Het verband tussen een chocodip en meekleurende brillenglazen

Het werd tijd voor een nieuwe bril. Eentje met een minder streng montuur, met wat sterkere glazen en eentje die wél op mijn neus zou blijven zitten. Bij mij zakken altijd én mijn behabandjes én mijn bril af.
Dus koos ik samen met Grote Pol binnen tien minuten een eenvoudig modelletje want al die andere montuurtjes waren óf te plastic, óf leken te veel op m'n vorige bril, óf stonden gewoon helemaal niet. Ik twijfelde nog even over onze snelle keus toen een mevrouw haar bril kwam ophalen. Zelfs ik zag dat die bril haar bijzonder goed stond. Dat kun je van mij met mijn brilletje niet zeggen. Da's gewoon een ding om doorheen te kijken. Niemand ziet ook dattie nieuw is. Pluspunt is overigens wel dattie amper afzakt.

Ik werd weer even herinnerd aan een voorvalletje van zo'n 35 jaar geleden toen een meisje van een jaar of zestien aan de brillenverkoper vroeg hoe duur het was om je glazen meekleurend te laten maken. De man rekende het uit en het kwam op zo'n 170 euro. Daar schrok het meisje enorm van. Ze dacht dat er gewoon een laagje over haar huidige glazen gespoten zou worden en bleef haar verbazing maar herhalen. 'O, nee, o, echt? Écht??? Is dat zóóó duur?' En ondertussen poetste ze de glazen van haar bril wat op aan de stof van haar korte rokje. Het was toen nog lente, namelijk, toen ik dat meemaakte. De brillenman bleef stoïcijns herhalen dat het echt zoveel kostte en waarom dat was. Het meisje bleef haar  hoofd schudden en wapperde zichzelf koelte toe met een papiertje. 'Sjonge, nounou.' Ze moest er even van gaan zitten en keek mij aan: 'Wist u dat het zó duur is?' Ik lachte wat en schudde mijn hoofd. Opeens stond ze weer op en liep gedecideerd de zaak uit. 'Ik ga naar V&D om zo'n opzetstukje te kopen, is veel goedkoper!' De brillenman riep nog: 'Maar die verkopen wij ook..', maar ze was al weg.
Ik moest dus terugdenken aan iets. Toen ik een jaar of acht was, had ik een dubbeltje en enorm zin in een ijsje. Bij het cafetaria op de hoek had ik gezien dat er een nieuw ijsje te koop was: een chocodip. Daar had ik wel zin in! Ik vroeg dus om een chocodip, maar de ijsverkoper begon toen zo hard te lachen dat ik me rot schaamde. Pas veel later kreeg ik door hoe dom mijn vraag geklonken moest hebben.