Ly-diaverhaal

Er was eens een vader.


En er was eens een moeder.


Het waren niet zomaar een vader en een moeder, neehee, het waren de ouders van Purperpolletje, maar Purperpolletje heette toen nog niet zo. Ze heette gewoon Lydia, maar had wel vaak rode en paarse kleren aan.


Ze hadden ook nog twee zonen. Grote Broer en Kleine Broer. Maar Kleine Broer was eigenlijk helemaal niet zo klein, hoor. En Grote Broer was ook niet zo heel erg groot.

De vader en moeder waren heel gelukkig samen. Véél dingen vonden ze allebei leuk.


Ze vonden het allebei leuk dat hun Ly-dia ging trouwen. Met Grote Pol, die er 21 jaar geleden nog zó uitzag. De rare kwast.


De vader maakte een praatje voor bij het bruiloftsdiner. Praatjes maken, dat kon de vader goed en dat vond hij ook hartstikke leuk. Ja, nou! Hij leek wel een dominee.


De moeder wilde ook iets doen. Iets bijzonders. Dus bedacht ze een stukje. Voor 's avonds. Als er honderden gasten zouden zijn. Dan zou zij de show gaan stelen. Ze bedacht een toneelstukje en ze ging de rollen verdelen. Zij was Moeder, en vader was Vader. Bedacht ze. Maar vader wilde dat helemaal niet, want dat vond hij helemaal niet leuk. En Grote Broer ook al niet. Nou. Dan was Kleine Broer wel Vader. Ze hadden er hartstikke veel zin in.


Dus Grote Pol en Ly-diaatje gingen trouwen en alles ging helemaal goed, die dag. De witte koets met 24 witte paarden kwam op tijd aangereden.


De ambtenaar van de burgelijke stand hield inderdaad een keurig ambtelijk betoog en zorgde ervoor dat het allemaal netjes volgens de regels verliep.
Het praatje van de vader was wijs en goed.
Het diner was goed te eten.


De kerkdienst verliep volgens de orde van dienst. Het bruidspaar zei op de juiste momenten ja en amen. En ze kusten elkaar ook nog heel ontroerend.


Het feest was spetterend. Iedereen had veel plezier.

En toen was de moeder aan de beurt. Met de Kleine Broer. En ze deden een mal toneelstukje. En de moeder hield toch ook nog een soort speech. Met als een verrassing op het eind: een heuse diavertoning van Ly-dia's.

? Huh?

Diavertoning????

Achach, de moeder was één ding vergeten mee te nemen naar dat feest... de Ly-dia's. Achach. Arme moeder. Dit had het glanspunt van haar jarenlange hobby moeten worden.
Wat schrijf ik? Hobby? Op sommige momenten leek het eerder een obsessie. Ly-dia-obsessie. En nu, op haar Uur U, het summum, het glansrijke hoogtepunt, het moment suprême viel alles in het water. Achach. Arme, arme moeder...

En dan wrijft haar dochter het haar, 21 jaar na dato, nóg een keer zachtjes in....