Uitgelezen 2019

maandag 26 januari 2009

Michelinmannetje

Onder invloed van Prednison maak je nog eens wat mee. Al een paar keer een soort waan, of hallucinatie gehad. Wat vreemd is dat, zeg. Met je verstand weet je dat het niet kan, maar toch ervaar je dingen die er niet zijn. Heel raar, een beetje beangstigend, maar ook geestverruimend...
Wat gebeurt er: vlak voor ik normaliter zou inslapen, maar na zo'n ervaring dus voorlopig niet meer, voelt het of alles aan mijn lijf twintig keer zo groot wordt, vooral mijn handen. Je wordt een complete superluchtballon, een Michelinmannetje is er niets bij. Het enige dat helpt is Silvester even stevig aanraken, dan krijg ik het gevoel voor de juiste verhoudingen weer terug. (U raadt zijn commentaar al...)
Het gekke is dat het doet denken aan een ervaring die ik ooit als kind ook wel eens had, maar meer dan die gedachte kan ik niet precies terughalen.

Gelukkig is het Michelinmannetje altijd vrolijk en dat ben ik ook best de laatste tijd.
En om jullie ook even extra op te vrolijken de volgende cartoon:



(hij zegt: hondervijftig kilo vermageringspillen aub! .... en een glas water!)
(Ik krijg het niet duidelijker gepubliceerd, jammer.)

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve Lydia,

Wat een superleuk blog, al die kleine stukjes, dat leest lekker weg zeg. Ook knap dat je niet alleen blij en grappig en soms heel grappig schrijft, maar ook de moeites en zorg. Bedankt dat je ons zo een kijkje in je leven geeft. Ik blijf je volgen en zo gaan we met elkaar mee ...

grote groet, Jet.

Lydia zei

hee Lydia!

Wat een superleuke blog!!
Ik heb echt kostelijk gelachen om al je leuke verhalen ( vooral dat van Elias haha!) En dan over dat bijbelgedoe.. ik denk iet dat het goed is om dat in huize de leur te doen, want dan zou ik nooit ee ndropje krijgen!
Haha,
Ik ga je blog volgen, mij heb je!
Lydia

Anoniem zei

De ervaring van die grote handen,is mij niet vreemd.
Het komt na jouw verhaal weer boven,de omstandigheden waren iets anders, Ik was ziek met flinke koorts en lag in de Bremstraat in het bed van mijn ouders(alleen met ziekte was dat toegestaan). En dan was er ineens dat gevoel van die grote handen, een beetje angstig en ook wel prettig.

Anoniem zei

Lieve Lydia,

Voor het eerst even tijd genomen om je blog te bekijken. Echt superleuk en goed, heb gelijk alles gelezen. Knap hoor de afwisseling tussen de ernst van de realiteit en de humor door de relativering van sommige zaken. Heb net je laatste mail ook gelezen. Fijn dat de dokter stabilisatie rapporteert en nu maar hopen dat het tekort aan kalk snel op de een of andere manier gecompenseerd wordt. Weet dat we voor je/jullie bidden. Lieve groet,
Bianca