Parapol is een harmonieuze, lieve, leuke zoon. Een echte puber, maar er valt heel vaak heel veel land mee te bezeilen. Heel soms ook niet.
Na een flink conflict (voor ons doen, dan), met slaande deuren, bonkend de trap op, urenlang verblijven op zijn eigen kamer en wat dies meer zij, praten we het eindelijk uit.
Parapol bekent schuld, zo'n beetje, want hij ziet niet zo in waarom wij zo moeilijk doen. En ja, hij kan ook zijn excuses aanbieden. Al gaat het niet van harte en is het maar minnetjes geformuleerd.
We zijn er toch blij om. Het klaart de lucht en maakt de weg naar elkaar weer vrij.
Maar iets in mijn eigen gedrag tijdens het conflict zit me nog dwars. Ofschoon zijn schuld torenhoog was, en die van mij maar heel klein (in mijn ogen, dan...), bied ik hem toch ruimhartig en gul mijn verontschuldigingen aan voor dat piepkleine foutje van mij.
Hij knikt me minzaam toe en zegt wijs vanuit zijn puberhoogte: 'Ach, van je fouten kun je leren.'
Had ie me toch bijna wéér op de kast.
5 opmerkingen:
't Leven met pubers .... wie zei dat dat saai was .... ?
O ja, heerlijk!! Het zijn van die lekkertjes hè? Op een keer zei ik zo voor mezelf heen: "O God!", waarop mijn tienerzoon onmiddelijk antwoordde met: "Ja, wat is er?"
Diezelfde zoon had een bordje op zijn kamer met de tekst: Nobody is perfect. My name is nobody......
Bijna weer op de kast... Herkenbaar!
Humor! ;-)
Hahaha!
Door jouw berichtjes bereid ik me alvast een beetje voor op onze toekomst (onze boys zijn 5, en bijna 7)..
:)
Een reactie posten