Iets van de genen van mijn zonen

Een willekeurige dag.

Ex-Studiepol fietst zo'n twaalf kilometer naar zijn werk, werkt acht uur, voetbalt in de pauze met de baas, fietst twaalf kilometer terug naar huis- moordend tempo -, fietst vijf kilometer naar de sportschool, geeft een uur judoles aan twintig stuiterballen van 5 tot 9 jaar oud, fitnest zelf nog even een uur of wat in de sportschool, fietst weer naar huis - moordend tempo -, komt thuis, drukt op, oefent buikspieren etc. etc. En tussendoor eet hij.

Kunstpol maakt nog 's een examen, neust wat in een schoolboek, zoekt een hele geodriehoek en een afgekloven potloodje voor z'n wiskunde-examen en maakt zich absoluut geen zorgen. Gisteren was economie de Laatste Hindernis voor de Grotegrote Vakantie en nu is het wachten op de diploma-uitreiking. Of niet. Kunstpol verblikt of verbloost niet. Hij ziet het wel. Geen zenuwen, geen spanning. Nulnadanoppesniets. Meneer heeft geen vakantiewerk of iets anders zinvols geregeld, dus alle tijd om thuis rond te hangen en weer een dag vergeten bepaalde zaken af te handelen (zoals, ik noem maar zo even het een en ander: afspraak tandarts maken, scoutingkamp organiseren, douchen, kamer opruimen).

Purperpol hangt op de bank of in bed. Hoofdpijn. Spierpijn van een wandeling in het bos. Moe. Slap. Maakt zich zorgen om zaken waarover ze zich absoluut geen zorgen om zou moeten hebben.

Soms zou ik willen dat ik iets van de genen van mijn zonen zou hebben...