervelende buurjochies, of zo. Maar het was mijn eigen bloedje van kind. Kunstpols stem herkende ik niet. Van scouting word je namelijk schor. Heel schor. En dat schorre klinkt echt significant anders dan zijn normale liefelijke stemgeluidje. Een gouden keeltje heeft die jongen.
De bel ging nog eens. Er werd gesproken over een raam dat openstond en dat we dus wel thuis moesten zijn. Ik dacht eraan dat wanneer dat tuig dat zomaar op die bel drukte ein-de-lijk weg zou zijn, ik dan het keukenraam maar eens stiekem zou gaan sluiten. Nog steeds rinkelde er geen belletje in mijn brein.
Toen ging de bel weer. En werd er gesproken over langs regenpijpen naar boven klimmen. Toen werd ik wakker en ging me een lichtje op.
Dit Was Ons Kind.

Ons kind dat veilig onder padvinders hoede een provincie verderop zou moeten zijn. Maar o ja, het regende en onweerde daar. En het zou dus kunnen zijn dat dat wel eens goed mis is gegaan.

Dat was ook zo.

Grote Pol heeft weinig van dit alles meegekregen moet ik hier op het WWW tot zijn schande bekennen. Die lieve Grote Pol kan nogal naïef zijn (lees: dommig) en gewoon erg goed slapen (lees: lui zijn).

Rond 3.00 uur zakte ik weer weg in een onrustige slaap, om na een kwartier weer gewekt te worden van buurtpubers die zo nodig buiten een uur of wat moesten chillen.

Rond 5.00 uur zakte ik weer weg.

Rond 7.00 uur schrok ik weer wakker van de zorgen van hoe moet dat nou en zus en zo. Met die bagage, met die natte tenten, met dat slaapmatje en alles dat Kunstpol achter moest laten in die provincie verderop. Ik deed geen oog meer dicht.

En nu ben ik dus brak. Dat begrijpt u.