Moeders!

Eergisteren. Mijn moeder aan de telefoon.
Ze gaan op vakantie en dan slaat de stress toe. Altijd. Maakt niet uit hoe lang ze gaan of waar ze heen gaan. Iets over de inhoud van het gesprek (ik heb toestemming van mevrouw zelf om dit te publiceren):

en ik ben ook nog 's snipverkouden, 

het is koud en guur en helemaal niet fijn buiten, 

de gemakkelijke buren zijn zelf weg dus de heel nette buren 
moeten nu wel de plantjes water geven, 
dus het huis moet ook nog extra goed schoongemaakt en opgeruimd, 

en een van die oude littekens
- van weet je nog wel dat je een jaar of tien was 
en ik lag in het gemeenteziekenhuis 
en jullie kwamen me bezoeken 
want mijn spataderen waren weggespoten via allebei mijn liezen 
en het was zo koud buiten 
en JIJ HAD GEEN JAS AAN - 
speelt op, 
het is maar goed dat ik nu een tijdje niet op de hometrainer
met dat nare zadel kan zitten,
want ik denk dat het daardoor komt,
dan kan dat litteken een beetje rust krijgen,

en jouw vader moest zonodig eerst boodschappen doen 
voor hij - twee dagen van tevoren - de inhoud van de vakantietas 
toch maar zou overhevelen in de vakantiekoffer 
want dat kwam beter uit voor vervoer-op-maat 
want die nemen én de scootmobiel én de rollator ook al mee 
dus kunnen we niet veel bagage meenemen 
en we moeten nog van alles inpakken, 

en het blijft misschien wel al dit tijd zo koud, 
maar misschien wordt het ook nog heel mooi weer 
dus moeten we wel veel kleren meenemen, 
maar als het koud blijft
kan ik ook verschillende shirtjes over elkaar aantrekken 
dus dat scheelt weer,

en we moeten wel drie uur in die nare bus van vervoer-op-maat zitten 
en ik hoop dat dat wel meevalt 
want ik heb zo slecht geslapen van de week 
maar vannacht heb ik wel lekker geslapen 
en ik hoop maar dat ik vanmiddag ook nog even lekker kan slapen. 

Och mensen, weet u dat ik zo ontzettend veel van mijn moeder hou?