Ik word leider van een wereldimperium!

Ik zag mezelf al als zakenvrouw met een enorm succesvolle internetshop. Orders zouden binnenstromen en aan de flow van creatieve creaties en innovatieve gedachten zou geen einde komen. Al gauw zou ik personeel moeten aantrekken om alles te kunnen bolwerken en ik zou me dus in het geheel geen zorgen hoeven maken over wel/niet arbeidsongeschikt, wel/niet WIA-uitkering, wel/niet voedselbank en wel/niet pensioenopbouw.

Rijk zouden we worden. RIJK!!!

Een paar maanden had ik me toch een enorm goede ingeving! Ik Zou Iets Gaan Maken. Iets waar de ganse natie, nu nog onbewust van het gemis, zit te wachten. En ook buiten onze landsgrenzen zou ik opzien baren. Wow. Het zou Een Internationale Bestseller worden.
Iets creatiefs, duurzaams, milieuvriendelijks, Purperpollerigs én het kon dus niet anders dan een commercieel succes worden.

Ik begon met de voorbereidingen: ik verzamelde eierdozen en appelkartonnetjes. Van die paarsige dingen met vier holtes waarin dure appels gevleid worden. (Die dure appels eet Grote Pol. Die is namelijk te goed voor een kilozak elstar.)

Zo eenvoudig? denkt u nu.
Ja.
Zó eenvoudig.

Eierdozenkarton zou de basisgrondstof vormen voor mijn gehele productielijn, of hoe zeg je dat. (Van zaken en de bijbehorende terminologie heb ik nog niet veel kaas gegeten.)

Ik nodigde twee vriendinnen uit om samen met mij het prototype, de PP1, te ontwikkelen.
Vanmiddag was de grote middag. De verwachtingen waren hooggespannen. Het behangplaksel was aangemaakt, de draadjes geknipt, de bloemen gedroogd, de verf stond klaar. Het Creatieve Proces kon nu Echt aanvangen.

Ik zou beginnen met iets eenvoudigs. PP1: kerstverlichtingkelkjes.

Dat mislukte. (Ook al riepen de vriendinnen om het hardst hoe gezellig het was en hoe leuk en creatief en hoe het toch nog wat werd...)

Het werd dus niet zoals ik had verwacht. Want ach, laat ik eerlijk zijn: het meeste creatieve werk had ik al gedaan. Mentaal. Ik zag het al helemaal voor me. Die werkwijze zal wel fout zijn, marketingtechnischcreatieffinancieeleconomisch gezien.

Hierdoor moet ik de ontwikkeling van PP2 (unieke lampenkappen), PP3 (prullenbakken), PP4 (i-padhoezen), PP5 (een praktische en compacte lichtgewicht reiskofferlijn), PP6 (een tuinmeubelset) en PP7 (compleet vandalismebestendig trein- en busameublement) opschorten.

Helaas. Ook helaas voor u, want u beseft nu, door het lezen van dit berichtje, dat u altijd al Iets hebt gemist in uw leven. Hetzij de PP1, hetzij de PP456.

En nu bent u benieuwd naar het eerste prototype van PP1. Nou. U ziet op onderstaande foto vier proefmodelletjes. Halffabrikaten zijn het nog maar. En een halffabrikaat PP8 (sleutelbakje - let op het unieke rode koordje), ontwikkeld door TvL en een PP9 (waxinelichthouder), ontwikkeld door IW (ere wie ere toekomt).

Octrooi is nog niet aangevraagd, dus grijp uw kansen alstublieft niet en laat mij verder prutsen. Hier nog een foto van de grondstof voor de PP1b.

Bestellen kan vanaf 1 november. Denk ik. Als de verf dan al droog is.

Dank u voor uw aandacht.

De Ultieme Oepsvoeding - Multitasken

Kunstpol is me er eentje. Voor alles wat hij niet goed doet, bedenkt hij excuses. Daarbij komt het hem wel heel handig uit dat hij dyslexie heeft.
Als hij iets niet goed zegt, en door ons verbeterd wordt, zegt hij: 'Ja, maar ik heb toch dyslexie?'
Als z'n kamer weer eens een grote puinhoop is, ligt het ook aan z'n dyslexie, want daardoor ben je ongestructureerd.
Het eten met vork én mes is veuls te lastig, want dan moeten z'n hersenhelften te innig samenwerken en ja, hoor, dat kunnen ze niet zo goed door, u raadt het al, de dyslexie.
Z'n huiswerk op tijd maken en álles voor de héle schooldag in z'n tas stouwen: onmogelijk: hij heeft dyslexie. Dan kun je niet goed plannen.

Een beklagenswaardig ventje.
Aaaah. Ik hoor uw kreten van medelijden al vanachter uw computertje.

Maar Kunstpol heeft ook een gave. Hij kan namelijk heel veel zonder z'n pen / kogels / boek / bakje chips / koekje / afstandsbediening / onbenullig speelgoedje los te laten. De tafel dekken, de tafel afruimen, z'n kamer opruimen (vandaar dus), z'n boterhammetjes smeren, afdrogen, tanden poetsen, folders in z'n foldertassen doen. U kunt het zo gek niet bedenken, of Kunstpol kan het met iets in zijn handen.

Multitasken, heet dat. De meningen zijn verdeeld over het nut ervan en of pubers daar eigenlijk wel echt zo goed in zijn. Kunstpol doet het, dag in dag uit, uur in uur uit.

Knap!

We kunnen dus best wel wat vragen van deze sloddervos. Dus dat doen we dan ook.
Laatst vroeg ik of hij even z'n bord op 't aanrecht wilde zetten, z'n tas in de gang én de Donald Duck wilde wegleggen. Maar dat was dan echt weer te veel gevraagd. Want wat was het adremme antwoord van deze dyslect?

'Ho, ho, ik kan niet alles tegelijk, WANT ik ben toch geen vrouw?'

En toen had ie me, want van zo'n geweldig compliment voor de helft van onze wereldbevolking en zijn moeder in het bijzonder, ik ben nu eenmaal zijn eerste en grootste vrouwelijke voorbeeld, smelt je toch helemaal???

Vel

Mwah. Het gaat mwah met mij. Al vijf dagen niet geblogd, dat wil wel wat zeggen.

Anderen zouden zeggen dat ze niet zo lekker in hun vel zaten. Zoiets zeg ik dan weer nooit. Ik hou niet zo van die uitdrukking. Vriendin I wel. Die gebruikt hem onbekommerd en heeft in al die jaren dat we elkaar kennen nog niet gemerkt hoe erg ik dat vind klinken...
Geeft niets, hoor. Ik hou heel veel van I en kan wel wat van haar hebben. Vooral omdat ik heel veel complimentjes van haar krijg. Altijd. Goed, hè?
Jahaa, zo'n vriendin wilt u ook wel!

Vanmorgen gingen we weer zwamzwemmen. Dat is zwemmen en zwammen tegelijk. Daar val je dubbel van af, denken we. Daarom doen we het ook. Hoe meer we zwammen, hoe meer grammen.

In de kleedhokjes begint het al met zwammen. Over de hokken heen gillen we wat over en weer. De mensen om ons heen boffen maar, want er valt altijd wel wat geks te horen. Vanmorgen:

I: Wat zie je er leuk uit!
P: Hoezo?
I: Nou, zo vrolijk...
P: Ahum.
I: Pompiedompiedom.
P: Wat doe jij nou?
I: Ik neurie, want ik ben vrolijk.
P: O.
I: Ja, ik zit lekker in mijn vel en ik wil dat ook op jou overbrengen.
P: Nou, ik zit heus niet verkeerd in mijn vel, er is alleen te veel van mij om allemaal in dat ene vel te hebben.

Ballenbak

Scheet

De dominee preekte gisteren over de brief aan de Galaten. Hij maakte een grapje waar de Polletjes niet om konden lachen, omdat Grote Pol ook zo vaak dat soort grapjes maakt. Hij begon zijn preek namelijk met: 'Kunt u Paulus een beetje volgen of bent u er nogal Galaten onder?'

Tijdens de afwas verwerken de Polletjes de preek nog even en komen dan op de lumineuze grap: 'Paulus had een scheet Galaten...' 

Ze hadden er samen erg veel lol om. En o, o, wat vond ik het grappig...

Weet u wat u eigenlijk vandaag had moeten eten?

Mosterdsoep!

Ik eet mijn hoed op als u ook mosterdsoep at vandaag.

Jammer dat alleen wij dat aten, want het is vandaag een typische mosterdsoepdag. Vindt u ook niet, ook al at u het niet?

Ik heb nog een restje. In een oud schaaltje van de Chinees (dat is beslist iets heel anders dan een oud-Chinees schaaltje) ziet het er zó uit.

Hmmm. Dat ziet er veel minder smakelijk uit dan het was.

Ik kan me niet voorstellen dat u het recept wilt lezen. Maar wie weet is het morgen weer typisch een mosterdsoepdag en denkt u er dan anders over.
Bovendien is mosterd heel gezond. Dat wist u niet, maar nu weet u het wel en kunt er niet meer omheen. Volgens de Doesburgse mosterdmolenaar helpt het vetten te verbranden. Vandaar dat spreekwoord: mosterd na de maaltijd. Je kunt het maar het beste bij elke maaltijd eten, veel fijner voor de lijn.

Dus toch maar dat recept dan?

Komtie.

Als u vlees eet, kunt u wat spekjes in een pan met dikke bodem doen en die een beetje bakken. Niet te veel uitbakken, want dat lijkt me niet lekker. Ik doe nooit vet in zo'n pan, spekjes zijn al vet genoeg.
Als u geen vlees eet, laat u dat spek lekker achterwege.
Dan snippert u een flinke ui en gooit die bij dat spek. Of in die lege pan waar dan wél een beetje olie tegen het aanbranden is gedaan.
Dat fruit u even. Dan doet u er bloem bij. 60 gram of zo, weet ik veel. Even heel goed roeren en zachtjes beetje bakken zodat het gaar wordt. Mosterd erbij. Veel mosterd. Drie eetlepels of zo. En ook nog een bouillonblokje, als u van zout houdt. Ik gebruik ALTIJD bospaddenstoelenbouillon, want die vind ik dan weer heel lekker en vooral zo heerlijk herfstig. U kunt dan ook nog iets met knoflook doen, maar dat deed ik zelf niet. Of gember (heel goed tegen alles wat een mens kan plagen (hoge bloeddruk bijvoorbeeld) en cognac. Peperkorrels en laurierblaadjes, als u van moeilijk doen houdt. Weet u wat? U zoekt het zelf lekker uit.
Ondertussen kookt u zo'n 3/4 liter water en doet u ongeveer 200 ml melk bij het mosterdmengsel, roeren, roeren. Dan het kokend water erbij en even laten sudderen.
Eigenlijk is het dan al klaar. Maar u kunt er dan ook nog wat fijne preiringetjes bij doen, of een scheut slagroom (mosterd compenseert vet, weet u nog?). En een handjevol peterselie.

Nou.

Ik hoop voor u dat het morgen echt geen mosterdsoepdagweer is, maar mocht dat toch het geval zijn, dan weet u mij te vinden...

De Ultieme JongensOepsvoeding - sorry zeggen

Parapol is een harmonieuze, lieve, leuke zoon. Een echte puber, maar er valt heel vaak heel veel land mee te bezeilen. Heel soms ook niet.

Na een flink conflict (voor ons doen, dan), met slaande deuren, bonkend de trap op, urenlang verblijven op zijn eigen kamer en wat dies meer zij, praten we het eindelijk uit.
Parapol bekent schuld, zo'n beetje, want hij ziet niet zo in waarom wij zo moeilijk doen. En ja, hij kan ook zijn excuses aanbieden. Al gaat het niet van harte en is het maar minnetjes geformuleerd.
We zijn er toch blij om. Het klaart de lucht en maakt de weg naar elkaar weer vrij.

Maar iets in mijn eigen gedrag tijdens het conflict zit me nog dwars. Ofschoon zijn schuld torenhoog was, en die van mij maar heel klein (in mijn ogen, dan...), bied ik hem toch ruimhartig en gul mijn verontschuldigingen aan voor dat piepkleine foutje van mij.
Hij knikt me minzaam toe en zegt wijs vanuit zijn puberhoogte: 'Ach, van je fouten kun je leren.'

Had ie me toch bijna wéér op de kast.

DWZI beroerde nachten

Het begon in de nacht van zaterdag op zondag, maar dat heeft u allen hier al in geuren en kleuren kunnen lezen, en de trend zette helaas door. Eenmaal een slechte nacht betekent vaak meer slechte nachten voor mij. 't Lijkt op je tong bijten, dat doe je ook nooit maar één keer. Of een dropje eten.
Lekker slapen wordt in zo'n week bijna een obsessie voor me, vooral als ik merk dat ik me steeds slechter ga voelen. Waar ik dan weer een beetje blij van word, is het bekijken van die oude dia's die ik scande ('Nee hè', zeggen de vaste lezers hier nu: '(Zucht) Heb je háár weer met die ouwe dia's...').
En ik kwam zowaar wat slaapdia's van mijn vader, moeder, broers en mezelf tegen. Heerlijk slaapverwekkend, zoiets.

 

Meer DWZI? Klik!

De Ultieme Jongensoepsvoeding - Laat uw Puber met zijn maag spreken...

.... dat levert hilarische monologen op. En daar kunt u dan om lachen en dat is fijn voor De Goede Sfeer. want De Goede Sfeer, mensen, De Goede Sfeer is Heel Belangrijk in een huishouden met Pubers. Essentieel zelfs. Zonder Een Goede Sfeer bent u nergens. En dan komt u ook nergens, want dan valt er ook niets te bereiken met ze. Totaal niets, niente, nada.
Desgewenst kunt u uw puberzoon ook een gesprek laten aangaan met zijn grote teen, rechterlong of kleine hersenen. Desnoods met zijn zitvlees, maar of dát GoedeSfeerBevordelijk is, is nog maar de vraag.

De maag dus, dat is maar het beste.

Hoe dat in Huize Pollenstein in zijn werk gaat? Nou, zo:

Parapol smult van twee witte boterhammen. Dat die witte boterhammen er zijn, is tamelijk uniek in Huize Pollenstein: we eten al jaren ons zelfgebakken, gezonde, vezel- en mineraalrijke volkoren brood. Echt brood, dat écht voedt.
De Polletjes vinden het maar niets. Voor dit brood moet je moeite doen, kauwen en verteren! En het smaakt ook nog ergens naar. Bah!

Parapol heeft goed nagedacht over zijn belegkeuze, want zo'n Heerlijk Laffe Witte Boterham moet je natuurlijk niet verpesten met iets verkeerds.. Zijn redenatie: 'Op dit brood proef je tenminste je beleg, op dát brood (verachtelijk gebaar naar ons grof geschut) proef je nooit iets.'

Als dan zijn maag een geluidje maakt en ik, natuurlijk, er meteen wat van zeg (dat dat laffe brood dus echt niet voedt) gaat hij een dialoog aan. Met zijn maag. Niet met zijn moeder, natuurlijk. Dat doe je bij voorkeur niet (rechtstreeks). Meestal.

Zo, dat vind jij wel lekker, hè?
...
Maar dat heb je ook wel verdiend.
...
Wacht maar, over een halfjaar ben ik op kamers, dan krijg je nog veeeel meer lekkers. Elke dag wit brood. En frikandellen en kroket. Nooit meer broccoli. Kippenpootjes. Elke woensdag friet, dat zweer ik je. Nee, wat zeg ik? - elke dag friet! Mmm, heerlijk.
...
Ja, nou! Ik verheug me er ook ontzettend op!
....
Zo. Even nog wat peristaltische beweginkjes wat maagsapjes erbij en klaar is Kees. Stuk makkelijker dan dat andere brood, hè?
...
Voelt comfortabel, zeker? Geniet er maar van, morgen moet ik weer dat andere eten. 
...
Ja, met een beetje pech eten we iets met tofu. En courgette. Of nog erger: linzen...
...
Ja, spaar mij ook. 
...
Nou, ajuus, de mazzel!

Help, mijn man is Geen klusser! (zomaar wat voorbeeldjes.)

O, en er staat dus op het briefje op de kachel: glas gebroken - is nie goed nie.

Frustratie

Was ik dus acht hele kilo's afgevallen, waren er weer vier bijgekomen. Zomaar. Uit het niets. 

Snaptuhetsnapikhet.

Ging ik dus een week fanatiek lijnen.
Nou ja. Een béétje fanatiek. 't Moet niet te gek worden.
Maar echt, ik heb mijn vragende maag vaak gehoord en gevoeld én genegeerd. Geen koek, geen snoep, zo'n half Sonjabakkerdieet, maar met een alternatief voor die eindeloze aardappel-groente-vleesmaaltijden. En met één keer een ijsje, omdat het zulk mooi weer was.

Ben ik dus geen gram afgevallen.

Ik val dus blijkbaar alleen maar af als ik zo ongeveer niets eet en minimaal 1,5 uur per dag Wii (Fit-plus).

Nee. Dank u. Daar heb ik dus even geen zin in.

Vandaag heb ik dus maar gezellig een restje verrukkelijke rabarbercake opgegeten. En een paar dropjes. En ook nog een koekje. Maar ook vijftig baantjes gezwommen. Van dertig meter elk.

Bovendien stond er een verrukkelijke zin in het rapport van de verzekeringsarts van het UWV: 'Cliënt heeft een normaal postuur.' (Ik hóu van die man!!!!)

Nou u weer.

Nachtbrak

Na een hondsvermoeiende dag gisteren stortte ik in halfcomateuze migrainaire toestand mijn bed al vroeg in. De slaap wilde helaas niet komen, want ik was al te ver heen. Te moe om in te slapen.
Ook Grote Pol dook er op tijd in en dat maakte het voor mij niet gemakkelijker. In no time sliep hij hoorbaar. En nee, ik doe over die hoorbaarheid verder geen uitspraken. Er zijn grenzen aan mijn openheid hier op het WWW.
Parapol hield het langer uit en ging spontaan 'al' om 23.45 naar zijn nest. Dat was vijf minuten te vroeg, bleek later.
Want diezelfde avond en nacht spoelde het complete scoutingkampement, een provincie verderop, waar onze Kunstpol bij aanwezig was weg. Noodweer. En scouts die niet weten hoe ze tenten moeten opzetten. Blijkbaar. Geen leuke combinatie.
Kunstpol belde vanaf 23.50 uur zeven keer naar huis om te melden dat hij naar huis zou komen met de vader van een medescout.
Niemand van ons hoorde de telefoon. Nee. Dat is niet waar. Ik hóórde hem wel, maar vanwege mijn halfcomateuze toestand was ik niet in staat dat signaal op de juiste manier te verwerken. Parapol hoorde de telefoon ook, maar dacht aan onze telefonische stalker en vertikte het om op te nemen. Bovendien lag hij wel lekker in dat nest, vermoed ik.

Om 1.30 uur ging de voordeurbel. Dit keer wist ik wel wat ik hoorde. Kinderstemmen. Vervelende buurjochies, of zo. Maar het was mijn eigen bloedje van kind. Kunstpols stem herkende ik niet. Van scouting word je namelijk schor. Heel schor. En dat schorre klinkt echt significant anders dan zijn normale liefelijke stemgeluidje. Een gouden keeltje heeft die jongen.
De bel ging nog eens. Er werd gesproken over een raam dat openstond en dat we dus wel thuis moesten zijn. Ik dacht eraan dat wanneer dat tuig dat zomaar op die bel drukte ein-de-lijk weg zou zijn, ik dan het keukenraam maar eens stiekem zou gaan sluiten. Nog steeds rinkelde er geen belletje in mijn brein.
Toen ging de bel weer. En werd er gesproken over langs regenpijpen naar boven klimmen. Toen werd ik wakker en ging me een lichtje op.
Dit Was Ons Kind.

Ons kind dat veilig onder padvinders hoede een provincie verderop zou moeten zijn. Maar o ja, het regende en onweerde daar. En het zou dus kunnen zijn dat dat wel eens goed mis is gegaan.

Dat was ook zo.

Grote Pol heeft weinig van dit alles meegekregen moet ik hier op het WWW tot zijn schande bekennen. Die lieve Grote Pol kan nogal naïef zijn (lees: dommig) en gewoon erg goed slapen (lees: lui zijn).

Rond 3.00 uur zakte ik weer weg in een onrustige slaap, om na een kwartier weer gewekt te worden van buurtpubers die zo nodig buiten een uur of wat moesten chillen.

Rond 5.00 uur zakte ik weer weg.

Rond 7.00 uur schrok ik weer wakker van de zorgen van hoe moet dat nou en zus en zo. Met die bagage, met die natte tenten, met dat slaapmatje en alles dat Kunstpol achter moest laten in die provincie verderop. Ik deed geen oog meer dicht.

En nu ben ik dus brak. Dat begrijpt u.

En toch eten we vandaag sperziebonen!

DWZI het schuim op m'n knieën staan

Ik leek wel een renpaard.... De schuimvlokken vlogen in het rond!

Hoe dat zo?

Nou.

Ik lag dus een halve nacht wakker van een domme ontstoken teen.

Dat één zo'n klein ontstekinkje zo'n pijn kan doen... Kloppen en steken en wat al niet. Paracetamol hielp geen barst. Ik was het zat en belde de volgende ochtend de dokter. Vanuit mijn werk. En ik mocht komen, maar dan moest ik wel snel zijn.

Nou.

Purperpol kan héél snel zijn.

Dus fietste ik héél hard. Maar het regende. Ook héél hard.

Dus.

En toen zag ik opeens schuim uit m'n knieën komen. Zo hard fietste ik nou.
Maar nee. Dat was het toch niet. Grote Pol, de wasman, had de afgelopen week íets te veel wasmiddel gebruikt, bekende hij. Vandaar.

Zat ik daar, druipend en zeikensnat bij de dokter. Op een krukje. Met schuim op m'n knieën, een doorkijkbloes die overal plakte (want kleddernat), een plasje regen op de vloer en m'n ontstoken teen.

Jahaa. En in het echt was het nog veel dramatischer dan ik het kon schilderen. Kun je nagaan.

Ja.

Zielig hè?

Nou.

Meer DWZI? Klik!

Gewaagde poses - nog wat dia's uit de oude doos

 Nog drie. Om het af te leren....

Alarm! Wat blijft er van een brugklasser over?

In mijn tijd was het al zo: elk nieuw schooljaar werden de brugpiepers kleiner. Bij de lichting '85-'86 was het erg opvallend: de gemiddelde brugmug bleek 2,1 cm korter (met het blote oog waargenomen) dan diezelfde gemiddelde brugsmurf uit de lichting '84 -'85. In onze pauzes verwonderden en vermaakten we, ouderejaars, ons om die krimptendens. Een afdoende verklaring vonden we nooit.

Nu, bijna dertig jaar later, schijnt er niets veranderd te zijn. Aan tafel spraken de Polletjes over exact hetzelfde onderwerp als ik toen: de gemiddelde lengte van de brugneuroot is wederom gedaald. Waren ze vorig jaar al van ieniemienieformaat, dit jaar heeft de gemiddelde brugbaby qua lengte weer alle laagterecords weer verbroken. Volgens de Polletjes dan. Ook zij hebben geen verklaring.
(Ik wel: de Polletjes zijn vergeten hoe klein ze zelf waren. Net als hun klasgenoten. Komt door hun puberbrein, ze kunnen er niets aan doen. Ze hebben het gewoon verdrongen en dat is weer een hormonenkwestie. Allemaal testosterongegier en oestrogeengedoe.)

Als het zo doorgaat, zijn de brugkabouters in '23-'24 te klein om hun jasjes aan de kapstok te hangen en in '51-'52 kunnen ze niet meer bij de deurkruk. Maar dan is het onderwijs inmiddels al helemaal wegbezuinigd, dus dat maakt dan ook niets meer uit.

Kritiek

De Polletjes zijn kritisch. Op van alles waar wij kritiekloos aan voorbijgaan, want nee, Echte Volwassenen leggen niet meer op alle slakken zout. Pubers wel. Hoort erbij. Moet je tegen kunnen.

Maar soms hebben ze ook wel alle reden om kritisch te zijn. Bijvoorbeeld als een lerares Nederlands tegen haar havo 5-klas zegt: 'We gaan ons verdiepen met spelling.'

Daar zakt toch je puberbroek totaal van af?

DWZI puberhumor

Moe en bezweet, bepakt en bezakt, chagrijnig en kribbig kom ik thuis van het zaterdagse boodschapperen. Parapol is de beroerdste niet en steekt een handje uit de mouwen. Hij helpt de spullen opruimen. De zak aardappels legt hij op de bank. Zegtie: 'Dat zijn de couch potatoes.'

Meer DWZI? Klik hier!

Ly-diaverhaal

Er was eens een vader.


En er was eens een moeder.


Het waren niet zomaar een vader en een moeder, neehee, het waren de ouders van Purperpolletje, maar Purperpolletje heette toen nog niet zo. Ze heette gewoon Lydia, maar had wel vaak rode en paarse kleren aan.


Ze hadden ook nog twee zonen. Grote Broer en Kleine Broer. Maar Kleine Broer was eigenlijk helemaal niet zo klein, hoor. En Grote Broer was ook niet zo heel erg groot.

De vader en moeder waren heel gelukkig samen. Véél dingen vonden ze allebei leuk.


Ze vonden het allebei leuk dat hun Ly-dia ging trouwen. Met Grote Pol, die er 21 jaar geleden nog zó uitzag. De rare kwast.


De vader maakte een praatje voor bij het bruiloftsdiner. Praatjes maken, dat kon de vader goed en dat vond hij ook hartstikke leuk. Ja, nou! Hij leek wel een dominee.


De moeder wilde ook iets doen. Iets bijzonders. Dus bedacht ze een stukje. Voor 's avonds. Als er honderden gasten zouden zijn. Dan zou zij de show gaan stelen. Ze bedacht een toneelstukje en ze ging de rollen verdelen. Zij was Moeder, en vader was Vader. Bedacht ze. Maar vader wilde dat helemaal niet, want dat vond hij helemaal niet leuk. En Grote Broer ook al niet. Nou. Dan was Kleine Broer wel Vader. Ze hadden er hartstikke veel zin in.


Dus Grote Pol en Ly-diaatje gingen trouwen en alles ging helemaal goed, die dag. De witte koets met 24 witte paarden kwam op tijd aangereden.


De ambtenaar van de burgelijke stand hield inderdaad een keurig ambtelijk betoog en zorgde ervoor dat het allemaal netjes volgens de regels verliep.
Het praatje van de vader was wijs en goed.
Het diner was goed te eten.


De kerkdienst verliep volgens de orde van dienst. Het bruidspaar zei op de juiste momenten ja en amen. En ze kusten elkaar ook nog heel ontroerend.


Het feest was spetterend. Iedereen had veel plezier.

En toen was de moeder aan de beurt. Met de Kleine Broer. En ze deden een mal toneelstukje. En de moeder hield toch ook nog een soort speech. Met als een verrassing op het eind: een heuse diavertoning van Ly-dia's.

? Huh?

Diavertoning????

Achach, de moeder was één ding vergeten mee te nemen naar dat feest... de Ly-dia's. Achach. Arme moeder. Dit had het glanspunt van haar jarenlange hobby moeten worden.
Wat schrijf ik? Hobby? Op sommige momenten leek het eerder een obsessie. Ly-dia-obsessie. En nu, op haar Uur U, het summum, het glansrijke hoogtepunt, het moment suprême viel alles in het water. Achach. Arme, arme moeder...

En dan wrijft haar dochter het haar, 21 jaar na dato, nóg een keer zachtjes in....